Οι διαφορές εντοπίζονται σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού και φανερώνουν τακτική ευελιξία και φιλοσοφική μεταστροφή. Πριν σας τις περιγράψω όπως τις αντιλήφθηκα , να πούμε πως το ζητούμενο είναι σαφώς η διάρκεια, καθώς το δείγμα των παιχνιδιών είναι ακόμη μικρό. Σαφώς, και ενθαρρυντικό, για τους παρακάτω λόγους.
Η ομάδα δείχνει αληθινή διάθεση να εμκεταλλευτεί τις κατοχές στο ανοιχτό γήπεδο, και με τη λέξη "αληθινή" εννοείται το spacing στο γρήγορο transition. Κάποιες φάσεις με τον Μιλουτίνοφ να τρέχει στο κέντρο, τους σουτέρ δεξιά και αριστερά και τον Πρίντεζη ως τρέιλερ το πιστοποιούν. Ο Ολυμπιακός έτρεξε απέναντι στην Εφές ανοίγοντας το γήπεδο σε πλάτος, πράγμα που βοήθησε στο να βρει χώρους και ο πολύ καλός Αγιος. Επίσης, δεν έδειξε διάθεση να συμβιβαστεί με την ιδέα του σετ παιχνιδιού, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες και στον δευτερεύοντα αιφνιδιασμό.
Η πιο σημαντική συνέπεια αυτής της νοοτροπίας μάλιστα, δεν έχει να κάνει με την εκδήλωση αιφνιδιασμών αυτή καθ'εαυτή. Οι αιφνιδιασμοί άλλωστε δεν θα βγαίνουν πάντα. Αντίθετα, έχει να κάνει με το σετ παιχνίδι. Από τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι είναι προσανατολισμένοι στο να τρέξουν, ακόμη και αν δεν το καταφέρουν, το αποτέλεσμα είναι η μπάλα να φτάνει γρηγορότερα στα χέρια του Σπανούλη. Ο Ολυμπιακός - χωρίς να το έχει εξαλείψει - δεν αναλώνεται σε σκριν για τον αρχηγό κάπου στις γωνίες του γηπέδου και δεν αφήνει τον χρόνο να κυλά άσκοπα. Ή τουλάχιστον δεν τον άφησε χθες, δίνοντας αμέσως στον καλύτερο του παίκτη την δυνατότητα να τρέξει τα plays πριν η άμυνα βρει τις ισορροπίες της. Το να ζητάει κανείς να μην περνάει τόσο πολύ το παιχνίδι από τα χέρια του είναι μάλλον ένα βιαστικό αίτημα χωρίς σκέψη. Αν ήμουν ο Σφαιρόπουλος, θα ήθελα να ακουμπάω όσες περισσότερες κατοχές μπορώ στον καλύτερο παίκτη μου, και θα φρόντιζα να να δημιουργήσω τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να πετύχουν. Αν το σκεφτείτε λίγο καλύτερα, αυτό ακριβώς συνέβη τελικά, με τον Σπανούλη να ενορχηστρώνει όσο συχνότερα γίνεται την early offense των ερυθρόλευκων.
Παρακάτω είναι ένα σετάκι για το οποίο είχαμε κάνει αναφορά μετά το ντέρμπι με τον ΠΑΟ και αφορά τον Κεμ Μπιρτς ως σκρίνερ στο high post, πρώτα για τον Παπανικολάου και ύστερα για τον Σπανούλη, για να βοηθήσει την συνεργασία των δύο στην αρχή της επίθεσης.
Φυσικά, για να εισάγει η επίθεση όλο και περισσότερα τέτοια plays, χρειάζεται και τη βοήθεια της άμυνας, εκεί όπου χθες ο Ολυμπιακός πήρε σχεδόν άριστα. Τα δείγματα των τριών πρώτων παιχνιδιών μας κατευθύνουν στο συμπέρασμα πως φέτος θα δοκιμαστούν διάφορες συνταγές, με την πρωτοκαθεδρία των επιθετικών διπλών καλύψεων στην περιφέρεια να αποτελεί παρελθόν. Μέσα στα διάφορα lineups που έχει παρουσιάσει ο κόουτς βρίσκεται και ένα με τον Ντάνιελ Χάκετ και τον Νίκολα Μιλουτίνοφ ως το αμυντικό πικ εν ρολ δίδυμο. Απέναντι στην Εφές, η ικανότητα του πρώτου να παλεύει πάνω ή κάτω από τα σκριν, επέτρεψε στον δεύτερο να μείνει πιο μέσα και να αναχαιτίσει τελείως το ποστ παιχνίδι είτε του Όμιτς, είτε του Ντάνστον, από τον οποίο κέρδισε κατά κράτος την προσωπική μονομαχία. Ο Μιλουτίνοφ πήρε 7 ριμπάουντ και έριξε μια τάπα, αποτέλεσμα κυρίως της βαθειάς τοποθέτησης του στη ρακέτα, η οποία ήρθε με τη σειρά της ως συνέπεια της αμυντικής επίδοσης του Ιταλού στην περίμετρο. Ανάλογα με τις δυνατότητες της σύνθεσης, ο προπονητής επέλεξε και την τακτική.
Εξάλλου, πολλοί θα παρατηρήσατε την άμεση τοποθέτηση του Παπανικολάου επάνω στον Γκρέιντζερ αρχικά ή στον Ερτέλ αργότερα, και την ανάθεση στον Σπανούλη του λιγότερου επικίνδυνου Χάνικατ, ή ακόμη και του Ντεσόν Τόμας. Ο Σφαιρόπουλος έκανε πάλι κάτι αντίστοιχο όπως απέναντι στους πράσινους, και αυτός δείχνει πως θα είναι ο δικός του τρόπος για να δημιουργήσει μια αποτελεσματική άμυνα αλλαγών. Είναι περίπου η ίδια τακτική που ακολουθεί για το "κρύψιμο" του Τεόντοσιτς ο Δημήτρης Ιτούδης, όταν αναθέτει στον Κουρμπάνοφ το μαρκάρισμα ενός γκαρντ. Η θυσία είναι υπολογισμένη, και λογίζεται ως υποδεέστερη από τον σκοπό της δημιουργίας μιας switch defense χωρίς τεράστια μις ματς. Γενικώς, η φετινή άμυνα του Ολυμπιακού μοιάζει να θέλει να αποφύγει τις πολλές περιστροφές και να έχει συνεχώς παίκτη επάνω σε παίκτη. Δεδομένης και της εγκαθιδρυμένης από πέρυσι τακτικής, τα αμυντικό τακτικό οπλοστάσιο παρουσιάζει στην αρχή της σεζόν περισσότερη ποικιλία. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως ο "Παπ" πήγε πολύ καλά στον ρόλο του, χωρίς βέβαια να έχει απέναντι του τον Ντε Κολό.
Δεν ήταν όλα ρόδινα, φυσικά. Το αρχικό πεντάλεπτο του δευτέρου ημιχρονου προσφέρεται για προβληματισμό. Ο Περάσοβιτς πήγε σε smallball με τον Μπράουν στη θέση 5, κατάφερε να μπλοκάρει με τις αλλαγές στην άμυνα την ερυθρόλευκη επίθεση και να πάρει γρήγορους πόντους στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Αν ένας αντίπαλος παίξει συχνότερα και με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα σε αυτό το στυλ, τότε οι ερυθρόλευκοι θα χρειαστεί να σκρινάρουν και να κινηθούν περισσότερο, όπως επίσης και να σκεφτούν πιο τολμηρά σε σχέση με τη σύνθεση που υπάρχει στο γήπεδο. Κάποια στιγμή θα κληθούν να αξιολογήσουν αν η αποτελεσματικότητα στα μετόπισθεν ενδεχομένως να αξίζει μία κάποια θυσία, αν είναι να ξεκολλήσει η επίθεση. Ο Γκριν ή ο Λοτζέσκι προτιμάται προς το παρόν να μην συνυπάρχουν πολύ στο γήπεδο με τον Σπανούλη. Θα τα δούμε αυτά, σιγά σιγά. Πάντως όσες φορές η Εφές προσπάθησε να ανεβάσει την πίεση με διπλές καλύψεις, οι Πειραιώτες κίνησαν σωστά τη μπάλα σε γενικές γραμμές.
Για το τέλος, πάμε και σε μερικά ακόμη πραγματάκια που αφορούν δύο παίκτες.
- Ο Κεμ Μπιρτς είναι πολύ χρήσιμος σε ριμπάουντ, άμυνες βοήθειας, και στην προστασία της στεφάνης. Δεν πασάρει όμως και τόσο καλά στη ροή της επίθεσης. Εκεί, χωρίς να είναι ο Σαμπόνις, διακρίνεται περισσότερο ο Μιλουτίνοφ, που αυτή τη στιγμή αποτελεί τον πιο ποιοτικά τεχνικό ψηλό της ομάδας. Εχει γίνει δουλειά μαζί του, είναι ολοφάνερο.
- Σε περίπου ίδια νερά κινείται ο Ερικ Γκριν. Καλός στην εκτέλεση, γρήγορος, αλλά χάνει ευκαιρίες για μια καλή πάσα, έχοντας ως πρωταρχικό μέλημα να βάλει τη μπάλα στο καλάθι. Η νοοτροπία του δεν είναι κακή, απλώς θέλει να συμπληρωθεί από κάτι. Προς το παρόν, συμπληρώνεται από τον Ντάνιελ Χάκετ, ο οποίος είναι ο πλέι μέικερ σε αυτού του είδους τα σχήματα. Σιγά σιγά πρέπει να γίνεται φανερό γιατί δεν παίρνει τα λεπτά που θέλει η κερκίδα. Πίσω από την απόφαση του προπονητή υπάρχει λογική, τουλάχιστον φέτος.
- Ο Ιωάννης Παπαπέτρου δίνει αυτό που χρειάζεται. Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί δεν έπαιξε στη Μαδρίτη, η (γρήγορη) κριτική ήρθε από παντού. Συγγνώμη, είδατε τη στελέχωση της Ρεάλ στη θέση 4; Ποιος ματσάρει καλύτερα με τους Ράντολφ και Ρέγες; Δεν πάνε έτσι τα πράγματα, και το ίδιο ισχύει και για τον Χάκετ. Οφείλουμε να εξετάζουμε ποιοι άλλοι βρίσκονται στο γήπεδο εκείνη τη στιγμή και τι ρόλο επιτελούν. Δεν γίνεται απλώς να λέμε "γιατί δεν βάζει τον τέτοιον μωρε ο @#$%^";
H Εφές έχει πολύ ενδιαφέρον σαν ομάδα, ίσως είναι λάθος που δεν έγινε μία αναφορά σήμερα. Θα γίνει στο μέλλον και θα είναι αναλυτική. Οσο ναι όμως ο Ολυμπιακός άξιζε της προσοχής, καθώς δείχνει πως μπαίνει στη μοντέρνα εποχή του. Το χθεσινό παιχνίδι θα είναι απο αυτά που μέσα στη χρονιά θα αποτελέσουν οδηγό για την κριτική, είτε αυτή είναι θετική, είτε αρνητική.
Υ.Γ. 17 επιθετικά ριμπάουντ οι Τούρκοι, είχαν ένα σωρό παραπανω κατοχές. Η ευστοχία μετράει....
