Δεν είχε σπάσει ποτέ έδρα μέχρι σήμερα λέει, σε μία τέτοια συνθήκη όπως ο πέμπτος αγώνας μιας σειράς πλέι-οφ στην Ευρωλίγκα κι επίσης ο Ολυμπιακός δεν είχε καταφέρει να πάει στο Φάιναλ Φορ για τρίτη συνεχόμενη φορά μέχρι σήμερα. Ο κόουτς Μπαρτζώκας και οι παίκτες του μοιάζει να απάντησαν ‘’καλά όλα αυτά, όμως εμάς μας νοιάζει να πάρουμε το παιχνίδι’’. Ο αγώνας στο Παλάου Μπλαουγκράνα είχε αρχίσει άλλωστε, όταν έφτασαν τα νέα πως η Φενέρμπαχτσε πέρασε εκ νέου από το Μονακό, με τα μεγάλα τρίποντα του Νικ Καλάθη. Η ‘’κατάρα’’ έσπασε και ίσως ήταν κι αυτή μια κάποια λύση, μπας και οι παίκτες του Ολυμπιακού γεμίσουν με θάρρος. Ήταν σίγουρα η σκέψη εκείνη που θα τους έδινε κάτι έξτρα, κάτι που θα έβαζε αυτοπεποίθηση στο χέρι που σουτάρει το τρίποντο. Και τώρα που το ξόρκι λύθηκε αλλού, τι κάνουμε;
Ό,τι έκαναν σε όλη τη σειρά -και μάλλον σε ολόκληρη τη σεζόν. Βρήκαν έναν τρόπο να κερδίσουν αυτό το ένα παιχνίδι, μέχρι να έρθει το επόμενο. Οι ερυθρόλευκοι ήταν τρομακτικά άστοχοι και άτολμοι στις εκτελέσεις τους περίπου για 30’, ακόμη κι αν έχτιζαν τις προϋποθέσεις ώστε να φτάσουν σε εύκολο λέι-απ ή σε αιφνιδιασμό 4 προς 1. Μπαίνοντας στην τέταρτη περίοδο και με το σκορ στο 40-40 (!), το σύνολο είχε 3/14 τρίποντα, 7/13 βολές και 10 ασίστ για 12 λάθη. Μία μπλοκαρισμένη κυκλοφορία, την ώρα που οι Καταλανοί συνέχισαν να πιέζουν ασταμάτητα τους (δύσκολους στην προσωπική εκτέλεση και σε μέτρια βραδιά) χειριστές του Ολυμπιακού, ενώ πριν είχαν οδηγήσει τον Γουόκαπ σε άστοχες τρίποντες εκτελέσεις και τίποτα παραπάνω, αλλά και τον Γκος σε εύκολα λάθη πάνω στην ντρίμπλα. Κι όμως, μέσα από την αμυντική του προσήλωση να διατηρήσει το καλάθι του όσο γίνεται άθικτο και να κόψει τους διαδρόμους προς τα μέσα, αλλά και την εξίσου χαοτική βραδιά της απέναντι πλευράς (4/26 τρίποντα η Μπαρσελόνα), ο Ολυμπιακός έμεινε στο παιχνίδι μέχρι το τέταρτο δεκάλεπτο. Εκεί, ανέλαβε ο άνθρωπος που έχτισε και καθοδήγησε αυτό το σύνολο.
Ο κόουτς Μπαρτζώκας, όταν αναγκάστηκε να βγάλει τον Πετρούσεφ από το παρκέ καθώς έπιασε τα τέσσερα φάουλ, εμπιστεύτηκε το σχήμα με τους Παπανικολάου και ΜακΚίσικ δίπλα στους Γκος και Γουόκαπ, αφήνοντας στον πάγκο τους δύο καλύτερους σουτέρ του στη σεζόν, δηλαδή τους Πίτερς και Κάνααν. Ήταν αυτή η επιλογή, μαζί με το εξαιρετικό play μετά από το τάιμ άουτ και με το σκορ στο 49-49 που έδωσε, έστω και για λίγα λεπτά, τη δυνατότητα στον Ολυμπιακό να κυκλοφορήσει την μπάλα με μεγαλύτερη ηρεμία και να βρει θάρρος στην εκτέλεση.
Το play... Αυτό το τρομερό play με ένα handoff να μετατρέπεται σε σκριν επιλογής.
Τόσο απλό, έτσι δεν είναι; Αμέσως μετά, για πρώτη φορά, ο Ολυμπιακός ξεκλείδωσε, για τόσο όσο χρειαζόταν. Ενα τρίποντο ακόμη, με τον Φαλ να διατηρεί το καθαρό μυαλό του μετά το σκριν, ώστε να πασάρει στον Παπ, τον αρχηγό των ερυθρόλευκων. Ένα σουτ, ένα ακόμη δηλαδή, που η ομάδα μοιάζει να έψαχνε για τα παιχνίδια που αναγκάστηκε αυτός να χάσει στο ξεκίνημα της σειράς.
49-57 με 2:30 λεπτά να απομένουν και με την τελική κίνηση του Μπαρτζώκα στη .. "σκακιέρα" να απομένει. Έξω ο Φαλ μετά από άστοχες βολές, ξανά μέσα ο Μιλουτίνοφ. Ο Σέρβος κέρδισε το κρίσιμο επιθετικό ριμπάουντ στο 54-57, μετά το άστοχο τρίποντο του Γουόκαπ, το οποίο εξασφάλισε στον Ολυμπιακό κάποια πολύτιμα δευτερόλεπτα κι ας μη βρήκε καλάθι σε συνεχόμενες περιφερειακές εκτελέσεις, ενώ διάβασε σωστά το άνοιγμα στη ρακέτα για το 54-59, με 16’’ να απομένουν. Οι λεπτομέρειες δικαίωσαν τον Έλληνα κόουτς, που είδε το δικό του σύνολο να πετυχαίνει και να κερδίζει, στο απόλυτο φινάλε, την πρόκριση για το Φάιναλ Φορ του Βερολίνου.
Και τώρα ναι. Τώρα μπορούμε να συζητήσουμε και για την κατάρα των Game 5, που ήρθε να διαλυθεί σ’ ένα βράδυ του Μαϊου, όχι μόνο από τον Ολυμπιακό μα και τη Φενέρμπαχτσε του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (που επίσης επικράτησε στηρίζοντας το -τρίποντο- πλάνο που τρέχει απ’ όταν ανέλαβε), αλλά και για το τρίτο σερί Φάιναλ Φορ των ερυθρόλευκων. Μία σπουδαία επιτυχία από μόνη της, αν συνυπολογίσουμε πως ο Ολυμπιακός έχασε τον καλύτερό του παίκτη (Βεζένκοφ) και τον καλύτερό του δημιουργό (Σλούκα) το ίδιο καλοκαίρι, είχε κάποιες αστοχίες στον καλοκαιρινό σχεδιασμό, αναγκάστηκε να γεμίσει το ρόστερ με τους Ράιτ, Πετρούσεφ και Μήτρου-Λονγκ, όταν ο ένας τραυματισμός διαδεχόταν τον προηγούμενο και κατέληξε να παίζει do-or-die παιχνίδια βδομάδα παρά βδομάδα ίσα-ίσα για να χωθεί στην πρώτη 6άδα, μακριά από την περσινή εικόνα του αλέγρου μπάσκετ και του επιθετικού διαμοιρασμού στο υψηλότερο επίπεδο.
Όπως έγραψε και ο Giorgos B, ‘’χαλάλι τα τούβλα αν είναι να χτίζεις ένα σύνολο που αντέχει στον χρόνο και στις αλλαγές του ρόστερ’’. Οι άστοχες βραδιές, η τσαλακωμένη επιθετική λειτουργία και το μάζεμα στο τέμπο ακολουθούσαν τον Ολυμπιακό όλη τη σεζόν. Οι αστάθειες στην απόδοση αλλά και οι σταθερές, η επιμονή για αμυντική συνοχή πάνω απ’ όλα, που τον έφεραν να έχει τα περισσότερα παιχνίδια να κρίνονται στις clutch καταστάσεις, χωρίς να μπορεί να ανοίξει το γκάζι και να ξεφύγει στο σκορ, μα ταυτόχρονα να μην χάνει σχεδόν κανένα παιχνίδι με τα χέρια παραδομένα. Λες και προετοιμαζόταν όλη τη χρονιά γι’ αυτό το ματς στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Ναι, δεν έπαιξε μπασκετάρα, ούτε καν κοντά. Ούτε χθες βράδυ στη Βαρκελώνη, ούτε στο σύνολο της πορείας. Με κάποιον τρόπο όμως, βρήκε την άκρη. ‘’Να είμαστε εδώ, και να διεκδικούμε’’. Ίσως θα μπορούσε να είναι ο τίτλος, η πινακίδα πάνω από τα αποδυτήρια του συνόλου.
