Η Μπαρτσελόνα κάνει το πιο εντυπωσιακό ξεκίνημα μέχρι στιγμής στην Ευρωλίγκα, παίζοντας με την άνεση της ελευθερίας. Η φυγή του Σάρας, αντί να ανεβάσει (όπως θα ήταν μάλλον λογικό) τις προσδοκίες, για κάποιο μυστήριο λόγο τις έριξε και έτσι οι Καταλανοί, αγωνίζονται απαλλαγμένοι από κάθε άγχος ή υποχρέωση, υπό την καθοδήγηση του σπουδαγμένου Ρότζερ Γκριμάου. Οι νίκες τους; Η μία πιο εμφατική από την άλλη. Διάλυση της Εφές με γρήγορο ρυθμό και τρέξιμο, διπλό στο Φάληρο σε κλειστό ματς, 92 πόντοι στη φλεγόμενη Stark Arena με plays-διαβήτες. Διαφορετικοί τρόποι, ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς μάλιστα κανένας αγώνας να κριθεί με μικρή διαφορά.
Προσωπικά, άρχισα να το υποψιάζομαι από τα πρώτα λεπτά του ματς στο ΣΕΦ. Κάπως αργότερα, οι ολόσωστες, όσο και μετρημένες αποφάσεις του Λαπροβίτολα φούντωσαν την αίσθηση πως κάτι πολύ καλό συμβαίνει στους μπλαουγκράνα. Η αίσθηση αυτή μεταφέρθηκε και στο χθεσινό πρώτο ημίχρονο, το οποίο οι παίκτες του Γκριμάου έκλεισαν μπροστά με 10 πόντους, βγάζοντας πανεύκολα ελεύθερα σουτ προς το τέλος του. Και τελικά, η στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης ήρθε στην τέταρτη περίοδο, όταν συνέβη το θαύμα που βλέπετε παρακάτω.
Χρειάζεται λίγο context, αντιλαμβάνομαι. Λοιπόν, το play ήρθε μετά από time out. Η Παρτίζαν είχε ξεσηκώσει το γήπεδο, μειώνοντας στους έξι πόντους με δύο συνεχόμενα καλάθια από τη ρακέτα - και όταν λέμε "ξεσηκώσει", όλες και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει κάτι τέτοιο στη Stark. Αντί λοιπόν ο Γκριμάου να σχεδιάσει κάτι ασφαλές για τον κοινό μπασκετικό νου, υπερφόρτωσε τη μία πλευρά και εμπιστεύτηκε τους Λαπροβίτολα και Γουίλι να εκτελέσουν ένα ψευτο-πικ, το οποίο ο Αργεντίνος εν συνεχεία απέρριψε, για να τριπλάρει από τη δυνατή πλευρά και να βρει τον Ισπανό σέντερ για ... τρίποντο. Ήταν η πρώτη προσπάθεια για τρεις του Ερνανγκόμεθ στο ματς, επτά ολόκληρα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της επίθεσης. Επίσης, ήταν η μόλις δεύτερη του προσπάθεια πίσω από τα 6,75 στα τρία πρώτα παιχνίδια. Είχε επιχειρήσει άλλο ένα τρίποντο, άστοχο, απέναντι στον Ολυμπιακό, ενώ στην ACB έχει 2/4. Κι όμως, η επιλογή του προπονητή ήταν να πάρει εκείνος το σημαντικότερο (μέχρι τότε) σουτ, με τρόπο που δεν προτιμά, παρά μόνο υπό συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Φυσικά, δεν το περίμενε κανείς.
Τέλος πάντων, αυτό λέγεται θράσος. Θα μπορούσε να ονομάζεται και "έλλειψη άγχους", ή να χαρακτηρίζεται ως "ξεγνοιασιά". Όπως και να το πούμε, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται για σύμπτωση. Ξανά και ξανά, η Μπαρτσελόνα παρήγαγε τόσο απέναντι στον Ολυμπιακό, όσο και απέναντι στην Παρτίζαν, απανωτές φάσεις που αποκαρδιώνουν τους αντιπάλους, κάνοντας τους να αναρωτιούνται τι άραγε να ακολουθεί στην επόμενη επίθεση. Τολμηρές και δουλεμένες εξίσου, οι φάσεις προέρχονται μέσα από τη ροή του παιχνιδιού, χωρίς να κάνουν διακρίσεις προς τους αποδέκτες των προσπαθειών, άσχετα αν ο Λαπροβίτολα αποτελεί συχνά κινητήριο δύναμη. Δείτε παρακάτω και κάποια από όσα συνέβησαν μετά το τρίποντο του Γουίλι.
Καμμία επίθεση δεν έγινε βεβιασμένα και παράλληλα καμμία δεν έπαιξε με τον χρόνο. Οι παίκτες του Γκριμάου με το μόνο που ασχολούνταν ήταν με το να βρουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Αλλαγές θέσεων στην περιφέρεια, slip screens, πέρασμα της μπάλας στους ψηλούς, άδεια στους σουτέρ να εκτελούν. Τίποτα περίπλοκο, αλλά και τίποτα εύκολο, αφού η ροή πρέπει να μη σταματά και η μπάλα να κινείται ταυτόχρονα με τους παίκτες. Αν σας θυμίζει κάτι ήδη, τότε δεν είναι κακό και να το γράψουμε: Στα πρώτα της φετινά βήματα, η Μπάρσα θυμίζει έντονα τον περσινό Ολυμπιακό. 43% στα τρίποντα, 22 ασίστ ανά παιχνίδι, 10,7 επιθετικά ριμπάουντ, συνεισφορά από πολλούς, και ένας καταπληκτικός, μετρημένος Λαπροβίτολα, με το μυαλό στο κεφάλι.
Δεν ξέρω για πότε πρόλαβε να τα φτιάξει όλα ο Γκριμάου και αν πρόκειται για μία πρώιμη, πλασματική εικόνα. Δεν πιστεύω ότι είναι πιθανό να βλέπουμε "ψέματα" και ένας λόγος επιπλέον είναι το απόλυτα κατασταλαγμένο rotation. Βέσελι - Ντα Σίλβα για την άμυνα στην πρώτη πεντάδα, Γουίλι - Πάρκερ στη δεύτερη, για ισορροπία και spacing. Ως τώρα λειτουργεί άψογα η εναλλαγή στις θέσεις 4 και 5. Λάπρο και Σατοράνσκι αλληλοσυπληρώνονται, ενώ ο Γιοκουμπάιτις με τον Μπριθουέλα λειτουργούν προσθετικά. Αμπρίνες και Κάλινιτς, πιο άνετοι από ποτέ στην εκτέλεση, μοιράζονται τη θέση 3. Τα πάντα είναι απολύτως ξεκάθαρα και πιθανώς ήδη απολύτως στέρεα.
Επίσης, η διάθεση για άμυνα, μαζί με τις δυνατότητες και το μέγεθος, υπάρχουν σε αφθονία. Μόνη σημαντική αμυντική πρόκληση προβάλλει το πρώτο σκριν, εάν αμύνεται ο Λαπροβίτολα, αλλά εφόσον εκείνος καταφέρει να το σπάσει και να καθυστερήσει τη δράση, τότε τα switches που ακολουθούν σφίγγουν σαν θηλιά, κάτι που ο Ολυμπιακός το ένιωσε στο πετσί του. Ανάλογα προβλήματα αντιμετώπισε και η Παρτίζαν, που σχεδόν εγκατέλειψε το μακρινό σουτ (12 μόλις προσπάθειες για τρεις), υπό την απειλή του βασικού διδύμου των ψηλών. Όταν εκείνοι βγαίνουν, για να περάσουν στο ματς οι Γουίλι και Πάρκερ, τότε το αμυντικό ισοζύγιο συμπληρώνεται από τον Γιοκουμπάιτις και τον Κάλινιτς. Υπό μία καλή έννοια συνεπώς, το συνολικό rotation έχει ως βασική του αρχή την σταθερότητα στην αμυντική επίδοση. Η Μπαρτσελόνα δεν έχει μείνει ακάλυπτη ποτέ στα μετόπισθεν ως σήμερα και από εκεί και πέρα το επιθετικό της παιχνίδι έχει ήδη παρει τον δρόμο του.
'Ασχετα με το τι θα γίνει τις επόμενες αγωνιστικές, ήδη μιλάμε για ένα πολύ διαφορετικό σύνολο, με όχι τόσο διαφορετικούς παίκτες. Ο ισπανικότερος (sic) αέρας του ρόστερ είναι μεν ολοφάνερος, όμως από την άλλη οι Γιοκουμπάιτις, Κάλινιτς, Βέσελι, Λάπρο, Ντα Σίλβα, Σατοράνσκι ήταν εκεί και πέρυσι. Βάλτε στο μιξ και τον Αμπρίνες και σιγά σιγά τα πάντα δείχνουν προς την άκρη του πάγκου. Ο Ρότζερ Γκριμάου έχει προσφέρει σε ένα σύνολο παικτών ελευθερία και εκείνοι του το ανταποδίδουν, εκτελώντας το σχέδιο.
