Δε μπορώ να διανοηθώ πως είναι να είσαι στη θέση ενός φίλου των Sixers. Δε θέλω κιόλας, να σας πω την αλήθεια. Κάθε χρόνο να ξεκινάς τη χρονιά σου με όνειρα για διάκριση και στο τέλος κάτι γίνεται και βλέπεις την ομάδα σου να μην προχωράει. Όχι απλά να μην διεκδικεί το πρωτάθλημα, αλλά να μην προχωράει στους τελικούς της Ανατολής. Μια η υγεία του Embiid, την άλλη η “ορειβασία” στο αλησμόνητο σουτ του Kawhi Leonard πριν δύο χρόνια και -ενδεχομένως- το χειρότερο όλων, η επιθετική ανυπαρξία του Simmons. Στους τραυματισμούς δε μπορείς να κάνεις κάτι. Ελπίζεις να μην είναι σοβαροί και εύχεσαι οι παίκτες που θα κληθούν να αντικαταστήσουν τον τραυματία, να μπορέσουν να κάνουν τη διαφορά. Τι γίνεται όμως όταν εσύ ο ίδιος ορίζεις την μοίρα σου και η όλη σου αγωνιστική συμπεριφορά επηρεάζει την ομάδα σου; Οι επιλογές είναι δύο και είναι απλές: Ή δεσμεύεσαι προς τον οργανισμό ότι θα δουλέψεις για να βελτιώσεις το επιθετικό σου παιχνίδι ή γίνεσαι αντάλλαγμα για οτιδήποτε μπορεί να βελτιώσει τον οργανισμό σου. 

Τα φώτα στον Simmons

Όπως θα καταλάβατε η περίπτωση του Simmons είναι αυτή που θα επιλύσει πολλά από τα προβλήματα των Sixers, είτε μείνει στην ομάδα είτε όχι. Είναι σαφές πλέον πως η θέση του στο franchise μετά τη σειρά κόντρα στους Hawks έχει δυσκολέψει αρκετά. Όχι μόνο δεν έκανε κάποιο step up όσο προχωρούσε η σειρά, αλλά πλησιάζοντας στο έβδομο παιχνίδι, έκανε όλο και λιγότερα. Αν παρατηρήσει κανείς την επιθετική συνεισφορά του 25χρονου στις τελευταίες περιόδους της σειράς, θα διαπιστώσει πως επιχείρησε τον εξωπραγματικό αριθμό των... τριών σουτ. Καλά διαβάζετε, σε όλη τη διάρκεια της σειράς. Το τελευταίο σουτ που επιχείρησε σε τέταρτη περίοδο ο Simmons ήταν στις 11/6. Όχι και η πιο καλή συνθήκη για τον -θεωρητικά- δεύτερο καλύτερο παίκτη των Sixers.

Αμυντικά, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως είναι σε θέση να σταματήσει τον οποιονδήποτε. Τα σωματικά του προσόντα, η αθλητικότητά του και το versatility που του προσφέρουν τα δύο αυτά στοιχεία, τον καθιστούν ως ένα αμυντικό υπερόπλο για κάθε προπονητή. Τα ίδια ακριβώς στοιχεία, όμως, θα έπρεπε να τον καθιστούν ως ένα επιθετικό υπερόπλο, επίσης. Και προσέξτε, δε μιλάμε για περιφερειακό σουτ. Μιλάμε για drives που μπορούν να οδηγήσουν σε lay ups/καρφώματα ή που θα τον πάνε στη γραμμή της φιλανθρωπίας. Αυτά που -πρέπει- να θεωρούνται δηλαδή ως εύκολοι πόντοι. Στην περίπτωση του Simmons, τίποτα δεν είναι εύκολο. Και όπως φάνηκε από τη σειρά με τους Hawks, ούτε τα καρφώματα, ούτε τα lay-ups, ούτε οι βολές. Η φάση από το έβδομο παιχνίδι που δίνει πάσα στον Matisse Thybulle, δηλαδή έναν επίσης κακό εκτελεστή ελευθέρων βολών, ενώ ο ίδιος είναι σε θέση να την καρφώσει ή να την αφήσει στο καλάθι, προκαλεί ιδιαίτερο προβληματισμό στις τάξεις της Philly.

Η αντίδραση του Embiid, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή του τριπόντου, είναι χαρακτηριστική. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως ο Simmons δεν παίρνει αυτή την προσπάθεια, ως μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ουσιαστικά πως η αυτοπεποίθησή του για να τελειώσει τη φάση είναι απούσα. Και μάλλον δεν θα ήταν άτοπο να τοποθετηθεί αυτή η απουσία στη βραδιά του πέμπτου παιχνιδιού που ο ίδιος τελείωσε το ματς έχοντας 4/14 βολές. Τι γίνεται λοιπόν, όταν υπάρχει ένας guard, ο οποίος στα χαρτιά είναι ο δεύτερος καλύτερος παίκτης σου και στις clutch στιγμές όχι απλά δεν βοηθάει, αλλά είναι απών; Φαντάζομαι πως το ιδανικό για τους Sixers θα ήταν να κάνουν αλλαγή μετά από κάθε φάση και να χρησιμοποιούν τον Simmons αποκλειστικά για την άμυνα. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν γίνεται. 

Συνεπώς, τα μονοπάτια που έχουν να επιλέξουν οι Sixers καθώς μπαίνουν στην off-season είναι δύο, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω. Από τη μία να εμπιστευτούν τον Simmons πως θα δουλέψει ακαταπαύστα το καλοκαίρι το σουτ του, ώστε να διαμορφωθεί σε αξιοπρεπή απειλή από την περιφέρεια, αλλά και τη γραμμή των βολών. Από την άλλη, να τον ανταλλάξουν για να φέρουν κάποιον που θα μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες που έχει η Philly να διεκδικήσει ένα πρωτάθλημα, όσο ακόμα κρατάνε τα πόδια του Embiid. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως στη σειρά με τους Hawks ο “JoJo” αγωνίστηκε με πρόβλημα στο μηνίσκο και μακάρι να μην τον επιβάρυνε σε άσχημο σημείο. Στο πρώτο σενάριο, λοιπόν, που ο Simmons δεσμεύεται για τη βελτίωση του σουτ του, όλα είναι καλά.

Ο νεαρός guard/forward περνάει όλο το καλοκαίρι στο προπονητικό κέντρο της ομάδας με τους προπονητές, βελτιώνει τη μηχανική του και όλοι είναι χαμογελαστοί. Πηγαίνοντάς το και ένα βήμα παραπέρα, γιατί να μην τον δούμε να επιστρέφει στη φυσική του κατάσταση, η οποία είναι να σουτάρει με το δεξί; Ο ίδιος είχε αποκαλύψει, άλλωστε, το 2016 πως είναι δεξιόχειρας, αλλά μεγαλώνοντας ο πατέρας του τον έμαθε να σουτάρει με το αριστερό. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που, σύμφωνα με αρκετά αμερικάνικα Μέσα, τον ενθαρρύνουν να επιστρέψει στο φυσικό του χέρι. Ένας εξ αυτών είναι και ο πρώην συμπαίκτης του στη Philadelphia, o JJ Redick, ο οποίος είδε από κοντά πώς είναι ο Simmons όταν σουτάρει με το δεξί - προκαλώντας του την απορία “μα γιατί δεν σουτάρει με το καλό του χέρι;”. Μεταξύ μας, αν υπάρχουν κάποιοι παίκτες που πρέπει να ακούσει κανείς για το σουτ και τη μηχανική του, ο βετεράνος guard είναι ένας από αυτούς. Η ενδεχόμενη βελτίωση του σουτ του, λοιπόν, όχι μόνο θα ήταν ευτύχημα για τους Sixers, αλλά θα μεταμόρφωνε τον παίκτη από ένα “κινούμενο κενό” - να μου επιτραπεί αυτός ο οξύμωρος χαρακτηρισμός - στην επίθεση σε κάποιον που μπορεί να απειλήσει ουσιαστικά. Επιπλέον, θα αποθάρρυνε και τους αντιπάλους να επέλεγαν τη στρατηγική “Hack-a-Ben”. 

Στο δεύτερο σενάριο, ο Daryl Morey και το επιτελείο του θα πρέπει να βρουν το κατάλληλο κομμάτι για να αντικαταστήσουν τον Simmons. Ένα κομμάτι που θα μπορεί να σουτάρει και που θα δημιουργεί spacing, αλλά και που θα μπορέσει να βγάλει σημαντικό βάρος στην επίθεση από τον Embiid. Το ζήτημα του spacing και του καλού σουτ είναι κάτι που γνωρίζει καλά ο Morey. Ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από οποιονδήποτε άλλον GM στο NBA αυτή τη στιγμή. Αυτό που έχτισε στο Houston βασίστηκε αποκλειστικά στο σουτ και στο spacing για να αντιμετωπίσει τους Warriors και είδε το δημιούργημά του να μην κάνει το βήμα παραπάνω, εξαιτίας ενός τραυματισμού του Chris Paul. Γι’ αυτό και προσέγγισε την πρώην ομάδα του για να πάρει τον James Harden, σε ένα trade που θα έστελνε τον Simmons και μερικά picks στο Houston. Επιπλέον ας μην ξεχνάμε -και αυτό είναι μάλλον παράσημο στη στολή του Morey- πως από τις πρώτες του μέρες στην Pennsylvania πραγματοποίησε trades που έφεραν τους George Hill και Seth Curry στην ομάδα, ακριβώς γι’αυτό: Για να βελτιωθεί το περιφερειακό σουτ. Στην περίπτωση του Curry, δε, πέτυχε διάνα, καθώς οι φετινές του εμφανίσεις στην post-season ήταν συγκλονιστικές, σε ένα trade που μάλλον κάνει τους φίλους των Mavericks να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο.

Μετά την φετινή κάκιστη εικόνα του-ειδικά στη σειρά με τους Hawks- είναι δεδομένο πως η αξία του Simmons έπεσε. Μέσα σε όλο αυτό, προσθέστε και την -σαφώς- προβληματική δήλωση που έκανε ο Embiid μετά τη λήξη του έβδομου παιχνιδιού με την Atlanta αλλά και εκείνη του Doc Rivers πως δεν γνωρίζει αν ο Simmons είναι σε θέση να είναι ο point guard μιας ομάδας που διεκδικεί πρωτάθλημα και δεν είναι δύσκολο να βγει το συμπέρασμα πως το κλίμα είναι βαρύ για τον Αυστραλό, θέτοντας στο πρόσωπό του τον αποδιοπομπαίο τράγο που ψάχνουν οι περισσότεροι. Ένας παίκτης που δεν μπορεί να σουτάρει και που όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, κρύβεται στα δύσκολα, ο οποίος θα αμειφθεί για τα επόμενα τέσσερα χρόνια με $146,684,160. Δεν θέλει και πολύ για να γίνει έξαλλο το -έτσι κι αλλιώς- ευερέθιστο κοινό των Sixers. 

Τα σενάρια των trades, πάντως, είναι ενδιαφέροντα και αρκετά. Ωστόσο θα σταθώ σε αυτό που φέρνει τον Simmons στο Portland, με τον CJ McCollum να κάνει την αντίθετη διαδρομή, το οποίο αναφέρθηκε στο πρόσφατο podcast του Zach Lowe. Από τη μία οι Sixers θα αποκτούσαν έναν καλό σουτέρ που τους λείπει από το αρχικό σχήμα, ο οποίος μπορεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του, ενώ οι Blazers θα αποκτούσαν μακράν τον καλύτερο αμυντικό που θα μπορούσαν να έχουν εδώ και πολλά χρόνια. Για να τεθεί αναλογικά, ό,τι ισχύει στους Warriors με το δίδυμο Curry - Green, θα μπορούσε να συμβεί με το δίδυμο Lillard - Simmons στους Blazers. Ωστόσο, η κουβέντα των trades για τη Philly είναι μία που αδιαμφισβήτητα δεν θα αργήσει να έρθει, αλλά προηγείται εκείνη της αξιολόγησης.

Η υγεία του Embiid

Μοιραία τα πάντα στους Sixers περιστρέφονται γύρω από την υγεία του Embiid. Το γεγονός πως αγωνίστηκε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της σειράς με την Atlanta, έχοντας επιβαρυμένο μηνίσκο, είναι κάτι που δείχνει τη φύση του ίδιου του παίκτη. Θέλει να αγωνίζεται ακόμα και αν ο ίδιος δεν βρίσκεται στο 100% της κατάστασής του. Το ερώτημα που δημιουργείται λοιπόν είναι το εξής και είναι αναπόφευκτο: Πόσα χρόνια πλήρους υγείας έχει μπροστά του ο “JoJo”; Tις πρώτες του χρονιές (2014-16) δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό, καθώς υποβλήθηκε σε εγχειρήσεις στα πόδια του, ενώ αν δει κανείς τη λίστα των τραυματισμών του από τις 25/9/2017, θα καταλάβει εύκολα το γιατί η συνεχής συντήρησή του όχι μόνο είναι απαραίτητη, αλλά και αναγκαία για να συνεχίσει να αγωνίζεται. 

Με τους τόσους τραυματισμούς σε γόνατα και πλάτη, προσωπικά το βλέπω ως θαύμα το ότι συνεχίζει και αγωνίζεται με τόση ενέργεια και εύχομαι να συνεχίσει αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο. Ωστόσο, είναι σαφές πως αυτή τη στιγμή βιώνουμε και γινόμαστε μάρτυρες του prime Embiid. Ενός παίκτη που μπορεί να ισοπεδώσει οποιονδήποτε αντίπαλο και να το κάνει είτε με το παιχνίδι του κοντά στο καλάθι, είτε ακόμα και από την περιφέρεια. Παράλληλα, όμως, είναι ο ίδιος ο παίκτη που εξαιτίας των τραυματισμών που έχει περάσει, αλλά και της “συντήρησης” που του κάνουν, δεν έχει καταφέρει να αγωνιστεί πάνω από 64 παιχνίδια σε μια σεζόν. Ειδικά σε μια χρονιά σαν αυτή που οι ομάδες δεν είχαν σωστή προετοιμασία, η πίεση που πέφτει πάνω σε πιο ταλαιπωρημένα κορμιά, είναι προφανώς περισσότερη και μεγαλύτερη. Για το λεγόμενο load management, ωστόσο, έχει γράψει o Νίκος Ραδικόπουλος, μεταξύ αρκετών άλλων σε ένα άρθρο που είναι επίκαιρο όσο ποτέ σήμερα. 

Από τη μία, λοιπόν, έχουμε την υγεία του Embiid η οποία όσο περνούν τα χρόνια και ο ίδιος μεγαλώνει, θα χειροτερεύει - μακάρι να βγω λάθος. Από την άλλη έχουμε το γεγονός πως στο prime του δεν έχει κάποιον star δίπλα του που να μπορεί να σηκώσει το βάρος στην επίθεση, μιας και ο Simmons δείχνει να μην είναι τέτοιος. Οι Tobias Harris και Seth Curry είναι αξιοπρεπείς, στα όρια των overachievers - ειδικά ο Curry - αλλά επουδενί δεν είναι οι παίκτες κλάσης που θα πάρουν τη μπάλα όταν “καίει” και θα δηλώσουν “παρών”. Είναι εξαιρετικοί στον ρόλο που τους έχει δοθεί και έτσι πρέπει να παραμείνουν. Οι Sixers, έχοντας στο νου τους την υγεία του superstar τους βρίσκονται μπροστά στο εξής δίλημμα: Υπάρχει η πολυτέλεια να περιμένουν τον Simmons ακόμα μία χρονιά μήπως και βελτιώσει το σουτ του ή μήπως πρέπει να κινηθούν στην αγορά για να βρουν τον αντικαταστάτη του και - επιτέλους - κάποιον που να μπορεί να σταθεί δίπλα στον Embiid;

Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, όχι δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Η υγεία του 27χρονου Καμερουνέζου center είναι τόσο εύθραυστη που δεν χωράει αμφιβολία πως δεν έχει άλλη σεζόν να χαραμίσει στο διάβα του. Αν οι Sixers θέλουν να κάνουν το βήμα παραπάνω η φυγή του Simmons ως δυνητικό πολύτιμο κομμάτι κάποιας άλλης ομάδας, έστω και με μειωμένη την αξία του, είναι μονόδρομος. Μην παρεξηγηθώ. Με τα όσα γράφονται παραπάνω δεν εννοώ πως ο Simmons δεν μπορεί να να μετατραπεί σε ένα αξιόλογο επιθετικό όπλο. Ο χρόνος, όμως, που ίσως χρειαστεί για να γίνει κάτι τέτοιο, σε συνδυασμό με την υγεία του Embiid φαίνονται να είναι δύο εντελώς εκ διαμέτρου αντίθετα στοιχεία. Και όσο οι Sixers μένουν σε αυτή την κατάσταση, έχουν τον χρόνο να λειτουργεί φαινομενικά εναντίον τους.