Το Παλάου είναι ένα "κάθετο" κλειστό, με τις θέσεις να περικυκλώνουν ασφυκτικά τον αγωνιστικό χώρο, τους φιλάθλους να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των παικτών και την "μπασκετική αρχιτεκτονική" να πολλαπλασιάζει ραγδαία την ένταση του ήχου. Αν ήταν γεμάτο από οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα, πιθανώς να είχε καποια στιγμή καταρρεύσει, τώρα είναι απλώς ένα δύσκολο γήπεδο. Κανονικά, ο Σίτο Αλόνσο θα έπρεπε να ήταν ευτυχισμένος που έχει στην διάθεση του τέτοια βοήθεια, αλλά δυστυχώς το σύνολο του εμπνέει το κοινό μόνο στο επίπεδο του κραξίματος των διαιτητών. Ναι, σε εκείνες τις φάσεις το Παλάου πήρε φωτιά, όμως στις υπόλοιπες η μεθοδικότατη Φενέρ κατάφερνε σχετικά άνετα να το κρατάει σχεδόν σιωπηρό.

Ο Λεωνίδας εξήγησε με λεπτομέρειες τα προβλήματα των μπλαουγκράνα, συνεπώς δεν έχει νόημα να προσθέσω κάτι ιδιαίτερο. Το μόνο που έχω μείνει να αναρωτιέμαι, είναι για ποιο λόγο ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ δεν παίρνει χρόνο σε αυτό το σύνολο. Ο Μοερμάν είναι ένας κλασικός "μέτριος και πολύ χρήσιμος" Ευρωπαίος παίκτης, που διαισθάνεσαι ότι θα παίζει το ίδιο χρήσιμο μπάσκετ μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Ο μαχητικός και αξιόλογος Οριόλα είναι φανερό πως δεν ξέρει τι να κάνει σε αυτή την θέση, ιδιαίτερα στην άμυνα, ενώ ο Κλαβέρ δείχνει απολίθωμα. Τι χειρότερο θα έκανε από εκείνους ένας προικισμένος παίκτης σαν τον Βεζένκοφ; Σκέφτομαι ότι στον Ολυμπιακό θα ήταν ταμάμ ως ο παίκτης πίσω από τον Πρίντεζη και μελαγχολώ, που λέει ο λόγος. Αν δεν τον θέλουν εκεί στην Καταλονία, ας κάνουν έναν κόπο οι δυο αιώνιοι, χαμένοι δεν θα βγουν σίγουρα. Ο Μπαρτζώκας άφησε στα χέρια του Αλόνσο ένα τεσσάρι με περίπου 50% πίσω από το τρίποντο, με σταθερά καλή παρουσία ως cutter σε πικ εν ρολ και με βελτιωμένη την ικανότητα στην προσωπική μονομαχία. Ομως ο Σίτο στέκεται εγκλωβισμένος στα κουσούρια τριών ακριβοπληρωμένων σταρ (Ναβάρο, Κλαβέρ, Τόμιτς), οι οποίοι αυτή την στιγμή δεν προσφέρουν απολυτως τίποτα.

Οκ, ο Ναβάρο τουλάχιστον προσφέρει στιγμές συγκίνησης, κάτι είναι και αυτό. Ο Χουάν Κάρλος μπήκε κάπου στο τρίτο δεκάλεπτο , προφανώς μήπως και βάλει κανένα από τα τρελά σουτ και δώσει έμπνευση στους υπόλοιπους. Η κερκίδα τον αποθέωσε, κάτι που υποθέτω ότι συμβαίνει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι που μπαινει σε ρόλο μασκότ. Τα πόδια του δεν τον κρατάνε απέναντι σε αντιπάλους θηρία, σαν τον Βέσελι, τον Μέλι, τον σφίχτη Ουαναμέικερ ή ακόμη και τον αεικίνητο Κώστα Σλούκα. Ο ρόλος του θυμίζει κάμποσο εκείνον του Διαμαντίδη, όταν προσπαθούσε να τραβήξει σε πολλά παιχνίδια τον Παναθηναϊκό του Σάλε Τζόρτζεβιτς. Μόνο που ο Μήτσος έπεσε σίγουρα σαφώς πιο μαχόμενος , από όσο δείχνει ότι θα πέσει ένας μύθος ανάλογου βεληνεκούς.

Η Φενέρ ανεβαίνει και βελτιώνεται ολοένα και περισσότερο. Μέσα στο Παλάου κέρδισε σχετικά εύκολα, καθώς από ένα σημείο και ύστερα ο Ερτέλ ξέχασε όλους τους συμπαίκτες του και ο Σεραφέν εξαφανίστηκε σαν νίντζα από την καρδιά της ρακέτας. Πουφ! Καθώς αυτά συνέβησαν σχετικά γρήγορα μέσα στο ματς, και καθώς ο Λεό είχε απορροφηθεί στις τουιτερομαχίες με το καταλανικό του κοπάδι από γκρούπις, πάνω από το κεφάλι μου άναψε αυτό το λαμπάκι που ανάβει στα μικιμάο, όταν τους έρχεται μία νέα ιδέα. Ντίνγκ! Μόλις κατάλαβα τι ξεχωριστό έχει αυτό το γήπεδο. Στις 3/12/1987 ο Αρης πέτυχε εκεί τον πρώτο από τους μεγάλους ευρωπαϊκούς του θριάμβους, κερδίζοντας σε ένα επεισοδιακό παιχνίδι με 88 89, και με τον Γκάλη να έχει ντυθεί εξωγήινος. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ άλλο, τα ξέρετε όλοι.

Σκέφτομαι ότι διάφοροι έχουν πάει στο Παλάου περίπου 100 φορές, ειδικά όσοι σχετίζονται επαγγελματικά με τον χώρο του μπασκετ. Ο Λεο πηγαίνει κάθε δύο εβδομάδες or something. Εγώ δεν είχα πάει ποτέ, συνεπώς συγχωρήστε τον ηλίθιο ενθουσιασμό. Εδώ είναι ρε μαλάκες που κέρδισε ο Αρης. Εδώ ακριβώς!