Μπα.
Αυτό που φτιάχνει ο Ομπράντοβιτς είναι υπεράνω προσώπων και τα μυστικά όπλα που έχει στη φαρέτρα του είναι περισσότερα από όσα φανταζόμασταν. Ο Κάλινιτς π.χ. όλη τη χρονιά αγωνίζεται στη σκιά του Ντατόμε, αλλά στα δύο τελευταία παιχνίδια είναι πρωταγωνιστής και σταματά κάθε πιθανό και απίθανο προσωπικό αντίπαλο. Μέχρι και σέντερ έπαιξε στο πρωτο, για να τελειώσει τη μίνι σειρά με 22 λεπτά συμμετοχής, 11,6 πόντους , 6 ριμπάουντ και τα 2,5 σκαλπ ανά παιχνίδι. Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για τον Σλούκα, από τον οποίο ο προπονητής του ξέρει ακριβώς τι να περιμένει σε τέτοια παιχνίδια, για αυτό και φαίνεται να έχει αλλάξει την ιεραρχία του στις θέσεις της περιφέρειας. Ο πρώην γκαρντ του Ολυμπιακού άλλαξε τη ροή του πρωτου ματς σκοράροντας 17 πόντους σε 20 λεπτά, και στο δεύτερο μοίρασε 6 ασίστ χωρίς να σουτάρει σχεδόν καθόλου, σωματοποιώντας ακριβώς αυτό που χρόνια ζητάει ο Σερβος από τους γκαρντ του: ικανότητα στη λήψη αποφάσεων και σωστή αναγνώριση της περίστασης. Ο Σλούκας είναι εν δυνάμει ο ιδανικός "γκαρντ Ζοτς", και τα εισαγωγικά είναι εδώ γιατί υπάρχει και κάποιος Διαμαντίδης.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για τον Ομπράντοβιτς.
Η διαύγεια και η πρόβλεψη είναι αυτά που χαρακτηρίζουν τις ομάδες του, για αυτό και είναι δύσκολο να πει κανείς με ποιο ακριβώς τρόπο παίζουν. Την Φενέρ για παράδειγμα, δεν τη συναντά κανείς στις υψηλές θέσεις στις ασίστ. Δεν μπορεί να πει κάποιος ότι έχει αυτοματοποιημένο σετ παιχνίδι, ότι διακρίνεται στο γρήγορο transition, στον υψηλό ή στον χαμηλό ρυθμό. Όπως κάποτε ο Παναθηναικός (δεν θα κάνω συγκρίσεις), έτσι και το τωρινό δημιούργημα του Ζοτς, μπορεί να κάνει τα πάντα καλά, χωρίς να κάνει τίποτα τέλεια. Αυτό ίσως δεν σας ακούγεται τόσο ελκυστικό , αλλά σκεφτείτε πως μία κλασική ομάδα Ομπράντοβιτς παρουσιάζει τη δυνατότητα να αποφασίσει μεταξύ μίας πολύ μεγάλης γκάμας σχεδίων, παρουσιάζοντας στις άμυνες συνεχώς εκπλήξεις. Εν προκειμένω, απέναντι στη Ρεάλ οι Τούρκοι έχουν ήδη ένα σωρό: έχουν τρέξει, έχουν σκοράρει από κοντά, έχουν σκοράρει από μακριά. Εχουν βγει πίσω από σκριν και έχουν εκτελέσει αμέσως δίνοντας στον Κάρολ να καταλάβει πως αισθάνονται οι άλλοι, έχουν τρέξει κλασικά πικ εν ρολ, και έχουν εκμεταλλευτεί τις ατομικές τους ικανότητες στα μις ματς. Ακόμη και το ότι ο Ντατόμε σουτάρει συνεχώς μαρκαρισμένος, δεν είναι μία συνήθεια εκτός Ομπραντοβιτσικού (sic) ρεπερτορίου. Ανάμεσα στη γκάμα των επιλογών και των αποφάσεων, βρίσκεται και εκείνη που λέει πως ένας καλός σουτέρ, ακόμη και αν είναι μαρκαρισμένος, έχει αρκετές πιθανότητες να σκοράρει.
Το ζητούμενο για τους παίκτες της Φενέρμπαχτσε είναι να αναγνωρίσουν όλα αυτά τα επιμέρους κομμάτια του επιθετικού παζλ , και να τα τοποθετούν κάθε φορά εκεί που είναι η θέση τους. Ή καλύτερα εκεί που δείχνει να είναι η θέση τους βάσει της συγκυρίας. Η προσέγγιση του Ομπράντοβιτς στο παιχνίδι δεν έχει αναγνωρίσιμο κέντρο, όπως π.χ. αυτή του Λάσο , του Πασκουάλ, του Μπαρτζώκα ή ακόμη και του Τρινκιέρι. Από την άλλη, δεν είναι ούτε μεταμοντέρνα. Κέντρο υπάρχει, αλλά κάθε φορά είναι διαφορετικό, και η επιτυχία του σχεδίου βασίζεται στην σωστή κρίση.
Aυτά βέβαια αφορούν όλα την επίθεση. Στην άμυνα η δομή είναι πιο φανερή και στηρίζεται σε σχέδιο αλλαγών στα σκριν. Όχι πάντα, αλλά απέναντι σε ομάδες που σουτάρουν πολύ, σίγουρα. Θα θυμάστε ίσως πως είχαμε αφιερώσει ένα κομμάτι επάνω στο πώς η Φενέρ επικράτησε της Κουμπάν μέσα στο Κράσνονταρ. Ο Βέσελι άλλαζε και οδηγούσε τον Ντιλέινι προς τα μέσα, εκεί όπου τον περίμεναν ένας - δύο ακόμη. Τα ίδια πάνω κάτω εφαρμόστηκαν και με τη Ρεάλ , η οποία παρεμπιπτόντως είναι η δεύτερη σε προσπάθειες για τρίποντο ανά αγώνα μετά την ομάδα του Μπαρτζώκα. Προτεραιότητα του Ομπράντοβιτς απέναντι και στους δύο αντιπάλους ήταν να μην βρουν ρυθμό πίσω από τη γραμμή, και ας δημιουργούνταν θεωρητικά κενά μέσα στη ρακέτα.
Το τρικ είναι να πιστέψουν οι αντίπαλοι γκαρντ στις άλλες επιλογές που έχουν, για τις οποίες οι παίκτες του Ζοτς είναι ήδη προετοιμασμένοι. Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον, μείνετε μαζί μου. Στο πρώτο παιχνίδι η Ρεάλ σούταρε ασταμάτητα τρίποντα και δεν έχασε εύκολα (ούτε δύσκολα). Στο δεύτερο, όταν έκανε θεωρητικά σωστότερα πράγματα και μείωσε τις προσπάθειες από τα 6,75, συνετρίβη. Ο λόγος ηταν πως η Φενέρ είχε το σχέδιο έτοιμο, και όσο να ναι η 20λεπτη παρουσία του Τέιλορ βοήθησε στην καλύτερη εφαρμογή του. Συγχωρήστε μου την ποιότητα των ίματζες, αλλά να το παράδειγμα.
Ο Ούντο αλλάζει και βγαίνει πάνω στον Σερχι, ο οποίος λογικά περνάει τη μπάλα στον Αγιόν. Ο Κάλινιτς αφήνει τον Τέιλορ που κόβει προς τα μέσα και ντουμπλάρει πολύ δυναμικά για να βοηθήσει τον Σλούκα. Οταν ο Αγιόν πασάρει έξω, ο Ούντο έχει προλάβει να καλύψει τον Μασιούλις, ο οποίος δεν έχει χρόνο για άλλη πάσα, και το σουτ είναι μαρκαρισμένο. Η περιστροφή του σέντερ είναι θαυμάσια, αλλά ακόμη πιο θαυμάσιο είναι πόσο σωστά έχουν λειτουργήσει όλες οι άλλες περιστροφές. Ο Ντατόμε έχει πλοκάρει σώμα με σώμα τον Τέιλορ, και στον Αγιόν είναι ο αμέσως καταλληλότερος παίκτης να τον μαρκάρει και να τον βάλει πλάτη: ο Κάλινιτς. Σε περίπτωση που υπήρχαν κι άλλα δευτερόλεπτα, ο Σλούκας θα είχε καλύψει τον Σερχι. Τα πάντα δουλεύουν ρολόι, επειδή ακριβώς έχουν μελετηθεί οι αντιδράσεις της Ρεάλ και υπάρχει πρόβλεψη.
Αντίστοιχης ποιότητας ήταν και οι αμυντικές ενέργειες στα drive του Γιουλ ή του Σερχι (μόλις 2 ασίστ) και στις κινήσεις του Κάρολ πίσω από τα σκριν. Στα πρώτα οι ψηλοί ήταν εκεί για να κλείσουν το οπτικό πεδίο και στις δεύτερες οι παίκτες της Φενέρ κατέφευγαν σε πολύ δυναμικά double team για να δυσκολέψουν τις πάσες ενός παίκτη που δεν φημίζεται για τη συμμετοχή του στην κίνηση της μπάλας. Γενικώς, η άμυνα του Ομπράντοβιτς δείχνει στα καλύτερα της παρά την απουσία του Βέσελι, και στηρίζεται πέρα από την λεπτομερέστατα δουλεμένη τακτική στις ικανότητες τριών πρώτα από όλα παικτών.
Πρώτα πρώτα ο Εκπε Ούντο (παρά το αργό πρώτο βήμα) καταφέρνει να μένει πάνω στους γκαρντ όσο χρειάζεται, και στη συνέχεια υπολογίζει πολύ καλά τους χρόνους στους οποίους πρέπει να σηκωθεί για κόψιμο ή να παρενοχλήσει μία πάσα. Επειτα ο Κάλινιτς είναι ένα πραγματικό τέρας στις αλλαγές, και μπορεί να μαρκάρει σχεδόν όλες τις θέσεις. Και τέλος, ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς καλύπτει τον ορίζοντα κοντύτερων γκαρντ χωρίς να τους χάνει στα πόδια, και σπρώχνοντας παντού και χωρίς δισταγμό ή φόβο των φάουλ. Φανταστείτε πως η λέξη 'Χίκμαν' εμφανίζεται στο κομμάτι αυτό μόλις τώρα.
Απέναντι σε όλα και όλους τους παραπάνω, η Ρεάλ δείχνει να μην έχει προς το παρόν καμμία απάντηση, ακόμη και όταν - όπως χθες - μπαίνουν τα τρίποντα. Αυτό είναι κάτι πολύ ανησυχητικό για τον Λάσο, δεδομένου ότι από το πρώτο στο δεύτερο παιχνίδι δοκίμασε να κάνει προσαρμογές στον τρόπο παιχνιδιού. Όσο όμως η άμυνα των Τούρκων καταφέρνει με μαεστρία να αποκόπτει τον Αγιόν από το παιχνίδι των Μαδριλένων , δίνοντας παράλληλα στους 2 γκαρντ ελάχιστες ευκαιρίες για καλά σουτ, τότε φως στην άκρη του τούνελ δεν θα φανεί. Ο Μεξικάνος είναι ο μόνος αξιόπιστος σέντερ των Μαδριλένων και έπαιξε χθες μόλις 14 λεπτά παίρνοντας 3 σουτ. Ο μικρός χρόνος συμμετοχής οφείλεται στην στοχευμένη επίθεση της Φενέρ που του πήρε 4 φάουλ και οι λίγες προσπάθειες στην στοχευμένη άμυνα. 4 φάουλ άλλωστε ο Αγιόν έκανε και στο πρώτο ματς, και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Όπως άλλωστε και τίποτε άλλο.
Η σειρά δείχνει να γέρνει. Οι πλάγιοι της Ρεάλ καλούνται να κερδίζουν παιχνίδια , αλλά στην κατάσταση που βρίσκεται ο Ρούντι αυτό είναι μάλλον απίθανο. Με κάποιο τρόπο οι παίκτες του Λάσο πρέπει να παίξουν άμυνα όπως έπαιζαν πέρυσι, διότι στην επίθεση η Φενέρ επιτρέπει πολύ συγκεκριμένα πράγματα έτσι κι αλλιώς. Για να καταφέρει η Ρεάλ να βγάλει κερδισμένες μπάλες, οφείλει πρώτα πρώτα να πιέσει τους γκαρντ. Η Φενέρ δεν έχει βάθος στο ρόστερ ίδιο με του Παναθηναικού, ούτε την ανάλογη δημιουργική ποιότητα σε όλη τη στελέχωση της περιφέρειας. Το δημιούργημα του Ομπράντοβιτς έχει χίλια καλά, σκέφτεται σαν σύνολο χωρίς να υποβαθμίζει το ατομικό ταλέντο, αλλά ακόμη δεν είναι είναι στα επίπεδα του προηγουμένου.
Υστερόγραφο: Δυο λόγια για το ΤΣΣΚΑ - Ερυθρός Αστέρας
Εβλεπα τον Ντε Κολό να κάνει μία απίθανη πατάτα ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν το τέλος της 2ης αναμέτρησης στη Μόσχα, και σκεφτόμουν πως η ΤΣΣΚΑ δεν έχει ακόμη χάσει την παροιμιώδη ικανότητα της να τα θαλασσώνει στα δύσκολα. Για να αποφύγει την ήττα, ο Ιτούδης έβαλε στο γήπεδο μια πεντάδα που έπιαζε κυρίως άμυνα, χωρίς τον Γάλλο και τον Τεόντοσιτς. Αυτή η σύνθεση άλλαξε το παιχνίδι, αλλά για κάποιο λόγο ο Ελληνας κόουτς την εμπιστεύθηκε για λίγα μόνο λεπτά. Η επαναφορά των δύο σταρ κόντεψε να στοιχίσει το παιχνίδι.
Περίεργα πράγματα, η μάλλον όχι τόσο. Η συζήτηση γύρω από το "μέταλλο" , το καθαρό μυαλό και την "ψυχή", μπαίνει στο τραπέζι όταν οι ανταγωνιστές παίζουν όλοι καλά. Για τους Ρώσους, που παίζουν όντως καλά, αυτή είναι και η πιο επίκαιρη.
