(φωτό επό την επίσημη ιστοσελίδα του ΕΣΑΚΕ)

Χωρίς πολλά πολλά, να μπούμε κατ'ευθείαν στην πρώτη μας ανάλυση για την αγωνιστική σεζόν που διανύουμε, πιάνοντας την ολική επικράτηση του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ με 88 63.

Οι πράσινοι μπήκαν στο γήπεδο λες και έπαιζαν απέναντι σε έναν παίκτη, όχι σε μια ομάδα. Εβαλαν τον Γκιστ να μαρκάρει κατ'ευθείαν τον Σπανούλη, και υπολόγισαν πως μετά το πρώτο σκριν θα πέφτει πάνω του ο Σίγκλετον. Ετσι ακριβώς συνέβη, μόνο που η πρόβλεψη πως ο Ολυμπιακός δεν θα αντιμετωπίσει σωστά αυτή την περίσταση ήταν λανθασμένη. Οι ερυθρόλευκοι είχαν πλάνο, το οποίο περιελάμβανε δύο διαφορετικές τακτικές. Πρώτον, την εκμετάλλευση του μις ματς του Πρίντεζη με τον Χαραλαμπόπουλο, και δεύτερον το rescreen στο αρχηγό από διαφορετικούς σκρίνερ, ώστε να πέφτει επάνω του ο Φελντέιν ή ο Καλάθης. Αυτά τα δύο λειτούργησαν καθ'ολη τη διάρκεια του παιχνιδιού, άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο, αλλά η ουσία είναι πως το τριφύλλι δεν είχε εναλλακτικό αμυντικό σχέδιο. Από τη στιγμή που οι παίκτες του Σφαιρόπουλου έδειξαν ότι μπορούσαν να σκοράρουν με άλλους τρόπους, η άμυνα των αντιπάλων τους κατέρρευσε. Επιπλέον, έχασε και ένα σωρό αμυντικά ριμπάουντ, ένα ποσοστό των οποίων οφειλόταν σίγουρα στην υπερβολική προσήλωση των ψηλών στα μαρκαρίσματα της περιφέρειας.

Από σήμερα εγκαινιάζουμε στο BG τη στήλη "Το μακρινό ριμπάουντ", που θα έχει ως σκοπό να δίνει μία περίληψη της κάθε αγωνιστικής υπό ένα όσο το δυνατόν πρωτότυπο πρίσμα, έτσι ωστε να καλύπτονται και κάποια τακτικά ή αγωνιστικά σημεία των ομάδων, και κυρίως να αναδεικνύονται οι πρωταγωνιστές τους. Η επιλογή της "πεντάδας" μας την κάθε φορά, δεν έχει να κάνει τόσο με τους πέντε καλύτερους παίκτες, αλλά με τα πέντε πρόσωπα/πράγματα/τακτικες που σημάδεψαν την αγωνιστική. Επίσης, θα υπάρχει αναφορά στο καλύτερο παιχνίδι της εβδομάδας. Όσο γίνεται θα κάνουμε και λίγο πλάκα. Ιδανικά στη συγγραφή των κειμένων θα υπάρχει rotation , ώστε και εμείς να αντέξουμε την επίπονη αυτή σεζόν.

Καθώς οι αθλητικοί ψηλοί χωρίς πολλά τεχνικά προσόντα έχουν κατακλύσει τον κόσμο στο όνομα της προστασίας της στεφάνης και των αλλαγών στα σκριν, το μπάσκετ περιμένει καρτερικά την λογική εξέλιξη. Οι σέντερ του μέλλοντος θα συνδυάζουν την αθλητικότητα με την τεχνική και το μεγαλύτερο βεληνεκές, χωρίς να παίζουν τη θέση κατά συνθήκη, όπως ο θαυμάσιος Ντρέιμοντ Γκριν. Από το μέλλον έρχονται άλλωστε ήδη οι τρομεροί Καρλ Αντονι Τάουνς και Αντονι Ντέιβις, και από κάπου δίπλα τους θα έπρεπε να είχε ήδη έρθει και ο Τζόελ Εμπίιντ. Aπλώς, σε αντίθεση με εκείνους , ο 22άχρονος Καμερουνέζος σέντερ των 76ερς , φέρνει μαζί του και κάμποσο από το παρελθόν. Μετά από δύο χρόνια αναμονής, το Νο 3 του ντραφτ του 2014 θέλει επιτέλους να αποδείξει στο γήπεδο αυτό που κάποτε είπε για εκείνον ο προπονητής του στους Κάνσας Τζέιχοκς , Μπιλ Σελφ. "Είναι ένας νεαρός Ολάζουον".

Βλέπει κανείς το ρόστερ του Ερυθρού Αστέρα και αναρωτιέται μήπως παίζει σε κάποια άλλη διοργάνωση ή σε μια άλλη εποχή. Τρεις ξένοι όλοι κι όλοι, οι δυο από την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, και όλοι οι υπόλοιποι γηγενής, μεταξύ των οποίων και διάφορα ανερχόμενα ταλέντα του σερβικού μπάσκετ. Αυτή δεν είναι σύνθεση για να πάει κανείς καλά στην ευρωλίγκα, αλλά για βγάζουν λεφτά οι μάνατζερ. Ή μήπως όχι; Ο Ντέγιαν Ράντονιτς είναι ένας πραγματικά καλός προπονητής στην κατάλληλη θέση, και τα παιδαρέλια του είναι γεμάτα μπάσκετ. Μήπως τελικά το όλο εγχείρημα περπατήσει παραπάνω από όσο το περιμένουμε; Μοιάζει δύσκολο, παρόλα αυτά ο Αστέρας μπορεί να είναι μια ομάδα που θα προκαλεί συνεχώς το ενδιαφέρον, ανάλογα με τα κατορθώματα των Σέρβων του. Βέβαια, δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να αποκλειστεί ενδεχόμενο ενίσχυσης μεσούσης της σεζόν, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια οι διορθωτικές κινήσεις του κόουτς είχαν αποδειχθεί θαυματουργές.

Ημουν 14 χρονών το 1994. Μετά τον κερδισμένο ημιτελικό στο Τελ Αβίβ απέναντι στον ΠΑΟ , είχα βγει με τον πατέρα μου βόλτα στην παραλία της Ισραηλινής μεγαλούπολης. Θα σας πω για αυτή τη βόλτα σε λίγο.

Εκείνο τον Απρίλιο στη χώρα είχε τρομερή ζέστη , περίπου 40 βαθμούς, ήταν δύσκολο να σταθείς. Τα εισιτήρια μας στο γήπεδο ήταν με τους Παναθηναϊκούς, μόνο εκεί είχαμε καταφέρει να βρούμε, και για να πάω στην κερκίδα που ήθελα έπρεπε να πηδήξω πάνω από κόσμο και να περάσω κάτι κάγκελα. Ευτυχώς το αεροπλάνο προς το Τελ Αβίβ ήταν γεμάτο από τους ομοίους μου, τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Όταν προσγειωθήκαμε μέσα σε ντουμάνι, το πρώτο πράγμα που ήχησε ήταν η τρομπέτα του Ατίλιο, του πιο επιφανή συνεπιβάτη μας. "Ολυμπιακός, Ολυμπιακός!". Ήταν η πιο καλτ προσγείωση όλων των εποχών.

Η Ζαλγκίρις τα τελευταία δυο χρόνια ήταν αποκρουστική. Αληθινά κακό μπάσκετ, που δεν θύμιζε σε τίποτα τη Λιθουανική σχολή. Ελάχιστο παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο, μπόλικη πλάτη, αργός ρυθμός, λίγα σουτ μακρινής απόστασης. Τα παιχνίδια της ήταν ο,τι έπρεπε για να κάνει κανείς κάτι άλλο. Φέτος, με τον προπονητή Σάρας από την αρχή στον πάγκο, το περισσότερο ενδιαφέρον στρέφεται στην ανάπτυξη κάποιων παικτών και στην ποιότητα του θεάματος στο γήπεδο. Η όποια κουβεντα για αποτελέσματα είναι μάλλον άτοπη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Ζαλγκίρις δεν μπορεί να κάνει κάποιες καλές νίκες. Θα τις κάνει. 

Αυτό εδώ δεν είναι ένα κείμενο για την θέση 4 του Ολυμπιακού. Αν ήταν έτσι, θα ήταν ένα κουραστικό κείμενο. Αντίθετα, πρόκειται κυρίως για την κατανόηση μίας πλάνης, εκείνης που λέει ότι ένας παίκτης πρέπει ντε και καλά να μαθαίνει το μπάσκετ σε μία θέση, άσχετα αν η μορφή του αθλήματος απαιτεί πλέον να παίζει σε περισσότερες. Προφανώς, εδώ υπάρχει μία αντίθεση. Εάν το σύγχρονο μπάσκετ προϋποθέτει την εναλλαγή ρόλων και θέσεων, και αν ο ένας προπονητής χρησιμοποιεί έναν παίκτη κατά το δοκούν, πώς γίνεται να πιστεύουμε ότι ο οποιοσδήποτε νεαρος φόργουορντ δεν οφείλει ο ίδιος να προετοιμαστεί προς αυτή την κατεύθυνση, ειδικά εάν τα σωματικά του προσόντα είναι τα κατάλληλα; Οχι, ο Ιωάννης Παπαπέτρου ή ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δεν πρόκειται να χαθούν,  να μπερδευτούν ή να καταστραφούν αν παίζουν σε δύο θέσεις. Αντίθετα, το πιθανότερο είναι να γίνουν καλύτεροι παίκτες και να ωφελήσουν περισσότερο τις ομάδες τους.

(Θα έχετε διαβάσει τόσα ήδη για τους ερυθρόλευκους δεξιά και αριστερά, που ίσως αυτό το κείμενο δεν έχει πια και τόσο νόημα. Ας μην επεκταθούμε και πάρα πολύ συνεπώς. )

Μετά από μία αποτυχημένη ευρωπαϊκή σεζόν, ο Ολυμπιακός θελει να επανέλθει δυναμικά στην κορυφογραμμή της Ευρώπης, προσθέτοντας φαινομενικά κάποια στοιχεία που πέρυσι του έλειψαν. Το πλάνο πάντως δεν δείχνει τόσο διαφορετικό από το ξεκίνημα της περιόδου '15-16 , με την προσθήκη του Ερικ Γκριν να είναι η μοναδική αληθινή διαφορά. Οι Πειραιώτες δεν είχαν γκαρντ με έφεση στο σκορ, και τώρα έχουν. Κατά τα λοιπά, ο Γιανγκ ήταν εδώ και πέρυσι, ενώ ο Μπιρτς αποτελεί ευθεία αντικατάσταση του Χάντερ. Επίσης, ο Παπανικολάου προσφέρει κυρίως βάθος και άμυνα, χωρίς να αλλάζει από μόνος του τις τακτικές ισορροπίες. Κι όμως, ίσως αυτά από μόνα τους αποδειχθούν αρκετά αν υπάρχει υγεία και , το σημαντικότερο, αν ο Ολυμπιακός παρουσιάσει μία διαφορετική προσέγγιση στο παιχνίδι του, με έμφαση στο μοίρασμα του παιχνιδιού, στην ποικιλία και την ταχύτητα.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης μπαίνει στη φετινή ευρωλίγκα έχοντας εκτός από ένα υπερπλήρες ρόστερ, την απαραίτητη πια εμπειρία διαχείρισης των καταστάσεων. Ο Δημήτρης Ιτούδης κατάφερε την περυσινή σεζόν μία αληθινή τομή, καρφί στο μάτι των ειδικών και των διαχρονικά προκατηλλειμένων. Ο Τεόντοσιτς με τον Ντε Κολό βγήκαν στον αφρό και επέδειξαν αποφασιστικότητα και καθαρό μυαλό στα δύσκολα, και η ΤΣΣΚΑ έπαιξε μπάσκετ βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρα των μπασκετόφιλων. Μία λειτουργικά άψογη επίθεση έβγαζε ελεύθερα σουτ από παντού και εκτόξευσε τα ποσοστά στη στρατόσφαιρα, με την άμυνα απλώς να σιγοντάρει για να μην εκθέσει ο,τι όμορφο συνέβαινε μπροστά. Ο Έλληνας κόουτς ήταν γεμάτος σύγχρονες ιδέες, ανέδειξε παίκτες (Κουρμπάνοφ, Χιγκινς) ως απροσδόκητους πασπαρτού, εφάρμοσε σύνθετες τακτικές και εμφάνισε "πειραγμένες" θέσεις, και παραδίδοντας μας κάτι αληθινά ξεχωριστό. Φέτος κράτησε όλα τα κομμάτια του επιτυχημένου παζλ, τα εμπλούτισε με έξτρα ποιότητα και πολύ πολύ βάθος, και ξεκινά την κούρσα ένα βήμα μπροστά από όλους τους υπόλοιπους. Οι Ρώσοι είναι το γκραν φαβορί για την πρώτη θέση και το φάιναλ φορ, εκεί όπου ως γνωστόν όλα γίνονται.

Η μόνιμη κάτοικος της ευρωλίγκα Αρμάνι Μιλάνο από ένα σημείο και έπειτα ρόλαρε καλύτερα την περυσινή χρονιά. Οι προσθήκες των Καλνιέτις και Σάντερς βοήθησαν πολύ τον Ρέπεσα, ο οποίος τους κράτησε με μεγάλη χαρά στη φετινή βερσιόν. Ο Κροάτης προπονητής έχει εμπειρία στο να διαχειρίζεται ρόστερ μεσαίου βεληνεκούς, και να τα μετατρέπει σε ομάδες ανεκτές στο μάτι και σχετικά ανεκτικές στον ανταγωνισμό και το ξύλο. Μέχρι εκεί όμως. Η πάλαι ποτέ κραταιά ομάδα είναι αμφίβολο αν φέτος θα καταφέρει να κάνει το βήμα παραπάνω, με την χρονιά της αναλαμπής των Λάνγκφορντ - Χάκετ να δείχνει πως έχει μπει οριστικά στο παρελθόν. Η φετινή βερσιόν φιλοδοξεί σε κάτι λίγο πιο λειτουργικό , το ίδιο -μη- αθλητικό και σίγουρα περισσότερο σταθερό από την αρχή. Αυτά και μόνο θα αρκέσουν ώστε να κάνουν την διοργάνωση να γίνει ανταγωνιστικότερη και την Μιλάνο να αποκλειστεί πανηγυρικά από τα πλέι οφ.