Σκέφτομαι πως κανονικά πρέπει να στείλω τον λογαριασμό κάπου στο Οκλαντ ή στο Κλίβελαντ. Είμαι μεγάλος φαν του ΝΒΑ και αυτό το χάλι δεν το αντέχω. Η μία ομάδα παίζει με 1,5 παίκτη και με usage rates που θα τα ζήλευε κι ο Κόμπε, και η άλλη, αν βρεθεί λίγο πίσω κάνει ασταμάτητα παλαβομάρες, σουτάροντας από παντού χωρίς έλεος και χωρίς καμμία λογική. Εδώ και καιρό κάνουμε προσπάθεια να αναδείξουμε τα ωραία όλης αυτής της υπόθεσης, και πράγματι υπάρχουν όντως πολλά τέτοια: η ανεπανάληπτη ικανότητα στο σουτ των Κάρι/ Τόμπσον , οι εξισώσεις μαθηματικών που φέρνουν στο μπασκετ οι Ουόριορς, το πολυσχιδές παιχνίδι του Γκριν, οι μοναδικές παραστάσεις του Τζέιμς, η καθοριστική παρουσία του Τρίσταν Τόμπσον, είναι όλα στοιχεία που χρήζουν αναφοράς, ακόμη και πολύ επαινετικής.
Ομως το θέαμα είναι κάτω του μετρίου, για τα δικά μου γούστα, μην παρεξηγηθώ. Οι τελικοί , παρά το 3-3, είναι η χαρά του γραφικού που λέει οτι "το ευρωπαΐκό μπάσκετ είναι καλύτερο και έχει περισσότερη τακτική". Tα παιχνίδια κρίνονται με μ.ο. 19,6 πόντους διαφορά και με λίγες εξαιρέσεις στα ματς 4 και 5 κανείς δεν δείχνει διάθεση να προσπαθήσει όσο χρειάζεται για να ολοκληρώσει μια αντεπίθεση. Ειδικά οι Ουόριορς. Για παράδειγμα χθες (πριν λίγες ωρες) έφτασαν σε δύο περιπτώσεις σχετικά κοντά, μία στο -8 στη δεύτερη, και άλλη μία στο -7 στην τέταρτη περίοδο. Και στις δύο έχασαν τη συγκέντρωση τους, έκαναν λάθος πάσες, πήραν σουτ τραβηγμένα από τα μαλλιά και ουσιαστικά έδωσαν στους Καβς όλο τον χώρο και τον χρόνο για ξαναανεβάσουν τη διαφορά για πλάκα. Βαρεμάρα.
Στη σειρά Σπερς - Χιτ το 2014, μπορεί οι διαφορές να ήταν επίσης τεράστιες και οι Σπερς να έκαναν περίπατο με 4-1, αλλά τουλάχιστον τότε είδαμε την μία από τις δύο ομάδες να παίζει στο παρκέ σχεδόν τέλεια, αποθεώνοντας το ομαδικό παιχνίδι και τη μπασκετική γεωμετρία. Η φετινή σειρά αντίθετα είναι πιο κοντά στο Λέικερς - Νετς 4-0 του 2002. Ανία, κουτρουβάλα. Ελπίζω τουλάχιστον το game 7 να έχει κάτι αληθινά αξιομνημόνευτο από πλευράς ανταγωνισμού, γιατί όπως λέει και ο Πάνος στα ντι έμ "οι μεγάλες διαφορές εκατέρωθεν δείχνουν μπασκετικό αχταρμά, οι ομάδες δεν έχουν καμμία συνέχεια στο παιχνίδι τους".
Αν θέλουμε τώρα ντε και καλά να πούμε κάτι, δεν γίνεται να μη σταθεί κανείς στον μόνο παίκτη που προσφέρει κάτι ξεχωριστό. Τον Λεμπρόν Τζέιμς. Αν ανατρέξετε στο σημείωμα μετά το game 5, θα δείτε πως εκεί αναφέρθηκαν τρία πράγματα που ήταν καθοριστικά για την έκβαση του σκορ. Το πρώτο ήταν η απουσία του Γκριν, το δεύτερο η ευστοχία του Ιρβινγκ και το τρίτο η απόδοση του Τζέιμς. Από τα τρία, η πρόβλεψη ήταν (εκ του ασφαλούς) πως τα δύο δεν θα ξανασυμβούν στο επόμενο παιχνίδι, αλλά πως αν συμβεί το τρίτο τότε οι Dubs θα έχουν πρόβλημα. Πράγματι, ο Γκριν έπαψε να είναι τιμωρημένος (ουάου). Επίσης, ο Ιρβινγκ σκόραρε μόλις τρεις πόντους στο δεύτερο ημίχρονο. Όμως ο Λεμπρόν επανέλαβε την εκπληκτική του απόδοση για άλλη μια φορά, σκοράροντας από όλες τις αποστάσεις, και οργανώνοντας υποδειγματικά κάθε άλλη φάση που δεν κατέληγε σε δικό του σουτ. Το δικό του παιχνίδι ήταν υπεύθυνο και για την επιθετική παραγωγή του - factor X σε hustle και ριμπάουντ - Τρίσταν Τόμπσον. Τα άλει ουπ στην πλάτη της άμυνας του Γκόλντεν Στέιτ διαδέχονταν το ένα το άλλο, και τουλάχιστον σε αυτές τις φάσεις είδαμε θέαμα. Oι παίκτες του Κερ δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν με το πικ εν ρολ μεταξύ των δύο, και με τον Τζέιμς στη μέση απόσταση γενικότερα.
Από τη στιγμή που μπαίνουν τα σουτ του σταρ των Καβς, η εξίσωση για την οποία πρόσφατα μιλούσαμε παραμένει άλυτη και η αδυναμία λύσης της φέρνει μαζί μία διαδοχή ευκαιριών σαν αυτή που μόλις είδατε.
Ο Τάιρον Λιου έχει επιπλέον επιτύχει σε δύο βασικούς στόχους του. Πρώτον να κάνει την ομάδα του να τρέξει όσο γίνεται περισσότερο και δεύτερον να αδρανοποιήσει την δεύτερη γραμμή πυρός πίσω από τους Κάρι και Τόμπσον , η οποία του έκανε τόση ζημιά στα πρώτα παιχνίδια και έδειχνε να γέρνει την πλάστιγγα υπέρ των Ουόριορς. Σε ο,τι αφορα τους αιφνιδιασμούς, το στοιχείο που αλίευσα στο ημίχρονο από το ESPN ήταν πως το Κλίβελαντ είχε επιμέρους σκορ 37-5 στις τελευταίες πέντε περιόδους στο γρήγορο transition. Σε ο,τι αφορά την ποικιλία στο παιχνίδι της ομάδας του Οκλαντ, το παρακάτω διάγραμμα (πάλι από το ημίχρονο) τα λέει όλα.
Στο δεύτερο μέρος πήρε τουλάχιστον μπρος ο Κλέι Τόμπσον, έβαλε τα γνωστά τρίποντα και έπεσε κάπως η διαφορά πριν ανέβει εκ νέου. Εκείνος που πάντως το τερμάτισε ηταν ο Μπαρνς, ο οποίος τελείωσε με 0/13 (!) σουτ, εκ των οποίων τα περισσότερα ήταν ελεύθερα. Οι Καβς έχουν βρει μάλλον την σωστή θυσία, και μεταξύ άλλων προσέχουν πολύ καλύτερα και τα κοψίματα στην πλάτη της άμυνας τους.
Και πάλι όμως, πλήξη. Με τα μασελάκια ασχολούμαστε ή στην καλύτερη με την κυρία Κάρι, η οποία άφησε υπονοούμενα για στησίματα και μετά έσβησε τα τουή, σαν έμπειρη τουιτεροπερσόνα.
Είναι πρωί, βαριέμαι αφόρητα, έχω απαυδήσει, συγγνώμη.
