Δύο αγώνες θα σχολιάσουμε ελαφρώς πριν τον τελικό, ο πρώτος είναι αυτός της Γκραν Κανάρια κόντρα στη Βαλένθια, που ήταν παράσταση για ένα ρόλο μέχρι την τελευταία περίοδο. Μιλώ φυσικά για τον Σιλβάν Λαντεσμπέργκ, που ήταν όλη η επίθεση της Κανάρια κι εκτέλεσε την Βαλένθια από σχεδόν κάθε σημείο του παρκέ. Ο γκάρντ/φόργουορντ του Λάκοβιτς τέλειωσε το ματς με 25 πόντους κι 11/18 σουτ, αλλά δεν ήταν αρκετοί. Η Βαλένθια γύρισε το ματς μέσα από την άμυνα της, που σταμάτησε να δίνει σουτ στον Λάντεσμπεργκ και προτίμησε να ρισκάρει με τον Σούρνα ή τον Μπρουσίνο, κάτι που ως ένα βαθμό της βγήκε. Τώρα, με το σκορ στο 70-77 ένα λεπτό πριν τη λήξη, πρέπει να τα κάνεις πολύ σκατά για να μην κερδίσεις. Αυτό ακριβώς κι έγινε. Ο Σλότερ δύο φορές βρήκε σκορ, το ματς πήγε στους 3 κι η Βαλένθια απέτυχε να πάρει έστω βολές στην τελευταία κατοχή της. Αλλά ενώ το λογικό θα ήταν να κάνουν φάουλ για να ελέγξουν το παιχνίδι, άφησαν την Γκραν Κανάρια να φτάσει στο δικό τους μισό και συνέβη αυτό.
???????
— #CopaACB (@ACBCOM) February 15, 2024
???????
¡ASÍ MANDA DREAMLAND @GranCanariaCB LOS CUARTOS DE LA #CopaACB A LA PRÓRROGA!
¡TREMENDOOOOOO @nicoobrusino!
? @MovistarPlus #CopaACB #ListosParaRomperla pic.twitter.com/K9wNPjVDcN
Ο Λάκοβιτς υπερφόρτωσε την πλευρά του Σλότερ κι η άμυνα της Βαλένθια τσίμπησε το τυράκι. Ο Μπρουσίνο έμεινε μόνος με τον Ντέιβις, κατάφερε να του ξεφύγει και έστειλε το ματς στην παράταση. Δυστυχώς για αυτόν και την ομάδα του όμως, εκεί δεν υπήρχαν ούτε τα αποθέματα, ούτε οι λύσεις κι η Βαλένθια αυτή τη φορά δεν αγχώθηκε στο τέλος.
Ο δεύτερος αγώνας είναι το Μάλαγα-Τενερίφη. Ζευγάρι με μπόλικη ιστορία, που συνήθως κατέληγε με την Τενερίφη να φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι από το παρκέ. Η εκδίκηση όμως είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Μπροστά στους Ανδαλουσιάνους, με τη Μάλαγα όπως και πέρυσι στην καλύτερη φάση της σεζόν της, το σύνολο του Βιντορέτα ήταν ασταμάτητο. Βασικός άξονας της επίθεσης ήταν το παιχνίδι δύο εναντίον δύο με τον Χουέρτας στο ρόλο του χειριστή, αλλά δεν ήταν ο ψηλός ο τελικός αποδέκτης, παρά το δόλωμα ώστε η μπάλα να περάσει στους Γκάι και Ντόνερκαμπ (6/6 τρίποντα κι 25 πόντοι στα 38 του). Η έλευση του Γκάι από τον Παναθηναϊκό έχει προσφέρει ακριβώς αυτό που χρειαζόταν στον Βιντορέτα, που τώρα πια έχει ξεφύγει από το σχεδόν δογματικό τρόπο παιχνιδιού που είδαμε πέρυσι και φέτος ως τις γιορτές. 23 πόντοι κι 7 ασίστ, πραγματικά ασταμάτητος, είτε ερχόταν μακριά από τη μπάλα, είτε ως χειριστής στην κορυφή. Ακόμα κι αν ταπεινώθηκαν από τη Μπαρτσελόνα στους 4, η παράσταση που έδωσαν οι παίκτες της Τενερίφης ήταν υπέροχη. Όσο για τον Γκάι και τις δηλώσεις μετά το ματς, υπάρχει έστω και ένας που τον αδικεί;
Καμία έκπληξη λοιπόν, κι έτσι η Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα βρέθηκαν αντιμέτωπες ξανά σε τελικό, για τρίτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ο αγώνας ξεκίνησε με τη Ρεάλ να μπαίνει καλύτερα, αλλά να μην ξεφεύγει. Οι δύο προπονητές εφάρμοσαν την ίδια ιδέα, με τους Γιαμπουσέλι και Τζαμπάρι να ξεκινούν πάνω στους Σατοράνσκι και Καμπάτσο αντίστοιχα. Ο Καμπάτσο βρήκε τα στηρίγματα για να παρακάμψει τον ψηλό της Μπάρσα και το σκορ ήρθε από τα φτερά και το χαμηλό ποστ. Παραδόξως, η Μπαρτσελόνα επανήλθε στο ματς, όταν η Ρεάλ το γύρισε σε under πάνω στον Τσέχο, που δεν δίστασε και το χτύπησε αμέσως, δίνοντας επιθετική πνοή στην ομάδα του. Στη δεύτερη περίοδο είδαμε εκατέρωθεν πολύ όμορφο μπάσκετ, καθώς Λαπροβίτολα, Γιουλ και Σέρχι άνοιξαν αρκετά το ρυθμό. Ο Αργεντινός δεν άφησε ούτε μισό μέτρο ανεκμετάλλευτο, βάζοντας μεγάλα σουτ, ενώ οι δύο Ισπανοί θρύλοι φρόντισαν να εκτελέσουν στην εντέλεια τα σχήματα του Ματέο. Από high pick n roll μέχρι πλαϊνά picks, σε συνδυασμό με pins στον Χεζόνια, η Ρεάλ στόχευσε όσο περισσότερο μπορούσε τους Πάρα και Λαπροβίτολα, που ήταν οι αδύναμοι κρίκοι της άμυνας. Παρόλα αυτά η Μπάρσα πήγε στα αποδυτήρια προπορευόμενη για δύο πόντους.
Οι προσαρμογές στην αρχή του δεύτερου μισού ήταν οι εξής. Ο Ματέο επανέφερε τον Γιαμπουσέλι στον Πάρκερ, που του έκανε μεγάλη ζημιά στην πρώτη περίοδο, κι ο Γκριμάου προσπάθησε να βάλει στο ματς τον Βέσελι με μια σειρά από pick n pop με τον Λαπροβίτολα. Και τα δύο πέτυχαν, άλλα όσο ο Καμπάτσο αδυνατούσε να βρει με συνέπεια τους συμπαίκτες του, η Μπαρτσελόνα διατηρούσε το προβάδισμα. Αυτό άρχισε να αλλάζει στο τέλος της τρίτης περιόδου, όταν ο Μούσα ως χειριστής άρχισε να σημαδεύει τον Μπριθουέλα, κι η Μπάρσα είχε να αμυνθεί σε δύο μέτωπα με δύο κακούς περιφερειακούς αμυντικούς (Γιοκουμπάιτις ο άλλος). Όταν ο Γκριμάου θυμήθηκε να επαναφέρει τους Σατοράνσκι, Λαπροβίτολα και να στείλει τον Τζαμπάρι στον Γιαμπουσέλι, η ζημιά είχε γίνει και τώρα πια κυνηγούσε το σκορ. Τη στιγμή που η Μπάρσα κρατούσε επαφή στο σκορ με δεύτερες ευκαιρίες και βολές, ο Μούσα κι ο Καμπάτσο εξέθεσαν τον Βέσελι που αποβλήθηκε απο τα φάουλ.
Το ματς δεν ήταν κάποιο τακτικό masterclass, αλλά κι άγευστο δεν το λες. Μάλλον κρίθηκε στο ότι ο Ματέο αναγνώρισε ποιοι παίκτες του ήταν σε καλύτερη μέρα (Καμπάτσο, Μούσα, Ντεκ, Γιαμπουσέλι, Πουαριέ) και τους έστυψε στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ ο Γκριμάου πειραματιζόταν με τα γκαρντ του και τον ασαφή προσανατολισμό της άμυνας του. Είναι ένας τίτλος που είχε να πάει στη Μαδρίτη από το 2020, και φέρει ολογράφως την υπογραφή του Αργεντινού μαέστρου που στέφθηκε ο MVP της διοργάνωσης.
------------------------------------------
Πάπαλα και τα Κύπελλα, πάει κι ο χειμώνας, πρόσω ολοταχώς για την άνοιξη και τις μεγάλες μάχες της επομένως. Πριν από αυτό όμως αξίζει προς ώρας μια αντιπαραβολή της χώρας μας και των Ισπανών, κυρίως όσον αφορά τις δηλώσεις του Αταμάν μετά τον τελικό στην Κρήτη. Όταν ο προπονητής μίας εκ των δύο κορυφαίων ομάδων της χώρας εκμηδενίζει το θεσμό του Κυπέλλου και λέει ότι πρακτικά δεν έχει καμία σημασία για εκείνη, πώς περιμένουμε να έχει για τον κόσμο και να γεμίζει το γήπεδο; Σαφώς η παρουσία του κόσμου δίνει νόημα στα αθλήματα, αλλά η προσπάθεια κι η αντιμετώπιση των ομάδων δίνει αξία στα τρόπαια. Ναι, κι εγώ αν με ρωτήσετε ποιο διαλέγεις, Κύπελλο ή έβδομο αστέρι, φυσικά θα απαντήσω το δεύτερο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σαν φίλαθλος δεν θέλω η ομάδα μου να διεκδικεί όλους τους τίτλους. Στην τελική, ας βλέπουμε μπάσκετ μία φορά το χρόνο εκείνο το τριήμερο του Μάη, αφού δεν έχει τίποτα άλλο σημασία.
Οι δηλώσεις του Αταμάν ήταν ένα τεράστιο κωλόχερο σε κάθε μπασκετάνθρωπο. Κι ακόμα μία απόδειξη πως είμαστε μια τριτοκοσμική μπασκετικά χώρα με δύο κοστουμάτους εκπροσώπους, αλλά θλιβερές εγχώριες διοργανώσεις. Δεν είδα τον Γκριμάου με ξινισμένη μούρη μετά την ήττα να δηλώνει πως χεστήκαμε για το Κύπελλο, αύριο δεν θα το θυμάται κανένας. Γιατί υπάρχουν πολλοί που το γιόρτασαν και θα το θυμούνται, είτε νικητές είτε χαμένοι, απλώς επειδή το έζησαν.
