Εξηγούμαι: Φανερά φέτος, η Ευρωλίγκα έχει πρόβλημα διαιτησίας. Είναι κάτι στο οποίο έχουμε σταθεί κάμποσο στη στήλη "Μακρινό Ριμπάουντ", δίνοντας έμφαση στην διαρκή προσφυγή στο άμεσο ριπλέι και στην υπερβολική ανοχή στις δυνατές επαφές. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Η πρώτη δίνει στους διαιτητές την άνεση να παίρνουν αμφιλεγόμενες αποφάσεις, γνωρίζοντας πως έχουν δεύτερη ευκαιρία να διορθώσουν τα λάθη τους. Στο μεταξύ βέβαια, η ροή των αγώνων σταματά, οι παίκτες περιμένουν αέναα, χάνουν τον ρυθμό τους, ενίοτε την ψυχραιμία τους και εν πολλοίς τα κεκτημένα της κατοχής (οι επιτιθέμενοι).
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τη φάση στο τέλος του χθεσινού Μακάμπι-Παναθηναϊκός. Ο Λεσόρ δεν παρενεβλήθη στην πορεία της μπάλας μετά από floater του Μπράουν, παρόλα αυτά οι διαιτητές μέτρησαν ένα καλάθι που δεν μπήκε ποτέ. Στη διεκδίκηση του ριμπάουντ, ο Ριβέρο έβγαλε τη μπάλα άουτ και αν όλα είχαν συμβεί καλώς, ο Παναθηναϊκός θα είχε την τελευταία επίθεση και την ευκαιρία να πάρει τη νίκη.
Το πόσο ανέλπιστη θα ήταν, δεν έχει καμμία σημασία και απορώ γιατί διαβάζω τέτοια πράγματα σήμερα. Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι που διέπεται από ανατροπές και που δίνει την ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη σου. Οι πράσινοι τα διόρθωσαν, σε αγώνα που έπαιζαν εκτός έδρας. Δεν μπήκαν σωστά προετοιμασμένοι, έπαιξαν μέτρια για μεγάλο διάστημά του, παρόλα αυτά ένα ματς τελειώνει στα 40 λεπτά. Δηλαδή, τι θα έλεγε η ΤΣΣΚΑ στον τελικό του 2012; Ότι ήταν καλύτερη του Ολυμπιακού για 35 λεπτά; Ή μήπως γράφτηκε την επόμενη μέρα ότι για 30 λεπτά ο Ολυμπιακός δεν βλεπόταν; Όλοι/ες στάθηκαν σε έναν δίκαιο θρίαμβο, όπως απόλυτα δίκαιο θα ήταν το διπλό του Παναθηναϊκού, εάν του είχε δοθεί η ευκαιρία να το κυνηγήσει μέχρι το τέλος.
Δεν του δόθηκε. Αντίθετα, μάλιστα, η Μακάμπι απέκτησε αίφνης 15 ολόκληρα δευτερόλεπτα για την τελευταία επίθεση, παρότι ό,τι διακυβευόταν στο ριπλέι αφορούσε γεγονότα που συνέβησαν ΠΡΙΝ η μπάλα ακουμπήσει στη στεφάνη. Πόσος χρόνος έμενε στους Ισραηλινούς να ολοκληρώσουν την επίθεσή τους είπατε; 3,8 δευτερόλεπτα! Άρα, τα κεκτημένα της κατοχής, για το οποία οι παίκτες του Αταμάν δούλεψαν, πετάχτηκαν στο πηγάδι λόγω ανικανότητας των "πορτοκαλί".
Πάμε τώρα και στον Ολυμπιακό. Οι ερυθρόλευκοι έχουν προσεγγίσει άψογα τη σειρά με τη Μπασρτελόνα από τακτικής άποψης. Έχουν δώσει έμφαση στην προστασία της στεφάνης και στην επικράτηση στη ρακέτα εν γένει (σε άμυνα και επίθεση), προκαλώντας τη Μπαρτσελόνα να τους κερδίσει από την περιφέρεια, από όπου παρουσιάζει συστηματικά μέτριες επιδόσεις. Το αποτέλεσμα είναι μία εκτός έδρας νίκη, μία δύσκολη ήττα και .... για 39,5 λεπτά στο ΣΕΦ κράτημα των αντιπάλων τους στους 69 πόντους. Με το 71-69 υπέρ τους και με λίγα δευτερόλεπτα να απομένουν, μία ακόμη εξαιρετική αμυντική προσπάθεια ανάγκασε τον Σατοράνσκι να κρατήσει τη μπάλα στα χέρια του για 6,5 δευτερόλεπτα σε επαναφορά κάτω από το καλάθι. Οι διαιτητές δεν καταλόγισαν την παράβαση, η Μπαρτσελόνα ισοφάρισε και το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση. Ο κόπος των ερυθρόλευκων και η προσπάθεια τους να μην επιτρέψουν την πάσα, δεν ανταμείφθηκαν, ενώ το απλούστερο πράγμα ήταν η τήρηση του κανονισμού.
Οφείλω βέβαια να είμαι προσεκτικός. Η φράση "τήρηση του κανονισμού", εάν ξεπατικωθεί και κολληθεί στην επαφή του Πετρούσεφ, σημαίνει αυτόματα και απόδοση δικαιοσύνης. Ο κανονισμός, όμως, δεν έχει μόνο γράμμα, έχει γραφτεί για να προστατεύει το πνεύμα του παιχνιδιού και εδώ αντιλαμβάνομαι ότι ο όρος "πνεύμα" είναι ευρύς. Δείτε όμως κάτι, αν έχετε την καλοσύνη.
Εδώ περνάμε δεύτερο θέμα, αυτό των ανοχών στις επαφές, που σας ανέφερα στην αρχή. Στη φάση του 80-77 υπάρχει επαφή στον Γουόκαπ από τον Λαπροβίτολα. Επίσης, υπάρχει επαφή του Βέσελι στον Φαλ, ακριβώς τη στιγμή που βάζει το putback. Το χέρι του Τσέχου σχεδόν τον αγκαλιάζει. Οι επαφές αυτές δεν σφυρίχτηκαν, διότι γενικά δεν σφυρίζονται στην Ευρωλίγκα. Είναι στο πλαίσιο του πνεύματος του μπάσκετ που παίζεται στο συγκεκριμένο τουρνουά και κατά τη γνώμη μου, εφόσον οι αρχές έχουν αποφασίσει πως έτσι θα προσεγγίζουν το μπάσκετ, η συγκεκριμένη προσέγγιση θα έπρεπε να είχε μεταφερθεί και στην τελευταία φάση, στην οποία όσο πηγαίνει ο Πετρούσεφ στον Πάρκερ, άλλο τόσο γέρνει ο Πάρκερ προς τον Πετρούσεφ, με τον αγκώνα προτεταμένο. Δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σουτ της απελπισίας από τα εννιά μέτρα. Με το γράμμα, όλα είναι οκ, αλλά με το γράμμα κινδυνεύουμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να δούμε κάθε φάση ξανά και ξανά, ατόπημα στο οποίο ήδη υπέπεσα κι εγώ άλλωστε. Οι διαιτητές δεν οφείλουν μόνο να έχουν γνώση, οφείλουν και να έχουν κρίση για το τι ακριβώς διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια τους, να έχουν επαφή με την πραγματικότητα.
Γνωρίζω τους κινδύνους του σημερινού άρθρου, το οποίο δημοσιεύεται σε έναν ιστότοπο που δεν έχει δημοσείυσει σε οκτώ χρόνια λειτουργίας ούτε ένα κείμενο που να αφορά διαιτητικές αποφάσεις. Ο λόγος που γίνεται έτσι ξαφνικά, είναι ότι πιστεύω πως η χθεσινή εικόνα ...
Α. δεν αφορά αποκλειστικά και στοχευμένα τις ελληνικές ομάδες,
Β. Εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο κάκιστης οργάνωσης και καιροσκοπισμού του συνεταιρισμού, ο οποίος όποτε θέλει παραχωρεί τη διοικητική και οργανωτική εξουσία στα επιτελικά του πρόσωπα και όποτε θέλει αποφασίζει μόνος του, μέσα από τις συνεδριάσεις των μελών του - δύο εκ των οποίων είναι φυσικά ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Αλήθεια, πώς αποφασίστηκε λίγο πριν τα πλέι οφ να έχει η Μακάμπι φιλάθλους στα παιχνίδια της; Ο Παναθηναϊκός το γνώριζε και συναίνεσε προφανώς...
Υπάρχει, εν ολίγοις, ένα γενικότερο μπάχαλο. Από τις παλιότερες σειρές μεταξύ ΤΣΣΚΑ και Μπασκόνια στη φάση των 8, μέχρι την περσινή επιλεκτική απόδοση δικαιοσύνης στο Ρεάλ-Παρτίζαν και τα φετινά διαιτητικά ατοπήματα, η Ευρωλίγκα βρίσκει μονίμως έναν τρόπο να υποβιβάζει τις προσπάθειες των αθλητών και των συλλόγων, που (ηθελημένα) ανήκουν στους κόλπους της.
Ο αντίλογος αφορά την αποκλειστική προσοχή μας στα αγωνιστικά, δηλαδή ο,τι κάνουμε πάντα. Αυτός λέει πως αν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός ήταν καλύτεροι, τότε σήμερα η συζήτηση δεν θα περιστρεφόταν γύρω από εξωαθλητικούς παράγοντες.
Χμ... Δεν είμαι απολύτως σίγουρος. Ο Παναθηναϊκός, αρχικά, όντως στη σειρά είναι μέχρι στιγμής κατώτερος του αναμενομένου. Ειδικά στο θέμα του ελέγχου του ρυθμού δεν θα μπορούσε να είχε χειρότερες επιδόσεις. Στο μεγαλύτερο μέρος των παιχνιδιών, η Μακάμπι έχει επιβάλει το δικό της αγωνιστικό στυλ, έχοντας παράλληλα στερηθεί των υπηρεσιών του φετινού MVP της. Η δε άμυνα των πρασίνων, διανύει διαστήματα ολικής απορρύθμισης, που για χθες σήμαινε την απρόσκοπτη και συνεχή δράση των αντιπάλων ψηλών στη base line. Βάση της εικόνας τους όλη της σεζόν, ο Αταμάν και οι παίκτες του θα έπρεπε να είναι καλύτεροι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα γίνουν καλύτεροι στη συνέχεια. Προσωπικά πιστεύω πως απέχουν ένα καλό εικοσάλεπτο από την εκτός έδρας νίκη, παίζει δεν παίζει ο Μπάλντγουιν.
Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, τα έχει πάει μια χαρά. Απέναντι σε ένα σύνολο που τερμάτισε πιο πάνω από εκείνον, έχει πάρει μία εκτός έδρας νίκη και έχει αναγκάσει την Μπαρτσελόνα σε κάκιστα ποσοστά από τη ρακέτα, χώρο που αποτελεί παραδοσιακά τη δύναμη πυρός της. Στην άλλη άκρη του παρκέ δε, στα παιχνίδια 1 και 3 οι σέντερ του είχαν πολύ καλή απόδοση. Οι ερυθρόλευκοι δυσκολεύονται στο σκορ από την περιφέρεια, κάτι αναμενόμενο απέναντι στη δεύτερη καλύτερη άμυνα της Ευρωλίγκα στον τομέα των ποσοστών των αντιπάλων (52%eFG). Εκείνο που τους έχει σίγουρα εκπλήξει, είναι τα ποσοστά των Καταλανών στα τρίποντα, που στα δύο τελευταία παιχνίδια κυμαίνονται πολύ πάνω από τον μέσο όρο τους στη σεζόν, με ορισμένες προσπάθειες να καταλήγουν στο διχτάκι, παρότι επιχειρούνται υπό κακές συνθήκες. 44% χθες, σχεδόν 47% την προηγούμενη Παρασκευή στο game 2. Το γεγονός λοιπόν όχι χθες κρατήθηκαν στους 69 πόντους πριν τη διαβόητη επαναφορά του Σατοράνσκι, συνιστά επιτυχία, διότι όλο το shooting variance (η τυχαιότητα δηλαδή, το "μπήκαν-δεν μπήκαν") έγειρε προς την πλευρά τους.
Δεν ξέρω, εν ολίγοις, τι καλύτερο μπορούσε να κάνει ως τώρα ο Ολυμπιακός στη σειρά, πέραν του να βάλει κάποια ελεύθερα σουτ παραπάνω. Η εικόνα του, σε συνδυασμό με την εικόνα της Μπαρτσελόνα, συνάδει με ό,τι βλέπαμε όλη τη σεζόν, ακόμη και με τα τελευταία καλά παιχνίδια. Φέτος οι ερυθρόλευκοι έχουν λίγους αμιγείς σκόρερ, δεν αποτελούν συνεπή επιθετική δύναμη, ενώ αυτές τις μέρες έχουν απέναντι τους μία ομάδα απόλυτα σφιχτή. Δεν υπάρχει πουθενά έκπληξη στα χαμηλά σκορ, στα κλειστά ματς και στα μέτρια ποσοστά - δεν ξέρω τι περίμεναν μερικοί/ες. Συνεπώς, σε αυτό το σκληρό αγωνιστικό πλαίσιο, οι χθεσινές διαιτητικές παρεμβολές κρίνονται απόλυτα κρίσιμες ως προς την τελική έκβαση της σειράς και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το παραδεχτούμε.
Τέλος πάντων κυρία, υπόσχομαι πως δεν θα το ξανακάνω.
