(φωτογραφία απο τον ιστότοπο sport24.gr)

Οκ, αυτό θα είναι δύσκολο.

Ο Ολυμπιακός ήταν πέρυσι γαμώ τις ομάδες. Έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκα, χωρίς να παίζει ελκυστικά, αλλά παίζοντας άκρως αποτελεσματικά. Δεν ξέρω αν το θυμάστε, είχε αρχίσει την χρονιά αλλιώς, σε υψηλό τέμπο και σουτάροντας παραπάνω τρίποντα, τα οποία δεν πολυέμπαιναν. Αργότερα, και καθώς οι τραυματισμοί συσσωρεύονταν, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γύρισε στην αγαπημένη του συνταγή, απολύτως θεμιτά. Η ομάδα έφτασε μέχρι το τέλος γιατί έπαιζε αμυνάρα και γιατί Σπανούλης και Πρίντεζης υποστήριξαν απόλυτα το επιθετικό πλάνο, που τους ήθελε σχεδόν αποκλειστικούς πρωταγωνιστές.

Τον Αστέρα που ξέρατε να τον ξεχάσετε. Ο εμβληματικός προπονητής Ράντονιτς, καθώς και οι Γιόβιτς, Γκούντουριτς, Κούζμιτς, Μίτροβιτς και Σιμόνοβιτς δεν ειναι πια κάτοικοι Βελιγραδίου. Τους πήραν (μεταξύ άλλων και) τα οικονομικά προβλήματα και έτσι στις παρυφές του φρούριου Καλεμέγκνταν υπάρχουν πλέον νέοι κάτοικοι. Το Σέρβικο στοιχείο του Αστέρα είναι και πάλι έντονο, διαχέεται μέχρι τα βάθη του νεανικού του πάγκου και υπόσχεται να δώσει δύσκολα βράδια σε όποιον το υποτιμήσει. Παρόλα αυτά, οι ανανεωμένοι ερυθρόλευκοι θα στηριχτούν φέτος σε ξένους περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, με τις επιλογές να γίνονται εγκαίρως και να αφορούν κυρίως βετεράνους των ευρωπαϊκών γηπέδων, όπως οι Φελντέιν, Ρότσεστι και Πέρο Άντιτς. Ο νέος Αστέρας δεν ξεχνά από που προέρχεται, αλλά ζητάει απεγνωσμένα την συνεισφορά εκείνων που δεν ήθελαν οι άλλοι.

Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο η πρωτοχρονιά είναι την 1η του Γενάρη (αγωνιστικό για το "του Ιανουαρίου"). Κανονικά θα έπρεπε να είναι σήμερα , που μπαίνει ο Οκτώβρης , ή Οκτώβριος. Είναι η ουσιαστική αλλαγή του χρόνου, όπως και να το πάρει κανείς. Ο Σεπτέμβρης είναι μία συνέχεια του καλοκαιριού. Ο καιρός είναι καλός με μία πρέζα ψυχρούλας και δυο σταγόνες νερό, και αν δεν είσαι κάπου στο Αμβούργο τίποτα δεν θυμίζει φθινόπωρο. Πρόκειται ουσιαστικά για την γλυκιά αίσθηση της αναβολής, η οποία αν προκαλείται από τον εαυτό ονομάζεται και αναβλητικότητα. Η μούχλα της θερινής ραστώνης δεν ξύνεται εύκολα από το δέρμα.

Η Χίμκι επιστρέφει στην ευρωλίγκα με φιλοδοξίες και σχεδόν ολικό λίφτινγκ. Παίκτες που ήταν για πολλά χρόνια στην ομάδα έφυγαν την τελευταία διετία και πλέον η δεύτερη τη τάξει ρωσική ομάδα κοιτάζει προς την διάκριση υπό ένα τελείως διαφορετικό τακτικό πρίσμα. Θα έλεγε κανείς πως η σκάρτη διετία Ιβάνοβιτς εξυπηρέτησε αυτόν τον ακριβώς τον σκοπό: το πέρασμα από το συστηματικό μπάσκετ του Ρίμας Κουρτινάιτις στο δόγμα "αμυνα και ρυθμός" του Γιώργου Μπαρτζώκα. Στις περιγραφές γύρω από τον Ελληνα τεχνικό συχνά μένει απ'εξω ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του. Φτιάχνει εξαιρετικές αμυντικές ομάδες, όπως ήταν τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και οι Κουμπάν - Μπαρτσελόνα. Απλώς η τελευταία δεν είχε κάτι άλλο να επιδείξει. Η Χίμκι αντίθετα δείχνει ένα σύνολο πιο κοντά στα θέλω του κόουτς, καθώς εκεί ο Μπαρτζώκας θα βρει μεταξύ αλλων και έναν παίκτη-δώρο, τυλιγμένο σε κορδέλα. Τον Αλεξέι Σβεντ. Για να δούμε μερικά πραγματάκια.

Λίγα παιχνίδια βγάζουν τόσες ιστορίες όσο το Σλοβενία - Ισπανία. Διάφορα παραμύθια διασταυρώθηκαν μεταξύ τους στο παρκέ του Σινάν Ερντέν , με την λήξη του αγώνα να καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα μπασκετικά ιστορικό. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και τόσα χρόνια (τουλάχιστον 15) που οι συγχρονοι κυρίαρχοι του ευρωπαϊκού μπάσκετ ηττήθηκαν τόσο εμφατικά, κάτι που αποτελεί ένα παραμύθι από μόνο του. Επειδή όμως κάθε άλλο παρά μπορεί οποιοσδήποτε να προεξοφλήσει το τέλος της κυρίαρχίας τους, οι υπόλοιπες ιστορίες δείχνουν απείρως πιο ελκυστικές προς διήγηση.

Η εθνική αποκλείστηκε από το Ευρωμπάσκετ, χάνοντας από μία καλύτερη ομάδα. Εμεινε μια αίσθηση ότι οι Ρώσοι δεν ήταν ανώτεροι, αλλά είναι ψευδής. Αν δεν ήταν, δεν θα κέρδιζαν. Το να έχει κανείς περισσότερα όπλα έτοιμα, και να τα βγάζει στο παρκέ, είναι και αυτό ένας σημαντικός δείκτης, κι ας μην τρομάζει συνολικά το ρόστερ ή το μπάσκετ που ξεδιπλώνεται στο παρκέ. Είναι καλή η ομάδα του Μπαζάρεβιτς και δίκαια είναι στην τετράδα, καθώς δούλεψε επάνω στις αξίες κορυφαίων ρωσικών συλλόγων, οι οποίοι εν πολλοίς φέρουν τη σφραγίδα και Ελλήνων προπονητών. Μαζί της στην τετράδα οι αναμενόμενες Σερβία και Ισπανία, όπως και η Σλοβενία των δύο σούπερ γκαρντ, η οποία επιβίωσε της punch-to-punch μονομαχίας με τους Λετονούς. Ηταν ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια της πρόσφατης ιστορίας των Ευρωμπάσκετ, και όχι μόνο. Πάμε στο μαντρί να δούμε τι έχει μέσα.

"Δεν είναι πίεση, είναι τιμή να μας συγκρίνουν με τους Γκασόλ. Είναι θρύλοι. Πρέπει να τους ακολουθήσουμε, εγώ και ο αδερφός μου, και πρέπει να αρχίσουμε αμέσως , τόσο στην εθνική ομάδα, όσο και στο ΝΒΑ. Πρέπει να κάνουμε πολλά για να γίνουμε σαν εκείνους. Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο". Ο Γκιγιέρμο (Ουίλι) Χερνανγκόμεζ δεν φοβάται να μπει στην κουβέντα, κι ας μην την έχει αρχίσει ο ίδιος. Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που συγκρίνουν τον ίδιο (23, 2,11) και τον αδερφό του Χουάντσο (21, 2,06) με τους Πάου και Μαρκ Γκασόλ, στην προσπάθεια να ξεκινήσει από εδώ μία ακόμη συναρπαστική μπασκετική ιστορία. Θα ήταν όντως υπέροχο αν σε αυτό το Ευρωμπάσκετ προέκυπτε και ένα παραμύθι διαδοχής, το οποίο μάλιστα θα μπορούσε να κρατήσει χρόνια, και να διατηρήσει την Ισπανία ως την δεύτερη μεγαλύτερη μπασκετική δύναμη του πλανήτη. Οι Ισπανοί είναι ήδη κάτι σαν μύθοι στην ιστορία των Ευρωπαϊκών εθνικών διοργανώσεων , και τα δύο νεαρά αδέρφια θα μπορούσαν να εγγυηθούν μέχρι και την αιωνιότητα, που λέει ο λόγος.

(φωτογραφία από τον ιστότοπο sport24.gr)

Δυστυχώς δεν μπορούμε να αναπαράγουμε την φωτογραφία, καθώς μπορεί να μας κυνηγήσουν για πνευματικά δικαιώματα, αλλά τουλάχιστον όλοι λίγο εώς πολύ θα είδατε το τσιτάτο των παικτών της εθνικής, αμέσως μετά τον νικηφόρο αγώνα απέναντι στους Λιθουανούς. "Σας γαμάμε με τον Μίσσα" έγραψαν σε ένα πινακάκι τακτικής, κάτι που μάλλον δίκαια χαρακτηρίστηκε από τον Τύπο ως "επικό", καθώς έτσι κι αλλιώς οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Βέβαια για εμάς τους μεταδομιστές, οι λέξεις έχουν νόημα μόνο προσωρινά, συνεπώς στηρίζουμε την δημοσιογραφική αναπαράσταση. Ο Μίσσας, εξάλλου, σχεδίασε πολύ καλά το νικηφόρο παιχνίδι, χτυπώντας την Λιθουανία ακριβώς στα σημεία που έπρεπε.

Είναι ομολογουμένως μία αμήχανη στιγμή αυτή. Βλέποντας την πικ εν ρολ άμυνα της εθνικής με τον Μπουρούση στην πεντάδα, όπως και την αντίδραση μέσα από smallball σχήματα με τον Θανάση και τον Πρίντεζη να αναχαιτίζουν συνδυασμούς, ο μπασκετικός φίλαθλος αναφωνεί την φράση-ταμπού, που πλέον μοιάζει με κραυγή απόγνωσης: "Βάλε μέσα τον Αγραβάνη".

Στο Κλουζ της Ρουμανιας θα αναμετρηθούν δύο ξεκάθαρα φαβορί , ένα γερό αουτσάιντερ και τρία σύνολα που δείχνουν να βράζουν στο ίδιο καζάνι, αν και μάλλον δεν είναι έτσι. Η έδρα λογικά δεν θα σώσει τους αδύναμους οικοδεσπότες, καθώς Τσεχία (κυρίως) και Ουγγαρία δείχνουν πιο ανταγωνιστικές. Η Ισπανία και η Κροατία θα κάνουν ψώνια, το Μαυροβούνιο μοιάζει ανισόρροπα επικίνδυνο, ενώ η Τσεχία θα στηριχτεί σχεδόν εξ ολοκλήρου στις πλάτες του Σατοράνσκι, καθώς φέτος Βέσελι δεν υπάρχει. Κρίμα, διότι οι Τσέχοι ήταν ελκυστικοί στην προηγούμενη διοργάνωση, κυρίως λόγω του καταπληκτικού αυτού πικ εν ρολ διδύμου. Ας δούμε μία όμορφη πεντάδα παικτών που αξίζει να προσέξετε, καθώς και κάποια επιμέρους στοιχεία.