Oχι μόνο δεν είδαμε, αλλά είδαμε την τακτική του προηγούμενου αγώνα να επαναλαμβάνεται σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα, δεδομένου ότι οι δύο παίκτες κουβάλησαν την ομάδα τους (αυτή τη φορά) σε όλο το παιχνίδι. Και πέτυχε. Απλά. Απόλυτα. Αντιγράφω από ένα άρθρο του ESPN, με θαυμαστικά στο τέλος της κάθε πρότασης:
- Ο Τζέιμς και ο Ιρβινγκ σκόραραν ή έδωσαν ασίστ για 97 από τους 112 πόντους των Καβαλίερς!
- Το τελευταίο καλάθι που δεν ήρθε ως αποτέλεσμα κάποιας τους ενέργειας (καλάθι ή ασίστ) σημειώθηκε 5:27 πριν από τη λήξη της δεύτερης περιόδου!
- Ο Ιρβινγκ σκόραρε 22 πόντους με 10/15 σουτ σε φάσεις που απλά τρίπλαρε προς το καλάθι και δεν έδωσε καμμία πάσα!
- Το δίδυμο επιχείρησε 18 drive τα οποία τα τελείωσε με 12/17 σουτ, και έδωσε πάσα σε μόλις άλλα πέντε!
Πρόκειται φυσικά για την αποθέωση του προσωποκεντρικού μπάσκετ, πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό, ούτε άσχημο στο μάτι, και το οποίο είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του ωραιότερου πρωταθλήματος του κόσμου. Γιατί άραγε συνέβησαν όλα αυτα;
Σίγουρα ένας καλός λόγος είναι η απουσία του Ντρέιμοντ Γκριν, ο οποίος θα έδινε κάποιες βοήθειες, ειδικά στα drive, όπως και θα έβγαινε καλύτερα στις αλλαγές από ο,τι ο εκάστοτε σέντερ. Για αυτά υπάρχει άλλωστε και ένα ωραίο κομμάτι στο HP, το οποίο εξηγεί όλες τις περιπτώσεις στις οποίες η παρουσία του τιμωρημένου φόργουορντ θα μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω αμυντικά. Μία εξήγηση ακόμη είναι η εξής απλή: όσο κοντά και να βρισκόταν κάποιος αμυντικός στον Ίρβινγκ, εκείνος απλά τα έβαζε όλα. Αν κοιτάξετε τις φάσεις μία προς μία , θα διαπιστώσετε ότι ο πόιντ γκαρντ των Καβς έχει πετύχει όχι ένα και δύο, αλλά πολλά δύσκολα καλάθια με τον Τόμπσον ή καποιον άλλο κρεμασμένο πάνω του. Ο άνθρωπος ήταν στη μέρα του, η οποία ήταν πολύ καλύτερη από τις προηγούμενες δύο καλές. Και τέλος, μία ακόμη αιτια μπορεί να αποδοθεί στην άμυνα των Dubs, οι οποίοι επιλέγουν για σειρά παιχνιδιών συνειδητά να παίξουν τους δύο αυτούς παίκτες ένας εναντίον ενός, και να δώσουν βοήθειες μόνο πολύ κοντά στο καλάθι. Αυτή η τακτική είχε μέχρι στιγμής καλά αποτελέσματα, αλλά προχθές ειδικά ο Τζέιμς την έκανε σμπαράλια, ειδικά με τα σουτ που έβαλε έξω από τη ρακέτα (4 τρίποντα και 8 συνολικά).
Κάποια από αυτά στο επόμενο παιχνίδι θα τακτοποιηθούν σχεδόν από μόνα τους. Η επιστροφή του Γκριν θα δώσει σίγουρα επιπλέον stops μέσα στη ρακέτα, ενώ ο Ίρβινγκ, ακόμη και αν παίξει και πάλι καλά, θα είναι σχεδόν απίθανο να επαναλάβει το 17/24 στα σουτ και ένα παιχνίδι 40 πόντων. Τόσους έβαλε προχθές για πρώτη φορά σε όλη τη σεζόν, και μία back to back σαραντάρα δεν είναι αναμενόμενη. Συνεπώς, και έτσι όπως τουλάχιστιν φαίνεται στα μάτια μου, το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι Ουόριορς είναι αυτό.
Τι θα γίνει άραγε αν τα σουτ που δίνει το Γκόλντεν Στέιτ στον Τζέιμς συνεχίσουν μπαίνουν; Ο κανόνας λέει πως κάποιος χρειάζεται βοήθεια για να κερδίσει τέτοιου είδους παιχνίδια, αλλά το game 7 των τελικών του 2013 μεταξύ Σπερς και Χιτ μας θυμίζει τι μπορεί να συμβεί αν ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος βρει το χέρι του από μέση και μακρινή απόσταση. Οι βοήθειες που σε αυτή την περίπτωση απαιτούνται από τους υπόλοιπους είναι απλώς οι απαραίτητες.
Η παραπάνω φάση είναι η απλούστερη που μπορεί να βρει κανείς στο μπάσκετ μετά το ένας εναντίον ενός. Απομόνωση του πικ εν ρολ, ένα καλό σκριν, ένα σουτ από μέση απόσταση επάνω στην αλλαγή ή την επανάκαμψη. Εδώ πρώτος στόχος των Ουόριορς είναι συχνότερα να επανέλθει ο Ιγκουοντάλα, παρά να γίνει η αλλαγή, η οποία πραγματοποιείται βασικά αν ο Λεμπρόν πάει προς το καλάθι. Με άλλα λόγια, η αντιμετώπιση τέτοιων φάσεων λίγο έχει να κάνει με την παρουσία ή όχι του Γκριν, ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν παίζει όλα τα λεπτά του στη θέση του σέντερ. Ο Βαρεχάο, ο Μπόγκουτ ή ο .... Mo θα βρεθούν εκ νέου σε αυτή τη θέση, και αν ο Τζέιμς αποφασίσει πως θα βάλει τα τρίποντα και τα σουτ από μέση απόσταση, τότε ο Ιγκουοντάλα και ο πάγκος του Γκ. Στέιτ θα πρέπει για πρώτη φορά στη σειρά να σκεφτούν κάτι διαφορετικό. Ο Ιγκι έχει δώσει πολύ χώρο κάτω από τα σκριν σε όλο το πέμπτο παιχνίδι, λογικά θα κάνει το ίδιο και στο έκτο, αλλά αν κάποιος μπορεί όντως να επαναλάβει μία παράσταση ανεπανάληπτη για κάθε άλλον παίκτη πλην του Κάρι, αυτός είναι King James.
Τώρα βέβαια, και για να λέμε την αλήθεια, οι τρελοί τύποι από το Οκλαντ συνεχίζουν να έχουν το εμφανές προβάδισμα, και ο λόγος δεν εντοπίζεται πουθενά αλλού από τον τρόπο με τον οποίο κέρδισαν τα δύο πρώτα παιχνίδια. Τότε, οι Καβς είχαν βρει τον τρόπο να σταματήσουν τους Κάρι και Τόμπσον , αλλά έχασαν με κάτω τα χέρια από όλους τους υπόλοιπους. Οι Καβς δεν έχουν πείσει ότι μπορούν να κάνουν κάτι αντίστοιχο και η τακτική της απομόνωσης έχει δώσει δύο διαφορετικά αποτελέσματα. Μία ήττα εντός έδρας και μία νίκη εκτός. Ετσι όπως δείχνουν τα πράγματα, αν οι Ουόριορς βρουν τη λύση στην εξίσωση που περιέχει το μικρό στιγμιότυπο που μόλις είδατε, τότε θα είναι ξανά οι πρωταθλητές. Για την παρέα του Τζέιμς αντίθετα ισχύει το εξής: οι υπόλοιποι θα χρειαστεί κάποια στιγμή να γίνουν από κομπάρσοι πρωταγωνιστές.
