Νο Κidd-ing

Βλέπετε, την ώρα που ο Κιντ προσπαθεί να φέρει τον Αντετοκούνμπο κοντά στο καλάθι και να απομυζήσει οσα περισσότερα μπορεί να του δώσει ο παίκτης στο γρήγορο transition, ο Μπράουν υπολογίζει τον Σίμονς ως έναν πλέι μέικερ που θα ενορχηστρώνει επιθέσεις μισού γηπέδου. Αυτό, στην μπασκετική εποχή που ζούμε είναι κάπως πρωτάκουστο, διότι ο Σίμονς δεν είναι ένας point guard που σουτάρει άσχημα. Είναι ένας point guard που απλώς δεν σουτάρει καθόλου. 96% των σουτ του είναι δίποντα και σχεδόν τα μισά από αυτά είναι στο ένα (1) μέτρο μακριά από την στεφάνη! Δεν έχει σκοράρει ούτε ένα τρίποντο και δεν πολυπροβλέπεται, καθώς ήδη στην απόσταση 1-3 μέτρα σουτάρει με μόλις 43%. Θα έλεγε κανείς πως ο ασφαλέστερος τρόπος να παίξεις άμυνα τον Σίμονς είναι απλώς να μην ασχοληθείς μαζί του, όταν βρίσκεται σε οποιαδήποτε απόσταση πέραν αυτής.

Tα γνωρίζετε. Τέτοιοι παίκτες θεωρούνται από πολλούς δώρο για τις άμυνες , καθώς εκείνες μπορούν να μαζευτούν πίσω και να καλύψουν άλλους παίκτες και άλλους χώρους. Πώς γίνεται άραγε να περιμένει ο Μπράουν ότι θα εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της επιθετικής λειτουργίας και πόσο έντονη θα καταστεί η ανάγκη να βάλει το τρίποντο στο ρεπερτόριο του; Είναι δυνατόν οι Σίξερς να έχουν μία αποτελεσματική επίθεση μισού γηπέδου με τον πιο καθαρό τους πλέι μέικερ να μην απειλεί παρά μόνο κάτω από το καλάθι, όταν η πρωταθλήτρια ομάδα του ΝΒΑ βασίζεται στον ... Κάρι, η δεύτερη καλύτερη ομάδα της Δύσης στον Χάρντεν και η επίδοξη κατακτήτρια της Ανατολής (Σέλτικς) στο πλούσιο ρεπερτόριο του Κάιρι Ίρβινγκ; Μέχρι και οι Μπακς πήραν τον Μπλέντσο, προκειμένου να έχουν γκαρντ με ρεπερτόριο στην προσωπική φάση από απόσταση.

Αν την απάντηση την έδινε ο Κιντ, οι πτυχές της θα ήταν προφανείς. Ο Σίμονς με τον τεράστιο διασκελισμό, την πλαστικότητα και τα μεγάλα άκρα καλό θα ήταν να βγει στο transition, μετά απο μια επιτυχημένη άμυνα. Επίσης, από την στιγμή που πασάρει τόσο καλά, θα ήταν χρήσιμο να ποστάρει τους κοντύτερους αντιπάλους του (αυτός είναι 2,08), προκειμένου οι αμυντικοί να μαζευτούν γύρω του και να δημιουργηθούν χώροι για τους σουτέρ.

Όλα καλά, μόνο που ο Μπράουν δεν έχει τέτοια πράγματα στο μυαλό του. Mόλις 13,7% των κατοχών που παίρνει ο Σίμονς είναι στον αιφνιδιασμό (9ος στην ομάδα του) και μόλις 4,4% είναι post ups, την ώρα που π.χ. στον Γιάννη το αντίστοιχο νούμερο είναι 10 μονάδες υψηλότερο. Ο ρούκι πλέι μέικερ των Σίξερς δεν σουτάρει, και επιπλέον δεν τρέχει και δεν ποστάρει τους άλλους - κοντους - point guard. Και όσο συμβαίνουν όλα αυτά, οι Σίξερς έχουν περίπου 40% (!) στα τρίποντα και 52,7 eFG%, νούμερο που τους φέρνει στην 9η θέση της λίγκας σε ευστοχία. Καθόλου άσχημα, και αν δεν ήταν προτελευταίοι σε ποσοστό λαθών, θα είχαν και πολύ καλύτερο offensive rating από τους 102,2 πόντους σε 100 κατοχές.

Με τον Σίμονς στο παρκέ

Δεν τρέχει κατι. Τα λάθη σε μία νεανική ομάδα είναι παράπλευρη απώλεια. Η ουσία είναι πως η επίθεση των Σίξερς λειτουργεί και πως με τον Σίμονς στην πεντάδα παρουσιάζεται καλύτερη από ο,τι όταν είναι στον πάγκο. Για να δούμε μερικά πραγματάκια που μάζεψα από το Basketball Reference, το NBA.com και ένα άρθρο του fanragsports. Σε αυτά θα γυρίσουμε ξανά, κρατήστε τα.

Όπως θα αντιλαμβανόταν μέχρι και ο Μαραβέγιας, οι Σίξερς είναι πιο εύστοχοι με εκείνον στην σύνθεση (τον Σίμονς, όχι τον Μαραβέγια) και σκοράρουν γενικά περισσότερο (στήλες 1,2).  Από εκεί και πέρα, αρχίζουν τα ωραία. Πρώτον, παίρνουν λιγότερα καλάθια από ασίστ, διότι ο Σίμονς είναι εξαιρετικά ικανός στην προσωπική φάση και φτιάχνει 70% (!) των δικών του πόντων μόνος του. Μιλάμε δηλαδή για έναν παίκτη που πασάρει πολύ (8 ασίστ), αλλά και δεν χρειάζεται τις πάσες των άλλων για να σκοράρει, συνδυασμός που τον κάνει (όπως λέει και το άρθρο που σας παρέπεμψα) τον καλύτερο δημιουργό της ομάδας¹.

Πώς σκοράρει; Τα play type stats επιβεβαιώνουν το μάτι: με drive, drive και ξανά drive. Το στοίχημα του Μπράουν εδώ είναι φυσικά να του δημιουργήσει τους χώρους, πράγμα που συμβαίνει με την ταυτόχρονη παρουσία καποιων εκ των Μπέιλες, Κόβινγκτον, Ρέντικ, Σάριτς και φυσικά του Εμπίιντ, ο οποίος έχει μεγάλο βεληνεκές για σέντερ. Οι τέσσερις πρώτοι σουτάρουν από 40% και πάνω στα τρίποντα ο καθένας , συνεπώς η στελέχωση ευνοεί το σωστό μοίρασμα του παιχνιδιού από μέσα προς τα έξω και βοηθά τον "'άσουτο" (sic) Σίμονς να λάμψει. Ίσως έτσι εξηγείται πως με εκείνον μέσα οι πόντοι από τρίποντα είναι κατά λίγο αυξημένοι (στήλη 4). Παρόλα αυτα, η εξήγηση της καλής επίθεσης των Σίξερς δεν είναι τόσο απλή , όσο το "ένας παιχταράς μπουκάρει και άλλοι την αράζουν γύρω γύρω", διότι πολύ απλά οποιαδήποτε άμυνα θα μπορούσε να προσέξει τους σουτέρ και να δώσει στον Σίμονς την χειρότερη δυνατή επιλογη: το mid range σουτ.

Δείτε όμως ξανά τις δύο τελευταίες στήλες του πίνακα. Με τον Σίμονς στο παρκέ οι Σίξερς πάνε λιγότερο στην επιλογή της μέσης απόστασης, κάτι που επίσης συμβαίνει κατά κόρον και με τον Γιάννη και τους Μπακς. Η διαφορά όμως είναι πως ο Γιάννης κινείται πιο κοντά στο καλάθι και δεν ξεκινά τις σετ επιθέσεις εκείνος. Για να καταστεί λοιπόν η λειτουργία των Σίξερς ταυτόχρονα αποτελεσματική και ορθολογική (θυμηθείτε οτι ο Σιμονς δεν ποστάρει), πρέπει εκτός από ακροβολισμένοι σουτέρ να συντρέχουν και άλλες συνθήκες. Και εδώ είναι που το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον, διότι αναπόφευκτα η προσοχή περνάει στην προπονητική παρέμβαση.

Προπονητικές κατασκευές: Σίμονς και Εμπίιντ

Ο Μπρετ Μπράουν είναι ένας προπονητής - θιασώτης του ομαδικού παιχνιδιού και της κυκλοφορίας της μπάλας. Δεν του αρκεί απλώς να έχει τους σωστούς παίκτες στην σωστή θέση, ούτε να συμβούν οι τοποθετήσεις γρήγορα (όπως π.χ. αρέσκεται να επιδιώκει ο Ντ'αντόνι). Με έναν πλέι μέικερ χωρίς σουτ κάτι τέτοιο, όπως είπαμε, δεν θα αρκούσε. Θέλει παίκτες και μπάλα να κινούνται συνεχώς, και μέσω αυτής της κίνησης να αναδεικνύονται τα χαρακτηριστικά των παικτών. Για του λόγου του αληθές, το σύνολο του αλλάζει τις πιο πολλές πάσες σε όλο το ΝΒΑ, περισσότερες και από τους Ουόριορς, ενώ είναι δεύτερο στις ασίστ, πίσω μόνο από την υπερομάδα των πρωταθλητών. Με τους αυτοματισμούς σε υψηλό επίπεδο (δεν έχουν φτάσει ακόμη λόγω λαθών), το βασικό μειονέκτημα του Σίμονς κρύβεται. Ας δούμε την διάταξη horns, που είναι συχνή στο playbook, και με ποιο τρόπο παραλλάσεται εκείνη, προκειμένου τόσο ο ρούκι να βρεθεί σε θέση που ευνοεί τα προσόντα του, όσο και οι σουτέρ να επωφεληθούν από αυτά.

Tαυτόχρονες κινήσεις και στις δύο πλευρές του παρκέ, με τον Σίμονς να επιλέγει το σκριν του Εμπίιντ. Η κατεύθυνση του Ρέντικ πάνω από τον Σάριτς βοηθά στο να αδειάσει τελείως ο χώρος στην ρακέτα και να δημιουργηθεί μία ολόκληρη αλάνα , στην οποία ο Σίμονς μπορεί να κάνει το αγαπημένο του drive και να αναδείξει τα προσόντα του. Για να το δούμε.

To ωραίο είναι πως το hand off δεν πραγματοποείται και πως ο Εμπίιντ εισάγει την μπάλα χαμηλά, με τον Σίμονς να επιδεικνύει την απαραίτητη οξυδέρκεια να διαβάσει την βοήθεια και να βρει τον ελεύθερο Σάριτς. Είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς μπορεί η Φιλαντέλφια να ανταποκριθεί σε καταστάσεις σετ παιχνιδιού, τις οποίες μπορεί να συναντήσει στα φετινα πλει οφ. Το γεγονός ότι το σύνολο αφομοιώνει την αρχή της κίνησης (εδώ η μία πλευρά υπερφορτώνεται) είναι αν μη τι άλλο θετικό. Ακόμη περισσότερο, προσωπικά με ενδιαφέρει αυτό που ακολουθεί.

Γιατί άραγε; Διότι απαντά εν μέρει στο εξής ερώτημα : Πώς μπορούν οι Σίξερς να ωφεληθούν από τον παίκτη στο μισό γήπεδο, όταν εκείνος είναι αρχικά μακριά από την μπάλα και η άμυνα του δίνει χώρο;  Η απάντηση είναι σχεδόν αυτονόητη. Δίνοντας του την μπάλα στον κεντρικό διάδρομο και πραγματοποιώντας off ball screens. Ο Σίμονς έχει τέτοια διαύγεια που αναγνωρίζει αμεσως την ευκαιρία, ειδικά αν τα χέρια του αμυντικού δεν είναι (σκόπιμα) πολύ κοντά του. Η πάσα που μόλις είδατε είναι ουσιαστικά no look, και για την πραγματοποίηση της απαιτούνται σωστή κίνηση στον χώρο και αυτοματισμοί. Μέσα από ανάλογα plays ο Αυστραλός μπορεί να πασάρει σχεδόν παντού.

Είναι φανερό πως ο Μπράουν γνωρίζει πολύ καλά τι έχει στα χέρια του, για αυτό και πέραν των σουτέρ δουλεύει πολύ στην δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών , που θα αναδείξουν το passing game του νεου σταρ. Επειδή όμως το μπάσκετ δεν είναι μόνο πάσα, και καθώς όπως είπαμε ο Σίμονς είναι πολύ επικίνδυνος στο drive, ο προπονητής φροντίζει στο να βοηθά και στο σκορ. Είναι επίσης τυχερός που διαθέτει στα χέρια του τον Εμπιίντ, καθώς έτσι μπορεί να εκμεταλλευτεί ταυτόχρονα τα χαρίσματα δυο σπάνιων ταλέντων. Η απομόνωση του πικ εν ρολ μεταξύ τους αποτελεί μία εφιαλτική ιστορία για τις άμυνες, με διάφορες καταλήξεις. Το κλειδί είναι ο χώρος που πραγματοποιείται το σκριν, δείτε τις δύο τελευταίες μας φάσεις παρακάτω.

Όταν η συγκεκριμένη δράση μεταφέρεται κάμποσο μέσα από την γραμμη του τριπόντου και στο πλάι, το περιθώριο για under είναι ελάχιστο. Ακόμη και να επιλεγεί μια πιο συντηρητική προσέγγιση, ο Σίμονς είναι πλέον μισό διασκελισμό μακριά από το καλάθι, άντε πιάστον. Αν επιλεγεί αλλαγή (μάλλον αναγκαστικά) ο Εμπίιντ βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ποστάρει κοντύτερο αντίπαλο. Πού να βγάλεις άκρη; Το combo αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να μαρκαριστεί, και ο Σίμονς έχει παίξει μόλις 10 παιχνίδια. Η προοπτική των Σίξερς στα επόμενα χρόνια τρομάζει, κι ας μη μάθει ο ρούκι τους να σουτάρει ποτέ (οκ, καλό θα ήταν).

Ανακεφαλαίωση και αναγκαίες παρατηρήσεις

Ας προσπαθήσουμε να τα ανακεφαλαιώσουμε όλα αυτά, κάνοντας μια σύνδεση και με το πρώτο μέρος για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Μεχρι στιγμής οι Σίξερς παίζουν πολύ καλά όταν ο Σίμονς βρίσκεται στο παρκέ, καθώς ο προπονητής εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις ικανότητες του στην πάσα, στο drive, την αλτικότητα και την ταχυδύναμη, τοποθετώντας γύρω του ικανούς σουτέρ και αναδεικνύοντας τις συνεργασίες με τον Εμπίιντ. Επιδεικνύει μάλιστα μεγάλο ζήλο στην δημιουργία συνεργασιών. Το επίσης θετικό είναι πως η μέτρια άμυνα της ομάδας δεν φαίνεται να επηρεάζει ούτε την επιθετική λειτουργία, ούτε τον Σίμονς, καθώς ο ρυθμός είναι μονίμως υψηλός (4οι σε pace, χωρίς παραλλαγές από νίκες σε ήττες) και εκείνος καθορίζει το αποτέλεσμα των σετ επιθέσεων. Στην περίπτωση του Γιάννη κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, καθώς το transition για τους Μπακς είναι αναγκαίο με την σημερινή δομή, ή τουλάχιστον ήταν μέχρι προχτές. Eπίσης ο "δικός μας" δεν έχει συμπαίκτη του βεληνεκούς του Εμπίιντ.

Φυσικά, και για τους δύο παίκτες οφείλουμε να σταθούμε στο προφανές της σωματοδομής. Τόσο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (πρώτο μέρος), όσο και ο Σίμονς, είναι σπάνια προικισμένοι και μέσα στο γήπεδο μπορούν να κάνουν ένα σωρό πράγματα. Δεν επέλεξα να σταθώ σε αυτά, και ο λόγος είναι πιστεύω προφανής. Και οι δύο μπορούν να σκοράρουν στο transition, να κόψουν σουτ και να κλεψουν μπάλες, να πάρουν ριμπάουντ και εν πάση περιπτώσει να παίξουν σαν ... Λεμπρόν. Οι αμφιβολίες που τους συνοδεύουν αφορούν τα κλειστά παιχνίδια και δη τα πλέι οφ, όπου οι αμυντικές τακτικές γίνονται τόσο πιο σκληρές, όσο και πιο προσαρμοσμένες στις αδυναμίες. Φαίνεται όμως πως και στις δυο περιπτώσεις ο τρόπος υπάρχει, και πως εκείνος περνάει από την σωστή στελέχωση και την ομαδική λειτουργία. Μέχρι να διαπιστωθεί αν ο Ερικ Μπλέντσο είναι η κατάλληλη προσθήκη, οι Μπακς θα υπολείπονται των Σίξερς, οι οποίοι δείχνουν να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά. Όμως όπως και να το πάρει κανείς, Γιάννης και Σίμονς μπορούν να αφήσουν ανεξίτηλο αποτύπωμα, ακριβώς έτσι όπως είναι τώρα. Το ανατριχιαστικό είναι πως θα βελτιώνονται και οι δύο κάθε χρόνο και πως κάποια στιγμή θα αναπτύξουν και καλύτερο σουτ, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο.

Από εκεί και πέρα, δεν μπορεί να καταλήξει κανείς αν οι περιπτώσεις τους δύναται να αποτελέσουν κανόνα, καθώς μιλάμε για δύο "κατασκευαστικά θαύματα". Οι κοντύτεροι πόιντ γκαρντ μοιάζει δύσκολο να ξεφύγουν από το προαπαιτούμενο της καλής μακρινής εκτέλεσης. Μια ματιά στον περσινό αποκλεισμό των Ουίζαρντς ίσως σας πείσει.

Υ.Γ. Από την ανάλυση λείπει ο Φουλτζ. I know, δεν έχει σημασία προς το παρόν.

Σημείωση

1. Μην ξεχνάμε πως δημιουργία = πόντοι + ασίστ + βολές.