(H φωτό είναι από το Luben TV)

Aγωνιστική δράση δεν έχει και έτσι είναι ευκαιρία να παραδεχτούμε όλοι πως ο Βαγγέλης Ιωάννου είναι ο τελευταίος μεγάλος σπίκερ αγώνων μπάσκετ που έχει απομείνει στη χώρα μας. Πριν αρχίσετε να λέτε από μέσα σας διάφορα , να σας πω ότι μεγάλος σπίκερ χωρίς ντεφό δεν υπάρχει. Χωρίς να συγκρίνω, ο Συρίγος ήξερε καντάρια μπάσκετ και αυτό έβγαινε προς τα έξω ως αλαζονεία, και όσο να ναι κάποια σχόλια για τον Ναβάρο βοήθησαν. Όμως είχε απόλυτα προσωπικό στίγμα και τολμούσε να πει τη γνώμη του επάνω σε όσα συνέβαιναν σε ένα αγώνα, κρίνοντας από προπονητές μέχρι και τον τελευταίο παίκτη στην άκρη του πάγκου. Ο Μαυρομάτης μπέρδευε ονόματα και έκανε σαρδάμ, αλλά θα δίναμε τα πάντα για να ακούσουμε εκ νέου τελικό παγκοσμίου κυπέλλου από το στόμα του. Είχε το προσόν της ανάδειξης της φάσης.

(φωτό από aek24hours.gr)

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είμαστε δημοσιογράφοι να ξέρουμε, και εγώ δεν είμαι κάτι το σπουδαίο. Ούτε αυτό το σάιτ είναι, υπό την εξής έννοια. Πόσοι λέτε θα διαβάσουν αυτό το κείμενο; Πες θα είναι χίλιοι άνθρωποι και περίπου 6-7 χιλιάδες θα ρίξουν μια ματιά μέσα στο μήνα, σιγά πια και το νούμερο, σιγά και τι έγινε. Οταν ειδικά πρόκειται περί των οργανωτικών ή διοικητικών του ελληνικού πρωταθλήματος, επό εδώ μπορεί να μιλήσει κανείς μόνο ως φίλαθλος, που τυγχάνει να του αρέσει πολύ το μπάσκετ. Για εμένα, το παιχνίδι είναι πάνω από όλα, πάνω από τους αθλητές και σίγουρα πολύ πάνω από τους συλλόγους. Σας τα γράφω αυτά, απλώς για να καταλάβετε την οπτική μου στο ζήτημα που ακολουθεί.

Στη λίστα με τους τρελούς του αθλήματος μάθαμε από μικροί να βάζουμε ένα συγκεκριμένο είδος παικτών: αυτούς που σουτάρουν τρίποντα στον αιφνιδιασμό. Εστω και προσωρινά, ένας πολύ καλός παίκτης που επιχειρούσε κάτι τέτοιο ήταν σαν να παλάβωσε. Οι μεταδόσεις μέχρι και σήμερα μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι ένα μακρινό σουτ στο επιθετικό transition είναι εκτός λογικής, και πως είναι πολύ προτιμότερο να πηγαίνει μία ομάδα σε ένα γρήγορο λέι απ.

Ένα από τα πράγματα τα οποία είναι αφορμή για να γίνει μπάχαλο μια μπασκετική συζήτηση είναι το ζήτημα της θέσης 4 του Ολυμπιακού. Εδώ στο Basketball Guru αυτό το θέμα φέρνει νούμερα και ανεβαίνουμε, συνεπώς αξίζει τον κόπο άλλο ένα κείμενο. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε και διαφήμιση, ενώ όσο να ναι και το κοινό αγωνιά για κάτι που θα καθορίσει εν πολλοίς την πορεία της ομάδας. Βέβαια, αυτή είναι άποψη του κοινού ή καλύτερα μία κοινή άποψη. Διότι αν μου κάνετε την ερώτηση "δάσκαλε, χρειάζεται ο Ολυμπιακός ξένο παίκτη πίσω από τον Πρίντεζη;" , θα σας πω "πολύ που χέστηκα". Είναι άλλοι οι παράγοντες που είναι σημαντικότεροι στη δημιουργία μια καλής ομάδας μπάσκετ, και όχι το αν πίσω από έναν παίκτη 25 λεπτών θα έρχονται δυο εξελίξιμοι νεαροί που στο μέλλον μπορούν σίγουρα να γίνουν δύο πολύ καλοί παίκτες. Και εν πάσει περιπτώσει ο Ολυμπιακός έχει παρει την απόφαση του, συνεπώς είναι και λίγο βαρετό να φιλονικούν τα παλικάρια στο ίντερνετ για κάτι που δεν αλλάζει. Κατά τη γνώμη μου, αυτό στο οποίο αξίζει να στραφεί το ενδιαφέρον μας είναι στο τι ακριβώς θα κληθούν να κάνουν οι δύο φόργουορντ τη χρονιά που έρχεται, και αν μπορούν να το καταφέρουν.

(Ο Leon T. είχε γράψει ένα πολύ ωραίο κομμάτι για τον ρόλο των σύγχρονων ψηλών. Το παρακάτω έρχεται ως ένα φιλοσοφικό συμπλήρωμα)

Είναι άραγε για να πέφτει κανείς από τα σύννεφα όταν βλέπει τη λίστα με τους πιο αποτελεσματικούς παίκτες του περυσινού ΝΒΑ, ή αλλιώς εκείνους που βρέθηκαν στις πρώτες θέσεις του λεγόμενου player offensive rating ("παραχθέντες" πόντοι ανά 100 κατοχές); Ο Στεφ Κάρι είναι εκεί , αλλά στην πλειοψηφία τους τα μέλη της σχετικής λίστας είναι ψηλοί, και μάλιστα πολλοί από αυτούς από το είδος εκείνο που δεν ξέρει μπάσκετ και σουτάρει βολές στα Τζουμέρκα. Για να μην ψάχνετε τζάμπα, ας δούμε κάτι πιο απλό, τους πόντους ανά κατοχή, έτσι όπως τους παρουσιάζει το (υπέρ)αξιόπιστο ESPN.

(Φωτό από arenafm.gr)

Αυτό που κλήθηκε να κάνει ο Αρης φέτος το καλοκαίρι είναι κάτι πολύ δύσκολο. Πέρυσι έκανε μία πραγματικά αξιόλογη χρονιά επιλέγοντας ξένους προσεκτικά και χτίζοντας πάνω τους σε μεγάλο βαθμό τις λειτουργίες της ομάδας. Αυτούς τους έχασε όλους, και βγήκε στην αγορά από το μηδέν, με μοναδικό ίσως πλεονέκτημα τη διατήρηση του ίδιου προπονητή. Ο Πρίφτης έδωσε στην όμαδα μία ξεκάθαρη αγωνιστική κατεύθυνση, ακολούθησε ένα συγκεκριμένο πλάνο από την αρχή εώς το τέλος , και κατάφερε να κάνει τον Αρη ξανά υπολογίσιμη δύναμη στο εγχώριο και το ευρωπαΐκό σκηνικό. Οι φετινές του κινήσεις δείχνουν πως το εγχείρημα του θα έχει μία λογική συνέχεια, αλλά από την άλλη για να την δούμε θα χρειαστεί η δέουσα υπομονή. Ο 'Αυτοκράτορας' εχει κάνει κανονική μετάγγιση αίματος, και έχει αλλάξει πάνω από τη μισή ομάδα, όχι αστεία.

Aπό το 1992 και έπειτα, όταν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στα παρκέ της FIBA - και των Ολυμπιακών- οι επαγγελματίες του ΝΒΑ, οι Αμερικάνοι κερδίζουν. Για την ακρίβεια, με εξαίρεση την περίοδο 2002-06, σχεδόν συνέχεια, με πρόχειρα μαθηματικά 20 από τα 24 χρόνια. Και συνήθως, όπως π.χ. στον τελικό του μουντομπάσκετ 2014 ή στον πρόσφατο στο Ρίο επικρατούν εύκολα, πολύ εύκολα. Η λοξοδρόμηση τους από την κορυφή κράτησε μόνο τρεις διοργανώσεις, και έκτοτε η ισορροπία στο παγκόσμιο μπάσκετ δεν κουνήθηκε ρούπι, όπως πάντα.

Ισως η μεγαλύτερη "απόδοση δικαιοσύνης" που θυμάμαι ποτέ στο μπάσκετ να συνέβη την 28η Αυγούστου του 2004. Η εθνική ομάδα της Αργεντινής κέρδισε στον τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά την Ιταλία με 84 - 69 και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με διαιτητή μία αλησμόνητη μορφή της ελληνικής cult σκηνής, τον Λάζαρο Βορεάδη. Ο Λάρι δεν έφταιγε σε τίποτα για όσα τράβηξαν οι λατίνοι το 2002 στην Ιντιανάπολις. Στον τελικό με τη Σερβία ήταν η σφυρίχτρα του Πιτσίλκα εκείνη που τα είχε κανει γης μαδιάμ και στέρησε από τους Αργεντίνους μοναδική ευκαιρία να ανέβουν στην κορυφή του κόσμου. Αυτό ουσιαστικά το κατάφεραν δυο χρόνια μετά στην Αθήνα, φροντίζοντας βέβαια πριν πάρουν το σκαλπ των Αμερικάνων στον ημιτελικό, να βγάλουν από τη μέση τη δική μας εθνική ομάδα. Ας είναι.

Σε μία σημειολογικά φορτωμένη αλληλουχία δηλώσεων , ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Καρμέλο Αντονι έβαλαν ακόμη έναν κρίκο στην αλυσίδα τοποθετήσεων των αθλητών του ΝΒΑ γύρω από το θέμα της αστυνομικής βίας στην Αμερική. Ο πρώτος , χωρίς να καταφερθεί ανοιχτά εναντίον κάποιου υπεύθυνου, διατύπωσε στο Undeafeted την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους διαφορετική μεταχείριση απέναντι στους μαύρους από την αστυνομία, αλλά από την άλλη απέφυγε να μιλήσει ως εκπρόσωπος της φυλής. Ταυτόχρονα, δώρισε δυο εκατομμύρια δολάρια σε δυο διαφορετικούς οργανισμούς που ως σκοπό έχουν την γεφύρωση του χάσματος μεταξύ αστυνομίας και κοινωνίας, δηλώνοντας επίσης πως δεν συμμερίζεται διχαστικές ρητορικές από οποιαδήποτε πλευρα, και εκφράζοντας την συμπαθεια του προς τους εκπροσώπους της τήρησης του νόμου.

Αν και σίγουρα στη θεώρηση χωράει κουβέντα, δεν θα ήταν παράλογο να υποστηρίξει κανείς πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας με τον Δημήτρη Ιτούδη είναι οι δύο κορυφαίοι Έλληνες προπονητές. Εχουν κατακτήσει και οι δύο ευρωπαΐκο τίτλο. Εχουν επίσης παρουσιάσει έργο σε ομάδες χαμηλότερου βεληνεκούς κάνοντας υπερβάσεις. Ο πρώτος στο Μαρούσι και αργότερα στην Κουμπάν, και ο δεύτερος στην Μπάνβιτ , εκεί όπου διεκδίκησε πρωτάθλημα με ρόστερ χειρότερο από εκείνο του Σαρίτσα στην Καρσίγιακα. Επίσης και οι δύο, πέρα από τίτλους ή πορείες, έχουν παρουσιάσει ομάδες ευχάριστες στο μάτι. Η φετινή ΤΣΣΚΑ για παράδειγμα έπαιξε πραγματικά ωραία, και συνήθως τα παιχνίδια της κατέληγαν σε υψηλά σκορ, κάτι που όσο να ναι ικανοποιεί τον θεατή.