Πριν φτάσουμε όμως στα υγειονομικά, θα ήταν χρήσιμο ένα deep dive στον παράγοντα που κυριάρχησε στις συζητήσεις και μονοπώλησε την σημαντικότητα για την έναρξη της επόμενης σεζόν της Λίγκας: τα οικονομικά αυτής.

Τα Οικονομικά Της Σεζόν 2019-20

Συγκεκριμένα, η Λίγκα ανακοίνωσε πως η σεζόν 2019-20 έκλεισε με συνολικά έσοδα ύψους $8,3 δισ., έσοδα μειωμένα κατά 10% από τα αρχικά προβλεπόμενα, ύψους $9,2 δισ. Η απώλεια αυτή οφειλόταν κατά κύριο λόγο στα $800 εκατ. των μειωμένων εισιτηρίων λόγω της διακοπής στις 11 Μαρτίου και στην ολοκλήρωση των αγώνων χωρίς κοινό, στα $400 εκατ. από απώλεια χορηγιών και πωλήσεις προϊόντων, ενώ στα $200 εκατ. χαμένων εσόδων από την Κίνα έφτασε η ζημιά που προέκυψε από το tweet συμπαράστασης στο Hong Kong του Daryl Morey. Μέρος αυτών των ανωτέρων απωλειών καλύφθηκε από το απόλυτα πετυχημένο -οικονομικά και υγειονομικά- Bubble, το οποίο απέφερε καθαρά $1,31 δισ. ($1,5 δισ. έσοδα, μείον $180 εκατ. κόστος διεξαγωγής του). Τα παραπάνω νούμερα όπως μπορείτε να υπολογίζετε δεν αθροίζουν σε $900 εκατ., όπως θα περίμενε κανείς, αλλά σε μόλις $80 εκατ., με τη Λίγκα να μην δίνει περισσότερες πληροφορίες για το πώς απολέσθηκε η διαφορά των $840 υπολειπόμενων εκατομμυρίων.  

Ωστόσο τα παραπάνω νούμερα είναι σημαντικά, γιατί αποτέλεσαν την βάση των διαπραγματεύσεων των δύο πλευρών. Και τούτο καθώς από τα ανωτέρω έσοδα των $8,3 δισ, στο BRI (Basketball Related Income – το μέρος των εσόδων που μοιράζεται μεταξύ παικτών και ιδιοκτητών/governors βάσει CBA) πηγαίνουν μόνο τα $6,8 δισ., με τα υπόλοιπα $1,5 δισ. να είναι έσοδα της Λίγκας που πηγαίνουν αποκλειστικά στους owners/governors.

Τι σημαίνει όμως πρακτικά αυτό; Σημαίνει πως οι παίκτες είχαν απώλεια $1,2 δισ., καθώς το projected BRI της σεζόν 2019-20 ήταν στα $8 δισ. Το οποίο βέβαια δημιουργεί μια σειρά ερωτήματα.

Πρώτο είναι πως η Λίγκα έχασε συνολικά, εντός και εκτός BRI, $900 εκατ. (από $9,2 δισ. τα έσοδα εν τέλει ήταν $8,3 δισ.), πράγμα που σημαίνει πως χάθηκαν $1,2 δισ. στο BRI, αλλά είχαν πρόσθετα έσοδα $300 εκατ. εκτός BRI! Θα ήθελα να το δω παραπάνω αναλυμένο για να καταλάβω πώς ακριβώς γίνεται να συνέβη, ειδικά σε αυτήν συγκεκριμένα τη σεζόν. Ωστόσο για να το δέχονται οι παίχτες και η εκπρόσωπός τους, Michelle Roberts, προφανώς και θεωρώ πως θα τεκμαίρεται επαρκώς.

Η απώλεια των $1,2 δισ. του BRI πρακτικά σημαίνει πως το salary cap της σεζόν που τέλειωσε θα έπρεπε να είναι στα $90 εκατ. για κάθε ομάδα και όχι στα $109,14 που είχε οριστεί στην αρχή της σεζόν. Αυτό υπολογίζεται ως ακολούθως: Σε μια «κανονική» σεζόν, την πρώτη βδομάδα του Ιούλη, στο July Moratorium, οι εκπρόσωποι ομάδων και παικτών, μαζί με ορκωτούς ελεγκτές ελέγχουν τα οικονομικά της Λίγκας, τα συνολικά έσοδα και ποια από αυτά αναλογούν στο BRI. Mε βάση αυτά, κάνουν μία δομημένη πρόβλεψη (συνυπολογίζοντας δηλαδή και τα κλειδωμένα συμβόλαια χορηγών, τηλεοπτικά, κ.λπ.) των εσόδων της επόμενης σεζόν. Με βάση την πρόβλεψη του Ιούλη του 2019, τα έσοδα είχαν προβλεφθεί στα $9,2 δισ. για τη Λίγκα και στα $8 δις. για το BRI, όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως.

Εδώ χρειάζονται βέβαια τρεις διευκρινίσεις:

1. Οι παίκτες, βάση της CBA του 2011, όταν και οι ιδιοκτήτες τους την φόρεσαν κανονικά, μοιράζονται ποσοστό μεταξύ του 49% και του 51% του BRI (ως τότε τους αναλογούσε το 57% για να καταλάβετε). Τα προβλεπόμενα έσοδα της κάθε χρονιάς χωρίζονται σε τρία layers, ας τα πούμε «το κακό σενάριο», «το μέτριο» και «το καλό» και ανάλογα πιο από τα τρία θα πραγματωθεί λαμβάνουν το 49%, το 50% ή το 51% του BRI αντίστοιχα. Φέτος, παρά την απώλεια των $1,2 δισ. στην πρόβλεψη του BRI, τα $6,8 δισ. που τελικά αυτό ήταν, έπεσε μέσα στο «καλό» σενάριο, οπότε οι παίχτες πήραν το 51% του συγκεκριμένου ποσού.

Players are entitled to between 49% and 51% of NBA revenue, based on how much is generated. Here are the breakpoints, by season:

2019-20:
? 49%: $5.302B or less
? 50%: $5.807B
? 51%: $6.418B or more

2020-21:
? 49%: $5.541B or less
? 50%: $6.069B
? 51%: $6.708B or more

— Albert Nahmad (@AlbertNahmad) October 16, 2020

2. Από το ποσοστό που τους αναλογεί, το 51% για τη σεζόν 2019-20, δεν πάει όλο στο salary cap. Ένα μέρος των χρημάτων πηγαίνουν σε κόστη περίθαλψης και λοιπές παροχές προς τους παίχτες.

3. Για να διασφαλιστούν οι owners/governors έναντι του ενδεχομένου να πληρώσουν παραπάνω στους παίχτες βάσει της πρόβλεψης, από όσο πραγματικά θα τους αναλογεί στο τέλος της σεζόν, βάσει των πραγματικών εσόδων, κρατάνε ένα 10% από κάθε πληρωμή, το επονομαζόμενο “escrow”. Το αναφέρω εδώ γιατί όπως θα δούμε παρακάτω έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στη συμφωνία των δύο πλευρών.

Αναλύοντας τώρα λίγο παραπάνω τα ανωτέρω νούμερα, όπως έγραψε και ο Bobby Marks του ESPN, το μειωμένο BRI της σεζόν θα έπρεπε να έχει ρίξει σημαντικά το cap. Ήτοι, από τα $3,47 εκατ. που δικαιούνταν οι παίκτες, στο cap αναλογούσαν (τα $90 εκατ. που αναφέραμε παραπάνω, επί 30 ομάδες, ίσον:) τα $2,7 δισ., με τα υπόλοιπα $770 εκατ. να είναι για τις λοιπές παροχές των παικτών. Η συγκεκριμένη μείωση ήταν δηλαδή εν τέλει ύψους 17,5%. Πριν την επανέναρξη της σεζόν 2019-20 στο Bubble, οι παίχτες είχαν δεχτεί αύξηση της παρακράτησής των μισθών τους στο escrow από το 10% στο 25%, με αποτέλεσμα να δικαιούνται πλέον επιστροφής των 2/3 των πρόσθετα παρακρατημένων μισθών.

The NBA has informed teams that an aggregate of $384.4M will be returned to teams from escrow system of player salaries -- $12.8M per team, according to memo shared with teams. This was part of the Force Majeure reductions to salaries in 2019-2020 season.

— Adrian Wojnarowski (@wojespn) November 12, 2020

Τα Οικονομικά Της Συμφωνίας για τη σεζόν 2020-21

Με το salary cap να αποτελεί μία από τις σημαντικότερες αρχές του NBA, η πρόβλεψη κάθε Ιούλη για το ύψος αυτού είναι σημαντικότατη. Και η πρόβλεψη βασίζεται κυρίως στα έσοδα της προηγούμενης χρονιάς. Έτσι, το cap της σεζόν 2020-21, ειδικά με απουσία φιλάθλων για μεγάλο μέρος της σεζόν, θα έπρεπε «κανονικά» να υπολογιστεί στα $90 εκατ. για κάθε ομάδα. Όπως όμως είχαμε γράψει και σε παλαιότερο κείμενο, η Λίγκα έχει πάρει το μάθημα από την off season του 2016, όταν και επέτρεψε μεγάλες μεταβολές στο cap από σεζόν σε σεζόν. Συγκεκριμένα, τότε ήταν που είχε πέσει στο BRI το νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο ύψους $24 δισ. και διάρκειας εννέα χρόνων. Τότε, παρά τις προτροπές των governors να μην πέσει απότομα η αύξηση στο cap, αλλά να ομαλοποιηθεί σε βάθος χρόνου, οι παίχτες δεν το δέχτηκαν.

Κρίνοντας με τα δεδομένα της εποχής, η απόφαση των παιχτών ήταν εν μέρει δικαιολογημένη. Και τούτο καθώς έρχονταν από το Lock Out και την 2011 CBA, που οι governors τους είχαν γδύσει με το επιχείρημα πως «χάνουν διαρκώς λεφτά» (που προφανώς και δεν ίσχυε) και είδαν την πρόταση των ιδιοκτητών ως μία ακόμα προσπάθεια να τους στερήσουν λεφτά που αυτοί βγάζουν. Aποτέλεσμα της απόφασής τους ήταν το γνωστό πια “cap spike”, με το salary cap να εκτοξεύεται από τα $70 εκατ. στα $94,4 εκατ. και με τους παίχτες της συγκεκριμένης free agency να γίνονται αδικαιολόγητα πλουσιότεροι των συναδέλφων τους (Mahimni, Mozgov, Deng). Μα κυρίως, το συγκεκριμένο (σφ)άλμα ήταν που επέτρεψε στους Warriors να χωράνε να υπογράψουν ως free agent και τον Durant.

Κάπως έτσι, τέσσερις offseason μετά το μάθημα είχε γίνει κατανοητό: Οι απότομες αυξομειώσεις του cap δεν συμφέρουν συνολικά και μαροπρόθεσμα, ούτε τους παίχτες, ούτε την ανταγωνιστικότητα της Λίγκας συνολικά. Αν λοιπόν NBA και NBPA αποφάσιζαν να πάει το cap της σεζόν 2020-21 στα «σωστά» $90 εκατ., με την (ελπίδα για επιστροφή στην) «κανονικότητα» από τη σεζόν 2021-22, το cap θα εκτιναζόταν στα προβλεπόμενα $125 εκατ., καταγράφοντας κατά $10 εκατ. μεγαλύτερη αύξηση και από το καλοκαίρι του 2016.

Εύλογα αυτό δεν το ήθελε κανείς. Για να αποφευχθούν η αρχική καταβαράθρωση και το συνεπακόλουθο άλμα, οι δύο πλευρές συμφώνησαν στην εικονική ομαλοποίηση της πορείας του cap. Συγκεκριμένα, άφησαν στην άκρη την βασική αρχή της σύνδεσης του salary cap με τα έσοδα και το BRI, συμφώνησαν στη διατήρηση του cap στα $109,14 εκατ. για την επόμενη σεζόν (με σταθερή και την tax line στα $132,63 εκατ.), σε αύξηση του escrow που θα παρακρατείται από τους παίκτες και σε μία σταδιακή αύξηση του salary cap.

Τα δύο τελευταία αξίζει να τα δούμε και λίγο πιο αναλυτικά. Συγκεκριμένα, η τρέχουσα 2016 CBA έχει ισχύ μέχρι και τη σεζόν 2023-24, με τις δύο πλευρές να διατηρούν δικαίωμα να την σπάσουν και να πάνε σε διαπραγματεύσεις για νέα και την προηγούμενη offseason, μετά το τέλος της σεζόν 2022-23. Μέχρι το πέρας της τρέχουσας CBA λοιπόν, συμφωνήθηκε πως το εικονικό cap θα αυξάνεται κάθε χρόνο ανάλογα με την πορεία των εσόδων της Λίγκας (και του BRI κομματιού αυτών) από 3% ως 10%. Έτσι, σε βάθος τετραετίας αυτό θα έχει διαμορφωθεί (αν πάρουμε τις ακραίες τιμές, της σταθερής αύξησης κατά 3% κάθε σεζόν και αντίστοιχα κατά 10%) κάπου ανάμεσα στα $119,26 εκατ. (τρεις αυξήσεις του 3% έκαστη) και $145,26 εκατ. Ουσιαστικά η Λίγκα προβλέπει πως σε αυτό το εύρος θα κινείται το πραγματικό cap ως τότε και με αυτόν τον τρόπο θα το πιάσει, συνδέοντας εκ νέου salary cap με έσοδα και BRI.

Αντίστοιχα, επειδή η 2016 CBA προβλέπει πως οι παίχτες πρέπει να πληρώνονται το πραγματικό ποσό που αναλογεί στο ποσοστό τους (49% με 51% επί των BRI εσόδων), με την παρακράτηση μέσω του escrow να αποτελεί τον μηχανισμό σχετικής εκκαθάρισης, χρειαζόταν και αυτό το σκέλος εξομάλυνση. Έτσι, για να μην αυξηθεί το escrow στο 40%, όσο δηλαδή η Λίγκα προβλέπει την μείωση των εσόδων για τη σεζόν 2020-21, συμφώνησε με τους παίχτες το ποσό που θα παραρκατείται στο escrow να διαμοιραστεί στις επόμενες τρεις σεζόν, αντί για μία, με την παρακράτηση του escrow να μην μπορεί σε καμία περίπτωση να ξεπεράσει ετησίως το 20%.     

Κρίνοντας αυτοτελώς την συγκεκριμένη συμφωνία θα την χαρακτήριζε κανείς εξαιρετική για την πλευρά των παικτών: η όποια οικονομική ζημιά τους μοιράζεται σε τρεις σεζόν, εξασφαλίζουν διαρκή και σημαντική αύξηση του cap χρόνο με τον χρόνο, αντί μάλιστα αναλογικότητας, έστω για τον φόβο της μεγαλύτερης διάρκειας της πανδημίας, ή οποιασδήποτε κατάστασης που θα επιφέρει μικρότερη του (ελάχιστα προβλεπόμενου στη συμφωνία) 3% αύξησης. Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης, η αναλογικότητα υπήρχε στη συμφωνία μετά το lock out του 2011.

Τέλος, έμμεσο όφελος για τους παίκτες αποτέλεσε ένα ακόμα σημείο της συμφωνίας, συγκεκριμένα αυτό που προβλέπει πως τα tax penalties θα είναι συνδεδεμένα την επόμενη σεζόν με την πραγματική μεταβολή του BRI. Έτσι, μπορεί το tax line να έχει τεθεί στα $ 132,63 εκατ., αλλά αν μια ομάδα το περάσει, δεν θα πληρώσει ευθέως ό,τι αναλογεί στο προοδευτικό σύστημά του (κάθε επιπλέον δολάριο πάνω από το tax κοστίζει μεγαλύτερο φόρο), αλλά εν τέλει το ποσό αυτό θα μειωθεί κατά το πραγματικό ποσοστό μείωσης του BRI. Έτσι, ομάδες όπως οι Warriors και οι Nets, που προβλέπονται πολύ πάνω από το tax line, αποκτούν κίνητρο να ξοδέψουν ακόμα παραπάνω, με τα επιπλέον αυτά χρήματα να καταλήγουν κατά σημαντικό ποσοστό στους παίκτες (το υπόλοιπο ποσοστό, το μεγαλύτερο βασικά, θα πάει στα tax penalties).

Όπως όμως πολύ καλά θα έχετε καταλάβει από τον τίτλο του άρθρου ή θα έχετε υποψιαστεί και χωρίς αυτόν, η καλή οικονομική συμφωνία ήταν το τυράκι στο τραπέζι. Προφανώς υπήρχε και φάκα.

Τα Κίνητρα των Governors

Πριν περάσουμε όμως στη φάκα καθεαυτή αξίζει να δούμε λίγο από την πλευρά των governors την κατάσταση, τα δεδομένα δηλαδή που είχαν για να δώσουν μία τόσο καλή συμφωνία στους παίχτες.

Το πρώτο δεδομένο είναι και το πιο εύκολο. Η απώλεια των εσόδων. Όσο η Λίγκα δεν έχει αγωνιστική δράση δεν υπάρχουν έσοδα. H Λίγκα διακήρυττε σε όλους τους τόνους από τον περασμένο Μάρτη πως οι φίλαθλοι και τα merchandises που αυτοί αγοράζουν σε κάθε αγώνα αποτελούν το 40% των εσόδων της. Καθώς λοιπόν άρχισαν να διαβλέπουν πως τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν 2020-21 θα διεξαχθεί χωρίς φιλάθλους, έπρεπε να βρουν τρόπους να περιορίσουν τη ζημιά αυτή.

Και ενώ ως και το περσινό MIT Sloan Conference η Λίγκα φλέρταρε με το ενδεχόμενο της χρονικής αλλαγής της διάρκειας της σεζόν, με τον CEO των Hawks, Steve Koonin, συγκεκριμένα να υποστηρίζει πως το ΝΒΑ θα μπορούσε να ωφεληθεί από μία σεζόν που θα κρατούσε από Δεκέμβρη ως και Αύγουστο, η πραγματικότητα του Bubble και η χρονική επικάλυψη με NFL, MLB και college football, έδειξε στην πράξη την αποτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Tα πεσμένα ratings, έστω και αν αυτά ήταν οριζόντια πεσμένα για όλα τα sports, λόγω προεδρικών εκλογών και πανδημίας, αναντίρρητα επιτέλεσαν κι αυτά έναν κάποιο ρόλο στην παραπάνω απόφαση για επιστροφή στο «κανονικό πρόγραμμα».  

Έτσι, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Tokyo να είναι προγραμματισμένοι για τον Αύγουστο του 2021, το NBA ήθελε να μην έχει τους τελικούς του πάνω σε αυτούς. Όμως, για να έχουν τελειώσει ως και τον Ιούλη, είτε θα έπρεπε να πάνε σε μία σεζόν πολύ λίγων αγώνων (το πολύ 50), είτε να επισπεύσουν όσο μπορούν την έναρξη της σεζόν, δίνοντας περισσότερο τηλεοπτικό προϊόν στους συνεργάτες τους, Disney και Turner, και περισώζοντας έτσι όσα περισσότερα έσοδα μπορούσαν από εκεί.

Ο Εκβιασμός στους Παίκτες

Με τα παραπάνω ως βάση προβληματισμού των governors, η πρόταση που έβαλαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους παίκτες ήταν απλή: «είτε ξεκινάμε 22 Δεκέμβρη και παίζουμε 72 παιχνίδια, είτε ξεκινάμε την Martin Luther King Day (18 Γενάρη) και παίζουμε 50 παιχνίδια και χάνετε $500 εκατ.»

Το πόσο εκβιαστικό είναι αυτό φαίνεται απλά από το γεγονός πως σε 27 μέρες μέσα, από τις 22/12/2020 ως τις 18/01/2021 η απώλεια αγώνων που υπολογίζεται είναι στα 22 παιχνίδια. Αριθμός παιχνιδιών που είναι ανθρωπίνως αδύνατο να παιχτούν στο συγκεκριμένο διάστημα.

Αντίστοιχα εκβιαστικό φαίνεται να είναι και το διαρκές από τον περασμένο Μάρτη "τα έσοδα των αγώνων από τους φιλάθλους ανέρχονται στο 40% της Λίγκας". Συγκεκριμένα, το The Athletic δημοσίευσε πρόσφατα μία πολύ αναλυτική και ενδιαφέρουσα μελέτη της εταιρείας Teams Marketing Report, η οποία υπολογίζει τα σχετικά έσοδα σε $2,7 δισ. για ολόκληρη τη σεζόν του NBA, ήτοι σημαντικά χαμηλότερα από τα $4 δισ. που υποστηρίζει η Λίγκα και πιο κοντά στο 25% των συνολικών εσόδων παρά το 40%, λαμβάνοντας δε για τους υπολογισμούς της ως μέσο ποσό που ξοδεύει μία τετραμελής οικογένεια ενηλίκων σε έναν αγώνα NBA τα $430.

Συνεχίζοντας ωστόσο, όλος αυτός ο εκβιασμός δε, λάμβανε χώρα ακριβώς εν μέσω όχι μόνο της πανδημίας, μα και ενώ ένα από τα franchises που εδρεύει σε μια από τις μικρότερες αγορές της Λίγκας, οι Utah Jazz, άλλαζαν ιδιοκτήτη έναντι $1,6 δισ. Μία κίνηση και ένα ποσό δηλαδή που κάθε άλλο τεκμαίρει οικονομική ανασφάλεια ή λόγους οικονομικού πανικού από πλευράς ιδιοκτητών/governors.

Οι παίκτες, βρισκόμενοι μεταξύ μιας πολύ καλής προσφοράς και ενός πολύ κακού εκβιασμού δέχτηκαν την πρόταση των governors και έτσι η σεζόν 2021-22 θα ξεκινήσει στις 22 Δεκεμβρίου, με τα trades να ανοίγουν από τις 16 Νοέμβρη, το draft στις 18 του ίδιου μήνα και την free agency δύο μέρες αργότερα, στις 18 Νοεμβρίου. Με 1η Δεκέμβρη να ξεκινάνε τα training camps των ομάδων.

«Και η Υγεία των παικτών κύριε; Τι συμφωνήσανε για την Υγεία των παικτών;»

Το αποτέλεσμα της παραπάνω συμφωνίας μπορεί συνοπτικά να συμπυκνωθεί στο γεγονός πως από τη διακοπή της σεζόν 2019-20, στις 11 Μαρτίου 2020, ως την επανέναρξή της, στις 30 Ιουλίου, μεσολάβησαν 141 μέρες, με την κατάστρωση και εκτέλεση ενός λεπτομερέστατου σχεδίου, τόσο από οικονομικής όσο -και κυρίως- από υγειονομικής άποψης, ενώ, εντελώς αντίθετα, από τις 11 Οκτώβρη, όταν και οι Lakers στέφθηκαν Πρωταθλητές, ως τις 22 Δεκέμβρη, όταν και θα παραλάβουν τα δαχτυλίδια τους, θα έχουν μεσολαβήσει οι μισές ακριβώς μέρες, μόλις 71!

Είναι χαρακτηριστικό πως πριν την επανέναρξη του NBA τον Ιούλη οι γνώμες και εκτιμήσεις επιδημιολόγων βρίσκονταν στο επίκεντρο των αναλύσεων, με κεντρικό άξονα τη διασφάλιση της υγείας όχι μόνο των παικτών αλλά όλων των εργαζομένων στο Bubble. Με το υγειονομικό σχέδιο να βρίσκεται ιεραρχικά πάνω τόσο από τον κοινωνικό αγώνα των παικτών, όσο και από τις οικονομικές λεπτομέρειες, το NBA εκτέλεσε με επιτυχία το φιλόδοξο πλάνο του. Να ολοκληρωθεί δηλαδή η σεζόν χωρίς να καταγραφεί ούτε ένα κρούσμα ανάμεσα στους 3.780 ανθρώπους που ενεπλάκησαν συνολικά στο εγχείρημα, την ώρα που ο Covid-19 βρισκόταν σε έξαρση στην υπόλοιπη χώρα.

Αντιθέτως, όσες λίγκες ξεκίνησαν εκτός καθεστώτος Bubble καταγράφουν διαρκώς κρούσματα και προχωρούν με παλινωδίες. Τα διαφορετικά αεροπλάνα για «υγιείς» και «νοσούντες» που χρησιμοποιούνται από ομάδα NFL ή η επιστροφή παίκτη του MLB που ενημερώθηκε πως είναι θετικός κατά τη διάρκεια του τελικού στον αγωνιστικό χώρο για τους πανηγυρισμούς είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Ο κίνδυνος για το NBA φαντάζει ακόμα μεγαλύτερος, καθώς οι αγώνες παίζονται σε κλειστά γήπεδα αντί ανοιχτών σταδίων, με ότι αυτό συνεπάγεται για τη μεταδοτικότητα του ιού.

Ωστόσo, o κίνδυνος δεν σταματά στον Covid. Χρόνια τώρα, με την προοδευτική εισαγωγή των επιστημών και των analytics στο ΝΒΑ έχει γίνει ευρέως γνωστό πόσο θετικά επηρεάζει την υγεία και την απόδοση των παικτών τόσο ο ύπνος, όσο και ο περιορισμός των ταξιδιών. Ειδικά το τελευταίο τονίστηκε πολλάκις και από τη βελτιωμένη αγωνιστική εικόνα της Λίγκας στο Bubble. Αυτές τις μελέτες έρχεται το NBA ξαφνικά να τις πετάξει στα σκουπίδια, επαναφέροντας τα τέσσερα παιχνίδια σε πέντε βράδια και αυξάνοντας ξανά μετά από τρία χρόνια τον αριθμό των back to backs. Τέτοιες καταστάσεις ωστόσο δεν υπονομεύουν μόνο την ποιότητα της αγωνιστικής απόδοσης των παικτών, μα την ίδια τους την υγεία. Οι τραυματισμοί είναι δεδομένο πως θα αυξηθούν κάτω από τις συνθήκες που θα διεξαχθεί η σεζόν 2020-21. Και ενώ αφήνεται να διαρρεύσει ήδη στα Media (ιδίως του άμεσου συνεργάτη της Λίγκας, του ESPN, ιδιοκτησίας Disney) πως οι ιθύνοντες της Λίγκας την βλέπουν περίπου ως «νεκρή σεζόν», κατά βάση μεταβατική, τη σεζόν 2020-21, ώστε να ξαναμπούν σε κανονικό πρόγραμμα (Οκτώβρη – Ιούνη), αλλά και κανονικά έσοδα (επιστροφή φιλάθλων) από τη σεζόν 2021-22, ένας σοβαρός τραυματισμός, όχι απλώς κάποιου star, αλλά οποιουδήποτε παίκτη κάθε άλλο παρά «παρανθετικός» ή «μεταβατικός» δεν θα είναι.

Επιπρόσθετα, φαίνεται η Λίγκα να προγραμματίζει τόσο πιεσμένα τα παιχνίδια, που δεν αφήνει καν διαστήματα για αναπληρώσεις. Συγκεκριμένα, με την Λίγκα να ξεκινά στις 22 Δεκέμβρη του 2020 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες στις 23 Ιούλη του 2021, λογικά το NBA σκοπεύει να έχει ολοκληρώσει τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις ως τα τέλη του Ιούνη του 2021 για να μπορέσουν όσοι παίκτες επιθυμούν να αγωνιστούν και με τις Εθνικές τους. Αυτό το διάστημα όμως είναι ακριβώς 190 ημέρες. Για 72 παιχνίδια regular και minimum 16 παιχνίδια playoffs για την ομάδα που θα πάρει το Πρωτάθλημα. Ήτοι 88 παιχνίδια σε 190 μέρες, ή διαφορετικά ένα παιχνίδι κάθε 2,14 ημέρες. Επί κοντά έξι μήνες. Πέρα από το απάνθρωπο αυτού του προγράμματος εξ ορισμού, και καθώς οι ομάδες του NBA δεν έχουν τα πολυπληθή roster των ομάδων του NFL, σε περίπτωση που ακόμα και έξι παίκτες μιας ομάδας νοσήσουν, πως θα υπάρξει χρονικό περιθώριο αναβολής κάποιου αγώνα;

Το ότι θα υπάρξει δε κρούσμα είναι δεδομένο. Όχι απλά επειδή όλα τα υπόλοιπα sports που ξεκίνησαν υπό τις ίδιες συνθήκες είχαν, αλλά και επειδή ήδη από την πρώτη μέρα ανοίγματος των προπονητικών κέντρων των ομάδων είχαμε καταγραφή τριών κρουσμάτων.

Επιπρόσθετα, τώρα οι παίκτες καλούνται να αλλάζουν αεροδρόμια και ξενοδοχεία, να μπαίνουν σε κλειστές εγκαταστάσεις κάθε ημέρα για να αγωνιστούν. Σε μία χώρα που μόλις χτες είχε ρεκόρ κρουσμάτων με πάνω από 150.000 να καταγράφονται σε μόλις μία ημέρα, ο κίνδυνος τόσο να κολλήσουν, όσο και να μεταδώσουν σε οικείους τους τον ιό, είναι πλέον τεράστιος.  

Η Κοινωνική Επίπτωση 

Ωστόσο το πιο απογοητευτικό τόσο από πλευράς παικτών, όσο και από το ΝΒΑ συνολικότερα, είναι το λανθασμένο κοινωνικό μήνυμα που η συμφωνία τους περνάει. Οι παίκτες, που γεμάτοι ενθουσιασμό συμμετείχαν στις διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των μαύρων και την ισότητα την περασμένη άνοιξη, κατέληξαν σε ένα Bubble γεμάτο με κοινωνικά μηνύματα μεν, αλλά με μία αποκλειστική επίγευση δε: “Vote”. Και πιο συγκεκριμένα “vote for Biden”. Αντίστοιχα και το NBA. Από τη Λίγκα πρότυπο σε παγκόσμιο επίπεδο, τη μόνη που ιεράρχησε πάνω και κύρια την υγεία των παικτών και κατάφερε να ολοκληρώσει τη σεζόν χωρίς κρούσμα, αντί να γίνει το παράδειγμα προς μίμηση, έρχεται εκείνη να αντιγράψει το πλήρως αποτυχημένο μοντέλο των υπόλοιπων λιγκών του «παίξε σαν να μην τρέχει τίποτα και όποιος αρρωστήσει, αρρώστησε».

Και είναι πολλαπλάσια απογοητευτικό αν αναλογιστεί κανείς/καμία τι ανέδειξε το Bubble: την ανάγκη για υγειονομική ισονομία. Πως για να μπορέσει ο (κάθε) LeBron, Davis, Butler να λάμψει, πρέπει να είναι υγιής. Και πως για να είναι υγιείς πρέπει να είναι υγιείς και ο ο chef του, ο ball boy του. Πως πρόσβαση στα τεστ σε μια κοινότητα πρέπει να έχουν άπαντες και με ίσους όρους. Αλλιώς η κοινότητα θα νοσήσει, θα πέσει. Πως η διαφορά στην κοινότητα που νοσεί, κάνουν μετά τα χρήματα: άλλη θεραπεία θα κάνει ο (κάθε) LeBron και άλλη ο κάθε "αχθοφόρος του". Εν κατακλείδι, από εκεί που το NBA λειτουργούσε σαν την Λίγκα-πρότυπο, τόσο από άποψη ριζοσπαστικότητας κοινωνικών μνημάτων, άμεσων (“Black Lives Matter”, “Education Reform” – και έστω από προεγκεκριμένη λιστα, καθώς και με την απεργία που έκανε), αλλά και έμμεσων (ακούμε τους επιστήμονες και τους γιατρούς/επιδημιολόγους πρωτίστως και όχι τους γραφειοκράτες και τους οικονομολόγους), με τον τρόπο που επιλέγει να επανεκκινήσει, κάτω από τον οικονομικό εκβιασμό των δισεκατομμυριούχων προς τους εκατομμυριούχους, με το ρίσκο της υγεία αυτών, αλλά και με την προνομιακή (και όχι πια ισότιμη) μεταχείριση των τελευταίων έναντι όλου του υπόλοιπου κόσμου, καταφέρνει να απωλέσει όλη την προοδευτικότητα που είχε καταφέρει να κατακτήσει τα τελευταία 10 χρόνια.