Ας εξετάσουμε όμως τα θέματα αυτά ένα ένα.
Αν κάτι φαίνεται να αποδεικνύεται από την υπόθεση του Jalen Green, αυτό δεν είναι άλλο από τη φράση “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού”. Ακόμα και όταν μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα “αθλητικά σκλαβοπάζαρα” που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο στις ΗΠΑ. Μέχρι και πριν από λίγα 24ωρα, θα φαινόταν σχεδόν αδύνατο να φανταστούμε πως τα μυαλά των ιθυνόντων του NCAA θα έκαναν έστω και μερικά “κλικς” αριστερά ή δεξιά, ώστε να χαλαρώσουν τους αυστηρούς κανόνες που διέπουν τον οργανισμό τους. Ωστόσο, το γεγονός πως η G-League, υπό την ομπρέλα του NBA, αποφάσισε να προσελκύει τα top ταλέντα της χώρας με ένα σημαντικό χρηματικό κίνητρο, φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση να αλλάζει τις ισορροπίες.
Τα δεδομένα ως τώρα
Αν δεν έχετε άποψη τι σημαίνει NCAA και ποια είναι η σχέση του με τους μαθητές/αθλητές (έμφαση στο “μαθητές”), δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε το προ πενταετίας εξαιρετικό και διαφωτιστικό βίντεο από την εβδομαδιαία εκπομπή του John Oliver, “Last Week Tonight”.
Μέσα από το πρίσμα του “προσφέρουμε μόρφωση πρώτης γραμμής”, τα κολέγια βγάζουν εκατομμύρια στις πλάτες των αθλητών τους, οι οποίοι ακριβώς επειδή είναι μαθητές πρώτα, άρα ερασιτέχνες αθλητές, δεν έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν ούτε ένα cent από αυτήν την πίτα. Και αυτό είναι κάτι που, διά στόματος του προέδρου του NCAA, Mark Emmert, δεν επιθυμεί κανείς να αλλάξει εντός του διοικητικού συμβουλίου, καθώς το “μαθητές” έρχεται πρώτο σε κάθε μα κάθε περίπτωση. Ωστόσο, οι αυστηροί κανόνες του κολεγιακού αθλητισμού δεν σταματούν στη μη πληρωμή των μαθητών/αθλητών. Απαγορεύονται κάθε είδου endorsements, όσο ανήκουν στο δυναμικό των κολλεγίων, ενώ ακόμα και αν κάποιος αθλητής δεχτεί το οτιδήποτε πέρα από αυτά που προβλέπουν οι κανόνες του rulebook, τότε ο ίδιος τιμωρείται.
Παρεμπιπτόντως, το εν λόγω rulebook είναι μεγέθους 400+ σελίδων, το οποίο οι μαθητές/αθλητές πρέπει να το διαβάσουν και να αποδεχτούν τους όρους που αναγράφονται σε αυτό, εφόσον επιθυμούν να συμμετάσχουν σε αγωνιστικές υποχρεώσεις. Και όλα αυτά γίνονται την ώρα που κάθε Μάρτιο τα έσοδα του NCAA από τις διαφημίσεις ξεπερνούν το $1 δισ.! Ωστόσο, και παρά τις αντίξοες συνθήκες για τους παίκτες, πολλοί είναι εκείνοι που επιθυμούν να είναι μέρος αυτής της σκηνής. Δεν είναι και λίγο, εδώ που τα λέμε, σε ηλικία 18 - 22 ετών να συμμετάσχεις έστω και σε ένα παιχνίδι του March Madness, μπροστά σε ένα γεμάτο γήπεδο και σε ζωντανή μετάδοση σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Αυτές είναι οι κατάλληλες συνθήκες, άλλωστε, για έναν παίκτη να ανεβάσει κατακόρυφα τις μετοχές του εν όψει του καλοκαιρινού draft. Και δεν μιλάμε φυσικά για top ταλέντα που ό,τι και να γίνει με τις ομάδες τους, θα είναι δεδομένα στις πρώτες 10 επιλογές, αλλά για παίκτες που αγωνίζονται καθημερινά να αποκτήσουν ένα status που θα τους επιτρέψει να τους διεκδικήσουν ομάδες του NBA.
Από την άλλη πλευρά του σκληρού, αλλά αναμφίβολα γκλαμουράτου κολεγιακού μπάσκετ, έχουμε την G-League, η οποία δεν είναι απλά ο φτωχός συγγενής του NBA, αλλά μάλλον ολόκληρου του αθλήματος. Οι χορηγίες είναι λίγες και φυσικά δεν συγκρίνονται με τα εκατομμύρια που παίζονται στο NCAA, η πίεση σαφώς λιγότερη, η παρουσία των media λιγοστή και γενικώς το ενδιαφέρον δεν είναι και το μεγαλύτερο δυνατό. Ωστόσο, η θέληση του NBA να αυξήσει αυτό το ενδιαφέρον, έφερε σαν αποτέλεσμα το ανακάτεμα της τράπουλας στο μπάσκετ των ΗΠΑ. Το γεγονός πως οι μαθητές/αθλητές απαγορεύεται να πληρώνονται από τα κολέγια, δημιούργησε ένα τεράστιο κενό στην όλη “αγορά” που ο Adam Silver, σε συνεργασία με τον πρόεδρο της G-League, Shareef Abdur-Rahim, έθεσαν -επιτέλους- τις βάσεις για να το εκμεταλλευτούν.
Πλέον λοιπόν, η G-League θα μπορεί να γίνεται το νέο σπίτι των top ταλέντων που αποφοιτούν από τα λύκεια και δεν επιθυμούν να περάσουν ούτε ένα χρόνο από την διαδικασία του κολεγίου, αλλά ούτε και να φύγουν για ένα χρόνο εκτός ΗΠΑ, όπως έγινε στην περίπτωση του LaMelo Ball που αγωνίστηκε φέτος στην Αυστραλία, αλλά και παλαιότερα του Brandon Jennings στην Ιταλία. Αυτό φυσικά, δίνει αρκετά πλεονεκτήματα τόσο στους παίκτες, όσο και στις ομάδες του NBA, καθώς βελτιώνει κατά πολύ τις συνθήκες γύρω από τη βελτίωση των νεαρών αθλητών.
G-League vs NCAA: Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα
Πλεονεκτήματα
Ξεκινάμε από το προφανές: Το μεγάλο οικονομικό πλεονέκτημα. Το γεγονός πως η G-League αυξάνει τους μισθούς της (o ετήσιος μισθός για έναν παίκτη της G-League φτάνει τις $35.000) και δίνει μεγάλα συμβόλαια για τα top ταλέντα της χώρας, είναι από μόνο του αρκετό για να κάνει αρκετά top prospects να επιθυμούν να γίνουν μέρος αυτού του συστήματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε, πως ο βασικός σκοπός της Λίγκας ήταν από την έναρξή της, το 2001, να λειτουργήσει προς την ανάπτυξη και βελτίωση αθλητών για το ΝΒΑ. Και αυτό υποδηλωνόταν από την ίδια της την ονομασία, η οποία ήταν “D-League”, ήτοι “development league”, ως και το 2017, όταν και μετονομάστηκε σε “G-League” ως αποτέλεσμα της χορηγίας της Gatorade. Σε αυτό της το έργο έχει να επιδείξει αποτελέσματα σημαντικής εξέλιξης αθλητών, αλλά και προπονητών, μιας και από αυτήν μετέβησαν με επιτυχία στο ΝΒΑ, τόσο ο Chris Boucher των Raptors και ο Duncan Robinson των Heat, όσο -και κυρίως- ο προπονητής των Raptors και φαβορί για τον τίτλο του coach of the year για τη σεζόν που έχει διακοπεί, Nick Nurse. H δημιουργία “θυγατρικών” ομάδων των ομάδων του NBA στην G-League, δεδομένα βοήθησε προς αυτή την κατεύθυνση.
Εκτός αυτών, η G-League προσφέρει μια σειρά πλεονεκτημάτων, όπως το ότι οι παίκτες θα έχουν την ευκαιρία να εξελιχθούν εντός των τειχών των ΗΠΑ και δεν θα χρειάζεται να αγωνιστούν μακριά από την χώρα τους. Κατ’ επέκταση, οι scouters των ομάδων θα έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν εντός της χώρας και να μην χάνουν ατελείωτες ώρες πτήσεων για να δουν τους παίκτες από κοντά. Επιπλέον -και αυτό είναι πολύ σημαντικό- αν κάποιος παίκτης τραυματιστεί, δεν θα υποστεί καμία πίεση και βιασύνη για να επιστρέψει, προκειμένου να προλάβει κάποιο σημαντικό παιχνίδι, όπως θα γινόταν πιθανότατα για το March Madness. Στο σημείο αυτό, ωστόσο, βάλτε έναν μικρό αστερίσκο στο κομμάτι “υγεία των παικτών”, το οποίο θα επανεξετάσουμε λίγο πιο κάτω.
Aκόμα όμως και σε αγωνιστικό επίπεδο, οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές για την πρόοδο του παίκτη. Για να μιλήσουμε με απτά παραδείγματα, ο Green θα ανήκει την επόμενη χρονιά σε μια ομάδα της G-League, η οποία θα πλαισιώνεται από άλλα prospects, αλλά και βετεράνους, και οι αγώνες που θα δίνει θα έχουν χαρακτήρα επίδειξης, ενώ τα αποτελέσματα δεν θα μετρούν στα τελικά standings. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται σαφώς μια άνεση χρόνου, όσον αφορά την πρόοδο των παικτών, ώστε να βελτιωθούν σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού τους. Ή τουλάχιστον, αυτό πρεσβεύει ως ιδέα αυτό το εγχείρημα. Τέλος, δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός πως οι 18χρονοι θα μπαίνουν κατευθείαν σε συνθήκες αντιμετώπισης επαγγελματιών αθλητών, κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί σε κολεγιακό επίπεδο.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως μπορεί πολλοί που αγωνίζονται στο NCAA να είναι μεγάλα ταλέντα και να “βγάζουν μάτια” κόντρα σε άλλα κολεγιόπαιδα, αλλά είναι ακριβώς αυτό: Kολεγιόπαιδα. Δεν είναι επαγγελματίες αθλητές μπάσκετ και οι περισσότεροι εξ αυτών δεν θα γίνουν κιόλας. Είναι άλλο λοιπόν να μπαίνει κανείς να αντιμετωπίσει έναν παίκτη που παλεύει για ένα συμβόλαιο στο NBA και θέλει να δείξει την αξία του σε κάθε πιθανή ευκαιρία ή ακόμα έναν παίκτη σε κάποιο πρωτάθλημα άλλης χώρας, όταν διακυβεύεται μία νίκη που θα σε φέρει πιο κοντά σε μια πρόκριση ή στα playoffs ή στο πρωτάθλημα και άλλο να αντιμετωπίζεις έναν παίκτη που ήταν καλός στο μπάσκετ μεν, αλλά θα γίνει γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, χρηματιστής κ.ο.κ.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, η εξέλιξη ενός παίκτη μπορεί να γίνει μέσα σε ένα άκρως ελεγχόμενο κλίμα, όπως θα γινόταν και στο επίπεδο του NBA, ώστε να προστατευθούν τα μελλοντικοί παίκτες/“προϊόντα”. Aν κάθε ταλέντο επιπέδου Jalen Green μπορεί να προσελκυστεί από νωρίς και να εξελιχθεί κάτω από ένα προστατευμένο και ελεγχόμενο περιβάλλον από το NBA, όπως αποτελεί η G-League, το NBA έχει κάθε λόγο να ενδιαφέρεται να το πράξει, μιας και ο Jalen Green και κάθε αντίστοιχος Jalen Green, είναι το αυριανό προϊόν της για την εισροή εσόδων.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος της αλλαγής της τακτικής της εν λόγω λίγκας. Από εκεί που ο μέσος μισθός είναι στα $35 χιλ. και την προηγούμενη σεζόν είχε εγκριθεί η αύξηση αυτού του ποσού στα $125 χιλ. για την προσέλκυση ταλέντων, όταν κατέστη σαφές πως αυτό το ποσό δεν είναι αρκετό για να πετύχει τον σκοπό του, δεν δίστασαν να το πολλαπλασιάσουν ως και τα $500 χιλ. για την προσέλκυση του Green. Το ποσό αυτό άλλωστε θα αποτελέσει ένα πολύ μικρό μέρος των χρημάτων που η λίγκα αποσκοπεί να εισπράξει από τα ταλέντα του. Άρα η ετήσια καλλιέργεια αυτών σε ένα δικό της, ελεγχόμενο και προστατευμένο περιβάλλον, αποτελεί απλώς μία λελογισμένη επένδυση. Και αυτό είναι κάτι που από μόνο του αποτελεί σημαντικό εχέγγυο για την επιτυχία του “προγράμματος” της G-League.
Μειονεκτήματα
Όλα τα παραπάνω προφανώς και αποτελούν πολύ μεγάλα πλεονεκτήματα της G-League, όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, αυτή των μειονεκτημάτων, που αυτή τη στιγμή είναι αρκετά και -ενδεχομένως- σημαντικά περισσότερα, σε βάθος χρόνου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η εκμετάλλευση των αθλητών από τα κολέγια τους αποτελεί μία από τις χείριστες του είδους. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε πως το NCAA βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο NBA, όσον αφορά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Γεμάτα γήπεδα, πίεση, rivalries που έχουν χτιστεί μέσα στα χρόνια και το πώς αντιμετωπίζεται η όλη “λίγκα” από τα ΜΜΕ. Και εδώ δημιουργείται εύλογα η εξής ερώτηση: Το γεγονός πως το εκάστοτε prospect δεν θα αντιμετωπίζει τις καταστάσεις πίεσης του NCAA, τόσο σε ενδοαγωνιστικό όσο και σε εξωαγωνιστικό επίπεδο, είναι καλό ή κακό; Γιατί την στιγμή που όλοι συμφωνούμε πως το NCAA εκμεταλλεύεται στο έπακρο νεαρά παιδιά, κανείς δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί του επιχειρήματος “ναι, αλλά τους προετοιμάζει κατάλληλα για τις συνθήκες στο NBA;”.
Όλα τα παραπάνω, καθώς και πράγματα τα οποία θα προκύψουν στη συνέχεια, μπορούν μόνο να χαρακτηριστούν ως “αχαρτογράφητα νερά”, όπως σωστά τα χαρακτηρίζει και ο Brian Windshorst στο podcast της 20ης Απριλίου και αναμφίβολα επηρεάζουν το NCAA.
Το NCAA ανησυχεί, υποκρίνεται, αλλά δεν πανικοβάλλεται
Αν μέχρι και πριν μία - δύο μέρες μου έλεγε κάποιος πως το NCAA θα αλλάξει έστω κάποια από τις ως τώρα πολιτικές του, εξαιτίας της περίπτωσης του Green, θα του έλεγα πως είναι πιο πιθανό να δούμε γυναίκα να εκτελεί χρέη παπά στην ορθόδοξη ή την καθολική εκκλησία, παρά αυτό. Και μετά ήρθε η παρακάτω ενημέρωση:
Η απόφαση λοιπόν να δοθεί έγκριση για πιθανά endorsement σε κάποιον αθλητή, χωρίς όμως να φαίνεται πουθενά το logo του κολεγίου που αγωνίζεται, μας δείχνει ξεκάθαρα δύο πράγματα: Αφενός πως το NCAA δεν έχει κανένα πρόβλημα -τελικά- επί της ουσίας να μπει σε μια διαδικασία πλειστηριασμού, για να διεκδικήσει το “προϊόν” του και να μην το χάσει από τον “απέναντι” που μεγαλώνει, και αφετέρου, από την στιγμή που μπαίνει σε αυτήν τη διαδικασία, αν μη τι άλλο ανησυχεί, έστω και σε ένα μικρό βαθμό. Για την υποκρισία του πράγματος, δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε, οι άνθρωποι ξεγυμνώθηκαν μόνοι τους, λίγες βδομάδες μετά τη συμφωνία του Green με την G-League, αλλά και λίγες μέρες μετά από την επίσης σημαντική απόφαση του Daishen Nix, του καλύτερου πιθανότατα point guard της τάξης του 2020, να αποδεσμευτεί από το UCLA, προκειμένου να ακολουθήσει τον επαγγελματικό δρόμο της G-League.
Five-star prospect Daishen Nix has decommitted from UCLA and plans to sign in the NBA G League, sources tell @TheAthleticNBA @Stadium.
— Shams Charania (@ShamsCharania) April 28, 2020
Παρά από το γεγονός όμως των μικρών τριγμών στο όλο οικοδόμημα του NCAA, οι οποίοι γίνονται μεν αισθητοί, τα πράγματα δείχνουν πως το κολεγιακό μπάσκετ δεν έχει -σοβαρό- λόγο να ανησυχεί για τη συνολικότερη επιχείρησή του (γιατί, κακά τα ψέματα, τέτοια είναι). Τουλάχιστον προς το παρόν. Και αυτό γιατί η κίνησή του να παραχωρήσει το δικαίωμα οι παίκτες του να εμπλέκονται με πιθανά endorsements ήταν ταχύτατη και έδειξε πως ακόμα και οι πιο στενόμυαλες οντότητες μπορούν να προσαρμοστούν μπροστά στην απώλεια “προϊόντων” και επομένως δυνητικού κέρδους. Ωστόσο, ακόμα και κάτι τέτοιο να μην συνέβαινε, δεν είμαι σίγουρος πως το NCAA θα είχε σοβαρό λόγο να πανικοβληθεί. Η όλη προσπάθεια της G-League θα προσελκύσει top ταλέντα της χώρας, τα οποία δεν θα διαλέξουν να αγωνιστούν σε κολεγιακό επίπεδο; Σαφώς, αλλά για κάθε Jalen Green, είναι δεδομένο πως θα εμφανιστούν άλλοι 20-30 παίκτες, καθώς το pool παικτών των ΗΠΑ, είναι τεράστιο. Μπορεί κανείς από αυτούς να μην φτάνει στο επίπεδο του Green, αλλά o μηχανισμός του NCAA έχει το know how ώστε να ενθουσιάσει το “Χ” κοινό με τον οποιονδήποτε παίκτη.
Επιπλέον, παρά την όλη εκμετάλλευση των παικτών που λαμβάνει χώρα στο NCAA, κανείς δεν μπορεί να μην βάλει στην όλη εξίσωση την επιθυμία των παικτών να αγωνιστούν σε αυτό το επίπεδο, αφού ειδικά τα top ταλέντα ξεκινούν να χτίζουν τον μπασκετικό του μύθο από εκεί. Άλλωστε, το αμερικάνικο μπασκετικό “triple crown” θεωρείται το κολεγιακό, πρωτάθλημα και χρυσό ολυμπιακό, και οι παίχτες που το έχουν καταφέρει είναι μετρημένοι. Για να μιλήσουμε σοβαρά, για πλήγμα που θα κάνει το NCAA να ανακαλέσει πλειάδα των κανόνων του, θα πρέπει κάποιος παίκτης του βεληνεκούς του Zion Williamson να επιλέξει να μην αγωνιστεί στο κολέγιο. Και αξίζει να αναφέρουμε πως παρά το γεγονός πως ο Zion είχε εξασφαλισμένο το #1 στο draft του 2019 και επομένως τον μισθό των σχεδόν $10 εκ. της rookie χρονιάς του, σκεφτόταν πολύ σοβαρά να επιστρέψει για δεύτερη χρονιά στο Duke, με τον Mike Krzyzewski και τους γονείς του να τον πείθουν, τελικά, να πάει στο NBA.
Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, θα πρέπει να υπολογιστεί και το εξής πολύ σημαντικό γεγονός: Το NCAA δεν χτίστηκε και δεν χτίζεται πάνω σε αστέρες. Ναι μεν είναι καλοδεχούμενοι, τηρουμένων αναλογιών και ηλικιών, αλλά οι περισσότεροι δεν παρακολουθούν αυτά τα παιχνίδια για να δουν απλά τον Zion και τον κάθε Zion, αποκλειστικά. Τα γήπεδα γέμιζαν και θα γεμίζουν ανεξάρτητα του ποιοι είναι οι παίκτες του κάθε κολεγίου και ανεξάρτητα από την πορεία που κάνει η ομάδα κάθε σεζόν. Επιπλέον, ένα ακόμα σημαντικό κομμάτι είναι οι αντιπαλότητες που έχουν δημιουργηθεί μέσα στα χρόνια και δεν πρόκειται να τελειώσουν ποτέ. Τα ζευγάρι Duke - North Carolina ή το Georgetown - Villanova είναι από εκείνα που πάντα θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον του μπασκετικού κοινού των ΗΠΑ και αυτό δεν έχει να κάνει με κανένα top prospect. Και φυσικά, μέσα σε όλη αυτή την εικόνα, προσθέστε και το κομμάτι των media που διατηρούν, ανακυκλώνουν και μεγαλώνουν ενδεχομένως ακόμα περισσότερο τις αντιπαλότητες αυτές.
Αναμφίβολα λοιπόν, όσο κι αν εκμεταλλεύεται το NCAA τις περιπτώσεις των αθλητών του, θα υπάρξουν πολλοί που στο μέλλον θα επιθυμήσουν να κάνουν υπομονή μια χρονιά πριν πάνε στο NBA, ώστε να ζήσουν την όλη ατμόσφαιρα του κολεγιακού μπάσκετ. Και ας μην ξεχνάμε πως η δουλειά που γίνεται στα κολέγια στο κομμάτι της εξέλιξης των αθλητών δεν είναι και αμελητέα.
Επιστρέφοντας, όμως, στο οικονομικό σκέλος μιας και αυτό είναι το ζητούμενο στην περίπτωση αυτής της “διαμάχης”, αξίζει να αναφερθεί το εξής: Το ποσό των $500.000 που θα δίνει η G-League σε top prospects, αφορά αποκλειστικά και μόνο αυτό: “top prospects”. Κοινώς, δεν σημαίνει πως ο οποιοσδήποτε θα μπορεί να διεκδικήσει αυτά τα χρήματα.
Κλείνοντας την πλευρά του κολεγιακού μπάσκετ, επαναφέρεται ο αστερίσκος που μπήκε λίγο πιο πάνω και αφορά την υγεία των παικτών. Μέχρι τώρα, οι ιατρικές εξετάσεις των παικτών των κολεγίων, δεν ήταν διαθέσιμες προς τις ομάδες του NBA, κάτι που αποτελούσε και το μεγαλύτερο όπλο των ατζέντηδων στις διαπραγματεύσεις τους για τους παίκτες που εκπροσωπούν. Ένα μικρό πρόβλημα στο γόνατο ή στον αστράγαλο, λοιπόν, εύκολα μπορούσε να παραληφθεί, προκειμένου ο παίκτης να πάρει όσο το δυνατόν ψηλότερη θέση στο draft και να έχει εξασφαλισμένους τους μισθούς δύο ετών. Συχνά δε, αποτελούσε το κύριο αντικείμενο εκβιασμού των ατζέντηδων των παικτών: “δεν σας δίνουμε τον ιατρικό φάκελο του αθλητή, αν θέλετε να τον επιλέξετε, κάντε το με δικό σας ρίσκο” προκειμένου να αποτρέψουν ομάδες από το να επιλέξουν τους παίκτες που εκπροσωπούσαν. Πλέον, με τον παίκτη να μεταβαίνει απευθείας στην G-League, αυτό το πλεονέκτημα χάνεται και προσπαθώντας να “μεταφράσουμε” τα συμφραζόμενα, θεωρείται μάλλον δεδομένο πως από την στιγμή που ο παίκτης αγωνίζεται στην G-League, οργανισμό δηλαδή που ανήκει στο NBA, τότε και ο ιατρικός του φάκελος είναι προσβάσιμος από το NBA. Και το NBA είναι το σύνολο των ομάδων που αγωνίζονται σε αυτό.
Επηρεάζεται το παγκόσμιο μπάσκετ από αυτές τις εξελίξεις;
Η απάντηση είναι σαφής και ξεκάθαρη: Ναι. Προφανώς καμία Ευρώπη, Κίνα ή Αυστραλία δεν θα περίμεναν να δουν έναν παίκτη του ταλέντου του Green να μεταβαίνει απευθείας μετά το λύκειο ή το κολέγιο στις λίγκες τους, ωστόσο δεν είναι λίγα τα κολεγιόπαιδα που δοκίμασαν απευθείας την τύχη τους εκτός ΗΠΑ. Με την G-League να αυξάνει τους μισθούς, αναμφίβολα δίνει κίνητρο στους παίκτες να αναζητήσουν ένα συμβόλαιο εντός της χώρας τους, ώστε να μην ξενιτευτούν μακριά από οικογένεια, φίλους. Μπορεί μεν να μιλάμε για μελλοντικούς δυνητικούς αστέρες και επαγγελματίες αθλητές, αλλά σε αυτή την φάση της ζωής τους, είναι απλά παιδιά που θέλουν να νιώσουν και μια σιγουριά. Άλλωστε, δεν είναι μόνο “ο μισθός” που το κάθε ταλέντο επιπέδου Green θα λάβει. Πέρα από τα $ 500 χιλ. ο Green θα μπορεί να υπογράψει και συμβόλαιο με εταιρεία για “να τον ντύνει”, με τις πληροφορίες από τις ΗΠΑ να μιλάνε για συμφωνία ως και $1 εκατ. για έναν χρόνο. Η συμφωνία προφανώς και έχει να κάνει με την έκθεσή του στο αμερικάνικο κοινό, κάτι που δεν θα συνέβαινε “overseas”. Άρα το τίμημα και μόνο προσέλκυσης τέτοιων παικτών καθίσταται ουσιαστικά απαγορευτικό για παίκτες ταλέντα μεν, αλλά άγουρους για υψηλό επαγγελματικό ανταγωνισμού έτσι κι αλλιώς.
Ο ανταγωνισμός που προσφέρεται όμως, κυρίως στην ευρωπαϊκή ήπειρο, είναι κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί αμελητέα ποσότητα και αυτό το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι οι Αμερικανοί, οι οποίοι θεωρούσαν πως το NCAA είναι το δεύτερο καλύτερο μπασκετικό επίπεδο, μετά το NBA. Oι περιπτώσεις αρχικά του Ricky Rubio, μα κυρίως του Luka Doncic, σίγουρα τους ανάγκασαν να δουν διαφορετικά την όλη εικόνα. Αν μη τι άλλο, είναι εντυπωσιακό να βλέπεις 15χρονους (Rubio) και 16χρονους (Doncic) να ανταγωνίζονται με επιτυχία επαγγελματίες αθλητές, που έχουν τα διπλάσια χρόνια τους και ξεπερνάει κατά πολύ κάθε είδους δουλειάς που γίνεται στο οποιοδήποτε κολέγιο.
Σε κάθε περίπτωση, αν το μπάσκετ εκτός ΗΠΑ θέλει να επενδύσει σε ταλέντα που έρχονται από το λύκειο, τότε μάλλον θα πρέπει να ψάξουν αρκετά πιο βαθιά στις ετήσιες τάξεις.
Ένας νέος μπασκετικός ορίζοντας
Είναι δεδομένο λοιπόν πως θα ζήσουμε από εδώ και πέρα αρκετές αλλαγές στο άθλημα. Το NCAA δείχνει ψήγματα αλλαγής πλεύσης, μπροστά στην απειλή της G-League, κάτι που θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό όλες τις βαθμίδες του αμερικανικού μπάσκετ, καθώς πλέον τα πάντα θα μπαίνουν στο ζύγι και θα συγκρίνονται. Ποιο είναι οι καλύτερες συνθήκες για την βελτίωση ενός παίκτη; Αυτές της G-League ή εκείνες του NCAA; Η μη πίεση της G-League θα βοηθήσει τους παίκτες να δουλέψουν με τον ίδιο ρυθμό ή το NCAA προετοιμάζει καλύτερα τους μελλοντικούς αστέρες; Ποιος ανταγωνισμός θα βοηθήσει σε βάθος χρόνου τους παίκτες; Εκείνος της G-League ή του NCAA. Σε κάθε περίπτωση, το NBA δείχνει πλέον δυναμικά τη δική του διάθεση να προστατέψει και να βελτιώσει τα ταλέντα που θα πλαισιώσουν τη Λίγκα την επόμενη μέρα, παίρνοντάς τα όσο νωρίτερα μπορεί υπό την επίβλεψή του και το ανώτατο επίπεδο επαγγελματικών παροχών του προς τους αθλητές.
Προς το παρόν, το μόνο που γίνεται είναι να τίθενται ερωτήσεις για τις οποίες κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά, μέχρι να δούμε πως θα λειτουργήσει στην πράξη το όλο εγχείρημα της G-League και το τι αποτελέσματα θα έχει τόσο σαν αποκλειστική περίπτωση, αλλά και σαν ευθεία σύγκριση με το NCAA. Μέχρι τότε, είναι αδιαμφισβήτητο πως όσο προχωράμε προς το μέλλον θα δημιουργούνται και νέα ερωτήματα, τα οποία θα διαμορφώνουν τον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη, με την ελπίδα πως ό,τι κι αν συμβεί θα είναι για το καλό του αθλήματος.
