Tα προηγμένα στατιστικά του Αντρεα Χριστοφόρου για το badbasket μας βοηθάνε πολύ. Θα τα χρησιμοποιήσουμε παρακάτω προκειμένου να δουμε αν ο Σφαιρόπουλος είναι τελείως άσχετος ή αν είναι απλώς άσχετος, κατά την κοινή παραδοχή πολλών φίλων του Ολυμπιακού.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλά. Αν έπαιζε, δεν θα ήταν τελευταίος σε πόντους ανά 100 κατοχές , ούτε σε effective Field Goal Percentage, ένα στατιστικό που λαμβάνει υπόψη το ότι ένα τρίποντο δίνει περισσότερους πόντους από ένα δίποντο. Η κακή αυτή εικόνα, άλλωστε, είναι φανερό πως έχει την ρίζα της στο οικτρό ποσοστό στα τρίποντα, μόλις 26,6%. Καλύτερα δηλαδή να μην σουτάρεις. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη άμυνα στην διοργάνωση, όντας η μόνη ομάδα που δέχεται λιγότερους από 100 πόντους ανά 100 κατοχές.

Στο ζουμί. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερος του Ολυμπιακού και κυριάρχησε πλήρως από την αρχή εώς το τέλος. Όσοι δεν τα είχαν βάψει τελείως μαύρα μετά την ήττα στην Βασκονία θα είχαν δει (αν μη τι άλλο) πως ένα πλάνο υπήρχε και υπάρχει και πως σε μεγάλο βαθμό η εφαρμογή του εξαρτάται από την εμπιστοσύνη στο ρόστερ και από την προσφορά όσων είναι στην άκρη του πάγκου. Χθες βράδυ φάνηκε από νωρίς , πολύ νωρίς, όταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ξεκίνησε στην πεντάδα και τελικά έμεινε στο παρκέ για περίπου 16 λεπτά. Αλλά τόσα πήρε ο Βουγιούκας και άλλα 15 ο Γκάμπριελ, και αίφνης ο Πασκουάλ παρουσίασε ένα κανονικό rotation 10 παικτών, όπου όλοι προσέφεραν και από κάτι. Πχ ήταν μεγάλο στοίχημα το πώς θα τα πάει ο Γκάμπριελ επάνω στον Πρίντεζη ή αν ο Βουγιούκας δεν πάθει από τον Μακλίν ο,τι έπαθε στο ματς του κυπέλλου. Έφεραν και οι δύο εις πέρας τις αποστολές τους, ο Παναθηναϊκός είχε βάθος και δεν κοιτούσε ξανά στους ίδιους και τους ίδιους. Ο Καλάθης στο β΄ημίχρονο δεν ήταν πουθενά, τουλάχιστον στην επίθεση.

Προχτές το βράδυ , καθώς έπινα ήσυχα ήσυχα ένα Κτήμα Γεροβασιλείου Chardonnay συνοδεία φρούτων, έσκασε ξαφνικά η βόμβα. Ο Άντας Γιουσκεβίτσιους έβαλε επτά συνεχόμενα τρίποντα στον πολύ σημαντικό αγώνα μεταξύ της Λιετκαμπέλις και της Μπουτντούσνοστ για την διοργάνωση του Eurocup. Και μάλιστα τα έβαλε μέσα σε τέσσερα λεπτά, αποδεικνύοντας έτσι πόσο υψηλό είναι το επίπεδο των Ευρωπαϊκών διοργανώσεων μπάσκετ, μιας και αυτά δεν γίνονται πουθενά. Δεν ξέρω γιατί δεν έβλεπα αυτή την παιχνιδάρα, η οποία άλλωστε ήταν προορισμένη να παράξει κάτι ιστορικό. Το σίγουρο είναι ότι τιμωρήθηκα για αυτή μου την ασέβεια και πως ο Γιουσκεβίτσιους ήταν αμείλικτος. Πλέον δικαιούται την θέση του ανάμεσα στα ονόματα που το επόμενο καλοκαίρι θα συνοδεύoνται από δεσασκάνι. Δε σας κάνει Αγγελόπουλοι ο Γιουσκεβίτσιους;

Καθώς το "Τhe Process" δείχνει να παίρνει σάρκα και οστά, ο Μπεν Σίμονς αναδεικνύεται ως η δεύτερη κεντρική φιγούρα του σχεδιασμού των Σίξερς, ακριβώς δίπλα στον Τζόελ Εμπίιντ και μόλις στην ρούκι χρονιά του. Περίπου όπως και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, έτσι κι εκείνος καλείται να παίξει κομβικό ρόλο σε ένα σύνολο που σε λίγα χρόνια θα στοχεύσει ψηλά, έχοντας το ίδιο ατομικό μειονέκτημα: δεν σουτάρει καλά από απόσταση. Οι ομοιότητες των δύο παικτών (πέραν της τρομερής σωματοδομής) σταματούν γενικά σε διακριτό σημείο. Μπορεί Γιάννης και Σίμονς να μοιράζονται ικανότητες στον χειρισμό της μπάλας , να είναι γρήγοροι, αλτικοί, οξυδερκείς πασέρ και καλοί αμυντικοί, όμως η χρήση στις ομάδες τους μαρτυρά πως οι δύο προπονητές (Κιντ και Μπράουν) αντιλαμβάνονται τελείως διαφορετικά τον ρόλο του καθενός. Και εδώ ακριβώς είναι που όλα γίνονται πιο συναρπαστικά, ειδικά σε ο,τι αφορά τον νεαρό σταρ των Σίξερς.

Λοιπόν αυτές τις μέρες την έχω ακούσει στερεοφωνικά, που θα έλεγαν και κάτι τύποι σε ταινίες των '80ς με μηχανάκια. Εχω μπλέξει εκεί με τους παλαβούς ΝΒΑ lovers , οι οποίοι έχουν κάνει τα analytics σημαία και έχω μπει στο τριπάκι να κοιτάω νούμερα, ασταμάτητα. Τα analytics εχουν σίγουρα την θέση τους , έχω καταλήξει καιρό τώρα. Αν δε τα συνδυάσει κανείς με μπάσκετ, φτάνει απέναντι σε πολύ όμορφα συμπεράσματα, τα οποία εν πολλοίς τσαλακώνουν και εξυπνακίστικους αφορισμούς. Να ένας : Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο απέχει ένα καλύτερο σουτ μακριά από την αιωνιότητα. Αμ δε...

Σαφώς η συναρπαστικότερη αγωνιστική της Ευρωλίγκα μέχρι στιγμής, η 5η έβγαλε μερικά πολύ δυνατά παιχνίδια και σημαντικά αποτελέσματα. Σε πρώτο πλάνο περνάνε φυσικά δύο εκτός έδρας νίκες, εκείνη της Χίμκι επί της Ρεάλ και της Μπάμπεργκ επί του Αστέρα, οι οποίες έφεραν τους νικητές σε πολύ καλή θέση στον βαθμολογικό πίνακα. Η Μπασκόνια ανέπνευσε στις πλάτες του Παναθηναϊκού, την ώρα που η Μάλαγα πέτυχε σημαντική νίκη στην Πόλη και η Μπαρτσελόνα διέλυσε τον Ολυμπιακό. Πάμε να δούμε τις κατηγορίες μας.

Πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός στις κρίσεις για ήττα του ΠΑΟ στην έδρα της Μπασκόνια, η οποία έχει πλέον στον πάγκο κανονικό προπονητή και όχι μαθητευόμενο. 50'' πριν το τέλος οι πράσινοι ήταν αγκαλιά με την νίκη και οι περισσότεροι αγκαλιά με μελωμένα πληκτρολόγια. Κύριε Τσάβι μας το ένα , καλέ μας Πασκουάλ το άλλο. Επίσης 50'' πριν το τέλος "αυτός του οποίου το όνομα δεν προφέρουμε" ήταν για ακόμη μια φορά κάτι σαν μασκοφόρος εκδικητής, τώρα μπορεί κάλλιστα να είναι ο Παππάς. Ενα νικηφόρο αποτέλεσμα από μία ήττα είναι συχνά δύο μαλακίες δρόμος, και αυτές φρόντισε να κάνει ο Παναθηναϊκός στο τέλος.

Η τρίτη αγωνιστική της Ευρωλίγκα είχε χρώμα πράσινο, καθώς η θαυμάσια Ζαλγκίρις πέτυχε σπουδαία εκτός έδρας νίκη στο Παλάου Μπλαουγκράνα επί της Μπαρτσελόνα. Ο Σάρας συνεχίζει να αφήνει διαπιστευτήρια πολύ καλού κόουτς, την ίδια στιγμή που ο Πάμπλο Πριχιόνι είδε την θητεία του στον πάγκο της Μπασκόνια να τερματίζεται πρόωρα. Η κακή περιεφεριεακή στελέχωση των Βάσκων δεν επέτρεπε υπερβάσεις. Οι ελληνικές ομάδες έφεραν προβλέψιμα αποτελέσματα, ενώ ο Αντρέα Τρινκιέρι επέστρεψε στην Βαμβέργη θριαμβευτής. Πού θα πάει, κάποτε το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα και θα πιούμε παρέα ένα κρασί. Πριν δούμε τις κατηγορίες της περίληψης, να σημειώσουμε επίσης οτι ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει ξεκινήσει με 3-0. Μπορεί αυτό να ήρθε εντός έδρας με ομάδες της δεύτερης ταχύτητας, όμως η ελαχιστοποίηση των απωλειών σε τέτοια παιχνίδια είναι πολύ σημαντική στην οικονομία ενός πρωταθλήματος. Πάμε.

Ο τίτλος δεν τα λέει όλα, καθώς θα πούμε κι άλλα. Όμως όπως και να το πάρει κανείς, είναι ευτυχία για ένα σύνολο να διαθέτει έναν παίκτη σαν τον Γιώργο Πρίντεζη. Στο μπάσκετ βλέπετε, συχνά συμβαίνει το εξής. Όταν ένα παιχνίδι οδηγείται στην λεγόμενη crunch time (δηλαδή είναι ντέρμπι μέχρι το τέλος), τα playbook πηγαίνουν στην άκρη χάρην ασφαλέστερων επιλογών, οι οποίες δεν είναι ακριβώς "ασφαλέστερες". Είναι παρόλα αυτά αναπόφευκετες, καθώς οι παίκτες κουράζονται και η ομαδική σκέψη δυσκολεύει. Οπως δείχνουν ξεκάθαρα και στοιχεία από το ΝΒΑ, το παιχνίδι ένας εναντίον ενός επανέρχεται στις επιλογές των προπονητών στο τέλος των αγώνων, και ας μην είναι το πιο αποτελεσματικό στην συνολική διάρκεια τους.

Τρεις παίκτες του Αστέρα είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία από τον προπονητή τους. Δεν είναι το πιο σπάνιο πράγμα του κόσμου, αλλά σίγουρα ούτε και το πιο συνηθισμένο. Ο 31χρονος Ντούσαν Αλιμπίγεβιτς κοουτσάρει φέτος στον πάγκο των πρωταθλητών Σερβίας τον 35χρονο Πέρο Αντιτς, τον 33χρονο Μίλκο Μπιέλιτσα και τον 32χρονο Τέιλορ Ρότσεστι, φέρνοντας και τους τρεις στην πρώτη γραμμή του rotation και ευελπιστώντας να πάρει εκείνους το νέο. Ακούγεται κάπως οξύμωρο είναι η αλήθεια να στηρίζεται μια αλλαγή σε βετεράνους, όμως στην περίπτωση του Αστέρα είναι λογικό. Με την αποψίλωση του ρόστερ και την φυγή του Ράντονιτς, οι τρεις έμπεροι παίκτες ενσωματώνουν στοιχεία που ο πρώην προπονητής των Σέρβων δεν είχε στις δικές του μαχητικές ομάδες. Επάνω σε αυτά, ο νεαρός Αλιμπίγεβιτς καλείται να δομήσει έναν πιο "μοντέρνο"¨Αστέρα και να δικαιώσει όσους βλέπουν σε εκείνον ένα προπονητικό ταλέντο. Αποδείξεις για αυτό δεν υπάρχουν ακριβώς απτές, καθώς η δεύτερη θέση της Ζελέζνικ στο περσινό πρωτάθλημα Σερβίας αποτελεί απλώς ένα δείγμα δωρεάν.