Αγαπημένη Ζωή,

Θυμάμαι πριν από καιρό που με ρώτησες αν μόνο τα αγόρια παίζουν ποδόσφαιρο, με αφορμή το γεγονός ότι στο σπίτι όποτε έβλεπα κάποιον αγώνα, ήταν αγώνας αντρικών ομάδων. Αυτό στάθηκε η αφορμή να αποφασίσουμε να πάμε να δούμε και ποδόσφαιρο γυναικών, ώστε να έχεις την εικόνα ότι και οι γυναίκες παίζουν ποδόσφαιρο και μπορούν να είναι επαγγελματίες αθλητές. Από τότε πρέπει να έχουμε πάει περίπου δέκα φορές να δούμε τη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Barça είτε αυτή παίζει στο Camp Nou με περισσότερους από 90.000 θεατές είτε στο Johan Cruyff με 5.000 οπαδούς. 

Με τον καιρό έμαθες τα ονόματα κάποιων παικτριών, όπως η Salma, η Mapi Leon και φυσικά τις Aitana και Alexia, των οποίων τα ονόματα σε κάθε αγώνα γίνονται σύνθημα. Πλέον ακόμα κι όταν πηγαίνουμε στο γήπεδο να δούμε αγώνα της αντρικής ομάδας, είναι όλο και πιο συχνό να βλέπουμε αγόρια και κορίτσια να έχουν φανέλες με τα ονόματα των παικτριών στην πλάτη. Το ποδόσφαιρό των γυναικών στην Ισπανία έχει εδώ και χρόνια αρχίσει να ανεβαίνει και η Barça είναι η ομάδα που τραβάει το “κάρο” και το ενδιαφέρον.

Πριν από ένα χρόνο και οκτώ μήνες πριν την έναρξη του Mundial γυναικών, 15 από τις καλύτερες παίκτριες της εθνικής ομάδας της Ισπανίας στείλανε μια κάρτα στην ομοσπονδία, ζητώντας αλλαγές και λέγοντας ότι με την υπάρχουσα κατάσταση δεν ήταν διατεθειμένες να συμμετάσχουν στα παιχνίδια της εθνικής, με τον κίνδυνο να χάσουν το Mundial. Οι πρακτικές του τότε προπονητή της εθνικής θεωρούσαν ότι τις υποτιμούσαν ώς αθλήτριες και επιπλέον τον κατηγορούσαν ότι οι προπονήσεις και η όλη αντιμετώπισή του δεν ήταν ανάλογη μιας ομάδας που ήθελε να διεκδικήσει την κατάκτηση της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής οργάνωσης. Τους ζητούσε να αφήνουν τις πόρτες από τα δωμάτιά τους ανοιχτές, ώστε να μπορεί να ελέγχει τι ώρα πάνε για ύπνο, απαιτούσε να ξέρει με ποιους βγαίνουν για καφέ και έλεγχε τα πράγματα που έφερναν στις αποστολές μαζί τους. 

Τελικά ο προπονητής δεν άλλαξε, και αρκετές από τις παίκτριες δέχτηκαν να επιστρέψουν στην εθνική ομάδα, προκειμένου να διεκδικήσουν το χρυσό, πράγμα και το οποίο κατάφεραν. Στη διάρκεια της απονομής, ο πρόεδρος της Ισπανικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου Luis Rubiales, φίλησε στο στόμα την Jenni Hermoso, χωρίς να του έχει δώσει ή ίδια το δικαίωμα αυτό και χωρίς φυσικά να συναινέσει. Τις επόμενες μέρες, αντί να ζητήσει συγνώμη για αυτή του την πράξη, ο Rubiales αποφάσισε να περάσει στην επίθεση και να βάλει κατά των παικτριών, των φεμινιστριών και όποιων υποστήριζαν ότι η συμπεριφορά του δεν ηταν η αρμόζουσα. Μετά από μια τραγική συνέντευξη τύπου, όπου ο πρόεδρος της ομοσπονδίας ανακοίνωνε ότι δεν θα παραιτηθεί και το κοινό από κάτω (με μπροστάρηδες τους προπονητες των εθνικών ομάδων των ανδρών και των γυναικών) τον αποθέωνε, οι παίκτριες αποφάσισαν ότι πλέον η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη και απαίτησαν να φύγουν οι Rubiales και Vilda από τις θέσεις τους και να γίνουν περαιτέρω αλλαγές στην ομοσπονδία, διεκδικώντας την αντιμετώπισή τους ως επαγγελματίες. 

Προκειμένου να βρουν το δίκιο τους, ενημέρωσαν ότι δεν θα ξαναπαίξουν με την εθνική ομάδα μέχρι να γίνουν οι αλλαγές, ξεκίνησαν απεργία, απαιτώντας να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός για τις παίκτριες που παίζουν στην πρώτη κατηγορία στις 23.000€ και κατόρθωσαν να συσπειρώσουν κόσμο, που κατέβηκε μέχρι και σε πορείες για να τις υπερασπίσει. Τα ΜΜΕ στην αρχή στήριξαν τον “αγώνα” τους, αλλά μετά την παραίτηση του Rubiales, δείξανε κι αυτά το πρόσωπό τους, κάνοντας ειρωνικά σχόλια για τις παίκτριες που συνέχιζαν τις κινητοποιήσεις τους, θεωρώντας ότι αφού τους “έγινε το χατήρι” και έφυγαν ο Rubiales και o Vilda και ορίστηκε γυναίκα προπονητής, όλα τα προβλήματα λύθηκαν. Εδώ θα μου επιτρέψεις να πω ότι ενώ και οι 23 παίκτριες που κατέκτησαν το Mundial απαίτησαν τις αλλαγές, μετά την παραίτηση του Rubiales τρεις παίκτριες εξ αυτών δεν υπέγραψαν την νεα κάρτα που ζητούσε βαθύτερες τομές. Το γεγονός ότι δύο εκ των τριών παίζουν στην Real Madrid, η μία εκ των οποίων είναι και ψηφοφόρος του ακροδεξιού Vox και η άλλη δίνει εξετάσεις για να γίνει αστυνομικός, μάλλον θα είναι τυχαίο.

Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο με ανέκδοτες ιστορίες του τι ειπώθηκε και από ποιον, αλλά θα ήθελα από όλη αυτή την κατάσταση να σου πω ότι το μάθημα που παίρνω από τη στάση των παικτριών είναι ότι για να πετύχουμε σημαντικές αλλαγές στις ζωές μας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε κάτι που θέλουμε πολύ (πχ τη συμμετοχή σε ένα Mundial που έχασαν οι Mapi Leon και Patri Guijarro μένοντας πιστές στην αρχική τους θέση). Θα πρέπει να κινητοποιήσουμε τον κόσμο γύρω μας και φυσικά η απεργία είναι ένα σημαντικό εργαλείο διεκδικήσεων στην κοινωνία. Μακάρι αυτό να είναι το μάθημα για περισσότερους από εμάς, γιατί μας περιμένουν καταστάσεις όπου θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και να θυσιάσουμε πράγματα από τη “βόλεψή” μας και να συμπαρασταθούμε στους συνανθρώπους μας και φυσικά να απεργήσουμε.

Τώρα στα πέντε σου, είναι ίσως δύσκολο να στα εξηγήσω όλα αυτά, αλλά ελπίζω να διαβάσεις αυτό το γράμμα όταν θα είσαι λίγο μεγαλύτερη κι όλα να βγάζουν λίγο περισσότερο νόημα.

Με πολλή αγάπη,

Ο μπαμπάς σου.