Αν και ο Gianni Infantino πράττει χωρίς αμφιβολία με βασικό γνώμονα το πορτοφόλι του, είναι μια κίνηση που θα συνδράμει στην δημοτικότητα του αθλήματος. Αξίζει πάντως να ψάξετε παραπάνω τι διαδραματίζεται παγκοσμίως στο ποδόσφαιρο γυναικών, και πως οι παίκτριες συντονισμένα ανεξαρτήτως εθνικότητας, με περίσσεια αλληλεγγύη διεκδικούν καλύτερους μισθούς ή καταγγέλλουν διεφθαρμένες ομοσπονδίες.
Πίσω στα δικά μας. Αν κάποια ομάδα ξεχωρίζει εδώ και τριάντα χρόνια σε εθνικό επίπεδο είναι η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε οκτώ διοργανώσεις έχουν τέσσερις κατακτήσεις, μία δεύτερη και τρεις τρίτες θέσεις, πραγματικά διαχρονικό φαινόμενο οι Αμερικανίδες. Δεν αποτελεί έκπληξη βέβαια καθώς είναι το πιο δημοφιλές ομαδικό άθλημα μεταξύ γυναικών στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και ξεκίνησε να ανεβαίνει από τις αρχές της δεκαετίας του 70, τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος το αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό και άφθονη ειρωνεία. Το σημερινό θέμα συζήτησης όμως είναι μια πολύ πιο μικρή χώρα που εσχάτως έζησε μεγάλες στιγμές.
Ο λόγος φυσικά για την συνδιοργανώτρια Νέα Ζηλανδία, κι ας αρχίσω τοποθετώντας την γυναικεία εθνική ομάδα τους στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη. Συμμετέχει στη διοργάνωση από το 1991, όμως απέτυχε να προκριθεί στα Μουντιάλ των 1995, 1999 και 2003. Η ψηλότερη θέση που έχει καταλάβει είναι η δωδέκατη, το 2011 στη Γερμανία, κι ως τις 19 Ιουλίου 2023 είχε συνολικό απολογισμό σε Παγκόσμια Κύπελλα 8 γκολ υπέρ, 34 κατά. Σωστά υποπτεύεστε, η Νέα Ζηλανδία δεν είχε κερδίσει ποτέ σε τελική φάση Μουντιάλ κάτι που ισχύει και για το ανδρικό της τμήμα. Όμως για όλα υπάρχει η πρώτη φορά, και ως είθισται είναι εξιλεωτική.
Η πρεμιέρα του ένατου Μουντιάλ έγινε στο Eden Park, σπίτι των εθνικών ομάδων της Νέας Ζηλανδίας για ράγκμπι, κρίκετ (αθλήματα άκρως δημοφιλή στη χώρα) αλλά και του ποδοσφαίρου. Ένα στολίδι κορυφαίων προδιαγραφών, χωρητικότητας 50.000 θεατών που θα φιλοξενήσει κάποιους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο πρώτος εξ αυτών ήταν μεταξύ των γηπεδούχων κι Νεοζηλανδών και των Νορβηγίδων. Οι ρόλοι ξεκάθαροι, αουτσάιντερ οι Νεοζηλανδές, φαβορί οι παίκτριες της ιστορικής Hege Riise, που το 1995 άνοιξε το σκορ στον τελικό του Μουντιάλ κόντρα στις Γερμανίδες με τη Marianne Pettersen να γράφει το τελικό 2-0 τρία λεπτά μετά. Ομάδα με κορυφαία κατορθώματα στα 90ς που τελευταία της επιτυχία ήταν η τέταρτη θέση το 2007, έκτοτε έχει φτάσει ως τους 8 το 2019 όπου και γνώρισε βαριά ήττα από τις Αγγλίδες με 0-3. Ακόμα κι έτσι όμως, ήταν η πιο «βαριά» φανέλα στο χόρτο του Eden Park. Κάτι που εν τέλει δεν είχε παρά ελάχιστη σημασία.
Ο αγώνας ειδικά στο πρώτο ημίχρονο είχε αναγνωριστικό χαρακτήρα. Οι παίκτριες και των δύο ομάδων προσπαθούσαν να πατήσουν στην αντίπαλη περιοχή και να εκμεταλλευτούν τα κενά της άμυνας (ειδικά οι Νορβηγίδες είχαν μπόλικα στις μπακ). Οι Νεοζηλανδές φαίνονταν να πατάνε καλύτερα στο γήπεδο, εμφανώς ορμώμενες από την ενέργεια του δωδέκατου παίκτη που σε κάθε υποψία φάσης ξεσηκωνόταν στις εξέδρες του Eden Park. Το τελικό αποτέλεσμα διαμορφώθηκε στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου με ένα γκολ – ποίημα, αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας και εκτέλεσης. 25ρα μπαλιά της Katie Bowen από τη μικρή περιοχή στην Katherine Bott πάνω στην πλάγια γραμμή. Με μία επαφή η μπάλα περνάει στην υπερταλαντούχα Indiah-Paige Riley στο χώρο του κέντρου. Αυτή γυρίζει και κατευθείαν βγάζει κάθετη μπαλιά ξυράφι στην Jacqui Hand, η οποία με μία ντρίπλα μπαίνει στην περιοχή, γύρισμα στην Hannah Wilkinson που έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Τέσσερις πάσες, μία ντρίπλα, ένα σουτ. Απολαύστε.
?The first goal of the Women's World Cup was special. ???? https://t.co/4wuRi7K7tR
— Football Tweet ⚽ (@Football__Tweet) July 20, 2023
Ακολούθησε ξέσπασμα 42,137 ιαχών στην κερκίδα, προσέλευση ρεκόρ στα χρονικά του ποδοσφαίρου της Νέας Ζηλανδίας είτε σε ανδρικό είτε σε γυναικείο αγώνα. Έντονη κραυγή κι από τη σκόρερ, που μετατράπηκε σε αναστεναγμό ανακούφισης, τόσο βάρος κουβαλούσαν οι παίκτριες της Jitka Klimková. Η στράικερ της Melbourne City FC όμως ίσως είχε λίγο παραπάνω ένταση, βλέπετε η διαδρομή της προς αυτό το ιστορικό γκολ (ίσως το ιστορικότερο της καριέρας της) μόνο ευκολοδιάβατη δεν ήταν.
Η 31 ετών Νεοζηλανδή εισήλθε στο χώρο του ποδοσφαίρου ακολουθώντας τα δύο της αδέρφια κι αργότερα τον πατέρα της που έγινε προπονητής. Αγωνίζεται με το εθνόσημο από τα εφηβικά της χρόνια, κι είναι μία από τις κορυφαίες σκόρερ στην ιστορία της χώρας. Συγκεκριμένα έχει πετύχει 28 γκολ, και θέλει μόλις 7 για να περάσει δεύτερη στη σχετική λίστα όπου τώρα είναι τέταρτη πίσω από τις Wendy Sharpe και Sarah Gregorius. Επίσης είναι όγδοη σε συνολικές εμφανίσεις με την εθνική της πατρίδας της, έχοντας όλα τα φόντα να φτάσει ως την πέμπτη θέση τουλάχιστον.
Έχει αγωνιστεί σε πολύ ανταγωνιστικά πρωταθλήματα όπως αυτά της Σουηδίας και της Γερμανίας με σχετική επιτυχία, πριν αποφασίσει να γυρίσει στην Ωκεανία. Η καριέρα της θα μπορούσε κάλλιστα να έχει σταματήσει εδώ και κάποια χρόνια ή έστω να πάρει φθίνουσα πορεία χωρίς επιστροφή. Το 2015 έκοψε πρόσθιο χιαστό στο ένα της πόδι, χειρουργήθηκε κι επανήλθε στην αγωνιστική δράση, ενώ το 2018 συνέβη ακριβώς το ίδιο στο άλλο της πόδι! H Wilkinson κατάφερε μια θεαματική ανάρρωση μέσα σε 6 μόλις μήνες και κατάφερε να αγωνιστεί στο Μουντιάλ του 2019.
Η ίδια είχε μιλήσει κι είχε εξηγήσει ότι τέτοιοι τραυματισμοί κοστίζουν περισσότερο στις ποδοσφαιρίστριες γιατί δεν έχουν τόσους φυσικοθεραπευτές ή συνεργαζόμενους ιατρούς στη διάθεση τους εν αντιστοιχία με τους άνδρες συναδέλφους τους. Ναι μεν οι ομάδες τους παρέχουν το καλύτερο που μπορούν, αλλά στο βαθμό που μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Είναι σύνηθες άλλωστε τα τεχνικά και ιατρικά επιτελεια γυναικείων ομάδων να είναι πολλές φορές μισά σε αριθμό από τα αντίστοιχα ανδρικά. Τα παραπάνω καθιστούν σαφές ότι η ψηλή επιθετικός θα μπορούσε να μην βρίσκεται χθες στο τερέν του Eden Park και να μην έχει σκοράρει αυτό το ιστορικό γκολ.
Το τελικό σφύριγμα της αναμέτρησης έδωσε το έναυσμα για ξέφρενους πανηγυρισμούς, καθώς παίκτριες και τεχνικό επιτελείο εφόρμησαν εντός τεσσάρων γραμμών κι ‘εγιναν ένα κουβάρι. Η συγκίνηση διάχυτη μεταξύ των πρωταγωνιστριών, άλλες έκλαιγαν αγκαλιασμένες, άλλες κρατούσαν το κεφάλι τους προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν πώς έσπασε ένα αρνητικό ρεκόρ 32 χρόνων. Ο παλμός στην κερκίδα αμείωτος και στο ίδιο κλίμα, με τον κόσμο να αποθεώνει τις ηρωίδες του. Πραγματικά αν βλέπατε τις εικόνες καθώς εκτυλίσσονταν θα μένατε άναυδοι με τις αντιδράσεις όλων, θύμιζαν κατάκτηση τροπαίου, όχι απλώς μία νίκη.
What a moment for @FIFAWWC co-hosts @NZ_Football! ??
— FIFA (@FIFAcom) July 20, 2023
History is made as Hannah Wilkinson's goal gives them their nation's first ever World Cup victory – and it comes on home soil ? pic.twitter.com/2ZsXriJhYG
Είναι μια μικρή απόδειξη του πόσο είχαν ανάγκη αυτή τη νίκη άπαντες. Η Klimková μετά το ματς δήλωσε πως αυτό ήταν το ορεκτικό, κι ο κόσμος θα πρέπει να αναμένει περισσότερα καλά αποτελέσματα πλέον. Αν σκεφτούμε πως η Νορβηγία ήταν το φαβορί του ομίλου, κι οι επόμενες αντίπαλοι της Νέας Ζηλανδίας είναι οι πολύ πιο γήινες Φιλιππινέζες κι Ελβετίδες, ενδέχεται οι “Football Ferns” να βγουν πρώτες από τον όμιλο. Όμως όσο πιθανό είναι αυτό, άλλο τόσο είναι να δούμε άλλη μία ανατροπή στους επόμενους δύο αγώνες που θα φέρει τα πάνω κάτω. Αν όμως οι Νεοζηλανδές δε μεθύσουν από αυτή τη νίκη αλλά τη χρησιμοποιήσουν ως καύσιμο για έξτρα κίνητρο, τα νοκ άουτ τις περιμένουν, κι εκεί όλα γίνονται, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις στο παρελθόν.
