Η τρίτη αγωνιστική της Ευρωλίγκα είχε χρώμα πράσινο, καθώς η θαυμάσια Ζαλγκίρις πέτυχε σπουδαία εκτός έδρας νίκη στο Παλάου Μπλαουγκράνα επί της Μπαρτσελόνα. Ο Σάρας συνεχίζει να αφήνει διαπιστευτήρια πολύ καλού κόουτς, την ίδια στιγμή που ο Πάμπλο Πριχιόνι είδε την θητεία του στον πάγκο της Μπασκόνια να τερματίζεται πρόωρα. Η κακή περιεφεριεακή στελέχωση των Βάσκων δεν επέτρεπε υπερβάσεις. Οι ελληνικές ομάδες έφεραν προβλέψιμα αποτελέσματα, ενώ ο Αντρέα Τρινκιέρι επέστρεψε στην Βαμβέργη θριαμβευτής. Πού θα πάει, κάποτε το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα και θα πιούμε παρέα ένα κρασί. Πριν δούμε τις κατηγορίες της περίληψης, να σημειώσουμε επίσης οτι ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει ξεκινήσει με 3-0. Μπορεί αυτό να ήρθε εντός έδρας με ομάδες της δεύτερης ταχύτητας, όμως η ελαχιστοποίηση των απωλειών σε τέτοια παιχνίδια είναι πολύ σημαντική στην οικονομία ενός πρωταθλήματος. Πάμε.

Ο τίτλος δεν τα λέει όλα, καθώς θα πούμε κι άλλα. Όμως όπως και να το πάρει κανείς, είναι ευτυχία για ένα σύνολο να διαθέτει έναν παίκτη σαν τον Γιώργο Πρίντεζη. Στο μπάσκετ βλέπετε, συχνά συμβαίνει το εξής. Όταν ένα παιχνίδι οδηγείται στην λεγόμενη crunch time (δηλαδή είναι ντέρμπι μέχρι το τέλος), τα playbook πηγαίνουν στην άκρη χάρην ασφαλέστερων επιλογών, οι οποίες δεν είναι ακριβώς "ασφαλέστερες". Είναι παρόλα αυτά αναπόφευκετες, καθώς οι παίκτες κουράζονται και η ομαδική σκέψη δυσκολεύει. Οπως δείχνουν ξεκάθαρα και στοιχεία από το ΝΒΑ, το παιχνίδι ένας εναντίον ενός επανέρχεται στις επιλογές των προπονητών στο τέλος των αγώνων, και ας μην είναι το πιο αποτελεσματικό στην συνολική διάρκεια τους.

Τρεις παίκτες του Αστέρα είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία από τον προπονητή τους. Δεν είναι το πιο σπάνιο πράγμα του κόσμου, αλλά σίγουρα ούτε και το πιο συνηθισμένο. Ο 31χρονος Ντούσαν Αλιμπίγεβιτς κοουτσάρει φέτος στον πάγκο των πρωταθλητών Σερβίας τον 35χρονο Πέρο Αντιτς, τον 33χρονο Μίλκο Μπιέλιτσα και τον 32χρονο Τέιλορ Ρότσεστι, φέρνοντας και τους τρεις στην πρώτη γραμμή του rotation και ευελπιστώντας να πάρει εκείνους το νέο. Ακούγεται κάπως οξύμωρο είναι η αλήθεια να στηρίζεται μια αλλαγή σε βετεράνους, όμως στην περίπτωση του Αστέρα είναι λογικό. Με την αποψίλωση του ρόστερ και την φυγή του Ράντονιτς, οι τρεις έμπεροι παίκτες ενσωματώνουν στοιχεία που ο πρώην προπονητής των Σέρβων δεν είχε στις δικές του μαχητικές ομάδες. Επάνω σε αυτά, ο νεαρός Αλιμπίγεβιτς καλείται να δομήσει έναν πιο "μοντέρνο"¨Αστέρα και να δικαιώσει όσους βλέπουν σε εκείνον ένα προπονητικό ταλέντο. Αποδείξεις για αυτό δεν υπάρχουν ακριβώς απτές, καθώς η δεύτερη θέση της Ζελέζνικ στο περσινό πρωτάθλημα Σερβίας αποτελεί απλώς ένα δείγμα δωρεάν.

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλα απέναντι στην Μπάμπεργκ και σκόραρε πολύ , 93 πόντους. Αν κοιτάξει κανείς το φύλλο της στατιστικής (ή το γουεμπσάιτ τέλος πάντων) βγάζει σχεδόν αυτόματα την αλήθεια της νίκης, ακόμη και αν είναι μεταδομιστής, μη χέσω. Οι δυο αντίπαλοι είχαν ακριβώς τα ίδια ριμπάουντ, λάθη και ασίστ , ενώ κέρδισαν περίπου τα ίδια φάουλ. Οι πράσινοι επικράτησαν γιατί πιο πολλές επαφές κατέληξαν σε βολές, αλλά κυρίως διότι ήταν πιο εύστοχοι, εκτοξεύοντας τα ποσοστά τους στον ουρανό (60% στα δίποντα και 56,3% στα τρίποντα). Υποθέτω η ευστοχία είναι καλό νέο, όμως τα καλάθια που προήλθαν από ασίστ ήταν κάτω από 50%, και έτσι αναρωτιέται κανείς μήπως η χθεσινή εικόνα ήταν κάτι σαν ... υποθετική. Μήπως τελικά είδαμε τι θα γινόταν αν τα δύο πλέι μέικερ (λατρευω το ουδέτερο άρθρο εδώ) ήταν εύστοχα από απόσταση σε συνέχεια;

Η Ευρωλίγκα για τους ξένους παίκτες αποτελεί ένα πέρασμα, ή αν θέλετε έναν σταθμό σε κάποια επαρχία, μακριά από την φασαρία της πόλης. Οι περισσότεροι θέλουν κάποια στιγμή να γυρίσουν πίσω ή να ταξιδέψουν για πρώτη φορά στα μεγάλα φώτα , αλλά όπως και να χει κάθε τόπος έχει την χάρη του. Για τον Τζέισον Τόμπσον και τον Τόμας Ρόμπινσον το μεγάλο αστικό κέντρο του μπάσκετ στάθηκε κάπως αφιλόξενο , παρά την σοβαρή προσπάθεια των δύο παικτών να γίνουν (έστω και αφανή) μέλη της μεγάλης κοινότητας των εκλεκτών. Η παραμονή τους στο ΝΒΑ διακόπηκε κάπως απότομα, για να καταλήξουν τελικά στο περιβάλλον δυο κόσμων που τους έχουν απόλυτη ανάγκη.

Καλώς σας ξαναβρίσκουμε λοιπόν. Η στήλη - φετίχ του ελληνικού διαδικτύου , "το μακρινό ριμπάουντ", είναι και πάλι εδώ, επιχειρώντας κάθε αγωνιστική της Ευρωλίγκα να συμπυκνώσει τα σημαντικότερα μπασκετικά γεγονότα και να δώσει μία νότα φρεσκάδας, μέσω αμφιλεγόμενου (αν μη τι άλλο) χιούμορ.

Η νέα σεζόν ξεκίνησε με μία vintage αισθητική, καθώς ο Ολυμπιακός βρέθηκε να μην έχει τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη και το twitter να έχει πάρει φωτιά. Κατι που επίσης έχουμε δει παλιότερα είναι μια ομάδα του Ομπράντοβιτς να ξεκινάει νωχελικά , αφήνοντας την αίσθηση πως όλα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου, σατανικού σχεδίου. Η Mάλαγα πάντως έκανε μια νίκη που θα την κουβαλά ως κληρονομιά στην συνέχεια, την ώρα που σχεδόν κανένα αποτέλεσμα δεν χαρακτηρίζεται ακριβώς αξιομνημόνευτο. Ο κατήφορος της Βαρκελώνης, εξάλλου, είναι επίσης μια κάποια συνήθεια. Πάμε να δούμε τις κατηγορίες της πρώτης περίληψης της χρονιάς.

(φωτογραφία απο τον ιστότοπο sport24.gr)

Οκ, αυτό θα είναι δύσκολο.

Ο Ολυμπιακός ήταν πέρυσι γαμώ τις ομάδες. Έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκα, χωρίς να παίζει ελκυστικά, αλλά παίζοντας άκρως αποτελεσματικά. Δεν ξέρω αν το θυμάστε, είχε αρχίσει την χρονιά αλλιώς, σε υψηλό τέμπο και σουτάροντας παραπάνω τρίποντα, τα οποία δεν πολυέμπαιναν. Αργότερα, και καθώς οι τραυματισμοί συσσωρεύονταν, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γύρισε στην αγαπημένη του συνταγή, απολύτως θεμιτά. Η ομάδα έφτασε μέχρι το τέλος γιατί έπαιζε αμυνάρα και γιατί Σπανούλης και Πρίντεζης υποστήριξαν απόλυτα το επιθετικό πλάνο, που τους ήθελε σχεδόν αποκλειστικούς πρωταγωνιστές.

Τον Αστέρα που ξέρατε να τον ξεχάσετε. Ο εμβληματικός προπονητής Ράντονιτς, καθώς και οι Γιόβιτς, Γκούντουριτς, Κούζμιτς, Μίτροβιτς και Σιμόνοβιτς δεν ειναι πια κάτοικοι Βελιγραδίου. Τους πήραν (μεταξύ άλλων και) τα οικονομικά προβλήματα και έτσι στις παρυφές του φρούριου Καλεμέγκνταν υπάρχουν πλέον νέοι κάτοικοι. Το Σέρβικο στοιχείο του Αστέρα είναι και πάλι έντονο, διαχέεται μέχρι τα βάθη του νεανικού του πάγκου και υπόσχεται να δώσει δύσκολα βράδια σε όποιον το υποτιμήσει. Παρόλα αυτά, οι ανανεωμένοι ερυθρόλευκοι θα στηριχτούν φέτος σε ξένους περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, με τις επιλογές να γίνονται εγκαίρως και να αφορούν κυρίως βετεράνους των ευρωπαϊκών γηπέδων, όπως οι Φελντέιν, Ρότσεστι και Πέρο Άντιτς. Ο νέος Αστέρας δεν ξεχνά από που προέρχεται, αλλά ζητάει απεγνωσμένα την συνεισφορά εκείνων που δεν ήθελαν οι άλλοι.

Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο η πρωτοχρονιά είναι την 1η του Γενάρη (αγωνιστικό για το "του Ιανουαρίου"). Κανονικά θα έπρεπε να είναι σήμερα , που μπαίνει ο Οκτώβρης , ή Οκτώβριος. Είναι η ουσιαστική αλλαγή του χρόνου, όπως και να το πάρει κανείς. Ο Σεπτέμβρης είναι μία συνέχεια του καλοκαιριού. Ο καιρός είναι καλός με μία πρέζα ψυχρούλας και δυο σταγόνες νερό, και αν δεν είσαι κάπου στο Αμβούργο τίποτα δεν θυμίζει φθινόπωρο. Πρόκειται ουσιαστικά για την γλυκιά αίσθηση της αναβολής, η οποία αν προκαλείται από τον εαυτό ονομάζεται και αναβλητικότητα. Η μούχλα της θερινής ραστώνης δεν ξύνεται εύκολα από το δέρμα.

Η Χίμκι επιστρέφει στην ευρωλίγκα με φιλοδοξίες και σχεδόν ολικό λίφτινγκ. Παίκτες που ήταν για πολλά χρόνια στην ομάδα έφυγαν την τελευταία διετία και πλέον η δεύτερη τη τάξει ρωσική ομάδα κοιτάζει προς την διάκριση υπό ένα τελείως διαφορετικό τακτικό πρίσμα. Θα έλεγε κανείς πως η σκάρτη διετία Ιβάνοβιτς εξυπηρέτησε αυτόν τον ακριβώς τον σκοπό: το πέρασμα από το συστηματικό μπάσκετ του Ρίμας Κουρτινάιτις στο δόγμα "αμυνα και ρυθμός" του Γιώργου Μπαρτζώκα. Στις περιγραφές γύρω από τον Ελληνα τεχνικό συχνά μένει απ'εξω ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του. Φτιάχνει εξαιρετικές αμυντικές ομάδες, όπως ήταν τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και οι Κουμπάν - Μπαρτσελόνα. Απλώς η τελευταία δεν είχε κάτι άλλο να επιδείξει. Η Χίμκι αντίθετα δείχνει ένα σύνολο πιο κοντά στα θέλω του κόουτς, καθώς εκεί ο Μπαρτζώκας θα βρει μεταξύ αλλων και έναν παίκτη-δώρο, τυλιγμένο σε κορδέλα. Τον Αλεξέι Σβεντ. Για να δούμε μερικά πραγματάκια.