Καθώς η αναζήτηση μου στάθηκε μάταια , συνέβη το εξής. Ανατρέχοντας στον αγώνα του Φαλήρου λίγο ψυχραιμότερα, αντιλήφθηκα πως μέσα στην εξέλιξη του το μπάσκετ δεν έχει αλλάξει και τόσο. Και κάπου εκεί βρήκα τα σημεία που ήθελα για να καθησυχαστώ. Ο Ολυμπιακός ενδέχεται να πάει πραγματικά καλά στην φετινή δύσκολη διοργάνωση, αρκεί να συνεχίσει επάνω στο νέο μοντέλο που λανσάρει φέτος , και να θυμάται συχνά τις καταβολές των τελευταίων δυο-τριών χρόνων. Οι τρεις υπενθυμίσεις που ακολουθούν με κάνουν να αισιοδοξώ.

Υπενθύμιση 1η: Στο μπάσκετ τα βασικά θα έχουν πάντα σημασία, και μάλιστα μεγαλύτερη από όλα τα υπόλοιπα. Πολλές φορές, όταν ένας αντίπαλος τα έχει τόσο ανεπτυγμένα και τα χρησιμοποιεί ως τη βάση στο παιχνίδι του, τότε ίσως και η δική μας ομάδα να μην μπορεί να κάτι. Ο Τεόντοσιτς και ο Ντε Κολό συνιστούν το καλύτερο δίδυμο γκαρντ στην Ευρώπη. Σκοράρουν υπό δύσκολες συνθήκες, σκοράρουν στο τέλος του χρόνου, βγάζουν μαγικές πάσες. Επίσης, έχουν την δυνατότητα να κάνουν κάτι σπάνιο πλέον. Να σουτάρουν από μέση απόσταση, ακριβώς επάνω στα στοχευμένα κενά που αφήνουν πολλές άμυνες. Το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι συμπαίκτες τους. Δείτε λίγο κάτι.

To εύρος απειλής των δύο ομάδων είναι διαφορετικό. Οι Ρώσοι σούταραν από παντού διότι είναι μία ομάδα που είναι δουλεμένη επάνω σε αυτό το κομμμάτι του παιχνιδιού όσο τίποτε άλλο. Υποψιάζομαι ότι ο Ιτούδης τους βάζει να σουτάρουν και σπίτια τους. Όλο το παιχνίδι της "αρκούδας" βασίζεται επάνω στην αίσθηση της απειλής πως οποιοσδήποτε (πλην του σέντερ) βρεθεί έστω και για μισό κλάσμα ελεύθερος, τότε θα πάρει το σουτ. Αυτό κάνει τις άμυνες να προσέχουν τους πάντες από πολύ κοντά, να δίνουν βοήθειες χωρίς σκέψη, και τελικά να αφήνουν κενά, τα οποία οι δύο ευφυείς γκαρντ εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Αυτό συνέβη και στην τέταρτη περίοδο, όταν υπό τον φόβο της απειλής του Ντε Κολό, ο Ολυμπιακός επέλεξε να πάει σε καθαρό switch με τον Πρίντεζη, που στο δεδομένο χρονικό σημείο έπαιζε ως σέντερ στο ιδιότυπο smallball του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Ο Γάλλος χτύπησε αυτό το ματς απ ασταμάτητα και χωρίς έλεος, χωρίς να ατοχήσει καλά καλά σε ένα σουτ. Ε, τι να γίνει...

Τι να γίνει επίσης αν ο Τεόντοσιτς βάζει σουτ πέφτοντας, αν η παραμικρή του προσποίηση δημιουργεί πανικό, και αν οι πάσες του βγαίνουν κάτω από τα πόδια. Η ΤΣΣΚΑ έχει τρομερή ποιότητα σε ο,τι αφορά τις εκτελεστικές της ικανότητες και κανείς δεν μπορεί παρά να της βγάλει το καπέλο. Επίσης, και μιας και η κουβέντα είναι ακόμη στα βασικά, έχει τον Κάιλ Χάινς να πηδάει στις διεκδικήσεις και να παίζει άμυνα με αλλαγές. Χάνοντας δυο ριμπάουντ από εκείνον και τον Βοροντσέβιτς, οι ερυθρόλευκοι δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν μία απίθανη ανατροπή.

Υπενθύμιση 2η: Όσο και αν ο Ολυμπιακός προσπαθεί να γίνει επιθετικά καλύτερος, παραμένει ένα σύνολο με ποικίλες αμυντικές δυνατότητες, και μπορεί με την αξιοποίηση τους να γυρίσει παιχνίδια ή να ρίξει ανταγωνιστές στα σκοινιά. Το γιατί η αμυντική ένταση δεν ανέβηκε νωρίτερα στο παιχνίδι, είναι απορίας άξιον, αλλά προς το παρόν ας μείνουμε στο εξής: καθώς θα προχωράνε στη διοργάνωση, οι ερυθρόλευκοι δεν θα πρέπει να λησμονούν πως το μπάσκετ που κερδίζει είναι αυτό της ισορροπίας. Εχουν εισάγει νέα πράγματα στο παιχνίδι τους σίγουρα, όμως η χθεσινή συγκυρία θύμισε σε όλους μας τι μπορεί να αποκομίσει κανείς από την αληθινά πιεστική άμυνα και την συγκέντρωση σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού. Είναι αυτά ακριβώς τα στοιχεία τα οποία διέκριναν τον Ολυμπιακό άλλων χρόνων, και που επάνω τους η επιθετική αναβάθμιση έρχεται να προσθέσει ευστοχία και σκορ.

Δυστυχώς, χθες το πρώτο δεκάλεπτο - αλλά και το δεύτερο - δεν τα περιείχε. Ο κόουτς επέλεξε να προβλέψει, αντί να προσαρμοστεί. Το σχήμα με Παπαπέτρου στο 3 και Γιανγκ στο 5 δεν είχε δοκιμαστεί ποτέ , και παρουσιάστηκε ξαφνικά στο παρκέ αφήνοντας τρύπες. Επιπλέον, οι Πειραιώτες μπερδεύτηκαν πολύ από την χρήση ενός διαφορετικού σκρίνερ από τον Όγκουστιν - Βοροντσέβιτς - και άφησαν τον Ρώσο σχεδόν ανενόχλητο στην κορυφή. Εκείνος δεν εκτέλεσε πολύ, αλλά οι καθυστερημένες επαναφορές δημιουργούσαν κενά και ήταν βούτυρο στο ψωμί του passing game των Ρώσων. Τέλος, η θυσία του Τζάκσον, όσο κι αν ακούγεται λογική, το μόνο που κατάφερε ήταν να βοηθήσει την ομάδα του να ξεφύγει και να βρει ρυθμό. Ο Τζάκσον δεν είναι ο γκαρντ που δεν θα βάλει ελεύθερα σουτ, απλώς ο ρόλος του στην ΤΣΣΚΑ κάνει πολλούς να το ξεχνάνε. Στο σύνολο του Ιτούδη, είπαμε, σουτάρουν όλοι.

Η κίνηση του Σφαιρόπουλου ήταν κατ'αρχάς δύσκολο να κατανοηθεί, όμως λίγο αργότερα έγιναν φανερές οι προθέσεις του. Όταν οι Ντε Κολό, Τεόντοσιτς και Χάινς βρέθηκαν μαζί στο παρκέ, ο προπονητής του Ολυμπιακού είχε ξεκούραστους στο κυνήγι τους τους Παπανικολάου, Χάκετ και Μπιρτς. Η πρόθεση ήταν να παραθέσει τα καλυτερα αμυντικά του όπλα απέναντι στο πιο λειτουργικό σχήμα του Ιτούδη , προβλέποντας έτσι την ακολουθία του ρωσικού rotation. Η πρόβλεψη αυτή προδόθηκε από την αρχική αμυντική "χαλαρότητα", και τελικά η τακτική δεν δικαιώθηκε. Η έναρξη του τρίτου δεκαλέπτου κατέδειξε πως ο Ολυμπιακός έπρεπε μάλλον να είχε ξεκινήσει με το κλασικό του σχήμα, και ανάλογα με την πορεία του παιχνιδιού να κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές. Η κατάληξη του αγώνα , εξάλλου, μας υπενθύμισε πως καμμία ΤΣΣΚΑ δεν είναι άτρωτη, αν οι ερυθρόλευκοι δείξουν την απαραίτητη αμυντική ευελιξία, την διάθεση να ανακατέψουν σχήματα, και προπαντώς την αυταπάρνηση στην ανασταλτική προσπάθεια.

Υπενθύμιση 3η: H ευρωλίγκα , παρά τις αλλαγές και την διάθεση για βελτίωση, παραμένει μία ασόβαρη διοργάνωση. Όσοι διαβάζετε αυτό το μπλογκ χρόνια, γνωρίζετε ότι δεν ασχολείται ποτέ με τη διαιτησία. Η μόνη εξαίρεση που γίνεται διαχρονικά είναι για τα μάτια της ΤΣΣΚΑ. Η όλη κατάσταση είναι γελοία. Θύματα της "αρκούδας" έχουν πέσει κατά καιρούς διάφοροι υποψιασμένοι και ανυποψίαστοι. Πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Μπασκόνια μερικά χρόνια πριν στα πλέι οφ, ο ΠΑΟ στον ημιτελικό του 2012 και ο Ολυμπιακός πέρυσι και φέτος. Όπως θα έλεγε και μια ψυχή "ειναι να γελάει κανείς".

Αυτές οι τρεις υπενθυμίσεις είναι παρήγορες. Ο αντίπαλος ήταν μία αληθινά καλή ομάδα, ο Ολυμπιακός επέδειξε σθένος και θυμήθηκε αμυντικές αρετές που δεν είχαν βγει μέχρι στιγμής στη σεζόν, και η διαιτησία ήταν εκεί για να κάνει τη γνώριμη δουλειά της σε αυτές τις περιπτώσεις. Συνεπώς, χώρος για βελτίωση και αισιοδοξία για επαναφορά στα καλά αποτελέσματα υπάρχουν. Παρόλα αυτά, αξίζει να σταθεί κανείς σε δύο ακόμη σημεία, τα οποία είναι κατά τη γνώμη μου καθοριστικά.

• Οι Πειραιώτες είχαν χθες διαστήματα στα οποία εγκλωβίστηκαν στον περυσινό τρόπο επίθεσης. Το βασικό τους πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε καθόλου κίνηση στην αδύνατη πλευρά. Κανένα off ball screen για τους σουτέρ, καμμία αλλαγή τοποθέτησης. Η ΤΣΣΚΑ είναι μία ομάδα στην οποία πλέον πολύ δύσκολα βγάζει κανείς αιφνιδιασμό, για διάφορους λόγους. Πρώτον, είναι πολύ εύστοχη. Δεύτερον, ακόμη και όταν είναι άστοχη, βγάζει καλά σουτ που της επιτρέπουν να ελέγχει το αμυντικό transition. Και τρίτον, έχει στις τάξεις της έναν εξ αρχής υγιή Τζάκσον και ένα επιπλέον όπλο που ακούει στο όνομα Σεμέν Αντόνοφ. Είναι πολύ βελτιωμένη φέτος αμυντικά, και αλλάζει σε ένα σωρό σκριν. Σε ανάλογη συγκυρία οι ερυθρόλευκοι θα χρειαστεί να σκρινάρουν πολύ περισσότερο, να ρισκάρουν κάποια άμεσα σουτ, και να είναι πολύ πιο γρήγοροι και συνεπείς στη στόχευση των μις ματς. Ο Τεόντοσιτς χθες δεν σημαδεύτηκε σχεδόν καθόλου.
• Η στελέχωση στη θέση 5 εξακολουθεί να αποτελει ανορθογραφία, και θα παραμείνει τετοια εάν ο Γιανγκ δεν ανακάμψει. Αυτό δεν συνιστά πρωτότυπη παρατήρηση, την έχουν κάνει πολλοί, όπως και εμείς στην αρχή της χρονιάς. Ο Μιλουτίνοφ είναι πολύ βελτιωμένος, αλλά όσο να ναι δεν μπορεί να παίξει με αντίπαλο τον Χάινς. Η παρουσία του νεαρού Σερβου έδωσε σε φάσεις τη δυνατότητα στον Αμερικάνο και τον Χριάπα να βγουν σε στιγμίαια κάλυψη στην περιφέρεια επάνω στον Σπανούλη, να του χαλάσουν το οπτικό πεδίο, και έπειτα να επανακάμψουν στο μαρκάρισμα τους κύριοι, χωρίς η όλη κίνηση να έχει επηρέασει σε τίποτα την αμυντική λειτουργία. Μάλιστα, αυτό συνέβη ακριβώς στο σημείο που οι Ρώσοι χάθηκαν στον ορίζοντα, δηλαδή στο τέλος του β' δεκαλέπτου.

Αυτά. Για ο,τι άλλο θέλετε ή για ο,τι παρέλειψα, υπάρχουν και τα σχόλια.