Οκτώ σερί νίκες είναι αυτές φίλες και φίλοι, δεν περνούν απαρατήρητες. Όπως απαρατήρητο φυσικά δεν περνά το γεγονός πως το πετυχαίνουν χωρίς τον James Harden. Γιατί ναι, ο μούσιας μαζεύει γύρω του πλήθος συζητήσεων, συνήθως αρνητικών, ωστόσο μιλάμε για παίκτη που πέρυσι έδινε στους Sixers 21 πόντους μέσο όρο, και 10,7 ασίστ ώστε να λειτουργεί η επιθετική μηχανή. Η δικιά του συμβολή ήταν καίρια ώστε να έρθει μία δυνατή regular, το MVP του Embiid και πολλά ακόμη. Το διαζύγιο του με τους Sixers όμως, τους πρόσφερε την πιο ευτυχή δυνατότητα: Να απελευθερώσουν τον χειριστή και σκόρερ Tyrese Maxey, που από καιρό φώναζε πως είναι το κατάλληλο sidekick δίπλα στον Joel.
50 πόντοι λοιπόν. Οκ Tyrese, ήμασταν πάντα πάνω στο τρένο, αλλά τι πενήντα! Θα πει κάποιος εδώ, ‘’έτσι είναι η ησυχία ρε Γκουρούδες, βάζοντας πενηντάρες;’’ και μάλλον οφείλουμε να συμφωνήσουμε, ειδικά από τη στιγμή που ο Maxey τρέχει μία (μίνιμουμ) All-Star περίοδο ως τώρα, με 28,6 πόντους μέσο όρο, 7,2 ασίστ και ευστοχίες 50/43/93. Όργια, που ναι μεν μας δίνουν την αφορμή να συζητήσουμε για το ξεπέταγμα του μικρού, όμως έρχονται ‘’από μέσα’’, από το σύνολο της Philly, με βάση τον δικό τους πυρήνα. Αυτό φαίνεται άλλωστε από το γεγονός πως, παρά το επιθετικό του κρεσέντο με την μπάλα στα χέρια, αρκετές από τις δράσεις που δημιουργούνται για εκείνον προκύπτουν μέσα από τη συνολική κυκλοφορία, αλλά και την κίνησή του μακριά από την μπάλα. Αν ήμασταν στην Ευρωλίγκα και στον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα ας πούμε, θα μιλούσαμε για εσωτερικό upgrade. Αυτό συμβαίνει πάνω κάτω, στο ξεκίνημα μίας σεζόν που λίγκα, μίντια και φίλαθλοι περίμεναν τους Sixers στη γωνία, να τα σκατώσουν και να μπουν μπροστά τα trade machines για την ανταλλαγή Embiid.
Οι Sixers, πιο ταπεινά από ποτέ από τότε που ξεκίνησε το The Process, απαντούν με μία top-3 επίθεση και μία top-5 άμυνα ανά 100 κατοχές. Χρησιμοποιούν αρκετά τα σχήματα με δεύτερο χειριστή τον De’Anthony Melton, υποψήφιο μέλος της ‘’κάθε ομάδα θα έπρεπε να ‘χει έναν τέτοιον’’ πεντάδας του ΝΒΑ, όμως -επιτέλους- δοκιμάζουν και σχήματα με έναν χειριστή, τρία φτερά και Embiid, χωρίς τη στατικότητα του ‘’pick-and-roll και βολές’’ παιχνιδιού που υπήρχε με τον Harden. Με απλά λόγια, ο Nick Nurse (!) βλέπει την τάση και την ασφάλεια που πλέον υπάρχει στις αποφάσεις του σφαιράτου Maxey, και αφήνει λίγο πιο ελεύθερο το γκάζι. Ναι, ο ίδιος κόουτς που τράβαγε το χειρόφρενο στους Raptors και έπαιζε 42’ με το ίδιο σχήμα. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα στο ΝΒΑ, οι κόουτς δουλεύουν σε τέτοιο λέβελ που μόλις πιάσουν τη δυναμική του συνόλου τους, την καβαλάνε και τρέχουν μ’ αυτή. Τρέξιμο, όπως αυτό των Sixers στον αιφνιδιασμό, με ποσοστό 18,3% των κατοχών τους να είναι αφιερωμένο στο transition, απ’ όπου παίρνουν έξτρα 4,8 πόντους ανα 100 κατοχές. Για να γίνει αντιληπτό κιόλας μέσα από σύγκριση, αυτή είναι (προς ώρας) η 5η καλύτερη επίδοση στη λίγκα. Οι Sixers ήταν ψηλά και πέρυσι όσον αφορά την αποτελεσματικότητα (+3,7 πόντους), σε αρκετά χαμηλότερη συχνότητα ωστόσο.
Το πιο σβέλτο παιχνίδι, καθοδηγούμενο από τον Maxey, μάλλον δίνει και τη δυνατότητα στον Embiid να ξεκουράζει το μεγάλο κορμί του, και να ξεχωρίζει χωρίς να είναι διαρκώς στο ‘’σπρώξε-σπρώξε-σκόραρε’’. Τα τριάντα φτάνει άλλωστε ο Joel, τα χρόνια περνούν. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, σε αυτό το ασφαλώς μικρό δείγμα, τα on/off τον φέρνουν στην ‘’κακή’’ πλευρά όμως αυτό δε δείχνει πρόβλημα του Embiid, αλλά τη λειτουργικότητα των υπολοίπων. Υπάρχει ένα διαφορετικό πλάνο που δουλεύει, και εκεί πάνω ο Embiid έρχεται και βάζει 32,4 πόντους ανά αγώνα, μοιράζει 5,7 ασίστ πάνω στη ροή της επίθεσης, σκοράροντας με ευστοχία μεγαλύτερη του 50%. Το γήπεδο απλώνει, οι λοιποί Sixers ακροβολίζονται μέσα σε 8-10’’ δευτερόλεπτα, ο Embiid έχει τη δυνατότητα για ποιοτικές απομονώσεις. Κι εκεί…καλή τύχη κυρία Indiana, που έπεσες στη συγκυρία να γίνεις το παράδειγμα.
Τέσσερις σημειώσεις για τη συνέχεια, αφού καλώς ή κακώς μπήκαμε στο τρυπάκι των Sixers σε αυτή τη regular:
- O Robert Covington, επιφανές μέλος του The Process ακόμη κι αν έφυγε, είναι ξανά εδώ, δηλαδή ξανά στη Philly, και μάλλον κρίνεται απαραίτητος για τα περισσότερα σχήματα. Είναι ένα κορμί που, όταν αντέχει, μπορεί να μαρκάρει αντίπαλους και κυρίαρχους wing-forwards, και ταυτόχρονα να λειτουργεί ως side rim protector, σε μία άμυνα που ούτως ή άλλως βασίζεται στο drop του Embiid και την προστασία που μπορεί να παρέχει γύρω από το καλάθι. Σε 121 κατοχές και στις 5άδες που συμμετέχει ο RoCo, οι Sixers είναι στο +17,3, προφανώς σούπερ αμυντικά, αλλά και με ένα πανέμορφο 123,1 OffRtg. Σούπερ. Τι μας λείπει; Η ευστοχία και η συχνότητα της απειλής από τον Covington, που σουτάρει με 33% από την περιφέρεια σε μόλις 1,8 προσπάθειες ανα αγώνα. Κάθε εύστοχο τρίποντό του, θα είναι και μία έξτρα μαχαιριά στην αντίπαλη άμυνα, αλλά κι ένας ακόμη λόγος για να ξεχαρβαλώνουν οι Sixers όποιον βρίσκεται μπροστά τους.
- Αφού πιάσαμε τα τρίποντα, ας μείνουμε λίγο παραπάνω. Οι Sixers τρυπούν το καλάθι διαρκώς με την ικανότητα του Maxey (35% των προσπαθειών του κοντά στο καλάθι, με 58% ευστοχία) όμως δεν το επωφελούνται -ακόμη- σε μεγάλο βαθμό για εύκολες περιφερειακές εκτελέσεις. Η συχνότητα με την οποία εκτελούν από τις γωνίες είναι χαμηλή (6,7% στο σύνολο των προσπαθειών) όπως και η ευστοχία, με 37,5%. Καμιά φορά, αρκεί ένα απλό kick-out. Και ναι, δεν είναι πια στο ρόστερ ο μάστερ PJ Tucker αλλά πρώτον, κι εκείνος έχει πέσει και οι Clippers παρακαλάνε μπας και επανέλθει, και δεύτερον υπάρχουν χέρια. Harris, Morris, Korkmaz, ακόμη κι ο Batum. Μία μικρή προσαρμογή ίσως απογειώσει την κατάσταση.
- Δεν ανέφερα επίτηδες τον Kelly Oubre ο οποίος πετάει (16,3 πόντοι με 38% από την περιφέρεια, άκρως απαραίτητο) αλλά δυστυχώς χτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο, σ’ ένα ατύχημα που όπως λέει το ρεπορτάζ τον έχει αφήσει με μερικά σπασμένα πλευρά, αλλά και τραυματισμούς στον γοφό και στο πόδι. Να είναι καλά και υγιής ο γίγαντας, με το καλό να επιστρέψει.
- Κάποιος να συγκρατήσει τον all-in τζογαρόδο που κρύβει μέσα του, ή μάλλον προβάλλει άνετα και προς τα έξω του, ο Daryl Morey. Βλέπει την ομάδα να πετάει, πήρε και το (αρκετά συμπαθητικό) πακέτο με την ανταλλαγή του Harden, πιθανότατα τον τρώει το χέρι του για έναν ακόμη σταρ. Εγώ θα του προτείνω να αντιμετωπίσει τη φαγούρα με κάποια ενυδατική κρέμα, και αντ’ αυτού να βγει στην αγορά για ρολίστες είτε στα φτερά, είτε για κάποιον χειριστή που κουμπώνει με τους Maxey και Melton και μπορεί να απορροφήσει επιθέσεις, χωρίς να μπλέκει με το κεντρικό μοτίβο. Οι Sixers είναι μια χαρά, είναι διασκεδαστικοί, don’t mess with them.
