Η διαφορά στο ρυθμό των Ουόριορς δεν ήταν μόνο μεγάλη σε σχέση με τις συνήθεις κατοχές που βγάζουν στα παιχνίδια τους, αλλά ήταν και τεράστια σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι ανάμεσα στις δύο ομάδες. Το παρακάτω γράφημα προέρχεται από ένα σούπερ άρθρο του Nylon Calculus και εξηγεί πολλά.
Εδώ φαίνετα πολύ ωραία πως στο παιχνίδι του Γενάρη , οι Ουόριορς εκτελούσαν τις επιθέσεις τους σε σε 13,5 περίπου δευτερόλεπτα, ενώ στο πρόσφατο παιχνίδι σε περίπου 15. Επιπλέον τα αντίστοιχα νούμερα των Σπερς ήταν 14 και 18 αντίστοιχα. Αν αυτά διαβαστούν ανάποδα (και σε συνάρτηση με τη μέση τιμή της διάρκειας των κατοχών τους στη σεζόν), βλέπει κανείς πως οι Ουόριορς βρέθηκαν να αμύνονται πολύ παραπάνω από όσο συνήθως (18'' έναντι 15''), την ώρα που για τους Σπερς δεν υπήρξε κάποια σημαντική μεταβολή στους χρόνους των αμυντικών κατοχών.
Ολα αυτά μας κάνουν να συγκλίνουμε στο εξής: Το Σαν Αντόνιο κέρδισε επειδή πρώτα από όλα έκανε περισσότερη ώρα να ολοκληρώσει τις δικές του επιθέσεις του και κατά δεύτερον επειδή καθυστέρησε το Γκόλντεν Στέιτ τόσο όσο χρειαζόταν, για να μην αναγκαστεί να αλλάξει αμυντικές συνήθειες.
Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα και μπορεί ο καθορισμός του ρυθμού να είναι τόσο καθοριστικός ανάμεσα στις δύο συγκεκριμένες ομάδες και σε περίπτωση που αυτές βρεθούν αντιμέτωπες στα πλέι-οφ; Αυτό κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά, καθώς κατ'αρχήν δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι Ουόριορς παίζουν σταθερά χειρότερα σε χαμηλότερο τέμπο. Δείτε το δεύτερο γράφημα για σήμερα, το οποίο προέρχεται από το sports by stats.
Σε αυτό φαίνεται πεντακάθαρα πως οι Ουόριορς εκτελούν με υψηλά ποσοστά στο τέλος του χρόνου επίθεσης και αν το σκεφτείτε αυτό είναι απόλυτα λογικό. Ο Κερ έχει στη διάθεση του διάφορα όπλα προκειμένου η ομάδα του να είναι αποτελεσματική στο σετ παιχνίδι.
Πρώτον, ο Κάρι μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεμαρκαριστεί από τον προσωπικό του φρουρό και να σουτάρει πάνω από τα χέρια του. Στα ποσοστά του δεν παίζουν ρόλο ο χρόνος, η απόσταση ή ο χώρος μεταξύ εκείνου και του αμυνόμενου. Επειτα, ο Κλέι Τόμπσον παραμένει ένας φανταστικός σουτέρ πίσω από τα σκριν και καλός cutter μετά από πλάγια curls (σκριν μωρέ). Τέλος, ο Ντρέιμοντ Γκριν είναι ένας all around ψηλός που στο short roll μπορεί να κάνει θαύματα στον τομέα της κυκλοφορίας της μπάλας, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι αμέτοχοι στο μισό γήπεδο. Οι Ουόριορς βασίζονται σε αυτά και πασάρουν πολύ, την ίδια στιγμή που στις ήττες τους εμφανίζονται να έχουν μόλις 0,5 κατοχές λιγότερες από όσες στις νίκες (σύμφωνα με το επίσημο site του ΝΒΑ).
Το πράγμα τελικά είναι σαφώς πιο σύνθετο, και η τακτική μαζί με ένα σωρό άλλες παραμέτρους παίζουν το ρόλο τους. Ο Πόποβιτς για παράδειγμα, επέλεξε να χαμηλώσει τον ρυθμό χρησιμοποιώντας τον Ντιό αντί του Ντάνκαν δίπλα στον Ολντριτζ. Επίσης μετέφερε τη μπάλα πολύ γρήγορα στη ρακέτα και πήγε σε καθαρό post-up παιχνίδι με τους δύο ψηλούς πολύ παραπάνω από ο,τι συνήθως. Επιπλέον, ο Ντιό κινήθηκε πιο άνετα αμυντικά σε χώρους μακρύτερα από το χαμηλό ποστ και τη δεδομένη στιγμή οι Σπερς (ελλείψει Ιγκουοντάλα και Μπόγκουτ) δεν χρειάζονταν την προστασία της στεφάνης που προσφέρει ο Ντάνκαν.
Το άρθρο του Nylon calculus αναφέρει επίσης ότι ο Πάρκερ και ο Μιλς διέπρεψαν στην προσωπική άμυνα απέναντι στον Κάρι, πράγμα που ίσως δεν θα είναι εύκολο να συμβεί με την ίδια συνέπεια στο μέλλον. Πράγματι, για όσους είδαν το παιχνίδι, είναι δύσκολο να φανταστούν πως αυτό δεν ήταν ένα χαρτί της μίας φοράς. Πόσο θα μπορεί το Σαν Αντόνιο να υπολογίζει σε τέτοιες αμυντικές επιδόσεις από δύο παίκτες που δεν αποτελούν δα και φόβητρα για τον MVP της λίγκας; Και είναι δυνατόν η συγκράτηση του ρυθμού να εγγυηθεί από μόνη της την ατομική απόδοση ή το αντίστροφο;
Στις 25 Ιανουαρίου και στην ήττα στο Οκλαντ, οι Σπερς τελείωσαν τον αγώνα με 21 ασίστ, 4 κάτω από τον μέσο όρο τους στη χρονιά. Στις 19 Μαρτίου , στην πρόσφατη νίκη, ο ίδιος αριθμός ανήλθε στις 17 και τα ποσοστά τους στα σουτ ήταν μέτρια (41%). Απέναντι στους Ουόριορς και στα γρήγορα, κοντά σχήματα που αλλάζουν παντού στα σκριν, οι Τεξανοί αδυνατούν να ξεδιπλώσουν το ζηλευτό επιθετικό τους ρεπερτόριο ακόμη και όταν βρίσκουν τον τρόπο να κερδίζουν. Οι αντίπαλοι τους είναι και εκείνοι μία θαυμάσια αμυντική ομάδα.
Για να καταφέρουν να επαναλάβουν το αποτέλεσμα όσες φορές χρειαστεί μέσα στη σεζόν, δεν θα μπορούν να υπολογίζουν μόνο σε μία εξαίσια τακτική και σε μία πολύ καλή προσωπική απόδοση σε συνθήκες χαμηλού ρυθμού. Ούτε θα μπορούν να περιμένουν πως οι Ουόριορς θα σουτάρουν μονίμως με χαμηλότερα (από τα δικά τους μέτρια) ποσοστά. Θα χρειαστεί να βάλουν και την επίθεση τους σε πλήρη λειτουργία, όπως έκαναν πριν 2 χρόνια στο αριστούργημα τους απέναντι στους Χιτ, οι οποίοι παρεμπιτόντως ήταν κορυφαίοι στο ανασταλτικό κομμάτι. Αλλιώς, μοιάζει δύσκολο να ποστάρουν με την ίδια συχνότητα οι Ολντριτζ και Ντιό χωρίς οι παίκτες του Κερ να βρουν το κουμπί τους (Ιγκι;) , και σχεδόν απίθανο να μπορεί ο Πάρκερ να αναχαιτίζει με την ίδια συνέπεια τον Κάρι. Μόλις 3 μέρες μετά, ο Τζέρεμι Λιν έβαλε στην περιφέρεια των Σπερς 29 πόντους, σουτάροντας με 11/18. Στο τέλος ο Πόποβιτς έριξε επάνω του τους Γκριν και Λέοναρντ.
Το ματς απ μεταξύ των δύο κορυφαίων ομάδων του πλανήτη κρύβει στην εξέλιξη του ένα σωρό διαφορετικούς παράγοντες κομβικούς για την διαγραφή της ιστορίας του. Η ερμηνεία των αποτελεσμάτων με βάση τον έλεγχο των κατοχών δεν είναι απαραίτητο ότι θα μας λέει κάθε φορά την ίδια ιστορία. Αν θέλετε την δική μου εκτίμηση, οι Σπερς θα γίνουν πολύ πιο επικίνδυνοι όταν καταφέρουν να κυκλοφορήσουν τη μπάλα με τον τρόπο που έκανε όλο τον κόσμο να τους θαυμάσει.
