Ο Αμερικάνος δεν ήταν στα βασικά πλάνα και το όνομα του ακουγόταν συνεχώς στους υποψηφίους για αποχώρηση. Τα περίπου 5 λεπτά που του έδινε ο προπονητής στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκα συνηγορούσαν στο πιθανό ενδεχόμενο. Από τα μέσα του τοπ-16 και έπειτα όμως, αυτά τριπλασιάστηκαν, δίνοντας έτσι περίπου 15 λεπτά δυσεύρετης ποιοτικής αναχαίτισης κάτω από το καλάθι. Το αποκορύφωμα ήταν ο τελικός με τον Ολυμπιακό, όπου ο Σλότερ σκέπασε με τα χέρια του τις όποιες ελπίδες του Σπανούλη να αφήσει για μία ακόμη φορά το αποτύπωμα του σε ένα μεγάλο παιχνίδι. Ο σέντερ της Ρεάλ τον κυνήγησε μανιωδώς στα 16 λεπτά που αγωνίστηκε, και επηρεασε (για όσους ήθελαν να το δουν) την έκβαση του αγώνα περισσότερο και από όσο ο τρελός οίστρος του Κάρολ.

Για κάποιο περίεργο λόγο στη Μαδρίτη αποφάσισαν να μην τον κρατήσουν, στελεχώνοντας την επόμενη σεζόν την φροντ λάιν με τρεις παίκτες που ήταν κυρίως τεσσάρια (Ρεγες, Νοτσιόνι, Τόμπκινς) και δύο σέντερ άλλης αξίας αλλά περίπου ίδιας αμυντικής κοψιάς (Αγιόν, Ουίλι). Tα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Η Ρεάλ τελείωσε το τοπ-16 πίσω μόνο από τη Ζαλγκίρις σε defensive rating (πόντοι αντιπάλου/100 κατοχές), δεχόμενη συγκριτικά τους περισσότερους πόντους της κατά σειρά στις θέσεις 5 και 4. Για αυτό δεν ευθύνονταν βέβαια μόνο οι ψηλοί , αλλά σίγουρα το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης τους αναλογούσε. Οι αλχημείες με τον Ρέγες ως δεύτερο σέντερ δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα και έτσι η ομάδα του Λάσο έπεσε στα νύχια του Ούντο και της παρέας του.

Φέτος ο σχεδιασμός φαίνεται να έλαβε σοβαρά υπ'οψη αυτές τις ανορθογραφίες, μέχρι φυσικά το rotation να μας επιβεβαιώσει το αντίθετο. Ο Λάσο κράτησε τα τεσσάρια του, κράτησε τον Αγιόν, και πλαισίωσε τον Μεξικάνο με δύο από τους πιο γνωστούς mobile ψηλούς της Ευρώπης: τον Αντονι Ράντολφ και τον Οθέλο Χάντερ. Η μεταγραφή του πρώτου έκανε μάλιστα κρότο, και δικαιολογήμένα. Ο Ράντολφ παρουσίασε εδώ και δύο χρόνια στη Ρωσία ένα επιθετικό ρεπερτόριο που κάλυπτε κινήσεις τριών θέσεων, ενώ παράλληλα ήταν μέλος μιας άμυνας που (ανάλογα τη φάση της διοργάνωσης) ήταν συνεχώς από πρώτη εώς τρίτη σε επιδόσεις. Διόλου τυχαία, ο  - όχι μόνο δικός μας - Πάνος Ρούμπας, έγραψε πρόσφατα στο Eurohoops ότι ο πρώην παίκτης της Κουμπάν ετοιμάζεται να αλλάξει πλήρως τη φυσιογνωμία της νέας του ομάδας.

Εχει ένα δίκιο ο Πάνος. Ο Ράντολφ είναι ένας παίκτης που κάθε προπονητής θα ήθελε στα χέρια του, διότι μπορεί μέσα στο γήπεδο να κάνει περίπου τα πάντα. Εχει αυτό που πολλοί αρέσκονται να αποκαλούν στα ελληνικά "versatility", και που στο χωριό μου σημαίνει ευελιξία και ευστροφία μαζί. Είναι γενικά παιχταράς. Στο δικό μου μπλοκάκι όμως, άλλο όνομα είναι κυκλωμένο ως αυτό που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες, και δεν είναι άλλο από αυτό του Οθέλο Χάντερ. Ο πρώην ερυθρόλευκος δεν ξέρει το μπάσκετ όσο ο νέος συμπαίκτης του, αλλά έχει ακριβώς αυτό που λείπει από τη Ρεάλ. Δύναμη και άμυνα ανεξάρτητη από τα όσα συμβαίνουν γύρω του.

Ο Ράντολφ διέπρεψε πέρυσι σε μία ομάδα όπου όλοι άλλαζαν στα σκριν και το έκαναν με επιτυχία. Ο Ντρέιπερ δεν άφηνε ψηλούς να τον ποστάρουν, ο Σίγκλετον δεν άφηνε κοντούς να τον περάσουν, και ο Κλαβέρ ήταν παντού σε βοήθειες και ριμπάουντ. Το αμυντικό σύστημα του Μπαρτζώκα ήταν προορισμένο με αυτή τη στελέχωση να λειτουργήσει άψογα, το φετινό του Λάσο δεν είναι. Οι Μαδριλένοι, παρά την επαναφορά του Ντρέιπερ, έχουν ακόμη στο ρόστερ δύο σταρ , που παρά τις δυνατότητες τους, παίζουν άμυνα ανάλογα με την όρεξη (Ρούντι, Γιουλ). Εχουν επίσης πάλι τον Τέιλορ, τον αμυντικά ανεπαρκή J.C. Κάρολ, τον κυκλοθυμικό Νοτσιόνι, τους αργούς Αγιόν και Ρέγες. Ο Λάσο δεν μπορεί να ελπίζει πως η αθλητικότητα του Ράντολφ αρκεί για να δέσει μια άμυνα που ζητάει όσο να ναι κάποιες ηρωικές προσωπικότητες. Αν μπορώ να δανειστώ την περιγραφή του φίλου Τζόνι, το μονίμως θλιμμένο ύφος του μελαγχολικού σταρ δεν ταιριάζει με την περιγραφή κάποιου που μασάει σίδερα.

Οχι, ο παικταράς Αντονι δεν είναι τέτοιος, τέτοιος είναι μόνο ο Οθέλο Χάντερ.

Στον Ολυμπιακό ο Αμερικάνος έκανε μία σχετικά καλή δεύτερη χρονιά , αλλά και πάλι τίποτα το σπουδαίο. Ο ξαφνικά αναβαθμισμένος ρόλος του, που τον ήθελε ως τον βασικό σέντερ, τον φόρτωσε με πολλές ευθύνες και τον έκανε υπέρ το δέον προσεκτικό στις επαφές. Αυτό, σε συνδυασμό και με την πολύ συγκεκριμένη αμυντική τακτική και γενικά την μέτρια χημεία της ομάδας στις περιστροφές, δεν του επέτρεψαν να είναι το ίδιο καλός με την πρώτη σεζόν του στο λιμάνι. Τότε το παιχνίδι της ομάδας του ταίριαζε περισσότερο, καθώς μπροστά του υπήρχε ο Ντάνστον, και εκείνος έμπαινε για να δώσει έξτρα ορμή και να διατηρήσει την ενέργεια των ερυθρόλευκων στο μάξιμουμ. Αντίθετα πέρυσι, οι ερυθρόλευκοι περίμεναν από εκείνον να είναι σέντερ κολώνα σε άμυνα και επίθεση, κάτι που ήταν πάνω από τις δυναμεις του.

Σε περίπου δυο μήνες από τώρα ο Οθέλο μπορεί να ξαναγυρίσει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Ο Αγιόν , ο Ράντολφ και οι λοιποί θα μοιραστούν τις επιθετικές αρμοδιότητες και θα δώσουν ο,τι περισσότερο μπορούν στην άμυνα, μέχρι να μπει εκείνος και να αρχίσει να κόβει, να σπρώχνει, και να δίνει διαφορετικές επιλογές στην αμυντική τακτική χωρίς τον φόβο των φάουλ. Ο Λάσο δημιουργεί τρόπον τινά κάτι αντίστοιχο με τότε που έφτασε στην κορυφή, μόνο που στη θέση του Σλότερ θα είναι πια ο Χάντερ. Με τη φυγή του Σέρχι, τα λεπτά που θα παίρνουν ταυτόχρονα με τον Ντρέιπερ θα είναι αυτά στα οποία οι Μαδριλένοι θα μπορούν επιτέλους να γυρίσουν ένα παιχνίδι μέσα από την άμυνα, χωρίς να περιμένουν μονίμως τα σουτ των περιφερειακών. Το δίδυμο που θα συγκροτήσουν στο switch του 1-5 πιθανώς να μην συγκρίνεται με κανένα άλλο στην Ευρώπη, εκτός αν οι Χάκετ και Μπιρτς έχουν διαφορετική άποψη.

Υπάρχουν βέβαια και οι αστερίσκοι στο εγχείρημα. Στη φροντ λάιν της Ρεάλ γίνεται κακός χαμός και η εύρεση της κατάλληλης χημείας, όπως και η κατανομή των ρόλων, θα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Στην πορεία ένας τουλάχιστον παίκτης αξίας θα περισσέψει, έξι άτομα για δύο θέσεις είναι πολλά. Στη θεωρία η γραμμή ψηλών των Μαδριλένων είναι ασύγκριτη , αλλά από την άλλη μιλάμε για ένα σύνολο που αρχικά θα δυσκολευτεί να αφήσει πίσω την "περιφερειακή κουλτούρα του". Επίσης, όταν κάποιος δεν παίζει, τότε δημιουργούνται γκρίνιες. Θα καταφέρει άραγε ο Χάντερ να υποσκελίσει τους υπόλοιπους ή θα αποτύχει να προσαρμοστεί σε μία ομάδα παραδοσιακά μη φιλική στα χαρακτηριστικά του;

Ενα στοιχείο σίγουρα λειτουργεί υπέρ του. Πλην της περίπτωσης του αμετακίνητου Ρέγες, ο Λάσο ξεκίνησε της φετινή στελέχωση στο χαμηλό ποστ από εκείνον. Πριν καν ακουστεί το μπαμ του Ράντολφ, πριν παρθούν οι αποφάσεις για τις ανανεώσεις των Τόμπκινς-Νοτσιόνι, και πριν καν αρχίσουν καλά καλά οι τελικοί του ελληνικού πρωταθλήματος, ο προπονητής των Μαδριλένων είχε κατασταλάξει στο ότι θα πάρει τον Οθέλο Χάντερ στη νέα του προσπάθεια. Μπορεί να παίζει σχετικά λίγο, μπορεί να έρχεται από τον πάγκο ως συμπλήρωμα, αλλά αυτή τη στιγμή ο πρώην ερυθρόλευκος δείχνει πως θα είναι ο βασικότερος κρίκος στην αλυσίδα που δένει μία παταγώδη αποτυχία με μία επιστροφή στον ευρωπαΐκό θρόνο. Αν ο Λάσο κάνει πίσω, κακό του κεφαλιού του.

* χρήση στατιστικών από το gigabasket.org