Ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλα απέναντι στην Μπάμπεργκ και σκόραρε πολύ , 93 πόντους. Αν κοιτάξει κανείς το φύλλο της στατιστικής (ή το γουεμπσάιτ τέλος πάντων) βγάζει σχεδόν αυτόματα την αλήθεια της νίκης, ακόμη και αν είναι μεταδομιστής, μη χέσω. Οι δυο αντίπαλοι είχαν ακριβώς τα ίδια ριμπάουντ, λάθη και ασίστ , ενώ κέρδισαν περίπου τα ίδια φάουλ. Οι πράσινοι επικράτησαν γιατί πιο πολλές επαφές κατέληξαν σε βολές, αλλά κυρίως διότι ήταν πιο εύστοχοι, εκτοξεύοντας τα ποσοστά τους στον ουρανό (60% στα δίποντα και 56,3% στα τρίποντα). Υποθέτω η ευστοχία είναι καλό νέο, όμως τα καλάθια που προήλθαν από ασίστ ήταν κάτω από 50%, και έτσι αναρωτιέται κανείς μήπως η χθεσινή εικόνα ήταν κάτι σαν ... υποθετική. Μήπως τελικά είδαμε τι θα γινόταν αν τα δύο πλέι μέικερ (λατρευω το ουδέτερο άρθρο εδώ) ήταν εύστοχα από απόσταση σε συνέχεια;

Η Ευρωλίγκα για τους ξένους παίκτες αποτελεί ένα πέρασμα, ή αν θέλετε έναν σταθμό σε κάποια επαρχία, μακριά από την φασαρία της πόλης. Οι περισσότεροι θέλουν κάποια στιγμή να γυρίσουν πίσω ή να ταξιδέψουν για πρώτη φορά στα μεγάλα φώτα , αλλά όπως και να χει κάθε τόπος έχει την χάρη του. Για τον Τζέισον Τόμπσον και τον Τόμας Ρόμπινσον το μεγάλο αστικό κέντρο του μπάσκετ στάθηκε κάπως αφιλόξενο , παρά την σοβαρή προσπάθεια των δύο παικτών να γίνουν (έστω και αφανή) μέλη της μεγάλης κοινότητας των εκλεκτών. Η παραμονή τους στο ΝΒΑ διακόπηκε κάπως απότομα, για να καταλήξουν τελικά στο περιβάλλον δυο κόσμων που τους έχουν απόλυτη ανάγκη.

Καλώς σας ξαναβρίσκουμε λοιπόν. Η στήλη - φετίχ του ελληνικού διαδικτύου , "το μακρινό ριμπάουντ", είναι και πάλι εδώ, επιχειρώντας κάθε αγωνιστική της Ευρωλίγκα να συμπυκνώσει τα σημαντικότερα μπασκετικά γεγονότα και να δώσει μία νότα φρεσκάδας, μέσω αμφιλεγόμενου (αν μη τι άλλο) χιούμορ.

Η νέα σεζόν ξεκίνησε με μία vintage αισθητική, καθώς ο Ολυμπιακός βρέθηκε να μην έχει τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη και το twitter να έχει πάρει φωτιά. Κατι που επίσης έχουμε δει παλιότερα είναι μια ομάδα του Ομπράντοβιτς να ξεκινάει νωχελικά , αφήνοντας την αίσθηση πως όλα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου, σατανικού σχεδίου. Η Mάλαγα πάντως έκανε μια νίκη που θα την κουβαλά ως κληρονομιά στην συνέχεια, την ώρα που σχεδόν κανένα αποτέλεσμα δεν χαρακτηρίζεται ακριβώς αξιομνημόνευτο. Ο κατήφορος της Βαρκελώνης, εξάλλου, είναι επίσης μια κάποια συνήθεια. Πάμε να δούμε τις κατηγορίες της πρώτης περίληψης της χρονιάς.

(φωτογραφία απο τον ιστότοπο sport24.gr)

Οκ, αυτό θα είναι δύσκολο.

Ο Ολυμπιακός ήταν πέρυσι γαμώ τις ομάδες. Έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκα, χωρίς να παίζει ελκυστικά, αλλά παίζοντας άκρως αποτελεσματικά. Δεν ξέρω αν το θυμάστε, είχε αρχίσει την χρονιά αλλιώς, σε υψηλό τέμπο και σουτάροντας παραπάνω τρίποντα, τα οποία δεν πολυέμπαιναν. Αργότερα, και καθώς οι τραυματισμοί συσσωρεύονταν, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γύρισε στην αγαπημένη του συνταγή, απολύτως θεμιτά. Η ομάδα έφτασε μέχρι το τέλος γιατί έπαιζε αμυνάρα και γιατί Σπανούλης και Πρίντεζης υποστήριξαν απόλυτα το επιθετικό πλάνο, που τους ήθελε σχεδόν αποκλειστικούς πρωταγωνιστές.

Τον Αστέρα που ξέρατε να τον ξεχάσετε. Ο εμβληματικός προπονητής Ράντονιτς, καθώς και οι Γιόβιτς, Γκούντουριτς, Κούζμιτς, Μίτροβιτς και Σιμόνοβιτς δεν ειναι πια κάτοικοι Βελιγραδίου. Τους πήραν (μεταξύ άλλων και) τα οικονομικά προβλήματα και έτσι στις παρυφές του φρούριου Καλεμέγκνταν υπάρχουν πλέον νέοι κάτοικοι. Το Σέρβικο στοιχείο του Αστέρα είναι και πάλι έντονο, διαχέεται μέχρι τα βάθη του νεανικού του πάγκου και υπόσχεται να δώσει δύσκολα βράδια σε όποιον το υποτιμήσει. Παρόλα αυτά, οι ανανεωμένοι ερυθρόλευκοι θα στηριχτούν φέτος σε ξένους περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, με τις επιλογές να γίνονται εγκαίρως και να αφορούν κυρίως βετεράνους των ευρωπαϊκών γηπέδων, όπως οι Φελντέιν, Ρότσεστι και Πέρο Άντιτς. Ο νέος Αστέρας δεν ξεχνά από που προέρχεται, αλλά ζητάει απεγνωσμένα την συνεισφορά εκείνων που δεν ήθελαν οι άλλοι.

Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο η πρωτοχρονιά είναι την 1η του Γενάρη (αγωνιστικό για το "του Ιανουαρίου"). Κανονικά θα έπρεπε να είναι σήμερα , που μπαίνει ο Οκτώβρης , ή Οκτώβριος. Είναι η ουσιαστική αλλαγή του χρόνου, όπως και να το πάρει κανείς. Ο Σεπτέμβρης είναι μία συνέχεια του καλοκαιριού. Ο καιρός είναι καλός με μία πρέζα ψυχρούλας και δυο σταγόνες νερό, και αν δεν είσαι κάπου στο Αμβούργο τίποτα δεν θυμίζει φθινόπωρο. Πρόκειται ουσιαστικά για την γλυκιά αίσθηση της αναβολής, η οποία αν προκαλείται από τον εαυτό ονομάζεται και αναβλητικότητα. Η μούχλα της θερινής ραστώνης δεν ξύνεται εύκολα από το δέρμα.

Η Χίμκι επιστρέφει στην ευρωλίγκα με φιλοδοξίες και σχεδόν ολικό λίφτινγκ. Παίκτες που ήταν για πολλά χρόνια στην ομάδα έφυγαν την τελευταία διετία και πλέον η δεύτερη τη τάξει ρωσική ομάδα κοιτάζει προς την διάκριση υπό ένα τελείως διαφορετικό τακτικό πρίσμα. Θα έλεγε κανείς πως η σκάρτη διετία Ιβάνοβιτς εξυπηρέτησε αυτόν τον ακριβώς τον σκοπό: το πέρασμα από το συστηματικό μπάσκετ του Ρίμας Κουρτινάιτις στο δόγμα "αμυνα και ρυθμός" του Γιώργου Μπαρτζώκα. Στις περιγραφές γύρω από τον Ελληνα τεχνικό συχνά μένει απ'εξω ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του. Φτιάχνει εξαιρετικές αμυντικές ομάδες, όπως ήταν τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και οι Κουμπάν - Μπαρτσελόνα. Απλώς η τελευταία δεν είχε κάτι άλλο να επιδείξει. Η Χίμκι αντίθετα δείχνει ένα σύνολο πιο κοντά στα θέλω του κόουτς, καθώς εκεί ο Μπαρτζώκας θα βρει μεταξύ αλλων και έναν παίκτη-δώρο, τυλιγμένο σε κορδέλα. Τον Αλεξέι Σβεντ. Για να δούμε μερικά πραγματάκια.

Λίγα παιχνίδια βγάζουν τόσες ιστορίες όσο το Σλοβενία - Ισπανία. Διάφορα παραμύθια διασταυρώθηκαν μεταξύ τους στο παρκέ του Σινάν Ερντέν , με την λήξη του αγώνα να καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα μπασκετικά ιστορικό. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και τόσα χρόνια (τουλάχιστον 15) που οι συγχρονοι κυρίαρχοι του ευρωπαϊκού μπάσκετ ηττήθηκαν τόσο εμφατικά, κάτι που αποτελεί ένα παραμύθι από μόνο του. Επειδή όμως κάθε άλλο παρά μπορεί οποιοσδήποτε να προεξοφλήσει το τέλος της κυρίαρχίας τους, οι υπόλοιπες ιστορίες δείχνουν απείρως πιο ελκυστικές προς διήγηση.

Η εθνική αποκλείστηκε από το Ευρωμπάσκετ, χάνοντας από μία καλύτερη ομάδα. Εμεινε μια αίσθηση ότι οι Ρώσοι δεν ήταν ανώτεροι, αλλά είναι ψευδής. Αν δεν ήταν, δεν θα κέρδιζαν. Το να έχει κανείς περισσότερα όπλα έτοιμα, και να τα βγάζει στο παρκέ, είναι και αυτό ένας σημαντικός δείκτης, κι ας μην τρομάζει συνολικά το ρόστερ ή το μπάσκετ που ξεδιπλώνεται στο παρκέ. Είναι καλή η ομάδα του Μπαζάρεβιτς και δίκαια είναι στην τετράδα, καθώς δούλεψε επάνω στις αξίες κορυφαίων ρωσικών συλλόγων, οι οποίοι εν πολλοίς φέρουν τη σφραγίδα και Ελλήνων προπονητών. Μαζί της στην τετράδα οι αναμενόμενες Σερβία και Ισπανία, όπως και η Σλοβενία των δύο σούπερ γκαρντ, η οποία επιβίωσε της punch-to-punch μονομαχίας με τους Λετονούς. Ηταν ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια της πρόσφατης ιστορίας των Ευρωμπάσκετ, και όχι μόνο. Πάμε στο μαντρί να δούμε τι έχει μέσα.

"Δεν είναι πίεση, είναι τιμή να μας συγκρίνουν με τους Γκασόλ. Είναι θρύλοι. Πρέπει να τους ακολουθήσουμε, εγώ και ο αδερφός μου, και πρέπει να αρχίσουμε αμέσως , τόσο στην εθνική ομάδα, όσο και στο ΝΒΑ. Πρέπει να κάνουμε πολλά για να γίνουμε σαν εκείνους. Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο". Ο Γκιγιέρμο (Ουίλι) Χερνανγκόμεζ δεν φοβάται να μπει στην κουβέντα, κι ας μην την έχει αρχίσει ο ίδιος. Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που συγκρίνουν τον ίδιο (23, 2,11) και τον αδερφό του Χουάντσο (21, 2,06) με τους Πάου και Μαρκ Γκασόλ, στην προσπάθεια να ξεκινήσει από εδώ μία ακόμη συναρπαστική μπασκετική ιστορία. Θα ήταν όντως υπέροχο αν σε αυτό το Ευρωμπάσκετ προέκυπτε και ένα παραμύθι διαδοχής, το οποίο μάλιστα θα μπορούσε να κρατήσει χρόνια, και να διατηρήσει την Ισπανία ως την δεύτερη μεγαλύτερη μπασκετική δύναμη του πλανήτη. Οι Ισπανοί είναι ήδη κάτι σαν μύθοι στην ιστορία των Ευρωπαϊκών εθνικών διοργανώσεων , και τα δύο νεαρά αδέρφια θα μπορούσαν να εγγυηθούν μέχρι και την αιωνιότητα, που λέει ο λόγος.