Για αρχή, λίγο back story. Η Clark είναι 22 ετών. Αυτή είναι η τέταρτη σεζόν της στο NCAA, αντιμετωπίζοντας το Iowa σαν μία πρώτη καριέρα πριν από εκείνη που έρχεται, την επαγγελματική στο WNBA. Τρεις φορές έχει ψηφιστεί First Team All-American, τις δύο φορές ομόφωνα. Δύο φορές έχει βγει πρώτη σκόρερ της σεζόν (2021, 2022) κι άλλες δύο πρώτη σε ασίστ (2022, 2023). Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η ομάδα ακουμπά την μπάλα στα χέρια της με τεράστιο usage κι εκείνη ανταποδίδει με το παραπάνω. Το ζήτημα όμως είναι (και) ο τρόπος. Το μπάσκετ με την Clark στο παρκέ μοιάζει αποτελεσματικό, μα ταυτόχρονα απόλυτα διασκεδαστικό. Μάλλον κανένας αγώνας δεν κατέδειξε τα παραπάνω καλύτερα από τον περσινό ημιτελικό απέναντι στη South Carolina. Συγγνώμη, την αήττητη South Carolina, με ρεκόρ 36-0. Εκεί που χρειαζόταν μία μπασκετική παράσταση. Η Clark δεν απογοήτευσε, ούτε στο θέαμα αλλά ούτε και στο αποτέλεσμα:
Δημιουργίες, τρίποντα από το logo, clutch καλάθια, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. 41 πόντοι, 8 ασίστ και 6 ριμπάουντ, μία μεγάλη εμφάνιση που οδήγησε το Iowa στην επικράτηση και την πρόκριση στον τελικό. Εκεί έπεσε πάνω στο θηρίο του LSU, η προσπάθεια ήταν παρόμοια αλλά ο τελικός νικητής διαφορετικός, όμως η Clark είχε προλάβει ν’ αποδείξει πως πρόκειται για ένα πραγματικό μπασκετικό wonderkid, από εκείνα που γεμίζουν τα γήπεδα.
Στο φινάλε της σεζόν, επιλέχθηκε ως η νικήτρια όλων των προσωπικών βραβείων: Associated Press Player of the Year, Naismith College Player of the Year, Writers’ Association Player of the Year, John R. Wooden Award, Honda Sports Award, το Wade Trophy. Θα ήμουν ψεύτης αν σας έλεγα πως ήξερα ότι δίνονται όλα αυτά τα βραβεία. Η Clark πάντως τα πήρε όλα, σαν μία προσωπική δικαίωση μιας εκ των κορυφαίων σεζόν στην ιστορία του αθλήματος σε κολεγιακό επίπεδο.
Εκείνο που απέμενε ωστόσο, κι ακόμη απομένει, είναι το μεγάλο τρόπαιο. Η επιβράβευση που κερδίζει η ομάδα, να συνδεθεί το μεγαλείο της μ’ ένα πρωτάθλημα για το Iowa. Σε αυτή την προσπάθεια που ακόμη συνεχίζεται, καθώς η σεζόν τρέχει, η Clark κλήθηκε ν’ ανεβάσει ακόμη περισσότερο το προσωπικό της επίπεδο, η σκόρερ και η δημιουργός που ενώνονται. Με τέσσερις προσπάθειες παραπάνω ανα αγώνα, σκοράρει 32,8 πόντους με ευστοχίες 47/40/85 και μοιράζει 8,5 ασίστ. Τα νούμερα είναι ασύλληπτα. Φανερώνουν αθλήτρια που έχει ραφινάρει το παιχνίδι της απόλυτα για το επαγγελματικό στάτους, στην πραγματικότητα πολύ νωρίτερα από τις ημέρες του 2024 που διανύουμε. Μοιραία, στο κυνήγι της ομαδικής επιτυχίας με εκείνη σε θέση ηγετική, κάποια ρεκόρ θα έφταναν στο σημείο να διαλυθούν.
Όπως συνέβη στις 15 Φεβρουαρίου. Όταν η Clark πάτησε στο παρκέ για να γίνει η πρώτη σκόρερ στην ιστορία του κολεγιακού πρωταθλήματος, ξεπερνώντας τους 3.527 πόντους της Kelsey Plum. Χρειάστηκε μόλις λίγα λεπτά και μερικά σουτ. Κι όταν το κοντέρ έδειξε ‘3’ και η ευκαιρία απαίτησε τρίποντο, εκείνη απάντησε με τον δικό της μοναδικό τρόπο - διασκεδαστικά, αλλά και με αποτέλεσμα.
What a moment ?@CaitlinClark22 x #Hawkeyes pic.twitter.com/RvyU1mJcXz
— Iowa Women's Basketball (@IowaWBB) February 16, 2024
Δεν χρειάζεστε εμένα να σας πω για το μπασκετικό θράσος που χρειάζεται, για να σπάσεις ένα μοναδικό ρεκόρ σουτάροντας λίγο πιο μπροστά από το κέντρο του γηπέδου. Για την ακρίβεια, αυτό το σουτ, όπως και κάθε της κίνηση στο παρκέ, φωνάζει ‘’αυτοπεποίθηση’’. Θάρρος, ικανότητα, ταλέντο, απόλαυση για το σπορ. Στο ίδιο παιχνίδι που έγινε η πρώτη σκόρερ στην ιστορία, η Clark σκόραρε 49 πόντους, διαλύοντας το προσωπικό της ρεκόρ αλλά κι εκείνο του προγράμματος του Iowa State - που προφανώς είχε ξανά η ίδια, με 46.
Η πρώτη κορυφή πιάστηκε, μέχρι την επόμενη -και δε συζητάμε μόνο για το WNBA. Με κάποιον σπάνιο τρόπο, οι κολεγιακοί στόχοι είναι ακόμη εκεί, ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο. Η ίδια η Clark έχει δηλώσει πως ένας από τους αγαπημένους της μπασκετμπολίστες, τον οποίον έβλεπε νεότερη σε βίντεο, ήταν ο Pete Maravich, που έχει ακόμη και σήμερα το απόλυτο ρεκόρ πόντων στο NCAA: 3.667. Η Clark στέκεται στους 3.569 κι απομένουν ακόμη τα απαραίτητα παιχνίδια ώστε να γίνει το νούμερο ένα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες.
Κάτι τέτοιο ίσως βοηθήσει την περίπτωση της Clark ν’ αναγνωρίζεται ως αυτό που στην πραγματικότητα είναι, δηλαδή ένα φοβερό μπασκετικό φαινόμενο. Εκείνο που δυστυχώς δε θα συμβεί, όπως και με τις υπόλοιπες αθλήτριες του WNBA που σε λίγο καιρό θα αποκαλεί συναδέλφους, είναι να πληρώνεται ως κάτι τέτοιο. Ακόμη και σήμερα, το υψηλότερο επαγγελματικό συμβόλαιο στο πρωτάθλημα γυναικών ανέρχεται στις 242 χιλιάδες δολάρια τον χρόνο, αρκετά πιο κάτω ακόμη και από τον μίνιμουμ μισθό στο ΝΒΑ. Η ζήτηση και η διαφήμιση γύρω από τις δύο λίγκες δεν είναι η ίδια, δεν είναι όμως η απόλυτη εξισορρόπηση των μισθών το ζητούμενο.
Όπως έχει δηλώσει και η Kelsey Plum, εκείνη η αθλήτρια δηλαδή που πριν λίγες ημέρες παραχώρησε το ρεκόρ της στην Clark, «Δε ζητάμε να πληρωθούμε όσο πληρώνονται οι άντρες… ζητάμε να πληρωθούμε το ίδιο ποσοστό των εσόδων που μοιράζονται… Δεν απαιτώ να πληρώνομαι το ίδιο με τον Lebron… αλλά το ίδιο ποσοστό επί των εσόδων — όπως για παράδειγμα: πουλάνε τη φανέλα μου στο Mandalay Bay, δεν παίρνω δεκάρα. Γι' αυτά τα πράγματα μιλάμε». Οι αθλητές και οι αθλήτριες άλλωστε, δίνουν τον ίδιο κόπο στα παρκέ. Τα ίδια μπασκετικά ρεσιτάλ, κυνηγούν τα τρόπαια με τις ίδιες θυσίες. Και το γεγονός πως αρκετές εκ των κορυφαίων αθλητριών στο WNBA καλούνται επανειλημμένα να ‘’συμπληρώνουν μεροκάματα’’ στην offseason, παίζοντας σε ομάδες της Ευρωλίγκας, τοποθετεί το δάχτυλο στο πρόβλημα για όποιον θέλει να παρατηρήσει καλύτερα. Μοιάζει λάθος, και είναι λάθος.
Η ισορροπία δε θα έρθει αύριο το πρωί, δυστυχώς, με κάποιο μαγικό ραβδί, ειδικά όσο το ΝΒΑ συνεχίζει να κινείται σ’ έναν χορό δισεκατομμυρίων, τη στιγμή που το WNBA πασχίζει να εξασφαλίσει πολύ λιγότερα. Από τη δική μας τη μεριά, μπορούμε τουλάχιστον να ελέγξουμε την αγωνιστική αφήγηση. Ας πάρουμε την Clark σαν παράδειγμα. Δεν είναι ο ’’θηλυκός Steph Curry’’ όσο κι αν οι ομοιότητες στον συνδυασμό παίκτη και entertainer είναι εκεί για τα μάτια μας. Δε χρειάζεται κάτι τέτοιο. Πιστεύω μάλιστα πως ο πρώτος που θα το επιβεβαίωνε είναι…ο ίδιος ο Steph. Όπως θα συνέβαινε και στην περίπτωση της Sabrina Ionescu, που χθες βράδυ αντιμετώπισε τον Curry σε αυτόν τον απόλυτα διασκεδαστικό διαγωνισμό τριπόντων μεταξύ δύο κορυφαίων σουτέρ. Κάτι αντίστοιχο ισχύει με την Diana Taurasi, που δεν είναι ο ‘’Michael Jordan των γυναικών’’ αλλά ένας ξεχωριστός μύθος του αθλήματος, ή με την Sue Bird, ή με την Candace Parker, ή με μία λίστα μεγαλείου που δεν τελειώνει. Οι αθλητές βλέπουν αθλητές, συνεργάτες, ανταγωνιστές στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι μία δίκαια οπτική.
Η Caitlin Clark λοιπόν…είναι απλά η Caitlin Clark. Μία point guard που πασάρει και σουτάρει δαιμονισμένα, ασταμάτητα, εύστοχα, που έρχεται να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της - και πιθανώς ν’ αυξήσει ακόμη περισσότερο τη δημοφιλία του WNBA μελλοντικά. Κάπου εκεί ανάμεσα, στους 3.569 πόντους, τις 1.018 ασίστ και στο κυνήγι ενός κολεγιακού πρωταθλήματος που θα σφραγίσει αυτή τη μαγική πορεία, ένα μπρέικ από το μπασκετικό τέμπο, τη βραδιά που γράφτηκε ιστορία.
It's a rare moment that we see this kind of visible emotion from Caitlin Clark.
— Owen Siebring (@owensiebring) February 16, 2024
As her family delivered their words of encouragement after the game, Caitlin couldn't hold back the flood gates any longer.
This night was for her. pic.twitter.com/YZjloLax7j
Τα λόγια των γονιών της, τα δάκρυα της ίδιας και το βλέμμα της head coach που είχε την τύχη να κατευθύνει την Clark αυτή την τετραετία. Όλα μέρος μιας υπέροχης ιστορίας που μπορεί να φτιάξει ο αθλητισμός, μία συναισθηματική στάση για να έρθει η επίμονη συνέχεια, σε όλα τα επίπεδα.
