Για να δώσουμε μια εκδοχή του τι συμβαίνει, ας επισκεφτούμε εκ νέου (και πολύ σύντομα) το αρχικό σχέδιο. Ο Αρης λογικά θα εμφανιζόταν επιθετικά καλύτερος , καθώς το πικ εν ρολ δίδυμο που είχε σχηματίσει έμοιαζε να δίνει περισσότερες επιλογές από το περυσινό. Ο Κάμινγκς είναι πιο γρήγορος του Ουότερς , καλύτερος στο drive, λίγο χειρότερος στο σουτ (λίγο) και με αντίστοιχες δυνατότητες στην πάσα. Ο Μπάκνερ δεν έχει καλά τελειώματα , αλλά και πάλι έμοιαζε στο ξεκίνημα (και βάση θητείας στην Τουρκία) να διακατέχεται από μία έξτρα αθλητική σπίθα σε σχέση με τον Χάγκινς. Συνολικά, το κάθετο παιχνίδι των κιτρίνων έδειχνε πως θα συγκεντρώνει περισσότερα βλέμματα, τόσα ώστε να μην χρειάζεται ο Τζένκινς να κάνει κάτι που δεν ξέρει τόσο καλά: να εφορμά στη στεφάνη , όπως π.χ. ο Μακλίν. Όχι, το λογικό ήταν πως ο έτερος Αμερικάνος γκαρντ της περιφέρειας θα έβρισκε κάποιους χώρους ώστε να εξαπολύσει σουτ από μακρινή ή μέση απόσταση, κάτι στο οποίο ανά τα χρόνια διέπρεπε. Όπως έγραφα στις 30 Αυγούστου "ο πρώην παίτης της Τουρκ Τέλεκομ είναι πιθανώς ο πιο ποιοτικός σκόρερ που είχε ο Πρίφτης στα χέρια του αυτά τα χρόνια, και το λογικό είναι πως ο Κάμινγκς, εφ'οσον καταφέρει να δημιουργήσει ρήγματα, θα τον βλέπει συχνά, με την προοπτική πως η επίθεση θα μπορεί να έχει συνέχεια με διάφορους τρόπους πλην της εκτέλεσης, καθώς ο Τζένκινς είναι επιπλέον καλός πασέρ".
Ακόμη, ο Πρίφτης είχε επιλέξει τον Σανικίτζε , ως έναν φόργουορντ που παίζει σε όλο το πλάτος του γηπέδου και κυρίως ξέρει να το βλέπει. Ο Γεωργιανός, έχοντας αντίληψη και πάσα, θα μπορούσε να συνεισφέρει στην κυκλοφορία της μπάλας και να βοηθήσει ώστε η επίθεση να έχει ροή, άρα και να βγάζει ευκολότερα καλά σουτ. Τέλος, εάν τα παραπάνω συνέβαιναν σωστά, θα μπορούσε να μπει στην εξίσωση και ο Μαρμπλ , ένας όχι τόσο προικισμένος επιθετικά παίκτης, που όμως θα μπορούσε σίγουρα να σουτάρει καλύτερα από αυτό που έχουμε δει εώς τώρα (δηλαδή τούβλα). Ναι, ο Μαρμπλ έστω από τον Πελεκάνο θα ήταν καλύτερος, πράγμα που σίγουρα δεν συμβαίνει. Τέλος, και για να μη μακρυγορούμε, οι προσθήκες των Καββαδά και Τσαϊρέλλη ήταν σίγουρο πως θα προσέδιδαν κάποιο βάθος παραπάνω, τουλάχιστον σε ο,τι έχει να κάνει με το σκορ στο χαμηλό ποστ, το οποίο δεν βρισκόταν στο ρεπερτόριο των Κοέν και Τσούπκοβιτς.
Μέσες άκρες το σχέδιο - και για να μην ανατρέχετε στο αυγουστιάτικο κείμενο - η αρχική φιλοσοφία συνοψιζόταν στα εξής : περισσότερη και πιο άμεση απειλή στο πικ εν ρολ, στο drive, και στην καρδιά της ρακέτας, ένας παίκτης που να μπορεί να δώσει συνέχεια στην επίθεση (Σανικίτζε), και δύο ακόμη που άλλος περισσότερο (Τζένκινς) και άλλος λιγότερο (Μαρμπλ) θα μπορούσαν να σκοράρουν ή να πασάρουν αν είχαν τους χώρους. Δεν ακουγόταν άσχημο, αν έβαζε κανείς στην εξίωση και τις σταθερές των Ξανθόπουλου - Μούρτου, μία λογικά προσδοκώμενη βελτίωση του Ζάρα , και κάποια περυσινά δείγματα πως ο κόουτς ήθελε να δουλέψει με διάφορα set plays. Ο μόνος αληθινός συμβιβασμός ήταν ίσως η απουσία ενός παίκτη με την δύναμη και την ταχύτητα στο drive που είχε ο Μακνίλ, ο οποίος τώρα γυρίζει πίσω. Αλλά και πάλι, με δεδομένη την παρουσία του πυραυλοκίνητου Κάμινγκς, αυτός δεν έδειχνε και τόσο σημαντικός.
Με βάση όλα τα παραπάνω, αντιλαμβάνεστε νομίζω ότι το πρώτο που πήγε στραβά ήταν ο τραυματισμός του Σανικίτζε. Ο αντικαταστάτης του είναι καλή λύση, αλλά όπως θα έχετε διαπιστώσει προτιμά να κινείται στην περιφέρεια και να μην πολυσυμμετέχει σε τομείς όπως η δημιουργία ή το παιχνίδι κοντά στο καλάθι. Ο Ντραγκίσεβιτς είναι έμπειρος και μπορεί να βοηθήσει, δεν μπορεί όμως να προσφέρει τα στοιχεία για τα οποία αποκτήθηκε ο προκάτοχος του, ο οποίος συν τοις άλλοις είναι και πιο ευέλικτος (χωρίς να έχει την αθλητικότητα του Ουάιτ φυσικά). Με την απουσία του Σανικίτζε, οι ξένοι στην περίμετρο που θα έπρεπε να τροφοδοτηθούν σωστά, και που για να αποδώσουν χρειάζονταν κάποιους χώρους, έγιναν από δύο, τρεις. Δεύτερη δημιουργική σταθερά μέσα στην πεντάδα δεν υπήρχε, και για να καλυφθεί το κενό έπρεπε να παίζει πολύ παραπάνω ο Ξανθόπουλος, αφού συν τοις άλλοις ο Τζένκινς έχασε παιχνίδια λόγω προβλήματος στη μέση. Αυτό αποδιοργάνωσε το πικ εν ρολ παιχνίδι, καθώς ο Ελληνας γκαρντ είναι εξαιρετικός αμυντικός και πασέρ, αλλά στο αρχικό πικ δεν του δίνουν και πολλοί σημασία. Ο Κάμινγκς δεν πήγε άσχημα δίπλα του ως off guard (βλ. Σλοβενία) , αλλά και πάλι, το βασικό σχέδιο ήταν εκείνος και ο Μπακνερ να κάνουν κάποιου είδους αξιοπρόσεκτο σαματά.
Δεν συνέβη. Και δεν συνέβη διότι ο Μπάκνερ παρουσιάστηκε γενικά κατώτερος του αναμενομένου και διότι ο Κάμινγκς - που μέχρι στιγμής δεν τον εμπιστεύεται - προσπαθούσε και προσπαθεί συχνά να τελειώνει φάσεις μόνος του, πράγμα που οι αντίπαλες άμυνες δέχονται ευχαρίστως. Χαρακτηριστική είναι η απόφαση του ΠΑΟΚ να τον ακολουθεί ως μέσα μόνος του ο Γλυνιαδάκης, από τον οποίο δέχτηκε κιόλας ένα μεγαλοπρεπές στοπ. Ο πλέι μέικερ των κίτρινων, παρά την ορμή του δεν διαθέτει και τα καλύτερα τελειώματα κοντά στο καλάθι. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα αν ο ψηλός συμπαίκτης του εμφάνιζε ένα καλύτερο πρόσωπο, αλλά φευ... Τελικά, το παιχνίδι μέσα στη ρακέτα βασίστηκε κυρίως στον πολύ καλό Καββαδά, που όμως αν μαρκαριστεί σωστά , τότε αναγκαστικά η επίθεση θα τελειώσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα χέρια του. Σουτ από την περιφέρεια πάντως δεν θα προκύψουν.
Μετά την ήττα από το Ρέθυμνο, ο Πρίφτης έμοιαζε να μην σκα και ιδιαίτερα για αυτό, διότι στην Κρήτη η ομάδα έβγαλε ανοιχτούς διάφορους παίκτες, άσχετα αν σούταρε τραγικά. Όμως δύο παιχνίδια αργότερα, το πράγμα σοβάρεψε. Χωρίς έναν αξιόπιστο πικ εν ρολ άξονα, οι αντίπαλοι επέλεγαν να μην στέλνουν βοήθειες μετά την αρχική ενέργεια και έτσι αμυντικές ανισορροπίες προκαλούνταν δύσκολα. Ο Αρης προσανατολίστηκε σε παιχνίδι με διάφορα off ball screens στην περιφέρεια (χαρακτηριστικό το β' ημίχρονο με τον ΠΑΟΚ που δεν υπήρχε Καββαδάς), τα οποία όμως και πάλι δεν απέδωσαν, καθώς αν ο αμυνόμενος - ακόμη και μετά από αλλαγή - έμενε κοντά στους παίκτες, δεν υπήρχε κάποιος να τον περάσει στα πόδια και να προκαλέσει κάποιου άλλου είδους ντόμινο. Το αποτέλεσμα ήταν σουτ πάνω από χέρια, κάτι που συνολικά μάλλον αδίκησε τον Τζένκινς.
Ο τελευταίος πληρώνει την νύφη μάλλον από σπόντα. Είναι διαχρονικά ένας συνεπής σκόρερ απο μακρινή απόσταση και έχει τη νοοτροπία του ομαδικού μπάσκετ καλά ριζωμένη μέσα του. Απλά, έτσι όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος να το δείξει. Η υποψία μου είναι πως αν ο Καββαδάς δεν έπρεπε να μείνει έξω για δύο μήνες, τότε ο πρώτος που θα έφευγε θα ήταν ο Μπάκνερ. Όμως η ομάδα δεν μπορεί να μείνει ξαφνικά μόλις με έναν νεοαποκτηθέντα κάτω από το καλάθι, την ώρα που ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον που να δημιουργεί συνθήκες απειλής και αμυντικό collapse (sic). Εnter Μακνίλ. Αν οι κίτρινοι είχαν εξασφαλισμένο ένα πιο απειλητικό ποστ παιχνίδι , τότε οι συνθήκες για να μείνει ο Τζένκινς θα ήταν ευνοϊκότερες. Δεν σας κρύβω πως ήθελα να το δω να συμβαίνει, καθώς από πέρυσι έλειπε ένας ικανός περιφερειακός σουτέρ.
Περίπου ισχύει το ίδιο και για τον Μαρμπλ, ο οποίος περγαμηνές αξιόπιστου σκόρερ δεν είχε ποτέ. Για να αποδώσει χρειάζονταν πολύ συγκεκριμένες συνθήκες, οι οποίες καταγράφηκαν σε προηγούμενο κομματι, με πιθανώς μία - καλή την πίστη - υπέρμετρη αισιοδοξία πως με τη βελτίωση του ομαδικού παιχνιδιού θα ερχόταν και η δική του. Ισως αυτό να συνέβαινε, αλλά ξέρετε τώρα πως είναι αυτα. Μια ήττα από τον ΠΑΟΚ μέσα στο Αλεξάνδρειο και το Nick Galis Hall παρέχει επιτάχυνση εξελίξεων με διπλάσια g.
Με βάση όλα τα παραπάνω, οι αλλαγές που προτίθεται να κάνει ο προποντής δείχνουν λογικές. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει παιχνίδι από μέσα προς τα έξω, ο Πρίφτης καταλήγει σε έναν πιο δημιουργικό περιφερειακό (Μακνίλ;) , ώστε να μπορεί να πατήσει στη ρακέτα με άλλους τρόπους. Επίσης, όπως όλα δείχνουν προτιμά έναν πλάγιο (Κάρτερ ή Γιάνκοβιτς όπως διαβάζω), ο οποίος έχει ως κύριο χάρισμα την συνεπή άμυνα, αλλά επίσης σουτάρει αποδεδειγμένα καλύτερα από τον Μαρμπλ. Υπάρχει λογική και νομίζω τη βλεπετε. Οι διορθωτικές κινήσεις είναι στη σωστή κατεύθυνση, και επικοινωνούν με ο,τι υπαγορεύουν τα νέα δεδομένα.
Πέρα όμως από όλα αυτά, και πριν πέσει έτσι εύκολα το ανάθεμα στον προπονητή για ενδεχόμενα λάθη στην καλοκαιρινή στελέχωση, κανείς πρέπει να δει το δάσος. Τόση ώρα περιγράφουμε το δέντρο. Η πραγματική διάσταση του όλου προβλήματους είναι άλλη. Ο Αρης (όπως και ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ) βρίσκεται σε μία θέση δύσκολη βάση συγκυριών. Δεν μπορεί να δώσει κίνητρο σε παίκτες και δεν ευθύνεται ο ίδιος για αυτό. Η ομάδα της περασμένης σεζόν διαλύθηκε επειδή οι Ουάιτ και Μακνίλ προτίμησαν αυτό που τότε θεωρούσαν καλύτερο. Ασχετα αν η πορεία τους δικαίωσε ή όχι, η ουσία είναι η εξής. Με την τρέχουσα δομή των ευρωπαϊκών κυπέλλων μπάσκετ και την απαξίωση του ελληνικού πρωταθλήματος, ο στόχος της διατήρησης ενός κορμού με κίνητρο από χρόνο σε χρόνο αποτελεί σχεδόν ουτοπία. Ο Πρίφτης βρέθηκε φέτος σε μία θέση , στην οποία αυτός ή οποιoσδήποτε άλλος ενδεχομένως να βρίσκεται κάθε θέρος. Αν η ευρωλίγκα και η FIBA δεν κάτσουν να επεξεργαστούν μαζί ένα σοβαρό πλάνο αναδόμησης των διοργανώσεων , και αν δεν προσανατολιστούν σε μία πιο συμμετοχική προσέγγιση, τότε ιστορικές ομάδες με κόσμο όπως ο Αυτοκράτορας, θα ψάχνουν κάθε χρόνο τρόπους για κρατήσουν τους παίκτες τους ή να προσελκύσουν άλλους καλύτερους.
Αυτή είναι η αλήθεια, και ο Πρίφτης στη θέα της δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν είναι μάγος να φτιάχνει κάθε χρόνο το ίδιο φαγητό με άλλα υλικά.
