(Θα έχετε διαβάσει τόσα ήδη για τους ερυθρόλευκους δεξιά και αριστερά, που ίσως αυτό το κείμενο δεν έχει πια και τόσο νόημα. Ας μην επεκταθούμε και πάρα πολύ συνεπώς. )

Μετά από μία αποτυχημένη ευρωπαϊκή σεζόν, ο Ολυμπιακός θελει να επανέλθει δυναμικά στην κορυφογραμμή της Ευρώπης, προσθέτοντας φαινομενικά κάποια στοιχεία που πέρυσι του έλειψαν. Το πλάνο πάντως δεν δείχνει τόσο διαφορετικό από το ξεκίνημα της περιόδου '15-16 , με την προσθήκη του Ερικ Γκριν να είναι η μοναδική αληθινή διαφορά. Οι Πειραιώτες δεν είχαν γκαρντ με έφεση στο σκορ, και τώρα έχουν. Κατά τα λοιπά, ο Γιανγκ ήταν εδώ και πέρυσι, ενώ ο Μπιρτς αποτελεί ευθεία αντικατάσταση του Χάντερ. Επίσης, ο Παπανικολάου προσφέρει κυρίως βάθος και άμυνα, χωρίς να αλλάζει από μόνος του τις τακτικές ισορροπίες. Κι όμως, ίσως αυτά από μόνα τους αποδειχθούν αρκετά αν υπάρχει υγεία και , το σημαντικότερο, αν ο Ολυμπιακός παρουσιάσει μία διαφορετική προσέγγιση στο παιχνίδι του, με έμφαση στο μοίρασμα του παιχνιδιού, στην ποικιλία και την ταχύτητα.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης μπαίνει στη φετινή ευρωλίγκα έχοντας εκτός από ένα υπερπλήρες ρόστερ, την απαραίτητη πια εμπειρία διαχείρισης των καταστάσεων. Ο Δημήτρης Ιτούδης κατάφερε την περυσινή σεζόν μία αληθινή τομή, καρφί στο μάτι των ειδικών και των διαχρονικά προκατηλλειμένων. Ο Τεόντοσιτς με τον Ντε Κολό βγήκαν στον αφρό και επέδειξαν αποφασιστικότητα και καθαρό μυαλό στα δύσκολα, και η ΤΣΣΚΑ έπαιξε μπάσκετ βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρα των μπασκετόφιλων. Μία λειτουργικά άψογη επίθεση έβγαζε ελεύθερα σουτ από παντού και εκτόξευσε τα ποσοστά στη στρατόσφαιρα, με την άμυνα απλώς να σιγοντάρει για να μην εκθέσει ο,τι όμορφο συνέβαινε μπροστά. Ο Έλληνας κόουτς ήταν γεμάτος σύγχρονες ιδέες, ανέδειξε παίκτες (Κουρμπάνοφ, Χιγκινς) ως απροσδόκητους πασπαρτού, εφάρμοσε σύνθετες τακτικές και εμφάνισε "πειραγμένες" θέσεις, και παραδίδοντας μας κάτι αληθινά ξεχωριστό. Φέτος κράτησε όλα τα κομμάτια του επιτυχημένου παζλ, τα εμπλούτισε με έξτρα ποιότητα και πολύ πολύ βάθος, και ξεκινά την κούρσα ένα βήμα μπροστά από όλους τους υπόλοιπους. Οι Ρώσοι είναι το γκραν φαβορί για την πρώτη θέση και το φάιναλ φορ, εκεί όπου ως γνωστόν όλα γίνονται.

Η μόνιμη κάτοικος της ευρωλίγκα Αρμάνι Μιλάνο από ένα σημείο και έπειτα ρόλαρε καλύτερα την περυσινή χρονιά. Οι προσθήκες των Καλνιέτις και Σάντερς βοήθησαν πολύ τον Ρέπεσα, ο οποίος τους κράτησε με μεγάλη χαρά στη φετινή βερσιόν. Ο Κροάτης προπονητής έχει εμπειρία στο να διαχειρίζεται ρόστερ μεσαίου βεληνεκούς, και να τα μετατρέπει σε ομάδες ανεκτές στο μάτι και σχετικά ανεκτικές στον ανταγωνισμό και το ξύλο. Μέχρι εκεί όμως. Η πάλαι ποτέ κραταιά ομάδα είναι αμφίβολο αν φέτος θα καταφέρει να κάνει το βήμα παραπάνω, με την χρονιά της αναλαμπής των Λάνγκφορντ - Χάκετ να δείχνει πως έχει μπει οριστικά στο παρελθόν. Η φετινή βερσιόν φιλοδοξεί σε κάτι λίγο πιο λειτουργικό , το ίδιο -μη- αθλητικό και σίγουρα περισσότερο σταθερό από την αρχή. Αυτά και μόνο θα αρκέσουν ώστε να κάνουν την διοργάνωση να γίνει ανταγωνιστικότερη και την Μιλάνο να αποκλειστεί πανηγυρικά από τα πλέι οφ.

Γενικά.

Κοσμογονία. Ο Αταμάν έφτασε πέρυσι σε μία μεγάλη επιτυχία, κατακτώντας το Eurocup με το μακράν καλύτερο σύνολο της διοργάνωσης και το αποτέλεσμα ήταν να το αλλάξει σχεδόν όλο. Είναι λογικό. Η φετινή ευρωλίγκα χρειάζεται πολύ κόσμο και κάμποση εμπειρία, και ο πολύπειρος κόουτς θέλει παίκτες που ξέρουν τα μονοπάτια και που προσφέρουν βάθος. Οι κινήσεις είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσες, χωρίς απαραίτητα να προδικάζουν την επιτυχία. Συνολικά, οι Τούρκοι μοιάζουν κάμποσο πιο ισορροπημένοι από πέρυσι σε περιφέρεια και ρακέτα και δείχνουν πως θα αποτελέσουν ένα αληθινά ανταγωνιστικό σύνολο , εφ'οσον ξεπεράσουν τα δεδομένα προβλήματα χημείας που θα έχουν στην αρχή.

Σε μία χθεσινή τους επιστολή προς τους ίδιους τους παίκτες, το ΝΒΑ και ο κομισάριος Άνταμ Σίλβερ επιχειρούν να συντονίσουν την στάση της λίγκας με εκείνη των παικτών επάνω στο φλέγον ζήτημα της επιλεκτικής βίας της αστυνομίας κατά των μαύρων, το οποίο βρίσκεται μονίμως πλέον στην αμερικάνικη δημόσια σφαίρα. Η επιστολή χρησιμοποιεί μία ευρύτερα συναινετική φρασεολογία, εξυμνώντας αρχικά την δημόσια τοποθέτηση αστέρων όπως οι Τζέιμς, Ουέιντ και Αντονι, και ενθαρρύνοντας παράλληλα τους υπόλοιπους να καθοδηγήσουν τις δικές τους ανάλογες πράξεις/τοποθετήσεις σε μονοπάτια που συμπεριλαμβάνουν την κεντρική αρχή του πρωταθλήματος.

Μία από τις πολυσυζητημένες ομάδες της off season στο ΝΒΑ ήταν οι Σικάγο Μπουλς. Αιτία ήταν η γενναία, όσο και σωστή, απόφαση να στείλουν τον Ντέρικ Ρόουζ στη Νέα Υόρκη , καθώς και η νέα στελέχωση που επέλεξαν για την περιφέρεια τους, φέρνοντας στην ομάδα δύο βετεράνους, των οποίων η καριέρα δεν είναι ακριβώς στο υψηλότερο σημείο της. Οι Ραζόν Ρόντο και Ντουέιν Ουέιντ θα είναι κάτοικοι της Πόλης των Ανέμων (όντως παιδιά, της πουτάνας γίνεται εκεί) , και όπως φαίνεται η έλευση τους έχει να κάνει και με μία ακόμη σχετική απόφαση: την παράδοση των κλειδών της ομάδας στον Τζίμι Μπάτλερ.

Όπως είναι φυσικό, όταν μία ομάδα ανακοινώνει νέο προπονητή, οι μετέπειτα επιλογές του στις μεταγραφές κρίνονται με βάση τη φιλοσοφία του, έτσι όπως την έχει παρουσιάσει μέχρι το δεδομένο σημείο στο χρόνο. Η οριστικοποίηση της επέκτασης του Αργύρη Πεδουλάκη στον ΠΑΟ και η υπογραφή του Γιώργου Μπαρτζώκα στην Μπαρτσελόνα, έστρεψαν κατόπιν το βλέμμα στους παίκτες που διάλεξαν ή που βρήκαν, με το ερώτημα να είναι φυσικά το εξής: βάσει των όσων ξέραμε για τους δύο, πόσο πρόσφορο είναι το έδαφος που έχουν/δημιουργούν, ώστε να χτίσουν σύνολα αντιπροσωπευτικά της πρότερης δουλειάς τους; Με απλά λόγια: μπορεί αυτός ο ΠΑΟ να γίνει "ομάδα Πεδουλάκη" και η Μπαρτσελόνα "ομάδα Μπαρτζώκα"; Eχουν τα κατάλληλα υλικά;

(H φωτό είναι από το Luben TV)

Aγωνιστική δράση δεν έχει και έτσι είναι ευκαιρία να παραδεχτούμε όλοι πως ο Βαγγέλης Ιωάννου είναι ο τελευταίος μεγάλος σπίκερ αγώνων μπάσκετ που έχει απομείνει στη χώρα μας. Πριν αρχίσετε να λέτε από μέσα σας διάφορα , να σας πω ότι μεγάλος σπίκερ χωρίς ντεφό δεν υπάρχει. Χωρίς να συγκρίνω, ο Συρίγος ήξερε καντάρια μπάσκετ και αυτό έβγαινε προς τα έξω ως αλαζονεία, και όσο να ναι κάποια σχόλια για τον Ναβάρο βοήθησαν. Όμως είχε απόλυτα προσωπικό στίγμα και τολμούσε να πει τη γνώμη του επάνω σε όσα συνέβαιναν σε ένα αγώνα, κρίνοντας από προπονητές μέχρι και τον τελευταίο παίκτη στην άκρη του πάγκου. Ο Μαυρομάτης μπέρδευε ονόματα και έκανε σαρδάμ, αλλά θα δίναμε τα πάντα για να ακούσουμε εκ νέου τελικό παγκοσμίου κυπέλλου από το στόμα του. Είχε το προσόν της ανάδειξης της φάσης.

(φωτό από aek24hours.gr)

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είμαστε δημοσιογράφοι να ξέρουμε, και εγώ δεν είμαι κάτι το σπουδαίο. Ούτε αυτό το σάιτ είναι, υπό την εξής έννοια. Πόσοι λέτε θα διαβάσουν αυτό το κείμενο; Πες θα είναι χίλιοι άνθρωποι και περίπου 6-7 χιλιάδες θα ρίξουν μια ματιά μέσα στο μήνα, σιγά πια και το νούμερο, σιγά και τι έγινε. Οταν ειδικά πρόκειται περί των οργανωτικών ή διοικητικών του ελληνικού πρωταθλήματος, επό εδώ μπορεί να μιλήσει κανείς μόνο ως φίλαθλος, που τυγχάνει να του αρέσει πολύ το μπάσκετ. Για εμένα, το παιχνίδι είναι πάνω από όλα, πάνω από τους αθλητές και σίγουρα πολύ πάνω από τους συλλόγους. Σας τα γράφω αυτά, απλώς για να καταλάβετε την οπτική μου στο ζήτημα που ακολουθεί.

Στη λίστα με τους τρελούς του αθλήματος μάθαμε από μικροί να βάζουμε ένα συγκεκριμένο είδος παικτών: αυτούς που σουτάρουν τρίποντα στον αιφνιδιασμό. Εστω και προσωρινά, ένας πολύ καλός παίκτης που επιχειρούσε κάτι τέτοιο ήταν σαν να παλάβωσε. Οι μεταδόσεις μέχρι και σήμερα μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι ένα μακρινό σουτ στο επιθετικό transition είναι εκτός λογικής, και πως είναι πολύ προτιμότερο να πηγαίνει μία ομάδα σε ένα γρήγορο λέι απ.