Όμως γαμώτο, δεν είναι τα πάντα στο χέρι της άμυνας. Ισως ο πιο ωραίος κανόνας να είναι ότι αν μία επίθεση σχεδιάσει το σωστό play, στο σωστό χρόνο, με τον "σωστό" παίκτη, τότε η άμυνα δεν μπορεί να τίποτα. Μιας και χθες ήταν χθες μία μέρα αφιερωμένη σε έναν εκ των κορυφαίων παικτών του σύγχρονου ευρωπαικού μπάσκετ, αξίζει να θυμηθούμε μία συγκυρία αυτού του είδους.
Πρόκειται φυσικά για το πιο διάσημο play τελευταιών δευτερολέπτων στην ιστορία της ευρωλίγκα, καθώς ο σχεδιασμός επί χάρτου ενός μεγάλου προπονητή κατέληξε στην ακριβέστατη εκτέλεση από εναν μεγάλο παίκτη. Κάποιος ίσως θα μπορούσε να υποστηρίξει πως με το +2 η Μάλαγα θα μπορούσε να σταματήσει τον χρόνο με φάουλ. Ομως σοβαρά, δείτε την προσποίηση του Διαμαντίδη και θα διαπιστώσετε πως κάτι τέτοιο μεσα σε αυτό το ελάχιστο διάστημα δεν ήταν εύκολο, ακόμη και αν αυτός ήταν ο σκοπός. Αλλη στιγμή για να γίνει φάουλ άλλωστε δεν υπήρχε, καθώς η κίνηση του Καλάθη ήταν πλήρως ελεγχόμενη από την άμυνα. Επίσης, το να επιχειρήσουν οι Ανδαλουσιάνοι να σταματήσουν με παράβαση το σκριν στην απεναντι πλευρά (και μακριά από τη μπάλα) ίσως επέφερε άλλου είδους ποινή. Δεν είναι ρίσκο που κάποιος το παίρνει τόσο απλά.
Η επίθεση ήταν απλώς τέλεια, η άμυνα (που επέλεξε να παίξει στα ίσια) δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, δεν χρειάζεται να το πολυψειρίζει κανείς. Το ίδιο συνέβη και στη Βιτόρια.
Ο Περάσοβιτς πιθανώς να ψυλλιάστηκε πως η Ρεάλ , αν έβλεπε παίκτη με πρόθεση να σουτάρει τρίποντο, θα τον σταματούσε με φάουλ, ή θα έβαζε επάνω του 2 παίκτες με μοναδική θυσία αυτή στη ρακέτα. Αυτό που συνεπώς χρειαζόταν ήταν ένα γρήγορο catch and shoot, με τον αμυντικό όσο πιο μακριά γινόταν. Για το πετύχει, κατέφυγε πρώτα από όλα στη μπλόφα και ύστερα σε ένα play που δεν περιείχε απλώς ένα καλό σκριν μακριά από τη μπάλα για έναν καλό σουτέρ, αλλά είναι λίγο πιο περίπλοκο screen the screener σετάκι.
Η μπλόφα συνιστάται φυσικά στο ότι ο Ανταμς δείχνει να είναι ο παίκτης που θα βγει πίσω από το διπλό σκριν στην κορυφή, και θα πάει στο σημείο που απεικονίζεται με το αστεράκι. Περνάει πίσω από τον Μπέρτανς και ο προσωπικός αντίπαλος του Λετονού (ο μαλάκας ο Ρούντι Φερνάντεθ) τον ακολουθεί σε switch, αφήνοντας τον ήρωα της βραδιάς να σουτάρει τελικά πάνω από τα χέρια του κοντού Γιουλ. Για να βρεθεί ελεύθερος ο Μπερτανς όμως, δέχεται νέο σκριν από τον Μπουρούση, ο οποίος δεν αλλάζει θέση.
Ο Γιουλ μένει πίσω όσο χρειάζεται, και ο φόργουορντ των Βάσκων κάνει ένα πραγματικά θαυμάσιο γύρισμα του κορμιού και ανακτά την ισορροπία του μόνο όταν βρίσκεται ψηλά στον αέρα. Δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει κανείς απέναντι σε κάτι τέτοιο. Η φάση βγήκε απλώς τέλεια, και αυτό έχει νομίζω σημασία να το κατανοήσει κανείς τις στιγμές που ρίχνει ανάθεμα σε προπονητές που είτε επιλέγουν στο +2 να κάνουν φάουλ , είτε να παίξουν άμυνα. Οι αντίπαλοι σε ένα γήπεδο είναι δύο.
Παρεμπιπτόντως, δύο ήταν και στην Βαμβέργη. Εκεί ο Ολυμπιακός όντως θα μπορούσε να είχε κάνει φάουλ. Επειδή όμως, το δίλημμα φάουλ ή όχι θα συνεχίσει να απασχολεί μέχρι να έρθει ο Αρμαγεδών, επιτρέψτε μου να δώσω στην κατάληξη αυτού του παιχνιδιού μία άλλη διάσταση. Η επίθεση που σχεδίασε η Μπάμπεργκ ολοκληρώθηκε σε περίπου 4,5 - 5 δευτερόλεπτα, στην αρχή των οποίων όλοι οι παίκτες ήταν μαρκαρισμένοι από τους αρχικούς προσωπικούς τους αντιπάλους. Οι ερυθρόλευκοι, για να βγάλουν ένα σουτ, είχαν ακριβώς 4,6''.
Περσινά ξινά σταφύλια θα μου πείτε , και έτσι θα μου θυμίσετε πως το ροζέ Ιdylle από τον Μελά (La Tour Melas) είναι μία απίθανη ανοιξιάτικη πρόταση. Το ήπιαμε σήμερα σε ένα ωραίο μπάρμπεκιου που κάναμε, με κάτι νηστίσιμα σουβλάκια και λουκάνικα.
