Ολόκληρη η Βοστώνη ονειρεύεται πρωτάθλημα…
1. Η άμυνα
Ένα από τα μεγαλύτερα μπασκετικά κλισέ, που ωστόσο τυγχάνει να είναι αλήθεια, είναι πως καμία ομάδα δεν μπορεί να θεωρείται διεκδικήτρια του τίτλου δίχως μία κορυφαία, τοπ-5 (έστω τοπ-10) άμυνα. Οι Celtics δέχονται συνολικά στη σεζόν 105,7 πόντους ανα 100 κατοχές σύμφωνα με το Cleaning the Glass, η δεύτερη καλύτερη αμυντική επίδοση πίσω μόνο από τους Golden State Warriors. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες μάλιστα αυτό το νούμερο έχει πέσει στο εξωφρενικό 96,2 (καμία ομάδα δεν έχει δείκτη χαμηλότερο του 102), ίσως ο κύριος λόγος πίσω από το μεγάλο σερί νικών που τρέχουν μέσα στον Φεβρουάριο, ενώ εννιά φορές στη φετινή σεζόν έχουν κρατήσει αντίπαλο κάτω από τους 90 πόντους, γεγονός εντυπωσιακό όταν συζητάμε για το ΝΒΑ και όχι για την Ευρωλίγκα. Το ρόστερ έχει δομηθεί με τέτοιο τρόπο που σχεδόν κανείς δεν υστερεί αμυντικά, οι Brown και Tatum είναι πλήρως συνεπείς και με τον όγκο τους περιορίζουν αισθητά τους αντίπαλους forwards, ενώ ο Marcus Smart παραμένει ένας από τους τοπ on-ball defenders σε μία λίγκα γεμάτη ποιοτικούς χειριστές. Το θετικό είναι πως πλέον στην αμυντική πλευρά του παρκέ μπορούμε να υπολογίζουμε και τον άρχοντα του χρόνου:
O Robert Williams κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του ως τώρα, έχει βελτιώσει κατακόρυφα τις τοποθετήσεις του και προσφέρει σημαντική προστασία κοντά στο καλάθι, με τους Celtics να δέχονται 4 πόντους λιγότερους όσο εκείνος βρίσκεται στο παρκέ. Στο παραπάνω clip βλέπετε τον Williams να λειτουργεί ως μοναδικός ψηλός με τις τέσσερις υπόλοιπες ‘’τανάλιες’’ να κλείνουν την περιφέρεια, υπάρχουν όμως και τα σχήματα που μοιράζεται τη frontline με τον Horford, σ’ ένα δίδυμο που γεμίζει όγκο τη ρακέτα όταν αυτό είναι απαραίτητο και περιορίζει τη ζημιά στο καλάθι, εκεί όπου οι Celts δέχονται επιθέσεις με τη μικρότερη συχνότητα, μόλις 27%. Με απλά λόγια, δεν τους τρυπάς εύκολα. Ο Udoka έχει στα χέρια του μεγάλα κορμιά σ’ όλο το πλάτος του παρκέ, ένα σύνολο 8-10 παικτών που έχουν διάθεση να αμυνθούν και έχει στήσει μία άμυνα που κλείνει τα πάντα, πιέζει πάνω στην μπάλα και δίνει τα ελάχιστα στον αντίπαλο με συνέπεια, σε χώρους που δεν πληγώνουν και τόσο (mid-range για σένα μιλάω), εκτός αν απέναντι υπάρχει ο DeRozan και ο Durant. Αν αυτό μεταφραστεί με παρόμοιο τρόπο στα playoffs, οι Celtics έχουν ένα σημαντικό advantage point.
2. Οι Tatum-Brown & η προσθήκη White
28 πόντοι για τον Jayson Tatum απέναντι στους Sixers με 9/17 σουτ, 29 για τον Jaylen Brown με 10/17. Λες και κάποιος έβαλε το φύλλο καρμπόν κάτω και αντέγραψε τη στατιστική. Το συγκεκριμένο δίδυμο μεγαλώνει μπασκετικά μαζί την τελευταία 4-5ετία ως ηγέτες των Celtics, έχουν σταθεροποιήσει την προσωπική τους παραγωγή σε νούμερα all-star (25,8π-4,1α-8,5ρ για τον Tatum, 23,6π-3,2α-6,6ρ για τον Brown) και πλέον κλικάρουν πραγματικά ως one-two punch, είτε επιθετικά σε εναλλάξ ανάληψη του leading scorer ρόλου, είτε αμυντικά περιορίζοντας τους αντίπαλους forwards. Εντάξει, για να είμαι δίκαιος, ο Tatum βγαίνει συχνότερα μπροστά στο σκορ. Κυρίως γιατί μπορεί να βάλει τέτοια σουτ:
Οι δύο σταρ μπορούν να βάλουν την μπάλα στο παρκέ, να επιτεθούν με κάθε τρόπο και παράλληλα να μαρκάρουν ό,τι κινείται. Δεν μπορείς να βρεις πολύ μεγαλύτερη πληρότητα σε 2-way forwards σε ηλικίες κάτω των 25 και το franchise της Βοστώνης έχει την ευτυχία να έχει και τους δύο με τα πράσινα, επιλέγοντας σωστά να χτίσει γύρω τους εξ’ ολοκλήρου πλέον. Σ’ αυτό το μοτίβο έρχεται και κουμπώνει η προσθήκη του Derrick White, ενός χειριστή απόλυτα άνετο σε ρόλο δευτερεύοντος initiator (που έχει περάσει χρόνο παρεμπιπτόντως με τους Tatum και Brown ως μέλος της team-USA) και με ένα σημαντικό στοιχείο που κλέβω από το podcast του εξαιρετικού Zach Lowe: Μπόλικο ‘’Spursiness’’.
O πρώην guard των Spurs προσθέτει τη δυνατότητα για έξτρα αποφάσεις και κυρίως με ταχύτητα, διατηρώντας το συνεχές flow, απόλυτο κέρδος για μία επίθεση που μάλλον ‘’κολλάει’’ συχνότερα απ’ όσο θα έπρεπε. Τα σχήματα δε με εκείνον και τον Smart στην περιφέρεια και τους Brown-Tatum ψηλότερα θυμίζουν κάτι από τα αντίστοιχα -επιτυχημένα- των πρωταθληματικών Raptors με τους Lowry-VanVleet. Οι Celtics γεμίζουν λύσεις προσωπικού σκορ για τα πιο βαριά παιχνίδια της postseason, όσο οι δύο πρωταγωνιστές ανοίγουν την πρώτη πόρτα του prime τους, απόλυτα υγιείς. Το όλο εγχείρημα μου θυμίζει αρκετά τους Thunder της προηγούμενης δεκαετίας που μπήκαν στα playoffs και μοίραζαν εγκεφαλικά και μπορεί να μην υπάρχει η ασύγκριτη μοναδικότητα ενός Kevin Durant, όμως αυτό το σύνολο -μοιάζει να- λειτουργεί πιο αρμονικά και να ενισχύει τα χαρίσματα των νεαρών ηγετών τους.
3. Το πρόγραμμα
Οι Celtics ξεκίνησαν τη σεζόν ψιλο-καταστροφικά και έμειναν πίσω σε σχέση με τους υπόλοιπους διεκδικητές, με το τρέχον σερί ωστόσο κατάφεραν να βρεθούν εντός εξάδας (που οδηγεί απευθείας στην postseason) πριν το τυπικό ‘’ημίχρονο’’ του all-star break. Από εδώ και πέρα λοιπόν έχουν ένα από τα ευκολότερα προγράμματα στη λίγκα σύμφωνα με τον δείκτη SOS (strength of schedule), με μόλις τρία παιχνίδια απέναντι σε συνδιεκδικητές της Ανατολής (Heat, Bulls και Bucks) και αρκετούς Pistons, Thunder και Pacers, δηλαδή τις ομάδες που έχουν οδηγηθεί στο tanking. Πώς συνδέεται ωστόσο το πρόγραμμα της regular season με τα playoffs; Εκμεταλλευόμενοι το εύκολο πρόγραμμα και ενδεχόμενα πισωγυρίσματα των υπολοίπων (Bulls με ελλείψεις, Sixers που περιμένουν τον Harden, απειρία Cavaliers) οι Celtics μπορούν να βρεθούν εντός της τετράδας που δίνει το πλεονέκτημα έδρας, σ’ ένα Boston Garden που παίζει πάντα ρόλο στην τελική έκβαση και στο οποίο φέτος έχουν ρεκόρ 20-10, σε ευθεία αντίθεση με το 14-15 εκτός έδρας. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται μόλις δύο παιχνίδια πίσω από την τρίτη θέση και τέσσερα αντίστοιχα από τη δεύτερη, το κυνήγι λοιπόν ενός καλού φινάλε στη σεζόν μπορεί να τους οδηγήσει σε πλεονέκτημα έδρας ακόμη και στον δεύτερο γύρο. Η τοπ άμυνα στην Ανατολή, με Tatum-Brown να κουβαλάνε επιθετικά και μάξιμουμ παιχνίδια στη Βοστώνη, εκεί που λειτουργούν αποδοτικότερα; Κανονικό pain in the ass για οποιονδήποτε στην ανατολική περιφέρεια.
Καλά είναι τα όνειρα, χαρά στον κοιμισμένο
1. Η (μέτρια) επίθεση & το βάθος
‘’Καλή η τοπ-5 άμυνα αλλά το παραπάνω κλισέ λέει τα ίδια και για την επίθεση, εκεί τι γίνεται;’’ ακούω να ρωτάει κάποιος πιο πονηρεμένος. Ναι, εκεί υπάρχει ένα ζήτημα. Οι Celtics έχουν αρκετά μέτρια επιθετική παραγωγικότητα σε σύγκριση με την υπόλοιπη λίγκα ανα 100 κατοχές, με 111,0 OffRtg (σύμφωνα με το Cleaning The Glass), 18η καλύτερη επίθεση σε πρωτάθλημα που παίζουν 30 και καμια δεκαριά απ’ αυτούς δε βλέπονται. Ακόμη και στο τρέχον σερί εννιά νικών η επίθεσή τους δεν ακουμπά το τοπ-10, στηριζόμενη η ίσως υπερβολικά στις ικανότητες των Brown και Tatum. Η άποψή μου είναι πως μπορούν να βασιστούν πραγματικά στους δύο να πετάνε σε ανάλογο βαθμό και στην postseason, ο Derrick White θα προσδώσει ταχύτητα και ροή όπως συζητήσαμε παραπάνω, ίσως όμως όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να κερδίσεις δύο και τρεις σειρές σ’ αυτή την Ανατολή.
Οι Celtics σουτάρουν πραγματικά μέτρια από την περιφέρεια (μόλις 34,2% και με μοναδικό θετικό σημείο το 39% στα γωνιακά τρίποντα) και δεν εφορμούν με συνέπεια προς το καλάθι, μ’ έναν λόγο να αποτελεί το γερασμένο πια παιχνίδι του Al Horford, που δεν μπορεί να αποτελέσει το γνωστό κεντρικό δίκτυο δημιουργίας που μπορούν να εκμεταλλεύονται τα υπόλοιπα νεανικά κορμιά για εύκολα off-ball κοψίματα στη ρακέτα. Σ’ όλα αυτά προσθέστε και το μικρό βάθος επιθετικά, με ρολίστες όπως οι Grant και Rob Williams να περιορίζονται σ’ ελάχιστες επαφές, όσο οι Aaron Nesmith και Payton Pritchard είναι ακόμη άγουροι για πρωταθλητισμό και παίρνουν λίγα λεπτά στο rotation με τον πρώτο μάλιστα, τον σουτέρ της φάσης, να έχει το…εκκωφαντικό 23% στο τρίποντο. Ο πρώτος γύρος λογικά βγαίνει ακόμη και έτσι, ειδικά αν οι Celtics πιάσουν το πλεονέκτημα έδρας, παρακάτω όμως τι γίνεται;
2. Η υπόλοιπη Ανατολή
Η κατάσταση στην υπόλοιπη Ανατολή δεν ενισχύει την αισιοδοξία των Celtics φανζ. Οι Bucks παραμένουν το πιο δεμένο σύνολο σ’ όλο το ΝΒΑ, ή τουλάχιστον στην Ανατολή (γιατί υπάρχουν και οι Suns που παίζουν σε απόλυτη αρμονία) και ο Giannis παίζει σαν πραγματικός MVP, μοιράζοντας σαραντάρες και πενηντάρες. Οι Sixers πρόσθεσαν τον Harden για ένα -απόλυτα βαρύ και ακόμη πιο απόλυτα efficient- pick n’ roll δίδυμο με τον Joel Embiid, ο οποίος παίζει επίσης σαν MVP. Οι Nets με τον Simmons γίνονται πιο λειτουργικοί αμυντικά και μπορούν να τρέξουν με συνέπεια, οι Bulls έχουν τον DeRozan να πετάει και ο Lavine θα είναι μαζί του όταν πρέπει, οι Heat είναι η πιο κωλοπετσωμένη ομάδα στον πλανήτη και πλέον έχει και τον Lowry να τρέχει την επίθεση μαζί με τους Butler και Adebayo. Σε αυτούς μπορούμε να προσθέσουμε τους Hawks του εκπληκτικού Trae Young που πέρυσι έπαιξαν τελικούς περιφέρειας, αλλά και τους Raptors που πάσχουν από οξεία δεινοσαυρίτιδα και μπορούν να διαχειριστούν το μάκρος των Tatum και Brown, με τον Siakam να παίζει ξανά σε all-star επίπεδο και τον Fred VanVleet να κάνει τον πρωτοξάδερφο του Steph Curry.
Αν χάθηκε κάπου το μέτρημα, επτά ακόμη ομάδες διεκδικούν στα ίσια την Ανατολή μαζί με τους Celtics, χωρίς να μετράμε σ’ αυτούς τους νεαρούς Cavaliers, που μάλλον είναι εδώ νωρίτερα απ’ ό,τι ‘’πρέπει’’ και δε θα αντέξουν το βάρος του πρώτου γύρου τόσο σύντομα. Από την άλλη, ποντάρει κανείς με απόλυτη ασφάλεια κόντρα στον Garland και στον Mobley, aka την μετενσάρκωση του Tim Duncan με λίγο από Kevin Garnett; Με λίγα λόγια, οι ομάδες στην ανατολική περιφέρεια οριακά δεν χωράνε να μπουν στα playoffs και οι Celtics πρέπει σε κάθε γύρο να κερδίζουν έναν πραγματικά καλό αντίπαλο, γεγονός που δυσκολεύει πάρα πολύ την οποιαδήποτε πορεία προς τον τίτλο. Δεν υπάρχουν πια προβληματικοί Hornets και Pistons στα playoffs ή Wizards με ταβάνι. Κάθε ένα από τα παραπάνω franchises κοιτά το τρόπαιο και λέει ‘’γιατί όχι;’’. Και εντάξει, αν τα ματσαρίσματα βολεύουν, όπως πχ απέναντι στους Bulls που το παιχνίδι τους είναι η χαρά της άμυνας των Κελτών, ή ακόμη και με τους Nets που ακόμη έχουν ερωτηματικά και μάλλον θα χρειαστούν την απόλυτη βερσιόν του KD, όλα άλλωστε έχουν να κάνουν με το timing που θα πετύχεις τον κάθε αντίπαλο. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που οι οιωνοί ζορίζουν ούτως ή άλλως.
3. Απέναντι στον Giannis (ή τον Embiid)
You come, you best not miss. Όσο ο βασιλιάς είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο λοιπόν, οι Celtics πιθανότατα θα βλέπουν τα βέλη τους να αστοχούν. Παρά την άνοδο του Robert Williams και την προστασία κοντά στο καλάθι, αλλά και τα δυνατά κορμιά των Tatum και Brown στα φτερά, δεν υπάρχει πρακτικά εκείνος ο αθλητής που θα περιορίσει τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει ο σουπερσταρ των Bucks. Φυσικά όταν ως σύνολο δεν μπορείς να περιορίσεις έναν αθλητή συγκεκριμένα, καλείσαι να επιλέξεις να σταματήσεις κάθε δράση γύρω απ’ αυτόν και αν σε κερδίσει, του σφίγγεις το χέρι και πας παρακάτω. Ας δούμε μαζί το αποτέλεσμα της τελευταίας φοράς που συνέβη κάτι ανάλογο:
Όπως συζητήσαμε και παραπάνω, όλα στην Ανατολή είναι θέμα ματσαρίσματος και timing, όμως οι Celtics δεν μπορούν βάσιμα να ελπίζουν σε μία πιθανή αστοχία του Giannis και των Bucks (πχ να παίξουν με τον κρυπτονίτη των Heat) όταν πρόκειται για τους περσινούς πρωταθλητές, με τον Αντετοκούνμπο μάλιστα να έχει καθαρίσει με συνοπτικές διαδικασίες τους Celtics το 2019. Το μόνο που έχει αλλάξει από τότε άλλωστε είναι πως ο ίδιος είναι ακόμη καλύτερος, σίγουρα πληρέστερος και με ένα δαχτυλίδι στη συλλογή του. Η διαδρομή προς οποιαδήποτε διεκδίκηση του τίτλου μοιραία περνά από το Milwaukee, ή ακόμη και από τη Philadelphia, εκεί όπου η low-post κυριαρχία του MVP candidate Joel Embiid είναι τρομακτική και απαιτεί το σύνολο της frontline (Williams, Horford, Theis) να βρεθεί σε φοβερή κατάσταση μήπως και τον φθείρει. Όλα αυτά αν δεχθούμε ότι μπορεί να περιοριστεί ο James Harden σε ένα ικανό επίπεδο, όχι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου όταν ο ίδιος -θεωρητικά- έχει την ευκαιρία να απογειώσει το προσωπικό του legacy και αποτελεί έναν από τους κορυφαίους χειριστές στο ΝΒΑ. Αυτή τη στιγμή προσωπικά δε θα υπέγραφα πως οι Celtics μπορούν να κερδίσουν μία σειρά επτά παιχνιδιών απέναντι στους Sixers, ακόμη και με πλεονέκτημα έδρας. Πόσο μάλλον τους Bucks με τα προβλήματα που τους δημιουργεί η πληρότητα του Giannis.
Συμπέρασμα
Είναι λοιπόν οι Celtics διεκδικητές του τίτλου; Για μένα ναι, καθώς συζητάμε για μία ομάδα σε αναμενόμενη άνοδο, με τους σταρ να μπαίνουν στην πέμπτη και έκτη τους χρονιά στο ΝΒΑ αντίστοιχα, με κορυφαία άμυνα και νεανικό πυρήνα που θα αντέξει σωματικά τα ζόρικα playoffs. Μάλιστα πιστεύω πως πρέπει να κρίνονται ως τέτοιοι, contenders δηλαδή, με τρεις τελικούς περιφέρειας την τελευταία εξαετία (δύο επί της ουσίας με την τριάδα Tatum-Brown-Smart και υπό τη γενική καθοδήγηση του Brad Stevens). Το franchise της Βοστώνης δεν ανήκει στo φάσμα του rebuilding, ούτε έχει το ‘’σύνδρομο σταχτοπούτας’’ που κουβαλάνε σύνολα όπως οι Cavs, οι Grizzlies και πιθανότατα ακόμη οι Hawks. Είναι η ώρα τους να υπολογίζονται για τον τίτλο και το παιχνίδι τους οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση. Απλώς μαζί τους υπάρχουν τουλάχιστον 8-10 ομάδες που μπορούν να πουν το ίδιο, και μερικές απ’ αυτές μάλιστα έχουν έναν Giannis, έναν KD και έναν Steph. Ενδεχόμενος αποκλεισμός από τον δεύτερο γύρο δεν αποτελεί αποτυχία, άλλωστε κάθε χρόνο ένας βγαίνει νικητής σε κάθε περιφέρεια και φέτος οι μνηστήρες περισσεύουν. Αυτός ο δεύτερος γύρος όμως δεν είναι πλέον το ταβάνι τους.
