Σε αυτήν, ο Αρης έφτασε το προηγούμενο Σάββατο τις οκτώ συνεχόμενες νίκες , και βρίσκεται σταθερά εδραιωμένος πίσω από τους δύο δυνάστες του πρωταθλήματος. Ολο αυτό το διάστημα ο προπονητής εξακολουθεί να δουλεύει με το ίδιο υλικό, χωρίς καμμιά προσθαφαίρεση, επιμένοντας να χτίζει πέτρα πέτρα το σύνολο το οποίο θα βγει στο καλοκαιρινό παζάρι για να γίνει καλύτερο. Και από ό,τι φαίνεται ακολουθεί το σωστό δρόμο, έχοντας (υποθέτω) κατά νου πως ένας συνεπής χρόνος απερίσπαστης δουλειάς στα βασικά του παιχνιδιού και στην εξέλιξη της ομάδας ως οργανισμού, θα μπορέσει να καταγράψει πολύ ευκολότερα τις ανάγκες.

Ο Αρης στις περισσότερες βασικές κατηγορίες εμφανίζεται πίσω από Ολυμπιακό και ΠΑΟ, και αναπτύσσει συστηματικά το παιχνίδι του μέσω παιχνιδιών που δίνουν τη δυνατότητα για πειραματισμούς, αλλά και μέσω των αγώνων που η περίσταση υπαγορεύει ότι είναι ντέρμπι. Για τον "Αυτοκράτορα", αυτά είναι τα παιχνίδια με την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, και τους αμέσως επόμενους της κατάταξης μακριά από το Αλεξάνδρειο. Σε όλα, ασχέτως τελικής διαφοράς, έχει βγει νικητής, και σε όλα (όπως αρμόζει σε μία ομάδα που εξελίσσεται) παρουσιάζει ιδέες. Αυτές δεν εξαντλούνται στην αμυντική τακτική, στην πίεση, στα πρες σε όλο το γήπεδο και στην αθλητικού τύπου transition επίθεση, αλλά περνάνε και στο σετ παιχνίδι, το οποίο όσο να ναι "βασάνισε" τους κιτρινόμαυρους την περίοδο της μεγάλης πίεσης και των συνεχόμενων αγώνων. Ας δούμε μερικές.

Kατ'αρχάς ο Τζερέλ Μακνίλ είναι ένας παίκτης ο οποίος αποδίδει καλύτερα σε ανοιχτούς χώρους, καθώς αλλάζει κατεύθυνση εύκολα και ξεμαρκάρεται σωστά. Η ομάδα προσπαθεί να του ανοίξει διαδρόμους είτε απλώνοντας πολύ τις αποστάσεις μετά από ένα εισαγωγικό play του Ουότερς, είτε από πλάγια μέσω κάποιων ιδιότυπων τριγώνων. Δεν πρόκειται για Τεξ Ουίντερ, αλλά για απλά σετάκια που έχουν έναν ψηλό πασέρ στην κορυφή, και έναν ακόμη παίκτη σε "ψεύτικη' κίνηση κοντά στο καλάθι , προκειμένου να τραβηχτεί μακριά η αμυντική απειλή στο χαμηλό ποστ. Απλά πράγματα, τα οποία δεν αφορούν τελικά μόνο τον Αμερικάνο, αλλά χρησιμεύουν και για να εκμεταλλευτούν κοψίματα στη base line και από άλλους γκαρντ, όπως στη δεύτερη εικόνα με τον Ζάρα.

Ο Πρίφτης έχει βρει έτσι τρόπους να εμπλέκει διάφορους παίκτες στην επίθεση του χωρίς να εξαρτάται από το κεντρικό πικ εν ρολ των Ουότερς και Χάγκινς, το οποίο είναι μία επιλογή που δεν παρουσιάζει μεγαλύτερο μερίδιο προτίμησης από τις άλλες. Ο Ουότερς είναι φυσικά ο βασικός χειριστής και αυτός που (μαζί με τον Ξανθόπουλο) θα δώσει μία αρχική κατεύθυνση, αλλά επειδή εκτελεστικά δεν διαθέτει πλούσιο οπλοστάσιο, η συμβολή των υπολοίπων στη ροή είναι τόσο επιθυμητή, όσο και απαραίτητη.

Ετσι, στην εξέλιξη των plays βλέπουμε σε στιγμές πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, με τα τεσσάρια να βγαίνουν από το χώρο δράσης τους στο ποστ και να αναλαμβάνουν και χρέη πασέρ ή ball mover. Στο πρώτο παράδειγμα από πάνω, την πάσα κάνει ο Ουάιτ, στο δεύτερο ο Κοέν. Την ευελιξία του πρώτου ως αληθινού strech four (δηλαδή ως παίκτη που όχι μόνο σουτάρει, αλλά κινείται και με τη μπάλα στα χέρια από έξω προς τα μέσα), ο Πρίφτης την εκμεταλλεύεται δεόντως. Ο Ουάιτ -όπως και ο Μακνίλ -αποτελεί σημείο αναφοράς στην επίθεση απέναντι σε close out (δηλαδή περιστροφή του αμυντικού βοήθειας προς τον σουτέρ) , ενώ κάποιες φορές μπορεί να τον δει κανείς να στήνει πικ εν ρολ με τον Χάγκινς, ως επιλογή ανάγκης στο πλάι.

Aυτά τα πράγματα δεν τα βλέπουμε φυσικά συχνά , αλλά τέτοιες φάσεις είναι ενδεικτικές της προοδευτικά βαθύτερης γνώσης του υλικού και του τι αυτό μπορεί να προσφέρει. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινείται άλλωστε και η μεταφορά του Τζέικ Κοέν στη θέση 4 με την πάροδο του χρόνου, εκεί από όπου στην ΑΕΚ έκανε ζημιά. Ο Πρίφτης προόριζε αρχικά για έναν τέτοιο ρόλο τον Τσούπκοβιτς, αλλά στην πορεία το πλάνο άλλαξε και τα κενά του αρχικού σχεδιασμού καλύφθηκαν εκ των έσω, χωρίς προσθήκες. Όπως φαίνεται η ικανότητα των power forward να τραβιούνται μακριά είναι ζητούμενο για όλους τους παίκτες που καλύπτουν τη θέση, κι ας μην βγαίνει πολλές φορές εύκολα αδύνατη πλευρά από το κλασικό πικ εν ρολ.

Η άμυνες δείχνουν γενικά μια προτίμηση να μην ντουμπλάρουν πολύ τον Ουότερς , έτσι ώστε να κρατούν τα υπόλοιπα μαρκαρίσματα ανέπαφα και να εκμεταλλεύονται την αμφισβητίσιμη κρίση του στην πάσα, παρόλα αυτά ο Αρης έχει σε αυτό το σενάριο δύο επιλογές. Πρώτα από όλα ο βασικός του πλέι μέικερ είναι καλός στο να βάζει τον αμυντικό του πλάτη και να σουτάρει από μέση απόσταση. Δεύτερον, η ομάδα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί όσο γίνεται τις δυνατότητες που προκύπτουν με Πελεκάνο, Μούρτο και Ζάρα στη δυνατή πλευρά.

Την παραπάνω φάση τη θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα, διότι δείχνει ακριβώς τι συμβαίνει όταν ο εκάστοτε stretch four και ο Μακνίλ είναι μαρκαρισμένοι, και η άμυνα επιλέγει να μη δώσει βοήθεια από την πλευρά τους. Ο Χάγκινς κόβει από σημείο που παρεμποδίζει την μικρή βοήθεια στον Πελεκάνο, ο οποίος σε τέτοιες καταστάσεις προτιμά να εφορμά στη ρακέτα επάνω στις περιστροφές, και όχι τόσο να σουτάρει. Τέτοια drive δίνουν συχνά ευκαιρίες για περισσότερη κίνηση της μπάλας και μπορούν να βγάλουν το ελεύθερο σουτ που δεν δίνει το αρχικό πικ εν ρολ.

Σε αυτό που βλέπετε ελάχιστα παρακάτω, σας έχω μία φάση στην οποία ένα horns set (διάταξη με 2 ψηλούς στην κορυφή) καταλήγει σε ελεύθερο σουτ του Κοέν μέσω του drive του Πελεκάνου. Το σετάκι βασίζεται σε μία κίνηση του 4αριού που δίνει σκριν στην κάτω δεξιά γωνία και μένει εκεί. Δείτε το, αξίζει, καθώς η επίθεση περιλαμβάνει μονομιάς πολλές από τις αρχές που μόλις συζητήσαμε. Τα πικ εν ρολ χωρίς έξτρα βοήθεια, τους ψηλούς ως μοχλούς κίνησης της επίθεσης, την δυνατή πλευρά και τα drive.

Mάλιστα αντίστοιχο play με τον Ουάιτ ως σκρίνερ και διαφορετική κατάληξη παρουσιάστηκε και στο πρώτο ημίχρονο του ίδιου αγώνα. Χάρην οικονομίας χώρου, αυτό θα το βρείτε στο παρακάτω λινκ. http://ytcropper.com/cropped/eH56e867515453b

Σαν τελευταίο, αξίζει να παρακολουθήσει κανείς και ένα συστηματάκι με δύο συνεχόμενα pick στο πλάι, που καταλήγουν σε απανωτά cuts των δύο ψηλών και ελεύθερο τρίποντο.

 Oι σύνθετες αυτές κινήσεις δεν είναι κανόνας στο παιχνίδι του Αρη, το οποίο πολλές φορές βασίζεται στο γρήγορο transition μετά από σκληρή άμυνα ή στην ατομική αθλητική ικανότητα των ψηλών (όπως συνέβη απέναντι στον ΠΑΟΚ στην Πυλαία). Παρόλα αυτά δείχνουν πως η ομάδα δουλεύεται φέτος σε διάφορους τομείς του παιχνιδιού με τον σωστό τρόπο, ώστε οι νέοι παίκτες που θα αναβαθμίσουν το ρόστερ να μπουν σε κάτι που θα έχει ήδη από πίσω του έναν ολόκληρο χρόνο μελέτης και εξάσκησης. 

Με βάση αυτά που βλέπουμε από την ομάδα του Πρίφτη, απόλυτη προτεραιότητα δεν δείχνει η κατάκτηση ή όχι της τρίτης θέσης του πρωταθλήματος, αλλά η συνέχιση ενός πλάνου που έχει λογική. Βάσει αυτού, φαίνεται πως έναν στοιχειώδη εμπλουτισμό του ρόστερ, η ομάδα θα καταστεί ανταγωνιστικότατη τη νέα σεζόν. Για αυτά όμως είναι πολύ νωρίς. Σημασία έχει πως ο Αρης συνεχίζει κάτω από τα ραντάρ να χαράσσει μία πορεία εδραίωσης σε υψηλότερα σκαλοπάτια. Εκεί ανήκει.