Η παρουσία της εθνικής στο μουντομπάσκετ του 2014 θεωρήθηκε από πολλούς (εμπλεκόμενους και μη) αποτυχημένη, και κατά τη γνώμη μου πολύ κακώς. Τότε το σύνολο μας είχε παρουσιαστεί αληθινά καλό, με καινούριες ιδέες, περίσσευμα ενέργειας και με διάθεση να τρέξει το γήπεδο όπως δεν είχε κάνει στο πρόσφατο παρελθόν. Μη λέμε τα ίδια και τα ίδια, οι Σερβοι εκείνο το βράδυ ήταν πολύ καλύτεροι, αλλά συνολικά η εθνική είχε κάνει το πρώτο βήμα που χρειαζόταν προς την νέα της εποχή.
Φέτος, η επιστροφή σε εκείνες τις αρχές γίνεται απόλυτα σωστά, αλλά αξίζει να αναφερθεί πως οι συνθήκες δεν είναι ακριβώς ίδιες. Υπάρχουν νέα που είναι καλά, και κάποια άλλα που δεν είναι και τόσο. Πρώτα απ'ολα το φετινό "μπάσκετ του 14" θα παιχτεί από ένα χειρότερο ρόστερ. Ο Πρίντεζης δεν είναι εδώ για να ποστάρει τους αντιπάλους σε δευτερεύοντα αιφνδιασμό, κάτι που επιχειρήθηκε με συνέπεια στα γήπεδα της Ισπανίας. Λείπει επίσης ο Ζήσης και φυσικά ο καλός σουτέρ Βασιλειάδης, το όνομα του οποίου συνήθως συνοδεύεται από τη φράση "ποιος Βασιλειάδης τώρα μωρε". Όντως, γενικά με την εθνική ο φόργουορντ της ΑΕΚ δεν ήταν ποτέ σπουδαίος , αλλά η συμβολή του σε πράγματα όπως οι καλές αποστάσεις και η απασχόληση της άμυνας στο "μπάσκετ του '14" είναι υποτιμημένη. Φέτος καλώς δεν κλήθηκε, αλλά η ουσία παραμένει: για να έχει η εθνική συνεπές σουτ πρέπει να δημιουργεί όσο το δυνατόν περισσότερες ελεύθερες προσπάθειες.
Εδώ κάπου αρχίζουν και τα καλά νέα, και φυσικά αυτά έχουν να κάνουν πρώτα απ'ολα με τον Γιάννη του '16, ο οποίος δεν είναι ο ίδιος με δύο χρόνια πριν, αλλά είναι παιχταράς του ΝΒΑ. Επίσης, ο Κατσικάρης δείχνει από την αρχή την διάθεση να του δώσει τη μπάλα στα χέρια και μάλιστα με τον σωστό τρόπο, όχι δηλαδή ως καθαρό πλέι μέικερ , αλλά ως σταθερή πηγή δημιουργίας σε δεύτερο χρόνο. Μέχρι στιγμής, περισσότερο ωφελημένοι από αυτό δείχνουν οι ψηλοί της ομάδας, ή εν πάσει περιπτώσει όσοι βρίσκονται κοντά ή περιμετρικά στη ρακέτα. Το άνοιγμα των χώρων για τον Γιάννη κάνει τις βοήθειες αναπόφευκτες, και φέρνει τις high-low συνεργασίες στην πρωτη γραμμή.
Αυτό δεν είναι το μόνο παράδειγμα, καθώς ο Οσμάν (ένας καλός αμυντικός παίκτης γεμάτος ενέργεια) δεν μπορούσε επ'ουδενί να λύσει τον "γρίφο" Αντετοκούνμπο, και αυτό μάλλον θα το πάθουν και άλλοι. Το (επίσης) καλό νέο είναι πως η εθνική στα πρώτα αυτά φιλικά - και βασικά στο δεύτερο - προσπάθησε να επωφεληθεί από τέτοιες καταστάσεις και στην crunch time, εκεί όπου όσο να ναι περιμένει κανείς και μία στροφή στην κλασική συνταγή του πικ εν ρολ.
Εδώ η ασίστ στον ελεύθερο Κουφό κατέληξε σε κάρφωμα, αλλά προσέξτε λίγο και το σχήμα. Ο Αντετοκούνμπο αγωνίζεται μάλλον στη θέση 2 έτσι δεν είναι; Ο Παπαπέτρου και ο Αγραβάνης συνυπάρχουν στην πεντάδα, και αυτό δείχνει και τις δυνατότητες που προσφέρει η αναβάθμιση του ρόλου του νεαρού σταρ των Μπακς. Ομολογουμένως, ανάμεσα στα πρώιμα συμπεράσματα συγκαταλέγεται και ο εντοπίσμός της διάθεσης να εξερευνηθούν τα όσα ήταν αχαρτογράφητα τα προηγούμενα χρόνια, και ένα από αυτά είναι το "μπερδεμα" των θέσεων1. Με τον Γιάννη σε μία από τις δύο θέσεις των γκαρντ οι αντίπαλοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ψηλώσουν κι εκείνοι το σχήμα τους, μόνο που αυτό πιθανότατα θα τους κάνει και πιο αργούς. Αυτό δεν είναι άσχημη εξέλιξη για μια ομάδα που θέλει να παίξει το "μπάσκετ του '14" , δηλαδή να βρει το μις ματς και να παίξει πιο γρήγορα.
Aπό εκεί και πέρα, στην κάπως αδόκιμη είναι η αλήθεια σύγκριση μεταξύ δύο διαφορετικών εθνικών, αξίζει να σταθεί κανείς στη στελέχωση και τις δυνατότητες της φετινής φροντ λάιν. Στο μουντομπάσκετ της Ισπανίας, κατά την άποψη μου η εθνική αποκλείστηκε κυρίως διότι πίσω από τον Μπουρούση δεν υπήρχε ουσιαστικά κανείς. Κρίστιτς και Ραντούλιτσα είχαν σκοράρει 26 πόντους, σχεδόν όλους μέσα από το πικ εν ρολ, με τον Μπουρούση να παίζει 30 λεπτά και να χρεώνεται 5 φάουλ. Ο Βουγιούκας πίσω του δεν μπορούσε να προσφέρει το παραμικρό. Φέτος υπάρχει ο Κουφός, ίσως υπάρξει και ο Μπόγρης, και έτσι τουλάχιστον θα υπάρχει μία συνεπής διαδοχή που δεν θα φορτώνει κανέναν με πάρα πολλά λεπτά. Επίσης, ο Αγραβάνης προσφέρει μία έξτρα λύση.
Από την άλλη, τα πρώτα δείγματα σε ο,τι αφορά την πικ εν ρολ άμυνα δείχνουν πως ακόμη κι έτσι θα χρειαστεί μπόλικη δουλειά στον συντονισμό. Οι ψηλοί μας δεν είναι ακριβώς μάστορες στο είδος, και παρα το γεγονός ότι δεν θα αντιμετωπίσουν τον καταστροφέα Γκασόλ, θα βρεθούν απέναντι σε ικανούς αντιπάλους σε αυτού του τύπου την επίθεση. Στο δεύτερο φιλικό απέναντι στους Τούρκους δόθηκαν κάμποσα ελεύθερα σουτ , τα οποία ήρθαν ως αποτέλεσμα πολύ βαθειών περιστροφών, οι οποίες με τη σειρά τους ήθελαν να καλύψουν τα κενά στον κεντρικό διάδρομο. Δεν δείχνουν εύκολα τα πράγματα εκεί και η σταδιακή βελτίωση κρίνεται απαραίτητη, δεδομένης και της εξάρτησης της "νέας" επίθεσης από την άμυνα. Για να πάρει η εθνική καλύτερα σουτ πολύ πριν το τέλος του χρονομέτρου, θα χρειαστεί να είναι συνεπέστερη ανασταλτικά και φυσικά να ανεβάσει τις επιδόσεις της στο αμυντικό ριμπάουντ.
Ο Τάιλερ Ντόρσει πάντως, δείχνει να κερδίζει τη θέση του στην ομάδα με το σπαθί του. Ενας λόγος είναι ότι είναι ο ίδιος πολύ καλός, και ένας ακόμη πως δεν τον προσέχουν και τόσο οι αντίπαλοι. Παίκτη με τα χαρακτηριστικά του η εθνική μας δεν έχει, ή μάλλον δεν έχει ακριβώς. Ο Σλούκας μοιάζει μαζί του σε κάμποσα και είναι γενικά αυτή τη στιγμή καλύτερος παίκτης. Ο μικρός, ακόμη και αν δεν κάνει στο γήπεδο πράγματα τόσο καλά όσο ο έμπειρος συμπαίκτης του, κάνει εντούτοις περισσότερα.
Απόψε έρχεται και το τρίτο φιλικό στην Kombank Arena , απέναντι σε ακόμη πιο δυνατό αντίπαλο και με τον Περπέρογλου στη σύνθεση. Να δούμε τι καινούρια πράγματα θα δούμε. Τα μέχρι στιγμής στοιχεία είναι σίγουρα κάμποσο ενθαρρυντικά, και ο προπονητής δείχνει να είναι απόλυτα ξεκάθαρος σε αυτό που έχει στο νου του. Η συγκυρία όμως τον αδικεί. Η αποστολή πρόκρισης στην Ολυμπιάδα είναι πραγματικά πολύ δύσκολη.
Σημείωση
1. Από την άλλη, η απουσία του Σλούκα ίσως έχει παίξει το ρόλο της για τα κάμποσα ψηλά σχήματα που βλέπουμε εώς τώρα
