Το επίτευγμα λογίζεται ως ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία του αθλητισμού συνολικά, όχι μόνο για το νούμερο των τίτλων (οι περισσότεροι αθλητές δεν θα κατακτήσουν ποτέ ούτε ένα γκραν σλαμ τουρνουά), αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο συνέβη. Απέναντι στον Ντανίλ Μέντβεντεφ, τον τενίστα που μοιάζει έτοιμος να κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια – αν δεν κυριαρχεί ήδη – και με ανατροπή από 2-0 σετ, από 2-3 στα γκέιμς στο τρίτο σετ και από 0-40 και τρία break point εις βάρος του. Από όλα τα πιθανά και απίθανα σενάρια που μπορούσε να υφάνει η συγκεκριμένη εξέλιξη, πραγματοποιήθηκε το πιο απροσδόκητο, μία ανατροπή που για να βρεθεί όμοια της, ίσως πρέπει να πάμε τον χρόνο πολύ πίσω, στο 1984, όταν ο Ιβάν Λεντλ στέρησε από τον Τζον Μάκενρο το Ρολάν Γκαρός, παρόλο που όλα έδειχναν ότι ο Αμερικάνος θα το κατακτούσε άνετα, για πρώτη φορά στην καριέρα του (δεν το πήρε ποτέ). Έξι ανατροπές από 0-2 έχουν συμβεί στην ιστορία των τελικών των γκραν σλαμ, με πιο πρόσφατη εκείνη του Τζόκοβιτς επί του Τσιτσιπά στο Ρολαν Γκαρός πέρυσι, όμως μόνο εκείνη του Λεντλ μπορεί να συγκριθεί με την χθεσινή.
Και αν … Ο Τσέχος τότε δεν βρέθηκε αντιμέτωπος με τρία break point, ούτε φυσικά βάραινε τα χέρια του η προοπτική του να γράψει ιστορία με τον ίδιο τρόπο.
Στα τρία πρώτα γκέιμς του τελικού, ο Ναδάλ έχανε με 2-1 χωρίς να έχει γίνει break και ήδη ο ιδρώτας έσταζε από τα ρούχα του, σαν να είχε ανοίξει βρύση. Οι πόντοι διαρκούσαν πολύ, γεγονός που ευνοούσε τον Μέντβεντεφ, που έδειχνε να βρίσκεται από πάνω σε κάθε μεγάλο ράλι. Το σπάσιμο του σερβίς ήρθε και ξαναήρθε άκοπα, βάζοντας τον Ρώσο σε θέση καθαρού οδηγού. Η απάντησή του σε κάθε τακτική του Ναδάλ ήταν ιδανική, παίζοντας πολύ στην ευθεία, μειώνοντας τον χρόνο αντίδρασης και εξαλείφοντας τα χτυπήματα υπό γωνία, στα οποία ο Ράφα ειδικεύεται. Στο δεύτερο σετ ο Ισπανός ισορρόπησε, όμως και πάλι, όλοι οι κρίσιμοι πόντοι κατέληγαν στον αντίπαλο του. Το 7-6 (με 7-5 στο τάι μπρέικ) προσέδιδε την αίσθηση του αναπόφευκτου, ειδικά αν έριχνες μια ματιά στα στατιστικά του σερβίς. 50% ευστοχία (sic) για τον Ναδάλ, 80% (νούμερο σχεδόν ασύλληπτο) για τον Μέντβεντεφ. Αν το break στο 2-3 είχε έρθει, τότε ο τελικός θα είχε τελειώσει πρόωρα και το κοντέρ των γκραν σλαμ θα έγραφε ακόμη 20-20-20 … και δύο για τον Μέντβεντεφ.
Μόνο που δεν ήρθε. Στο 0-40 ο Ναδάλ επιχείρησε το πρώτο του drop shot, τακτική που αργότερα ακολούθησε με συνέπεια. 15-40. Μετά ο Μέντεβντεφ έκανε αβίαστο λάθος. 30-40. Και στον αμέσως επόμενο πόντο, ο Ράφα κυνήγησε με τη σειρά του ένα drop shot, αναγκάζοντας τον Ρώσο σε βολέ-προσευχή. Deuce, η αρχή του παντός και τελικά 3-3. Από εκεί και έπειτα, το σκηνικό άλλαξε.
“Well, Ι don’t know, sports is unpredictable” εξήγησε ο νικητής στην συνέντευξη τύπου, όταν ρωτήθηκε για την ανατροπή. Λίγο μετά, παραδέχτηκε πως ο τίτλος που είχε κατακτήσει ήταν ο πιο απροσδόκητος στην καριέρα του. Δεν έχουν άλλωστε περάσει παρά λίγες μέρες από όταν ο 22χρονος Καναδός Ντένις Σαποφάλοβ παραλίγο να τον στείλει εκτός διοργάνωσης από τα προημιτελικά, ισοφαρίζοντας εκείνος από 0-2 σετ και έχοντας πολύ περισσότερες δυνάμεις στην τελική ευθεία. Ο Ναδάλ κάπως κατάφερε και απέδρασε από τον πρόωρο αποκλεισμό, βάζοντας απλώς τη μπάλα μέσα και παρακολουθώντας τον λιγότερο έμπειρο μικρό να λυγίζει μόνος του από την πίεση. Στον τελικό όμως, την δική του ανατροπή την ολοκλήρωσε με πολύ διαφορετική υφή, επικρατώντας σαν κανονικός Ναδάλ.
Το σερβίς του βελτιώθηκε σημαντικά μετά το κράτημα του κρίσιμου γκέιμ, με αποτέλεσμα οι πόντοι να κρατούν λιγότερο. Οι δυνάμεις του άρχισαν συνεπώς να επιστρέφουν και τα μεγάλα ράλι (+9 χτυπήματα) σιγά σιγά κατέληγαν υπέρ του. Στο τέταρτο σετ δε, το τένις που κατέθεσε ήταν εκπληκτικό. Επέστρεψε σχεδόν όλα τα πρώτα σερβίς του Μέντβεντεφ, προέβλεψε τις επιθέσεις του και τον πέρασε με passing shots ξανά και ξανά, όπως συνήθιζε να κάνει στον Φέντερερ, τον καιρό που επικρατούσε συχνά στις μεταξύ τους μονομαχίες. Και στο τέλος, παρά το γεγονός ότι ο τρομερός του αντίπαλος βρήκε τα χτυπήματα να αντισταθεί και να οδηγήσει το πέμπτο σετ στο 5-5, βγήκε στον αφρό με όπλο την καθαρότητα του μυαλού, απέναντι στον πιο σκληρό τενίστα της νέας γενιάς, με τον οποίο ‘σκοτώθηκαν’ επί 5 ώρες και 24 λεπτά.
Rallies of 9+ (W-L), Nadal-Medvedev:
— Ravi Ubha (@raviubha) January 30, 2022
Set 1: Med 9-6
Set 2: Med 15-13
Set 3: Nadal 9-6
Set 4: Nadal 9-3
Set 5: Nadal 7-4
Avg rally length:
Set 1: 6.27
Set 2: 6.83
Set 3: 5.56
Set 4: 5.03
Set 5: 4.31
Μόνο ο τελικός του 2012, ανάμεσα στον ίδιο και τον Τζόκοβιτς, είχε κρατήσει περισσότερο και τότε νικητής ήταν ο Σέρβος. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2017, ο Ναδάλ κρατούσε την νίκη στα χέρια του σε ένα ακόμη επικό five setter απέναντι στον Φέντερερ, έχοντας ένα μπρέικ στο τελικό σετ. Τότε όμως ο Ελβετός σεληνιάστηκε, ξεδίπλωσε το ασύγκριτο ταλέντο του και ανέτρεψε την κατάσταση, αφήνοντας τον Ναδάλ με την πίκρα και τους υπόλοιπους με την επιβεβαίωση, πως στο συγκεκριμένο τουρνουά ο Ισπανός χάνει στον τελικό, με όποιον και να παίζει (βλ. 2014 και την κατάκτηση του Βαβρίνκα).
Άρα, δεν ήταν απλώς μια ανατροπή. Ήταν το νο21, με το αναποδογύρισμα ενός βάσιμου αφηγήματος. Είναι όμως τέτοιο κωλοάθλημα το τένις, που σε φέρνει διαρκώς αντιμέτωπο με τους δαίμονες σου και σου δίνει ασταμάτητα τις ευκαιρίες, είτε να τους νικήσεις, είτε να (ξανα)ηττηθείς από αυτούς. Και για να λέμε την αλήθεια, από τη στιγμή που οι big three ήρθαν όλοι μαζί στο προσκήνιο, ο Ναδάλ είναι μάλλον ο καλύτερος σε αυτό τον τομέα. Ο Φέντερερ έχει τη μαγεία, ο Τζόκοβιτς την ρομποτική σταθερότητα και ο Ναδάλ την αντοχή στα εμπόδια.
Αναλογιστείτε: Για ώρες, οι τενίστες και οι τενίστριες είναι εκεί έξω μόνες και μόνοι, χωρίς την παραμικρή καθοδήγηση (εκτός αν λέγεσαι Τσιτσιπάς τέλος πάντων). Ο Ράφα έφτασε τα 21, έχοντας παίξει στους λιγότερους τελικούς από την τριάδα, επειδή ξέρει καλύτερα από τον καθένα να διαχειριστεί την ψυχολογία μιας τόσο επίπονης αναμέτρησης. 21/29 για εκείνον, 20/31 για τους άλλους δύο καταπληκτικούς. Παρεμπιπτόντως, και μιας και είμαστε εδώ, οι οκτώ κούπες που έχει πλέον σηκώσει εκτός Ρολάν Γκαρός, ισούνται με όσα γκραν σλαμ έχουν συνολικά κατακτήσει στην καριέρα τους οι θρύλοι Λεντλ, Κόνορς και Άγκασι, ενώ υπερτερούν των κατακτήσεων των τρομερών Βιλάντερ, Μπέκερ, Εντμπεργκ και Μάκενρο. Αρκετά λοιπόν με το ότι ο Ναδάλ δεν παραμένει απολύτως κορυφαίος σε όλες τις επιφάνειες, ας πάμε παρακάτω.
Ποιο είναι όμως το παρακάτω, άραγε; Το επόμενο γκραν σλαμ είναι το γαλλικό Όπεν στο τέλος Μαϊου και εκεί, αν ο Τζόκοβιτς δεν εμβολιαστεί, το φαβορί θα είναι ξεκάθαρα ο Ναδάλ. Ο επικρατέστερος να τον αναχαιτίσει μοιάζει ο Στέφανος Τσιτσιπάς, του οποίου το παιχνίδι αναδιπλώνεται έξοχα στο χωμάτινο τερέν. Με τα μυαλά που κουβαλάει βέβαια ο Έλληνας τενίστας, η απειλή του εμφανίζεται μόνο στα χαρτιά, κι ας έχει επικρατήσει του Ναδάλ με 3-2 από 0-2 στο περσινό Αυστραλιανό Όπεν.
Αυτό είναι άλλωστε και το συνολικό μειονέκτημα της νέας γενιάς στο τένις. Μερικοί από τους πιο επιφανείς εκπροσώπους της, αποτυγχάνουν διαρκώς στο να διαχειριστούν πνευματικά, τόσο τα μεγάλα παιχνίδια, όσο και την ξαφνική προβολή. Στο φετινό Αυστραλιανό Όπεν ειδικά, η συγκεκριμένη αποτυχία εμφανίστηκε σε όλο της το μεγαλείο. Να μία σχετική λίστα, σε μορφή αντίστροφης μέτρησης.
Στο Νο 5, ο τρομερά ταλαντούχος Ζβέρεφ, κατέρρευσε πνευματικά στον αγώνα του με τον Σαποφάλοβ.
Στο Νο 4, ο Σαποφάλοβ έριξε την ευθύνη για την ήττα του από τον Ναδάλ στην … διαιτησία και στην υποτιθέμενη προνομιακή μεταχείριση του Ισπανού από τους αγωνοδίκες, επειδή δήθεν καθυστέρησε να μπει στο court μία όλη κι όλη φορά για λίγα δευτερόλεπτα, μετά την ξεκούραση ρουτίνας και δεν δέχτηκε ποινή. Ό,τι να ναι.
Στο Νο 3, ο Τσιτσιπάς χαρακτήρισε ανώριμο τον Μέντβεντεφ μετά την ήττα του από τον Ρώσο, σε έναν αγώνα στον οποίο ο ίδιος δέχτηκε ποινή για coaching από τον μπαμπά του.
Στο Νο 2, οι απαράδεκτοι Κύργιος και Κοκκινάκης τραμπούκισαν με τη συμπεριφορά τους τους αντιπάλους τους στα προημτελικά, Πουτς (σόρι, δεν φταίω) και Βένους, ξεσηκώνοντας την κερκίδα με απίθανα καραγκιοζολίκια και ανεχόμενοι τις γιούχες ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο σερβίς. Στον τελικό του διπλού όμως, όταν απέναντι τους είχαν δύο συμπατριώτες τους Αυστραλούς, σε αντίστοιχη περίπτωση διέκοψαν τον αγώνα, ζητώντας να αποβληθεί φίλαθλος που αποδοκίμαζε. Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά.
Στο Νο 1 (χωρίς συναγωνισμό), ο Ντανίλ Μεντβέντεφ έδωσε ρεσιτάλ. Σε κάθε αγώνα διαμαρτυρόταν στους διαιτητές, για να σπάσει τον ρυθμό των αντιπάλων του. Στον γύρο των 16, απέναντι στον Κρέσι, φώναζε στον αέρα στα αγγλικά “this is boring”, κοροϊδεύοντας το στυλ παιχνιδιού του Αμερικάνου – σερβίς και βολέ. Στον ημιτελικό ξέφυγε τόσο με τις διαμαρτυρίες του για τον Τσιτσιπά, που αν ήταν προπονητής μπάσκετ θα έτρωγε περισσότερες τεχνικές ποινές και από τον Αταμάν στο Παλάου.
Βάλτε τους κυρίους στο μίξερ, μαζί με τα μισογέματα γήπεδα, τις διαρκείς αποδοκιμασίες του κοινού προς όσους/όσες δεν συμπαθούσε και φυσικά το σίριαλ Τζόκοβιτς (στο οποίο απολύτως κανένας από τους εμπλεκομένους δεν είχε δίκιο) και έχετε μπροστά σας όλο το φετινό, αμήχανο σκηνικό, στο οποίο εκτυλίχτηκε το συναρπαστικό έργο του Ναδάλ. Αντίθετα, στο ταμπλό των γυναικών οι εντάσεις και οι αντεγκλήσεις ήταν σαφώς ηπιότερες και σε γενικές γραμμές σε αυτό ασχοληθήκαμε μόνο με το τένις. Απλώς εκεί το ενδιαφέρον υπήρξε μικρότερο, δεδομένης της απόλυτης κυριαρχίας της Μπάρτι και της παντελούς έλλειψης αντίστασης στο ολοκληρωτικό παιχνίδι της.
Υπήρξαν φυσικά και εκείνοι που βρέθηκαν σε μία άλλη, θετικότερη διάσταση και από τους οποίους δικαιούμαστε να περιμένουμε πολλά στα χρόνια που θα έρθουν.
Ο Ιταλός Γιανίκ Σίνερ (20 χρ.), που πέρυσι κέρδισε κάμποσα μικρότερα τουρνουά της ΑΤP, έχασε με κάτω τα χέρια από τον Τσιτσιπά στα προημιτελικά, αλλά έφτασε εκεί με πολύ ωραίο και επιθετικό τένις. O Kάρλος Αλκαράζ, μόλις 18, κόντραρε στα πέντε σετ τον Μπερετίνι στους 16, δίνοντας συνέχεια στις περυσινές, εξαιρετικές του εμφανίσεις. Είναι επίμονος, τσαμπουκάς και τρέχει το γήπεδο καταπληκτικά. Τέλος, ο 21χρονος Καναδός Φελίξ Ογκέρ-Αλιασίμ παραλίγο να αποκλείσει τον Μέντβεντεφ, χάνοντας στο τσακ με 3-2 στη φάση των 8 και παίζοντας πανέμορφο τένις σε όλη τη διάρκεια ενός εξαιρετικού αγώνα. Το ταλέντο του μάλλον είναι ανώτερο όλων των νέων, η ψυχολογία του παραμένει εύθραυστη, όχι όμως με ηλίθιο τρόπο. Απλώς δεν έχει μάθει ακόμη να παίρνει τις σωστές αποφάσεις στα κρίσιμα σημεία. Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο είχε παίξει στον ημιτελικό του US Open, μην το ξεχνάμε, όσες και όσοι το θυμόμαστε (γιατί οκ, η πλειοψηφία χέστηκε).
Προς το παρόν πάντως, αν και η αλλαγή σκυτάλης αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την πραγματοποίηση της. Αν μάλιστα ο Τζόκοβιτς γυρίσει σύντομα, τότε δύο από τους τρεις μεγάλους θα είναι διαρκώς παρόντες, κάνοντας τη ζωή των υπολοίπων δύσκολη. Τα Masters τουρνουά της ATP προσφέρουν το προσφορότερο έδαφος για ανατροπές, καθώς φανερά πλέον, τα ιερά τέρατα κρατούν δυνάμεις για τα τέσσερα μεγάλα Όπεν της σεζόν. Δεν θα ήταν υπέροχο στο τρίτο από αυτά, στο γρασίδι του Γουίμπλετον, να καταφέρει να βρεθεί και ο Ρότζερ Φέντερερ; Μοιάζει δύσκολο, αλλά δεν βλάπτει σε τίποτε να ελπίζεις.
