Με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο που μπορεί να χωρέσει στο μπάσκετ, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο οδήγησε τους Bucks στην κορυφή του ΝΒΑ, μετά από 50 ολόκληρα χρόνια. Tότε, στο ρόστερ των Ελαφιών ανήκαν οι εμβληματικοί Kareem Abdul Jabbar και Oscar Robertson, παρέα στους οποίους ο Γιάννης παίρνει πλέον ισάξια θέση και βάζει πλέον πλώρη για να τοποθετηθεί δίπλα, πάνω, δεξιά, αριστερά - και πάντως όχι πιο κάτω - από όλες τις μυθικές μορφές του αθλήματος.

Το κλασικό Middleton game κάθε σειράς playoff των Bucks ήταν για τους τελικούς το νο 4. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Bucks το κέρδισαν, διότι όταν παίζει καλά ο Middleton μπαίνουν κάποια σουτ, τα οποία δεν μπορεί να τα βάλει άλλος. Αν μάλιστα το Middleton game συμβαίνει σε βραδιά, στην οποία όλα τα Ελάφια (πλην του γνωστού ενός) δείχνουν κολλημένα στη λάσπη, τότε είναι ακόμη ωφελιμότερο, υπό την έννοια πως οδηγεί σε μία "μη κανονική" νίκη. Με διαφορετικά λόγια, αυτό που συνέβη χθες είναι πως οι Bucks κέρδισαν, ενώ επιθετικά θα μπορούσαν να παίξουν σαφώς καλύτερα. Και αυτό, χάρη στον οίστρο του Khris Middleton.

Τα ξημερώματα στο Fiserv Forum, οι Milwaukee Bucks μείωσαν σε 2-1 τη σειρά των τελικών, ακριβώς με τον τρόπο που χρειάζεται, προκειμένου να μείνουν ανταγωνιστικοί και στη συνέχεια: Μέσα από την επίθεση. Ναι, η άμυνα τους πήγε περίφημα, κρατώντας τους Suns στους 100 πόντους, τον Devin Booker στους 10 με 3/14 σουτ και τα ποσοστά των Ήλιων στα τρίποντα κάτω από το 30%, όμως το σημείο καμπής της αναμέτρησης, ήταν εκείνο στο οποίο οι δύο ομάδες έπαιζαν punch-by-punch, από τα μέσα της τρίτης περιόδου και έπειτα.

Οι Phoenix Suns έκαναν ακόμα ένα βήμα προς τον πρώτο τους τίτλο, πυροβολώντας ανελέητα πίσω από τη γραμμή των 7,25. Πέντε παίκτες του τελείωσαν το ματς με διψήφιο αριθμό πόντων και εξαιρετικά ποσοστά, τη στιγμή που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν υπερβολικά μόνος στην αντίπερα όχθη. Πλέον η σειρά μεταφέρεται στο Milwaukee, με τους Bucks να προσδοκούν να γίνουν μόλις η πέμπτη ομάδα στην ιστορία του NBA που γυρνάει από το 0-2 και καταφέρνει να κατακτήσει το δαχτυλίδι.

Απόλυτα συνεπής στο ραντεβού του με τη μπασκετική ιστορία, ο Chris Paul κυριάρχησε στο παρκέ της αρένας των Suns, αποδομώντας play by play οπoιαδήποτε στρατηγική εφάρμοσε στο μαρκάρισμα του ο Mike Budenholzer.

Οι τελικοί είναι επιτέλους μπροστά μας, όσο απίθανο και αν φαινόταν αυτό πριν από έναν χρόνο, όσο απροσδόκητο και αν είναι το τελικό ζευγάρι. Bucks versus Suns λοιπόν, σε ένα ζευγάρι που φέρνει αντιμέτωπο ένα franchise που πανηγύρισε τον τελευταίο του τίτλο πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια, κι άλλο ένα που δεν έχει γευτεί ποτέ αυτή τη χαρά. Μέσα σε όλα, αυτό είναι μια μεγάλη νίκη. Μετά από μια δεκαπενταετία με επαναλαμβανόμενους πρωταγωνιστές, είναι η ευκαιρία να αναδειχτούν επιτέλους νέοι ήρωες και να ξεκινήσουν να γράφονται νέες ιστορίες. Ή να διορθώνονται, όπως στην περίπτωση του Chris Paul. 

Σηκώθηκα γύρω στις δύο και είκοσι (2.20) τα ξημερώματα. Έβαλα έναν γαλλικό καφέ - είχε τελειώσει ο εσπρέσο - και μέχρι να γίνει, τακτοποίησα τα μαξιλάρια στο βομβαρδισμένο σαλόνι, άνοιξα υπολογιστή και κατόπιν την τηλεόραση. Σιγά σιγά, άνοιξα και τα μάτια. Τα ξυπνήματα αυτά είναι βάρβαρα και ο χρόνος προσαρμογής μεγαλύτερος από ό,τι συνήθως, όσες φορές και αν το έχεις κάνει. Γέμισα την κούπα, έριξα δυο κουταλιές και βγήκα λίγο έξω για ένα τσιγαράκι. Η όλη διαδικασία, αν και ακούγεται σύντομη, πήρε τελικά 20 λεπτά, διότι στο μεταξύ έχασα το τηλεκοντρόλ, μου χύθηκε η ζάχαρη στο πάτωμα και διακόπηκε για λίγο η σύνδεση στο ρούτερ. Τα τακτοποίησα όλα και απλώθηκα θριαμβευτικά μπροστά στην οθόνη στις τρεις παρά τέταρτο, ακριβώς την ώρα του τζάμπολ.

To Larry O’Brien Trophy εμφανίστηκε στο γήπεδο (μέσα στην απαράδεκτα κακόγουστη Louis Vuitton θήκη του), οι Lakers φόρεσαν τις -αήττητες ως σήμερα στα Playoffs- Black Mamba εμφανίσεις τους, ο LeBron κάτω από αυτήν φόρεσε και την ισοπεδωτική 40άρα του, που περιμέναμε πως θα μας παρουσιάσει σε τουλάχιστον- ένα παιχνίδι τελικών, όμως πέρα από τον Davis, ουδείς άλλος συμπαίκτης του εμφανίστηκε έτοιμος για την τελετή απονομής. Αντίθετα, μια εφταμελής -όλη κι όλη- ειδική αποστολή καμικάζι από το Miami, προεξάρχοντος ενός -και πάλι- συγκλονιστικού Jimmy Butler, φρόντισε τα κομφετί να μείνουν στη βαλλίστρα τους και το Larry O’Brien Trophy να επιστρέψει στην άσχημη θήκη του και πίσω στην όποια αποθήκη φυλάσσεται για -τουλάχιστον- άλλες δύο μέρες ακόμα.

Σε μία εποχή κυριαρχίας της επίθεσης σε σχέση με την άμυνα στο NBA, με τις όποιες αλλαγές κανονισμών να ευνοούν απόλυτα προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση μάλιστα, το Game-4 των Τελικών του 2020 αποτέλεσε μια ωδή στην αμυντική προσήλωση και επανάφερε στα χείλη πολλών το παλιό κλισέ «τα πρωταθλήματα τα φέρνει η άμυνα».

Με την ανακοίνωση της απουσίας των Dragic και Adebayo και από τον τρίτο τελικό, το 3-0 και το ψάξιμο της σκούπας πίσω από την πόρτα φάνταζαν νομοτελειακά. Όχι σήμερα, και όχι γι’ αυτούς τους Heat, όχι όσο o Jimmy Butler και η παρέα του έχουν λόγο σε αυτό. Η ομάδα του Spoelstra ρίσκαρε στην άμυνα ακολουθώντας το δόγμα “κλείστε μέσα, double team, χέρια, χέρια, χέρια παντού” και κρατώντας τους Lakers στους 104 μόλις πόντους επιβίωσε για να δώσει τουλάχιστον άλλες δύο μάχες, με τον Butler να χαράσσει ανεξίτηλα το όνομά του στο βιβλίο της ιστορίας των τελικών του NBA.