Για την “άσκηση” αυτή λάβαμε κυρίως υπόψη το τι θα μας άρεσε να δούμε, με κάποια δόση ρεαλισμού παράλληλα, βλέποντας τι γράφουν γενικά τα mock draft ως προς το εύρος στο οποίο θα καταλήξουν διάφοροι παίκτες. Για παράδειγμα, και οι δύο θέλουμε πάρα πολύ να δούμε τους Xavier Tillman και Desmond Bane στη Βοστώνη, αλλά το θεωρούμε απίθανο να επιλεχθεί κάποιος εκ των δύο στο #14. Οπότε στα πλαίσια του σημερινού κειμένου αποφασίσαμε να γράψουμε για κάποιον άλλον παίκτη που θα μας άρεσε να δούμε στους Celtics και που είναι πιο πιθανό να επιλεγεί σε αυτό το εύρος. Ξεκινάμε.
1. Με το #1 οι Minnesota Timberwolves επιλέγουν τον Anthony Edwards
Η τύχη χαμογέλασε στους Timberwolves και τους μετέτρεψε στην ομάδα που έχει τις καλύτερες επιλογές στο draft, αφού επιλέγει στο #1, το #17 και το #33. Στην περίπτωση που δεν ανταλλάξουν το pick για κάποιον παίκτη που θα μπορεί να βοηθήσει άμεσα να χτίσουν γύρω από τους Russell και Towns, τότε ο παίκτης που θα θ'ελαμε να δούμε εκεί είναι ο Anthony Edwards.
Ο πρώην παίκτης των Georgia Bulldogs έχει τα φόντα να εξελιχθεί σε πολύ καλό σκόρερ (19,1π), τόσο ως βασικός χειριστής, αλλά επίσης παίζοντας off-ball. Με ύψος 1,96μ και 102 κιλά βάρος, πρόκειται για έναν πολύ δυνατό guard, που μπορεί να τελειώσει εύκολα φάσεις κοντά στο καλάθι (50,4% στα δίποντα φέτος) και επίσης μπορεί να σκοράρει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους μετά από ντρίμπλα από μέση και μακρινή απόσταση. Το ποσοστό του στα τρίποντα ήταν χαμηλό (29,4% σε 7,7 προσπάθειες ανά αγώνα), αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι όντας, μακράν του δευτέρου, ο καλύτερος σκόρερ της ομάδας του, τα σουτ που έπαιρνε ήταν πολύ μεγάλης δυσκολίας, κάτι που δεν θα γίνει σε μια ομάδα που έχει ήδη δύο με τρεις πολύ καλούς σκόρερ (KAT, Russell, Beasley). Βέβαια για να καθιερωθεί στο επόμενο επίπεδο, θα πρέπει να βελτιώσει σημαντικά την προσήλωση του και την προσπάθεια να παίξει άμυνα. Ήταν εντυπωσιακή η αδιαφορία του, στην πλειοψηφία των αγώνων, στο αμυντικό κομμάτι, παρότι έχει τα αθλητικά προσόντα για να είναι τουλάχιστον ένας καλός αμυντικός πάνω στην μπάλα.
Λογικά η παρουσία του Vanterpool στο τεχνικό τιμ των Timberwolves θα τον βοηθήσει να βελτιωθεί σημαντικά σε αυτό το κομμάτι. Παρότι πολλά στοιχεία στο παιχνίδι του θυμίζουν τον Wiggins (καλός σκόρερ όταν είναι συγκεντρωμένος, αδιάφορος στην άμυνα, μέτριος στα τρίποντα), έχoυμε μεγάλη εμπιστοσύνη στους προπονητές των Timberwolves ότι θα μπορέσουν να τον βελτιώσουν. Με αυτόν στην ομάδα μπορεί η άμυνα να υποφέρει, αλλά η επίθεση των Wolves μπορεί να εξελιχθεί σε μία από τις 10 καλύτερες στο ΝΒΑ. Αν το θεωρείτε υπερβολικό, δείτε το παρακάτω βίντεο (δείτε το από το 0:35 και μετά προσέχοντας παράλληλα το σκορ κάτω δεξιά), όταν ο Anthony Edwards διέλυσε την άμυνα του Michigan State σε ένα ημίχρονο (μία από τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις από κολεγιακό παίκτη φέτος)
2. Με το #2 οι Golden State Warriors επιλέγουν τον Onyeka Okongwu
Οι Warriors παραμένουν σε win-now mode και αυτό πιθανότατα θα ισχύει μέχρι να σταματήσει ο Steph Curry. Τέτοιες ομάδες συνήθως ψάχνουν να ανταλλάξουν ένα υψηλό πικ για έναν-δύο έτοιμους παίκτες, τι συμβαίνει όμως όταν μπορούν να επιλέξουν έναν σύγχρονο center που τους ταιριάζει αρκετά;
Δεν ανακαλύπτουμε κάτι καινούργιο εδώ, όμως ο Okongwu μοιάζει σε αγωνιστικό προφίλ αρκετά με τον Bam Adebayo. Φουλ αθλητικός, εξαιρετικός ριμπάουντερ (ειδικά στο επιθετικό κομμάτι), καλός στα τελειώματα κοντά στο καλάθι. Το σημείο που μας αρέσει να εστιάζουμε σε εκείνον είναι πως φαίνεται να τα κάνει όλα με σπέσιαλ συνδυασμό ενέργειας και ταχύτητας. Μόνιμα ‘’στην πρίζα’’, γρήγορες αποφάσεις μόλις πάρει την μπάλα στα χέρια του και καλή χρήση του δυνατού του κορμού ώστε να σκοράρει ευκολότερα, ή να μαζέψει ό,τι ριμπάουντ υπάρχει διαθέσιμο. Ακόμη δεν έχει αναπτύξει κάποιο ιδιαίτερο σουτ από midrange ή περιφέρεια, προφανώς δε θα βρει τους 16,2 κολλεγιακούς πόντους στο σύνολο του Golden State, τα στοιχεία που μπορεί να προσφέρει όμως επιθετικά και οι ‘’ελίτ’’ τοποθετήσεις του στα σκριν, μοιάζουν να κουμπώνουν γάντι στους υπόλοιπους.
Το ίδιο ισχύει και για την άμυνα, εκεί που μάλλον ο Okongwu είναι ακόμη πιο δυνατός. Γρήγορες τοποθετήσεις και καλή αντίληψη τακτικά, που έρχονται να προστεθούν σε ένα κορμί 2,06μ, το οποίο μάλιστα μοιάζει πιο μακρύ απ’ ότι είναι. Μπορεί να ακολουθήσει με άνεση τα guard στα πόδια -έστω εκείνα του κολλεγίου, που είναι το δείγμα μας- και χαμηλά μοιράζει μπλοκ σε όποιον πλησιάζει τη ρακέτα (2,7 μέσο όρο ανα αγώνα). Στα καλά του Draymond Green, οι Warriors θα μπορούσαν να έχουν ένα από τα πιο τρομακτικά δίδυμα ψηλών στη λίγκα, όσων αφορά την αμυντική προσήλωση. O Green είναι λίγο πεσμένος τα τελευταία χρόνια, η παρουσία του Okongwu ως rookie θα του αφαιρέσει κάποιες από τις αμυντικές ‘’υποχρεώσεις’’ που ενδεχομένως δεν μπορεί να υποστηρίξει σε σταθερό ρυθμό.
Ενέργεια, άμυνα, φυσικά προσόντα και σκορ χαμηλά. Ο Okongwu ίσως να μην είναι ο καλύτερος ψηλός του draft (βλέπε James Wiseman), το να διαλέξεις στο τοπ-3 έναν ψηλό, έτσι όπως κινείται το ΝΒΑ αυτή την περίοδο, έχει ένα ρίσκο, μοιάζει όμως να είναι η πιο ταιριαστή επιλογή για τους -ακόμη- contenders Warriors, εφ’ όσον επιλέξουν να κρατήσουν το πικ τους στη φετινή διαδικασία.
3. Με το #3 οι Charlotte Hornets επιλέγουν τον James Wiseman
Αφού λοιπόν οι Warriors διάλεξαν εκείνον που τους ταίριαζε περισσότερο, μπορούν οι επόμενοι Hornets να επιλέξουν τον ψηλό που διαφημίζεται ως ο καλύτερος του φετινού draft.
Η αλήθεια είναι πως ο Wiseman μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς για την επίθεση της Charlotte από την πρώτη μέρα. Μακρύς, με άλμα που νομίζεις ότι έχει ελατήρια στα πόδια και πολύ δυνατά τελειώματα, ο χειριστής Devonte’ Graham μαζί του θα κάνει πάρτι, και τα νούμερα στις ασίστ του το ίδιο (οπότε ενδεχομένως και ο τραπεζικός του λογαριασμός στο εγγύς μέλλον). Έχει καλή αίσθηση του χώρου και πότε να ρολάρει, τρέχει ικανοποιητικά το γήπεδο για τον όγκο του και μπορείς να ακουμπήσεις πάνω του μέρος της επίθεσης, όπως άλλωστε δείχνουν και οι 19,7 πόντοι που είχε ανά αγώνα με το κολλέγιο του Memphis. Nομίζω πως ο Wiseman θα είναι πιο κοντά στην κολλεγιακή του εικόνα, όσον αφορά τα νούμερα, απ’ ότι ο Okongwu (η Charlotte άλλωστε δεν είναι Golden State), όπως επίσης θα αναπτύξει γρηγορότερα σταθερό σουτ. Τα ψήγματα άλλωστε ήταν ήδη εκεί από το κολλέγιο, το release του είναι γλυκό. Ένα σύνολο που ακόμη δημιουργείται, γύρω από guards και forwards (Graham, Rozier, PJ Washington, Bridges), μπορεί άνετα να επιλέξει έναν τέτοιον ψηλό.
Τα όποια ζητήματα έχουν να κάνουν με την άμυνα. O Wiseman δημιουργεί το ψευτο-εφέ που παρατηρούμε και στον Hassan Whiteside. Είναι αρκετά γυμνασμένος και μακρύς, ικανότατος μπλοκέρ (3 τάπες μ.ό) όμως συχνά μοιάζει να ‘’αφαιρείται’’ τακτικά, ενώ και η ροπή του στο μπλοκ τον οδηγεί πολλές φορές σε παλαβομάρες. Παράλληλα δυσκολεύεται αρκετά στο χώρο, όταν πρέπει να παίξει με αντίπαλα γκαρντ και ίσως αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο θα τον χτυπάνε, τουλάχιστον στο ξεκίνημα της καριέρας του. Παρ’ όλα αυτά, οι ικανότητές του στην επίθεση και στο ριμπάουντ δημιουργούν ένα πακέτο που θα άξιζε να επιλέξουν οι Hornets. Aν δε, ο James Borrego και οι συνεργάτες του, μπορούν να δουλέψουν έστω την αμυντική του συγκέντρωση, θα έχουν στα χέρια τους ένα σημαντικό όπλο για την επόμενη ημέρα.
4. Με το #4 οι Chicago Bulls επιλέγουν τον LaMelo Ball
Στα περισσότερα projections o LaMelo έχει αρχίσει και πιάνει την κορυφή. Εμείς τον έχουμε λίγο πιο κάτω, σε μία ομάδα που κάνει ολικό νέο ξεκίνημα, με καινούργιο front office, καινούργιο προπονητή και πιθανότατα θα χρειαστεί νέο πρόσωπο του franchise, παρά την παρουσία των LaVine, Markkanen και Wendell Carter.
Το νεότερο μέλος της οικογένειας Ball είναι δημιουργός, κανονικός. Εξαιρετικός πασέρ, σε τάιμινγκ που αποσυντονίζει τις περισσότερες άμυνες, ενώ μπορεί να φτιάξει σκορ και για τον εαυτό του με μεγάλη ευκολία, σχεδόν από κάθε σημείο του παρκέ. Το release του έχει το σύνδρομο του Lonzo και τα νούμερά του στην Αυστραλία ήταν πολύ μέτρια όσον αφορά το τρίποντο, σιγά σιγά όμως φαίνεται πως ισορροπεί, με γρήγορες εκτελέσεις. Αν μπορέσει να προσθέσει σταθερό περιφερειακό σουτ σε ένα πακέτο που ήδη περιλαμβάνει άψογο χειρισμό και καλό court vision, η ομάδα που θα τον επιλέξει (οι Bulls εν προκειμένω, στο δικό μας mock) έχει ένα πολύ δυνατό όπλο στο σύνολό της. Η δημιουργική του ικανότητα θα έκανε τους Carter και Markkanen να φαίνονται αυτόματα καλύτεροι, καθότι ο Ball αντιλαμβάνεται γρήγορα τα σημεία που οι συμπαίκτες του θέλουν την μπάλα, ενώ ο coach Donovan έχει αποδείξει ότι μπορεί να έχει λειτουργικά σχήματα με 2 ή 3 δημιουργούς/shot creators. Χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι βλέπουμε ένα Coby White-LaMelo Ball-Zach LaVine και λέμε ‘’ναι, αυτό θα πάει σίγουρα καλά’’, γιατί κάποιος πρέπει να παίζει και άμυνα. O LaMelo δεν είναι κανένας φανατικός στο συγκεκριμένο τομέα, το αδύναμο κορμί του δε βοηθά ιδιαίτερα, μάλλον όμως το αντίβαρο της δημιουργίας και του σκορ είναι αρκετά μεγαλύτερο. Κάτι σαν τον Trae Young.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο LaMelo γνωρίζει πόσο ταλαντούχος είναι. Πολλές φορές θα πάει σε εξεζητημένες πάσες ή περίεργες εκτελέσεις, απλά γιατί ‘’το ‘χει’’. Από αυτοπεποίθηση άλλο τίποτα. Αν υπάρχει μία περίπτωση ‘’υψηλό ταβάνι, χαμηλό πάτωμα’’ σε αυτό το draft είναι σίγουρα εκείνος, και τέτοιες περιπτώσεις είναι καλύτερο να καταλήγουν σε όμορφα οργανωμένα franchises, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν όλο τους το ταλέντο. Έγιναν ξαφνικά κατάλληλοι οργανωτικά οι Bulls, επειδή έδωσαν τα κλειδιά στον Karnisovas και πήραν τον Billy Donovan; Θα μάθουμε σύντομα, θετικές σκέψεις.
5. Με το #5 οι Cleveland Cavaliers επιλέγουν τον Deni Avdija
Ο Deni Avdija είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του Ισραηλινού μπάσκετ, ένας 19χρονος forward ύψους 2,05μ που έχει διαπρέψει με τις μικρές εθνικές ομάδες και φέτος τον είδαμε με την Maccabi Tel Aviv, τόσο στην Ευρωλίγκα όσο κυρίως στην Ισραηλινή λίγκα. Μαζί με τον Killian Hayes είναι οι δύο καλύτεροι παίκτες που παίζουν στην Ευρώπη και θα γίνουν draft το φθινόπωρο.
Είναι μπασκετμπολίστας που είναι αρκετός καλός σε διάφορα πράγματα, χωρίς να είναι εξαιρετικός σε κάτι συγκεκριμένο. Έχει δείξει ότι μπορεί να δημιουργήσει το δικό του σουτ και για τους συμπαίκτες, αλλά δεν το έχει κάνει με συνέπεια. Το σουτ του από άποψη μηχανικής φαίνεται πολύ καλό, αλλά τα ποσοστά του δεν το επιβεβαιώνουν (27,7% στα τρίποντα στην Ευρωλίγκα και 55,6% στις βολές, αλλά σε πολύ μικρό αριθμό προσπαθειών ώστε να είναι αντιπροσωπευτικός). Επίσης με τις μικρές εθνικές έδειξε πολύ καλά στοιχεία στην άμυνα, ειδικά προστατεύοντας το καλάθι από την αδύναμη πλευρά (αλλά και πάλι οι αθλητές που θα βρει στο ΝΒΑ θα είναι πολύ καλύτεροι). Γενικά είναι ο παίκτης που περισσότερο μου θυμίζει τη φράση “The jack of all trades and the master of none’, αφού μπορεί να κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα, αλλά σε κανένα δεν ξεχωρίζει αυτή τη στιγμή.
Συμφωνα με τα ρεπορτάζ, αν σε κάτι ξεχωρίζει είναι η αφοσίωση στο μπάσκετ και οι ώρες που αφιερώνει στην προπόνηση, κάτι που όταν ισχύει είναι ένας παράγοντας πολύ σημαντικός για την εξέλιξη κάποιου παίκτη (και κάτι που εμείς δεν έχουμε πρωτογενή πληροφορία για να το επιβεβαιώσουμε). Μάλιστα σε αυτήν την προσήλωση και διάθεση για προπόνηση αποδίδουν πολλοί τη βελτίωση στο σουτ που επέδειξε στα play off του Ισραηλινού πρωταθλήματος (41% στα τρίποντα και 72,4% στις βολές). Οι Cavaliers από την άλλη, έχοντας επιλέξει στο draft τα προηγούμενα χρόνια πολλά guard (Sexton, Garland, Kevin Porter Jr.) και έχοντας στο roster τους για την επόμενη χρονιά ψηλούς όπως οι Love, Drummond και Nance, θεωρώ πως θα κινηθούν για έναν forward. Ο Avdija είναι ένας παίκτης που τον έχουν παρακολουθήσει από πολύ κοντά, αφού ο GM Koby Altman και ο διευθυντής του τμήματος scouting Brandon Weems έκαναν πολλαπλά ταξίδια στην Ευρώπη πέρυσι για να τον δουν. Το ταίριασμα του Avdija με τους Cavs μας αρέσει, γιατί στην ομάδα του Cleveland θα βρει πολλά λεπτά και ευκαιρίες για να εξελιχθεί και να μάθει μέσα από τα λάθη του, το οποίο σε συνδυασμό με την προσήλωση του στο μπάσκετ μπορεί να τον βοηθήσει να εξελιχθεί πολύ σύντομα σε έναν από τους καλύτερους παίκτες της φουρνιάς του.
6. Με το #6 οι Atlanta Hawks επιλέγουν τον Tyrese Halliburton
Οι Hawks ψάχνουν έναν PG πίσω από τον Trae Young (στα λίγα παιχνίδια που έπαιξε σε αυτό τον ρόλο ο Jeff Teague, μπόρεσε να συμμαζέψει κάπως το second unit) και κάποιον παίκτη που θα μπορεί, όταν παίζει μαζί με τον Young, να είναι καλός στην άμυνα. Όπως είχαμε πει και σε προηγούμενο κείμενο για τον Haliburton, θα είναι καλύτερα για τον ίδιο να παίξει δίπλα σε κάποιον καλύτερο χειριστή της μπάλας στην αρχή της καριέρας του.
Αν και στο Iowa State ήταν ο βασικός PG, δεν έχει την απαιτούμενη εκρηκτικότητα ή την πολύ καλό χειρισμό αυτή τη στιγμή, ώστε να δημιουργήσει μετά από ντρίμπλα. Είναι καλός σουτέρ (41,9% σε 5,6 προσπάθειες ανά παιχνίδι), παίρνει γρήγορες αποφάσεις και έχει τρομερό court vision (χάρη σε αυτό μπόρεσε να παίξει τόσο αποτελεσματικά στη θέση του PG, παρότι δεν ήταν καλός στο ένας με έναν). Στην άμυνα, θα έχει πρόβλημα στην αρχή να αντιμετωπίσει αντίπαλα guard, αφού είναι από τους πιο αδύνατους και αδύναμους παίκτες (1,96μ με μόλις 79 κιλά) που θυμάμαι, αλλά έδειξε στο κολέγιο ότι είναι πολύ καλός στην ομαδική άμυνα (2,5 κλεψίματα ανά αγώνα) κλέβοντας πολλές πάσες.
Οι Hawks πέρυσι βρήκαν στα πρόσωπα των Reddish και Hunter δύο παίκτες που έπαιξαν στη διάρκεια της χρονιάς πολύ καλή άμυνα πάνω στην μπάλα. Επίσης η μεταγραφή του Capela τους δίνει έναν rim protector που θα μπορεί σαν τερματοφύλακας να σταματάει ό,τι θα περνάει από τους δύο παραπάνω ή από τον Trae Young, που ακόμα είναι από τους χειρότερους παίκτες στην άμυνα στο ΝΒΑ. Ο Haliburton σε αυτό το σχήμα θα μπορούσε να είναι κάτι σαν τον libero στο ποδόσφαιρο, έναν παίκτη που θα μαρκάρει κάποιον παίκτη στην αδύναμη πλευρά και θα μπορεί να δίνει βοήθειες ή να κάνει κλεψίματα εκμεταλευόμενος την οξυδέρκεια του.
Επίσης τα προβλήματα του στην επιθεση (η δημιουργία στο ένας με έναν που είπαμε) μπορούν να κρυφτούν σημαντικά, γιατί οι Hawks ήταν μια ομάδα που έπαιζε με πολλά high pick and roll, κάτι που θα τον βοηθήσει για να περάσει τον παίκτη του. Θα το κάνει απέναντι στους αντίπαλους αναπληρωματικούς (απέναντι στους βασικούς ο Trae Young θα έχει αυτόν τον ρόλο) και συνήθως θα έχει δίπλα του είτε τον Huerter είτε τον Reddish, δύο παίκτες που έδειξαν ότι εν μέρει μπορούν να παίξουν αυτό τον ρόλο. Στην τελική, όπως είχαμε πει και τον Δεκέμβρη, προκειμένου να πετύχει ο Haliburton στο ΝΒΑ, θα πρέπει να ξεκινήσει την καριέρα του δίπλα σε κάποιον καλύτερο χειριστή της μπάλας και οι Hawks του Trae Young είναι μία τέτοια ομάδα, μαζί με προπονητές που αποδείχτηκαν πολύ καλοί στο να εξελίσσουν νεαρούς παίκτες (Young, Collins, Reddish).
7. Με το #7 οι Detroit Pistons επιλέγουν τον Killian Hayes
Είναι μαζί με τον LaMelo Ball ένας εκ των δύο καλύτερων PG, όσον αφορά τη δημιουργία φάσεων για τους συμπαίκτες τους. Όταν είσαι μια ομάδα που είδε τον Reggie Jackson και τον Derrick Rose να καλύπτουν τη θέση σε όλη τη σεζόν, καταλαβαίνεις ότι ήρθε η ώρα για ανανέωση και ο Γάλλος Hayes μπορεί να είναι η λύση. Πολύ καλός με την μπάλα στα χέρια, μπορεί να πάει σε όποιο σημείο θέλει στο παρκέ, χρησιμοποιώντας ένα σωρό από πολύπλοκες και δυναμικές σταυρωτές ντρίμπλες, παρότι ντριμπλάρει συνέχεια με το αριστερό. Στην επίθεση έχει δείξει ότι έχει ήδη στο ρεπερτόριο του το σουτ μετά από step back και side step, κάτι που είναι εντυπωσιακό για 18χρονο παίκτη. Έχει καλό ύψος για τη θέση του PG (1,96μ) και του αρέσει να παίζει δυνατά στην άμυνα, κάτι που θα γκελάρει με τους φίλους των Pistons.
Ένας σημαντικός παράγοντας που με κάνει αισιόδοξο για την πορεία του στο ΝΒΑ, είναι ότι βλέποντας βίντεο με τις εμφανίσεις του στην εθνική και την Cholet πριν δύο χρόνια και συγκρίνοντας τες με τις περσινές εμφανίσεις με την Ulm, είναι εμφανέστατη η βελτίωση τόσο σε τομείς όπως η αθλητικότητα και η εκρηκτικότητα, αλλά και σε πολλά τεχνικά στοιχεία. Τόσο το σουτ, όσο κυρίως η ντρίμπλα, είναι τρομερά βελτιωμένα και μας κάνουν να αισιοδοξούμε ότι έχει ακόμα περιθώρια βελτίωσης. Ειδικά για το σουτ, θα πρέπει να πούμε ότι ήταν ασταθές και το εντυπωσιακό είναι ότι σούταρε καλύτερα μετά από ντρίμπλα, παρά σε catch and shoot καταστάσεις¹.
Εκεί βρίσκεται και ο παράγοντας που θα καθορίσει το ταβάνι του. Αν μπορέσει να γίνει ένας καλός σουτέρ, όπως δείχνουν τα ποσοστά του στα σουτ μετά από ντρίμπλα και τα ποσοστά στις ελεύθερες βολές (91% σε 10 παιχνίδια στο Eurocup), τότε οι Pistons ή όποια άλλη ομάδα τον επιλέξει θα έχει βρει τον βασικό PG για τα επόμενα δέκα χρόνια. Τέλος, ένα αρνητικό σχόλιο που ακουγόταν παλαιότερα ήταν το γεγονός ότι σε πολλά σημεία ενός αγώνα “εξαφανιζόταν”. Σε αυτό μάλλον παίζει ρόλο το Ευρωπαϊκό μπάσκετ και το γεγονός ότι είναι λιγότερο προσωποκεντρικό/ηλιοκεντρικό σε σχέση με το πώς παίζεται στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Αντίθετα, στο πλαίσιο του ΝΒΑ, ο Hayes θα είναι ένας παίκτης που θα παίρνει πολλές αποφάσεις και θα έχει για πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του.
8. Με το #8 οι New York Knicks…
….κάνουν μία ρημάδα σωστή κίνηση και επιλέγουν τον Kira Lewis Jr
Tom Thibodeau, ομάδα που χτίζεται από την αρχή μέσω της αμυντικής συνέπειας, ένας πυραυλοκίνητος χειριστής που θα αναλάβει να τρέξει την επίθεση. Τι μπορεί να πάει στραβά;
Οκ, τέλος οι αναφορές στον Derrick Rose, δε θα στενοχωριόμαστε πρωινιάτικα (μεσημεριάτικα, βραδιάτικα, όποτε διαβάζετε αυτές τις γραμμές). Κατά τη γνώμη μας, ο Kira Lewis είναι από τους πιο υποτιμημένους παίκτες αυτής της φουρνιάς, καθώς στα περισσότερα mock drafts τον συναντάμε πολύ μακριά από τη δεκάδα.
Το βασικό στοιχείο του επιθετικού παιχνιδιού του είναι η εκρηκτικότητά του και η ικανότητα να τη χρησιμοποιήσει για εύκολο σκορ. Ο Kira πηγαίνει αρκετά συχνά σε drive, εκμεταλλευόμενος το πρώτο βήμα, χρησιμοποιεί εναλλαγές ρυθμού για να ξεφύγει από τους αμυντικούς και είναι αρκετά ευρηματικός στα τελειώματα του. Floaters, εναλλαγή χεριών στον αερα, euro-step, το κόλπο έχει απ’ όλα. Γύρω από αυτή τη δυναμική, σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό του χειρισμό στην μπάλα, χτίζονται και τα υπόλοιπα, καθ’ ότι ο Lewis είναι καλός πασέρ και σιγά σιγά προσθέτει και την απειλή από περιφερειακό σουτ (36% σε 5 προσπάθειες ανα αγώνα τη δεύτερη σεζόν στην Alabama, στους συνολικούς 18,5 πόντους μ.ό). Aν μπορούμε να κάνουμε μία σύγκριση με αθλητή που αγωνίζεται αυτή τη στιγμή στο ΝΒΑ, έχει παρόμοιο επιθετικό πακέτο με εκείνο του De’Aaron Fox, με καλύτερο release στο σουτ (και μάλλον μεγαλύτερη άνεση σε off-ball παιχνίδι). Προφανώς όχι τόσο ‘’ραφιναρισμένο’’ πακέτο όσο κάποιος που αγωνίζεται ήδη στο τοπ επίπεδο όπως ο Fox, αλλά η εικόνα τους μοιάζει αρκετά. Ο Thibodeau αρέσκεται σε γρήγορα και δυναμικά γκαρντ-‘’ταύρους’’, ο Lewis θα δώσει αρκετό ρυθμό και καλό transition, σε μία επίθεση που ούτως ή άλλως δεν έχει κάποιον σοβαρό χειριστή-σημείο αναφοράς, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στον RJ Barrett να είναι σε καθαρό wing ρόλο, όπως στο Duke.
Αμυντικά στέκεται παραπάνω από αξιοπρεπώς, για την ακρίβεια είναι πολύ καλός on-ball και στο 1v1 με αντίπαλα guards, χρησιμοποιώντας τα γρήγορα πόδια του, ώστε να μένει πάνω στην μπάλα. Τα όποια προβλήματα, όπως και στη συγκριτική με τον Fox άλλωστε, έχουν να κάνουν με το λεπτό κορμί του και τη συνολική του δύναμη, κάτι στο οποίο πιθανότατα θα χτυπάνε τα πιο έτοιμα σωματικά guard του ΝΒΑ. O Lewis πάντως είναι συνεπής στη συνολική ομαδική άμυνα και σε καμία περίπτωση δε θα αποτελέσει τρύπα.
Έχουμε λοιπόν έναν γρήγορο και αθλητικό χειριστή, που μπορεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του (και δείχνει flashes ικανού δημιουργού συνολικότερα) και ικανό αμυντικό για τα πλάνα του Thibodeau. Οι Knicks έχουν την πολυτέλεια να του δώσουν χρόνο ώστε να ‘’μάθει’’, με όποια λάθη και ασυνέπεια θα συνοδευτεί αυτή η απόφαση. Στην πραγματικότητα και με όλα τα δεδομένα στο τραπέζι (franchise, προπονητής, ζυγαριά rebuild-contending να γέρνει ξεκάθαρα στην πρώτη πλευρά), o Lewis είναι μία πολύ έξυπνη επιλογή για τη Νέα Υόρκη. Ήδη άλλωστε, σύμφωνα με τον Stefan Bondy, ο Lewis έκανε pre-draft προπόνηση για εκείνους. Αφήστε τους Westbrook και τις λοιπές ανοησίες.
9. Με το #9 οι Washington Wizards επιλέγουν τον Isaac Okoro
Με την επιστροφή Wall και μετά και την ανανέωση του Beal, οι Wizards θα χρειαστούν να βρούνε ένα φτερό που θα παίζει καλή άμυνα και θα τους βοηθήσει να κερδίσουνε περισσότερα παιχνίδια. Η απάντηση είναι ο Isaac Okoro, ένας σούπερ αθλητικός forward μέ ύψος 1,98μ, ο οποίος στα παιχνίδια του Auburn μάρκαρε τον καλύτερο αντίπαλο παίκτη είτε ήταν PG είτε ακόμα και PF. Όπως είχαμε πει και παλιότερα εκτός της άμυνας, έδειξε φέτος αρκετά στοιχεία ως δημιουργός με την μπάλα στα χέρια, ειδικά απέναντι σε close out. Πρόκειται για ακόμα έναν παίκτη με ερωτηματικά στο σουτ (28,6% στα τρίποντα και 67,2% στις βολές), όμως όπως είδαμε και στα play off, μεγάλα φτερά που ειδικεύονται στην άμυνα και στην επίθεση μπορούν να δημιουργήσουν σε έναν βαθμό για τους ίδιους και τους συμπαίκτες τους, είναι σπάνια και συνάμα χρήσιμα για όλες τις ομάδες.
Ίσως δεν έχει τα προσόντα να γίνει σουπερ σταρ, αφού θα πρέπει να κάνει πραγματικά άλματα στο επιθετικό του παιχνίδι, όμως έχει τα προσόντα να γίνει ένας πολύ χρήσιμος ρολίστας που θα μαρκάρει τουλάχιστον τρεις θέσεις και που θα κάνει την ομάδα καλύτερη όσο θα αγωνίζεται. Ναι, ίσως να μην ακούγεται πολύ θελκτικό για επιλογή στο #10, αλλά στο συγκεκριμένο draft θα άξιζε το ρίσκο ίσως και λίγο πιο ψηλά για τον συγκεκριμένο παίκτη, αφού έχει πείσει ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός και παρότι αυτό δεν μεταφράζεται πάντα σε νούμερα, κάνει πάντα τη διαφορά για τις ομάδες που θέλουν να έχουν στόχο τα play off.
10. Με το #10 οι Phoenix Suns επιλέγουν τον Devin Vassell
... ο οποίος για πολλούς ίσως είναι καλύτερο τριάρι και από τον Okoro που έχουμε πιο πάνω. Έχουν ίδιο ύψος (1,98μ) αν και ο Vassell ζυγίζει ούτε λίγο ούτε πολύ 20 κιλά λιγότερο. Είναι επίσης πολύ καλός αμυντικός, αν και το δυνατό του σημείο δεν είναι η άμυνα πάνω στην μπάλα, αλλά η ομαδική άμυνα και η άμυνα στην αδύνατη πλευρά. Έχει γρήγορα πόδια και μπορεί να καλύψει πολύ έδαφος σε μικρό χρονικό διάστημα, πράγμα που τον κάνει πολύ καλό αμυντικό σε βοήθειες, αλλά και σε close out.
Στην επίθεση το βασικό του προσόν είναι το σουτ, αφού τη χρονιά που μας πέρασε είχε 41,5% σε 3,5 προσπάθειες για τρίποντο ανά αγώνα. Βέβαια βλέποντας με περισσότερη προσοχή, παρατηρούμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των τριπόντων είναι catch and shoot και πολύ σπάνια μετά από ντρίμπλα. Γενικά έδειξε λίγα στοιχεία με την μπάλα στα χέρια και αυτό μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχει περιορισμένο ταβάνι στο επιθετικό κομμάτι. Βέβαια θα πρέπει να αναφέρουμε ότι στη δεύτερη χρονιά του στο FSU βελτίωσε το σκοράρισμά του μετά από ντρίμπλα από μέση απόσταση (την πρώτη χρονιά είχε μόνο ένα εύστοχο τέτοιο σουτ και τη δεύτερη 39). Αν αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού του το εξελίξει και μπορέσει να είναι αποτελεσματικός σε σουτ τριών πόντων μετά από ντρίμπλα, τότε σίγουρα θα γίνει ένας από τους τρεις καλύτερους παίκτες του draft, Σε αντίθετη περίπτωση θα εξελιχθεί σε έναν παίκτη όπως ο Danny Green, ο οποίος είναι πάντα χρήσιμος σε ομάδες που κυνηγούν το πρωτάθλημα. Θα μας άρεσε να επιλεγεί από τους Suns, αφού σε συνδυασμό με τον Mikal Bridges θα μπορούσαν να κάνουν ένα πολύ καλό αμυντικό δίδυμο που θα καλύπτει τις αδυναμίες του Booker.
11. Με το #11 οι San Antonio Spurs επιλέγουν τον Obi Toppin
Πώς θα σας φαινόταν ο Popovich να κοουτσάρει έναν μπασκετμπολίστα που κάπου, κάπως, θυμίζει Amar’e Stoudemire; Καθόλου άσχημο. O Toppin είναι τρομακτικά αθλητικός, το γεγονός αυτό του επιτρέπει να τελειώνει φάσεις πάνω από το στεφάνι με μεγάλη άνεση, ενώ αρέσκεται στο να έχει γρήγορα τελειώματα (ή γρήγορα καρφώματα, για να είμαστε συγκεκριμένοι) μετά από ποστάρισμα, ίσως το πιο χαρακτηριστικό σημείο στο οποίο το μάτι φωτογραφίζει μία έκδοση του Amar’e. Παρ’ ότι προτιμά παιχνίδι με πλάτη ή να σκοράρει μετά από ρολ στο καλάθι, η δεύτερη σεζόν στο Dayton τον είδε να προσθέτει και το στατικό περιφερειακό σουτ, με αρκετές προσπάθειες και ικανοποιητική ευστοχία μάλιστα (39% σε τρεις προσπάθειες ανα αγώνα). Πολύ καλός επιθετικός, όπως δείχνουν και οι 20 πόντοι που είχε μέσο όρο, ταχύτητα μετά τα σκριν που δίνει, ενώ είναι και ικανός ριμπάουντερ, αν και μάλλον αυτό στηρίζεται περισσότερο στα αθλητικά του προσόντα και όχι τόσο στο σωστό διάβασμα του παιχνιδιού. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μία αρκετά καλή επιλογή για τα πικ μετά την πρώτη δεκάδα και οι Spurs, με ένα ρόστερ γεμάτο γκαρντ και φτερά (Μurray, White, DeRozan, Walker, Keldon Johnson, Mills Forbes) μπορούν να επενδύσουν σε έναν forward που θα τους προχωρήσει σιγά-σιγά από την εποχή των Aldridge και Gay.
Αδυναμίες υπάρχουν, κυρίως στην αμυντική πλευρά του παρκέ, εκεί που ο Toppin δεν ξεφεύγει από τα όσα ζητήματα έχουν κορμιά σαν και το δικό του. Όχι ξεκάθαρος ψηλός, ούτε όμως και κάποιος που βλέπεις εύκολα να βγαίνει στα φτερά, πολλές φορές παιδεύεται όταν καλείται να παίξει πάνω σε αντίπαλους χειριστές. Τα ζητήματα έρχονται όμως απέναντι σε μεγαλύτερα σώματα. Ο Toppin κλήθηκε σε αρκετές στιγμές να μαρκάρει τα αντίπαλα 5αρια και όταν είσαι 2.03, 100 κιλά περίπου και όχι ο LeBron James, θα ζοριστείς. Ίσως αυτή η δυσκολία στην αμυντική προσήλωση να τον έχει φέρει τελικά εκτός πρώτης δεκάδας, όπως και το γεγονός ότι είναι ήδη 22 ετών, σε εποχές που ψηλά στο draft αναζητούνται ακατέργαστα διαμάντια. Εμείς λοιπόν τον στέλνουμε στο franchise που δεν έχουν τέτοια θέματα, αρκεί ο παίκτης που θα πάρουν να έχει ταλέντο. Kαι να βάλει τη ψυχή του στο soul box.
12. Με το #12 οι Sacramento Kings επιλέγουν τον Aaron Nesmith
-Tι θα κάνουν οι Kings δηλαδή, θα πάρουν τον παίκτη που μοιάζει με τον Buddy Hield, ενώ έχουν τον κανονικό;
-Όχι, θα πάρουν τον παίκτη που θα στείλει τον Buddy Hield και το συμβόλαιό του αλλού, παίρνοντας και το #24 από την πλάτη του στην πορεία.
Ο παραπάνω μινι-διάλογος είναι εικονικός και εμπεριέχει και μία κάπως τολμηρή τοποθέτηση, αλλά ναι, έχει λογική οι Kings να κοιτούν τον Nesmith με τη δωδέκατη επιλογή στο draft. Tα καλά χέρια δεν περισσεύουν ποτέ και ο συγκεκριμένος είναι χέρι. Για την ακρίβεια βρωμόχερο. 52% σε 8 προσπάθειες ανα αγώνα από την περιφέρεια, στην τελευταία του σεζόν στο Vanderbilt, εξαιρετικός σουτέρ από γωνίες και οff-ball, επιτίθεται με άνεση μετά από close-out, ενώ μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να εκτελέσει μετά από ντρίμπλα. Στα συν του ότι μιλάμε για αρκετά καλό αμυντικό στα φτερά, με ικανότητα να μείνει κοντά στον αντίπαλο ή να διορθώσει γρήγορα αρχική κακή τοποθέτηση.
Παρ’ ότι τον έχουμε δει σε κάποια αρκετά αθλητικά τελειώματα, δεν είναι ιδιαίτερα εκρηκτικός, ενώ ο μέτριος χειρισμός του θα τον φέρει, τουλάχιστον αρχικά, μακριά από τα πολλά-πολλά με την μπάλα, πλην του σκορ που σαφώς μπορεί να προσφέρει (23 πόντοι μ.ό τη σεζόν που προηγήθηκε). Δεν μας πειράζει καθόλου αυτό. Οι Kings είναι ένα σύνολο με ξεκάθαρο βασικό χειριστή τον Fox και ό,τι προσφέρει ο Bogdanovic σε δεύτερο επίπεδο, οπότε εκεί μπορεί να κουμπώσει το #24 του Vanderbilt. Ποιοτικό σουτ, επαφές κυρίως για εκτέλεση, διάθεση στην άμυνα. Ο Nesmith πράγματι μοιάζει με τον Hield σε αρκετά σημεία, κυρίως εκτελεστικά, ενώ μπορεί -θεωρητικά πάντα, στο χαρτί- να σταθεί καλύτερα αμυντικά. Παρόμοιο πακέτο, λίγο ψηλότερος, μικρότερη ηλικία και χαμηλότερο συμβόλαιο, αν πιστέψουν οι Kings πως και το ταβάνι του είναι τουλάχιστον παρόμοιο με του Hield, είναι ένα ‘’ρίσκο’’ που αξίζει να πάρουν. Στη χειρότερη, απλά γεμίζουν λίγο παραπάνω στις θέσεις των περιφερειακών.
13. Με το #13 οι New Orlean Pelicans επιλέγουν τον Saddiq Bey.
Πιστεύω ότι οι Pelicans έχουν δύο παίκτες γύρω από τους οποίους θα χτίσουν την ομάδα του μέλλοντος στους Ingran και Williamson και από εκεί και πέρα πολύ καλούς βετεράνους (Holiday, Favors, Redick), συν κάποιους νεαρούς που ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο πόσο καλοί θα γίνουν στο μέλλον (Nickeil Alexander Walker, Jaxson Hayes) ή κατά πόσο χωράνε δίπλα στους δύο αστέρες (Lonzo Ball). Έχουν επίσης πάρα πολλά picks από την ανταλλαγή του Anthony Davis. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν πολλά διαφορετικά πράγματα μέσω ανταλλαγών για να βελτιώσουν την ομάδα, αλλάζοντας κατά πολύ το σημερινό ρόστερ.
Αν πάντως θελήσουν να χτίσουν μακροχρόνια με το δίδυμο Ingram / Wililamson, ένας παίκτης που θα ήθελα να δω δίπλα τους είναι ο Saddiq Bey. O forward από το Villanova είναι πολύ καλός αμυντικός, που στο κολέγιο τον χρησιμοποιούσαν στο μαρκάρισμα μέχρι και κάποιων πολύ γρήγορων PG. Έχει μεγάλο άνοιγμα χεριών και παίζει καλή άμυνα πάνω στην μπάλα και κυρίως είναι καλός στην ομαδική άμυνα (περιστροφές, τοποθετησεις στην αδύναμη πλευρά), όπως η πλειοψηφία των prospect (ο Eric Paschall ήταν ο τελευταίος) που βγαίνουν από το κολέγιο του Jay Wright.
Στην επίθεση, το βασικό του προσόν είναι το σουτ όπου στην τελευταία του χρονιά στο κολέγιο ήταν πολύ βελτιωμένο (45,1% σε 5,6 προσπάθειες ανά αγώνα). Τα σουτ του ήταν κυρίως στατικά (δεν είναι ο σουτέρ που θα βγει με ταχύτητα μέσα από screen και θα εκτελέσει, ούτε πήρε πολλά σουτ μετά από ντρίμπλα), όμως δίπλα στους Ingram και Williamson θα βρει πολλά τέτοια σουτ με καλές προϋποθέσεις. Επειδή μακροχρόνια το δίδυμο Ingram / Williamson θα παίζει πολλά λεπτά μαζί, καλύπτοντας τις θέσεις των δύο ψηλών, ο Saddiq Bey (2,03μ) είναι forward που θα τους δώσει μέγεθος στη θέση τρία, ευελιξία στην άμυνα και παράλληλα καλό σουτ, οπότε και έξτρα χώρο για τους δύο αστέρες.
Τέλος, ένα στοιχείο που περνάει κάπως απαρατήρητο, αλλά θα τον βοηθήσει στο ΝΒΑ, είναι ότι μπορεί να πασάρει όντας σε κίνηση (κυρίως όταν έκανε επίθεση από την αδύναμη πλευρά απέναντι σε close out). Δεν περιμένουμε να γίνει δημιουργός (όπως πχ το άλμα που έκανε ο Taytum στα φετινά play off), αλλά όταν θα είναι στην αδύναμη πλευρά η επιλογή δεν θα είναι μόνο το σουτ, αλλά θα μπορεί να βοηθήσει κι αλλιώς την ομάδα, με επίθεση (κάποιες φορές) προς το καλάθι, είτε τελειώνοντας μόνος του τη φάση είτε πασάροντας (πχ κάτι που δεν μπορούσε να κάνει ο εξαιρετικός κατά τα άλλα Maxi Kleber στη σειρά με τους Clippers).
14. Με το #14 οι Boston Celtics επιλέγουν τον Tyrese Maxey
Παρόλο που θα θέλαμε να δούμε τον Desmond Bane, ο Maxey μοιάζει πολύ λογική κίνηση για τους Celtics. Σε ένα σύνολο γεμάτο φανταστικά φτερά και το συνδυασμό Kemba-Smart στον άσο, λείπει ενδεχομένως ένας combo με καλά drives και πιεστική άμυνα. Και αν μπορεί να σουτάρει και από την περιφέρεια, ακόμη καλύτερα. Ε, ο Maxey είναι ακριβώς αυτό. Slasher με δυναμικό πρώτο βήμα και αρκετά floaters από το midrange, ικανός σουτέρ (παρόλο που τα νούμερα δε δικαιώνουν πολύ το μάτι, σουτάρει με 30% από την περιφέρεια για την ώρα) και βασανιστήριο στην άμυνα. Παρ’ ότι 1,91μ, μπορεί να μαρκάρει όποιον περιφερειακό βρίσκει απέναντι και έχει την ικανότητα να μένει μπροστά από τον επιθετικό και να πιέζει την μπάλα, σχεδόν σε κάθε περίπτωση. Οριακά εκνευριστικός, σα μύγα το καλοκαίρι, που επιμένει να έρχεται στο κεφάλι σου. Σπάει τα σκριν, κρατά σταθερό το κορμί του, προτιμά να πρεσάρει συνεχώς από το να ρισκάρει κάποιο κλέψιμο που θα τον φέρει εκτός αμυντικής ισορροπίας.
Τα σχήματα με τον Kemba βγάζουν νόημα, καθώς μπορεί να σταθεί μια χαρά ως off-ball guard (και εντάξει, όποιος πάει στους Celtics γεννάει και σούπερ τρίποντο στην πορεία), το ίδιο και εκείνα με τον Smart, σε δίδυμο καμικάζι αμυντικών αποστολών. Λυπάμαι από τώρα τα guard που θα βρίσκονται απέναντί τους σε έναν αγώνα, μία χαλαρή Τετάρτη. Εκτός από τη σταθεροποίηση στο τρίποντο, έχει ενδιαφέρον κατα πόσο μπορεί να βελτιωθεί ως βασικός χειριστής, καθώς η ντρίμπλα του είναι ικανοποιητική, αλλά το court vision όχι και τόσο. Εδώ δεν ξέρω κατα πόσο μπορεί να τον ανεβάσει το περιβάλλον των Celtics, καθώς θα υπάρχουν πολλοί μπροστά του στην κλίμακα αποφάσεων (Kemba, Tatum, Brown, Smart κτλ κτλ). Ίσως και να μη χρειάζεται, αν καταφέρει να κάνει τα υπόλοιπα σε πολύ καλό βαθμό, όπως φαίνεται ως τώρα στην κολλεγιακή του πορεία, και προσθέσει και το ποιοτικό τρίποντο.
Στο συνολικό πάντρεμα, οι Celtics θα βρουν στοιχεία που τους λείπουν στην περιφέρεια και ο Maxey περιβάλλον ‘’πρωταθληματικού’’ ανταγωνισμού από την πρώτη του μέρα στο ΝΒΑ. Kαι αν όλα πάνε καλά, ο Calipari θα βρει ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ διαφήμιση για το guard-recruiting που κάνει στο Kentucky.
Σημειώσεις:
- Πίνακας από το Synergy όπως τον βρήκα στο κείμενο του @abovethbreak3
