Ο έμπειρος τεχνικός του αντιπάλου του Άρη στα επικείμενα playoffs της Basket League, ανέφερε μεταξύ άλλων στη συνέντευξη Τύπου πως «εγώ δεν θυμάμαι όταν έπαιξε το Περιστέρι και ο Προμηθέας προημιτελικό να διακόπηκε το ελληνικό πρωτάθλημα. Εμείς γιατί παίξαμε την Κυριακή με τον Άρη και την Τετάρτη με τη Μάλαγα; Εμάς δεν μας ενδιαφέρει το Final Four; Μόνο ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θέλουν να πάνε; Το Περιστέρι γιατί έπαιξε κανονικά; Ο Άρης όταν ήταν να πάει στους “8” του Eurocup, που επίσης έκανε πολύ καλή πορεία. Γιατί δεν διακόπηκε το πρωτάθλημα;». Μπορεί κάποιος να του πει ότι έχει άδικο; Προφανώς κι όχι, διότι είναι προπονητής: ξέρει, κοιτάει και ζητάει το καλύτερο για την ομάδα του και τα μέλη της. Το αν οι αξιωματούχοι των συλλόγων συναίνεσαν στην συγκεκριμένη διακοπή πριν μερικές εβδομάδες, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Ο Παπαθεοδώρου, πατώντας απόλυτα στην ιδιότητα του προπονητή και χωρίς να διαπερνά τα όρια της, θίγει -με μια σειρά ερωτημάτων- την επίπτωση που έχει στο αγωνιστικό σκέλος μια διακοπή τόσων πολλών ημερών. Αξίζει να παραθέσουμε ένα ευρύτερο κομμάτι των δηλώσεων του:
"Θα ήθελα λοιπόν μετά τα πολύ ωραία λόγια που είπαμε για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό να ρωτήσω ποιος κάνει κουμάντο στο ελληνικό μπάσκετ; Τι πρεσβεύουν αυτές οι δύο ομάδες; Εμείς οι άλλοι υπάρχουμε; Πως μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος ένα πρωτάθλημα που διακόπτεται 23 μέρες; Ποιο θα είναι το πρόβλημα αν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός παίξουν ενδιάμεσα παιχνίδια; Σε ποια άλλη χώρας της Ευρώπης διακόπτεται το πρωτάθλημα για 23 μέρες γιατί υπάρχουν τα πλέι οφ της Euroleague; Στην Ουγκάντα; Στο Αζερμπαιϊτζάν; Εμείς έχουμε πλέι οφ, πρέπει να κρατήσουμε την ομάδα, πως θα παίξουμε μετά από μια διακοπή 25 ημερών τον Μάιο. Είναι σαν να πήγαμε διακοπές και να επιστρέψαμε. Και η Ρεάλ γιατί παίζει; Η Μπαρτσελόνα γιατί παίζει; Η Μακάμπι γιατί παίζει; Και τι θα γίνει αν χάσει ο Παναθηναϊκός από τον Προμηθέα; Ή ο Ολυμπιακός από το Περιστέρι; Θα αλλάξει κάτι; Θα είναι διαφορετικός ο τελικός στο πρωτάθλημα;
Τους ενδιαφέρει το ελληνικό μπάσκετ ή νομίζουν ότι ελληνικό μπάσκετ είναι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός; Και εμείς πρέπει να είμαστε από κάτω να τους αποθεώνουμε και να τους λέμε μόνο μπράβο; Τους ενδιαφέρει το ελληνικό μπάσκετ; Το ελληνικό πρωτάθλημα; Η Εθνική ομάδα; Έγινε κάποια κριτική για αυτό από κάποιον; Τι ακριβώς πρεσβεύουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι το πρωτάθλημα. Ποιος είναι ο λόγος παρουσίας μας; Να κάνουμε τις μαριονέτες; Είναι μεγάλος ο προβληματισμός όλων των άλλων ανθρώπων του μπάσκετ, γιατί μπάσκετ είναι οι δυο μεγάλες ομάδες της χώρας και όλοι χαίρονται με τις επιτυχίες τους".
Και η αλήθεια είναι πως η -πέρα από τα τετριμμένα- φωνή του Ηλία Παπαθεοδώρου σίγουρα βρήκε τάυτιση με τις σκέψεις -που κανείς δεν εξέφρασε με ανάλογο τρόπο εσχάτως- πολλών ανθρώπων των ομάδων της λίγκας...
Την Δεύτερα (13/5), ο Άρης πιο συγκεκριμένα, επιστρέφει στην δράση μετά από 23 μέρες, οι οποίες κύλησαν χωρίς επίσημο παιχνίδι. Ατυχής συγκυρία το Πάσχα; Δεκτό. Κακός προγραμματισμός της λίγκας; Σίγουρα. Ακραίο να μένεις σχεδόν ένα μήνα χωρίς παιχνίδι, λίγο πριν την έναρξη της post season; 100%, αλλά υπάρχει κι ένα σημείο της ιστορίας όπου περνάμε κυριολεκτικά στο άλλο άκρο: ο Άρης βγαίνει από τη ναφθαλίνη για να δώσει τρεις αγώνες σε οκτώ μέρες! Σας θυμίζει κάτι; Α, ναι, είναι κάτι που το είχαμε ξεχάσει τελευταία...
Αγώνες χωρίς σταματημό και επιπτώσεις
Στο πρώτο μισό της σεζόν, ας το ονομάσουμε εκείνο "των Regular Season σε Ελλάδα κι Ευρώπη", καθώς και του Final 8 του Κυπέλλου, ο Άρης έδωσε συνολικά 38 αγώνες. Εξ αυτών οι 18 ήταν για τον όμιλο του EuroCup, οι 18 για την κανονική περίοδο της Basket League (κάτι παραπάνω από τα 3/4 της RS δηλαδή), συν δύο μονά νοκ - άουτ στο Κύπελλο, στην Κρήτη. Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος άρχισε στις 4 Οκτωβρίου, κατά την ευρωπαϊκή πρεμιέρα με την Γκραν Κανάρια στο Παλέ, κι ολοκληρώθηκε στις 17 Φλεβάρη, με τον αποκλεισμό στα ημιτελικά του Κυπέλλου από τον Παναθηναϊκό στα "Δύο Αοράκια".
Όπερ σημαίνει ότι το σύνολο του Γιάννη Καστρίτη, του προϋπολογισμού των 750 χιλιάδων, κλήθηκε να δώσει 38 αγώνες σε διάστημα 136 ημερών. Για να αντιληφθούμε τα μεγέθη, 136 ημέρες είναι 4,5 μήνες και σε αυτό το χρονικό πλαίσιο οι Κιτρινόμαυροι έδιναν ένα ματς ανά 3,57 ημέρες. Ήταν το απόλυτο παράδειγμα του "δύο παιχνίδια την εβδομάδα" που στην πραγματικά είναι... τρία. Το σύνολο σε αυτό το διάστημα χρειάστηκε να διαχειριστεί έναν ασταμάτητο ρυθμό αγώνων, κατά τον οποίο δεν είχε τον πολυτέλεια να χαρεί ή να στεναχωρηθεί για ένα αποτέλεσμα, παρά μόνο να κοιτάξει αμέσως την επόμενη της υποχρέωση που συνήθως περιελάμβανε και ταξίδι εκτός συνόρων.
Πέραν τούτου αλλά και των αποτελεσμάτων, ο Καστρίτης και το τεχνικό επιτελείο του είχαν να τα βγάλουν πέρα με την επιβάρυνση των αθλητών τους, τόσο σε σωματικό επίπεδο, όσο φυσικά και σε πνευματικό, αφού για τα περισσότερα παιδιά του ρόστερ, η φετινή διαδικασία ήταν... αχαρτογράφητα νερά. Ελάχιστοι παίκτες ήταν μυημένοι σε τέτοιο μοτίβο συχνότητας αγώνων, οπότε για όλους ήταν κάτι εντελώς καινούργιο. Ο Άρης ένιωσε στο πετσί του τη φθροά: παίκτες να χτυπούν, να επανέρχονται, να κάνουν "κοιλιά", να ξαναβρίσκουν φόρμα και πάει λέγοντας. Με τον Έλληνα τεχνικό συχνά - πυκνά να λέει πως "οι παίκτες μου δεν είναι ρομπότ", σε μια προσπάθεια αναχαίτισης της -υπερβολικής- γκρίνιας που υπήρχε στην ατμόσφαιρα μετά από ένα κακό αποτέλεσμα, ή και για να δώσει ακόμη μεγαλύτερη αξία σε όσα πετύχαινε η ομάδα του μέσα σε όλη αυτή την άκρως απαιτητική διαδικασία.
Το άλλο άκρο και... χειρότερες επιπτώσεις
Όμως το παραπάνω ψηφιδωτό αγώνων ξεκίνησε να αραιώνει δραματικά για τον Άρη από τα τέλη Φεβρουαρίου κι έπειτα. Η ολοκλήρωση μιας θεόρατης ευρωπαϊκής σεζόν (19 αγ.) αναμενόμενα αποφόρτισε το καλεντάρι και το "ένα ματς την εβδομάδα" έγινε ξανά ρουτίνα, όπως ήταν άλλωστε για τον Άρη σταθερά τα προηγούμενα πέντε χρόνια, εξαιτίας της απουσίας του από τα Κύπελλα Ευρώπης. Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια ήταν η τελευταία -μεγάλη- διακοπή του ελληνικού πρωταθλήματος (20/4-13/5) ελέω της συμμετοχής των Αιωνίων στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας, όπως προαναφέρθηκε.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, ο Άρης "ξέπεσε" στο ένα ματς ανά... 9,4 μέρες, κάτι που χοντροκομμένα σημαίνει πως από εκεί που οδηγούσες με 150 στην Αττική Οδό, ξαφνικά μπήκες στην πόλη και πας με το ζόρι με 50. Μόλις 9 οι αγώνες (Προμηθέας x2, Περιστέρι x2, Μαρούσι, Λαύριο, Κολοσσός, Ολυμπιακός, Προμετέι) των Κιτρινόμαυρων εδώ και τρεις μήνες (85 μέρες για την ακρίβεια, από τις 18/2 ως τις 13/5) κι αυτό... τα λέει όλα. Ειδικότερα, για να καταλάβουμε το κοντράστ, το παιχνίδι της 23ης Μαρτίου με το Λαύριο στο Αλεξάνδρειο (84-60) ήταν το πρώτο του Άρη στο "σπίτι" του μετά από 41 μέρες (!) και μέχρι το αμέσως επόμενο, στις 20 Απριλίου με τον Κολοσσό (60-69), μεσολάβησαν άλλες 28 μέρες.
Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο για έναν επαγγελματία μεταξύ των δύο καταστάσεων. Πυκνό πρόγραμμα με πολλά διαδοχικά ματς και μεγάλη καταπόνηση επί μήνες ή σκόρπια παιχνίδια, χρόνος για προπόνηση και ξεκούραση, και χαλαρότεροι ρυθμοί; Η πλειοψηφία των αθλητών πιθανότατα θα επέλεγε την πρώτη επιλογή, διότι είναι μια πραγματικότητα πως οι περισσότεροι παίκτες, αν τους ρωτήσεετε, θέλουν παίζουν όσο πιο πολλά ματς γίνεται.
Επίσης, προσωπικά θεωρώ χειρότερες τις επιπτώσεις των αργόσυρτων, χωρίς δράση, μηνών. Θέλετε για τις ομάδες που έχουν προβλήματα αγωνιστικού ρυθμού; Θέλετε για τον κόσμο που χάνει την επαφή του με την ομάδα; Θέλετε για την διοίκηση που βλέπει τα έσοδα από το ticketing να υποχωρούν; Θέλετε για τους προπονητές που, διάολε, τρεις ολόκληρες εβδομάδες, τι άλλο να κάνουν στις προπονήσεις για να κρατήσουν τους παίκτες σε εγρήγορση; Ο Άρης, στην προκειμένη, έδωσε ένα φιλικό με τον Ηρακλή πριν την επανέναρξη της επίσημης δράσης. Δηλαδή ένα ματς με μηδενικό κίνητρο, ίσα ίσα για να ανάψει και πάλι τη μηχανή.
Τέλος πάντων, με το καλό να επανεκκινήσει η δράση, αλλά κι εμείς να είμαστε δίκαιοι πριν μιλήσουμε για τυχόν παιχνίδια "κακοποίησης του μπάσκετ" ή "τραγικά άστοχους παίκτες", όταν οι ομάδες καλούνται να λειτουργήσουν σα να έχουν διακόπτη on/off. Μου έρχεται στο μυαλό το παράδειγμα του Ρομπέρτο Γκάλινατ, που γύρισε πριν από έναν μήνα από τον μεγάλο τραυματισμό του, είναι πια υγιής, κι από την επάνοδο του κι έπειτα, στο σημείο που λες "άντε σιγά σιγά να βρει ρυθμό", ξαναπαίζει... 23 μέρες μετά.
Σαφέστατα, πολλά κοινά σημεία με τον Άρη (47 αγώνες φέτος) παρουσιάζουν κι άλλες ομάδες του πρωταθλήματος που συνήθισαν να δίνουν πολλά ματς, γιατί πήγαν μακριά στην Ευρώπη. Ο ΠΑΟΚ 39, η ΑΕΚ 40, ο Προμηθέας 44, το Περιστέρι 49. Με την διαφορά πως η κατανομή των αγώνων το BCL είναι οριοθετημένη από φάση σε φάση και είναι απλωμένα καλύτερα στον χρόνο.
