"Εχω προβληματιστεί πολύ από τους θανάτους των Αφροαμερικάνων στα χέρια της αστυνομίας, και είμαι θυμωμένος από την θρασύδειλη και γεμάτη μίσος στόχευση ή δολοφονία των αστυνομικών. Ξέρω ότι αυτή η χώρα είναι καλύτερη από αυτό, και δεν μπορώ πλέον να σιωπώ. Πρέπει να βρούμε λύση ώστε οι εγχρωμοί (sic) να έχουν δίκαιη και ίση μεταχείριση, και οι αστυνομικοί - που ρισκάρουν τη ζωή τους για να μας προστατεύουν όλους - σεβασμό και στήριξη". 

Παρότι οι δηλώσεις του Τζόρνταν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν προσεκτικές ή αν θέλετε ίσων αποστάσεων, ο Καρμέλο Αντονι έδειξε αμέσως τον ενθουσιασμό του. "Ηταν ευφυείς και ήταν επιτέλους καιρός (it was about time), είναι το πρόσωπο μας", δήλωσε ο Μέλο, ο οποίος πολύ πρόσφατα είχε κάνει μία πολύ πιο επιθετική τοποθέτηση, με τη διάθεση για ρήξη με το σύστημα να είναι εντονότερη στα δικά του λόγια. Αν θέλετε να τη θυμηθείτε, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το πρόσφατο εξαιρετικό κείμενο του Leon για τα στερεότυπα στο ΝΒΑ, εκεί όπου θα διαπιστώσετε πως ο Αντονι καλεί κυρίως σε έμπρακτη διαμαρτυρία. Ο παίκτης των Νικς ξέρει παρόλα αυτά, πως το σημείο "Τζόρνταν" έχει πολύ μεγαλύτερο σημειολογικό βάρος από το δικό του όνομα, και επιπλέον πως ο Μάικλ ήταν πάντα διστακτικός στο να εκφέρει πολιτική άποψη. Ο Air ήταν και είναι το μεγαλύτερο είδωλο που πέρασε από το μπάσκετ για μπασκετικούς λόγους και μόνο, οι οποίοι όμως έχουν από την πλευρά τους συνηγορήσει στο να αυξηθούν γενικά οι απαιτήσεις από αυτόν. Με απλά λόγια, και αυτό ίσως είναι εν μέρει άδικο, οι πάντες περιμένουν από τον Τζόρνταν να είναι εκτός γηπέδου αυτό που ήταν και εντός: ο ένας και μοναδικός, και αυτός που ταυτόχρονα θα περικλείει όλους τους άλλους, εξ'ού και ο χαρακτηρισμός "πρόσωπο".

Ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών όμως, κάθε άλλο παρά εξωστρεφές πολιτικό ον ήταν, για αυτό και ο Μέλο είπε πως ήταν επιτέλους καιρός. Ο νυν πρόεδρος της Σάρλοτ απέφευγε μονίμως να υποστηρίξει δημόσια κάποια πολιτική άποψη, ακόμη και αν βρισκόταν εν μέσω αντιμαχομένων στρατοπέδων με βαθύτατες μεταξύ τους ρήξεις. To 1990 αρνήθηκε να βοηθήσει στον αγώνα του για τη Γερουσία έναν μαύρο υποψήφιο στη Βόρεια Καρολίνα , ονόματι Χάρβει Γκαντ, έναντι του ρεπουμπλικάνου και ρατσιστή Τζέσε Χελμς, ο οποίος δεν έχανε επί χρόνια ευκαιρία να δείξει στην πράξη τις προτιμήσεις του υπέρ της λευκής φυλής. Το ρεπορτάζ λέει πως ο λόγος της άρνησης του ήταν πως δεν ήθελε να ρισκάρει τα κέρδη από τα παπούτσια. Η περίφημη ατάκα "και οι Ρεπουμπλικάνοι αγοράζουν παπούτσια" , που αποδόθηκε στον Τζόρνταν σε ιδιωτική συνομιλία με φίλο του, πρώτον δεν διαψεύστηκε πειστικά ποτέ και δεύτερον τον κυνηγάει μέχρι και σήμερα, μαζί με τις μόνιμες επικρίσεις των προοδευτικών μέσων ή παλαιότερων αστέρων του ΝΒΑ. Ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, πιθανώς ο πιο πολιτικά ορατός αστέρας του μπάσκετ στην Αμερική, είχε σχετικά πρόσφατα δηλώσει τα εξής: "δεν μπορείς να φοβάσαι την απώλεια πωλήσεων αν σε ενδιαφέρουν τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Εβαλε το εμπόριο πάνω από τη συνείδηση".

Το περιστατικό βέβαια αφορά μια άλλη εποχή, τότε που η Αμερική δεν είχε μαύρο πρόεδρο και ο Τζόρνταν ηταν 27 χρονών. Από τότε κύλησε νερό στ'αυλάκι. Ο Air έχασε τον πατέρα του , αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και επανήλθε, κέρδισε έξι πρωταθλήματα, πήγε στην Ουάσιγκτον, έκανε και κάνει καριέρα ως GM, και είδε την Jordan Brand να γίνεται μία βιομηχανία με ετήσιο τζίρο στα όρια του ενός δις δολαρίων. Στο διάστημα αυτό η χωρα άλλαξε πρόεδρους και προέδρους και έφτασε στο τέλος της εποχής Ομπάμα εν μέσω πυροβολισμών στους δρόμους των γκέτο, και ταυτόχρονων κραυγών αγανάκτησης, ακόμη και από τους μεγαλύτερος σταρ του ΝΒΑ. Η δήλωση του Air στο undefeated δεν ήρθε πρώτη, αλλά τελευταία, καθώς πριν από αυτόν είχαν αντιδράσει με διάφορους τρόπους ένα σωρό άλλοι παίκτες, ανάμεσα τους και οι Ντέρικ Ρόουζ και Λεμπρόν Τζέιμς. Κατά μια έννοια οι συνθήκες δεν ήταν απλώς πρόσφορες, αλλά έτοιμες να πέσουν από το δέντρο χωρίς ήχο.

Παρόλα αυτά, τα σημάδια της εισόδου του GOAT στην πολιτική είχαν έρθει λίγο νωρίτερα, και για την ακρίβεια στις εκλογές του 2012, όταν χωρίς πολλά πολλά ο Μάικλ είχε εμφανιστεί ανάμεσα στους οικονομικούς υποστηρικτές της δεύτερης θητείας του Μπαράκ Ομπάμα. Επίσης, τον προηγούμενο Απρίλο, ο Τζόρνταν είχε εκφράσει δημόσια την αντίρρηση του για ένα νόμο της πολιτείας της Βόρειας Καρολίνα , ο οποίος υποχρεωνε όσους έχουν κάνει αλλαγή φύλου να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες που αντιστοιχούσαν στο φύλο που έγραφε το πιστοποιητικό γέννησης τους. Ο νόμος αυτός μάλιστα έγινε η αιτία για την απόφαση του ΝΒΑ να μην διεξάγει το All Star Game του 2017 στη Σάρλοτ, κάτι που όσο να ναι θα ανέβαζε πολύ τις μετοχές του προέδρου των Χόρνετς και στο στερέωμα των παραγόντων. Κάποιος ίσως θα μπορούσε να πει πως και εδώ ο Τζόρνταν κοίταξε το προσωπικό του όφελος, αλλά από την άλλη η κακή προαίρεση δεν βοηθά όσους θα ήθελαν να επαναφεύρουν ένα μπασκετικό είδωλο ως (και) πολιτικό. Και όπως φαίνεται από το λόγια του Αντονι, μία τέτοια επανεφεύρεση είναι όσο να ναι απαραίτητη, καθώς το μέγεθος του Μάικλ είναι ακόμη μη συγκρίσιμο με οτιδήποτε άλλο στο μπάσκετ. Ο καθένας θα ήθελε να τον έχει στον πλευρό του σε οποιονδήποτε αγώνα.

Το όλο ζήτημα εγείρει φυσικά τα χιλιοδιατυπωμένα ερωτήματα περί της σχέσης των διάσημων αθλητών με το δημόσιο λόγο, ερωτήματα που οφείλει κάποιος να απαντά με τη δέουσα προσοχή. Και αυτό διότι ενώ όλοι (και εγώ μαζί) λίγο εώς πολύ θέλουμε τους αθλητές να μετέχουν των κοινών και να δίνουν ένα κάποιο παράδειγμα, ξεχνάμε πως η συμφωνία για την φύση αυτού του παραδείγματος είναι σχεδόν ανέφικτη. Πώς αλήθεια θα θέλαμε να τοποθετηθούν οι δικοί μας μπασκετικοί σταρ σε σχέση με ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, τα μνημόνια, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, οι φυλακές υψίστης ασφαλείας , η κρίση κλπ κλπ; Kαι ποια θα είναι η αντίδραση μας αν oi απόψεις τους δεν συμφωνούσαν με τις δικές μας; Τα 'ειδωλα' βλεπετε λειτουργούν και ως λευκό πανί, και πάνω τους ο καθένας προβάλει τον εαυτό του.

Τέλος πάντων, καμμιά φορά λέω, "ελα μη γαμιέσαι τώρα με αυτά τα φιλοσοφικά, υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή, όπως π.χ. η Φολέγανδρος."

Στη Φολέγανδρο πάω κάθε χρόνο, εδω και εφτά. Είναι μικρή, δεν είναι αντικειμενικά όμορφη (χαμπάρι δεν έχω τι θέλει ο καθένας), όμως είναι το κάτι άλλο. Οι παραλίες δεν έχουν ούτε μία ξαπλώστρα και το φαγητό ξεσκίζει και τα καλύτερα εστιατόρια. Να πάτε. Να φάτε στο καφενείο Γουπί, και την καλύτερη αστακομακαρονάδα του Αιγαίου στον Ζέφυρο.

Με την αστακομαρονάδα έχω πρόβλημα, είναι πιάτο μπας κλας. Πάνε όλοι στα νησιά και την ψάχνουν σαν το πετρέλαιο. Όπου την έχω φάει είναι μαλακία. Είτε έχει πολύ σάλτσα κονσέρβα, είτε ο αστακός είναι παραβρασμένος, είτε τα μακαρόνια είναι βρασμένα όσο χρειάζεται για κάποιον που του πέσαν τα δόντια. Είχες και στο χωριό σου αστακομαρονάδα ρε δευτεράντζα;

Στη Φολέγανδρο αυτά δεν συμβαίνουν. Στη Φολέγανδρο είναι όλα μαγικά.