Φυσικά, το κατόρθωμα είναι από μόνο του απίθανο, για μία ομάδα που για μία τριετία κυμαινόταν από σκόρπιες, τελικά ανώφελες, μικρές επιτυχίες και πολύ περισσότερες αποτυχίες, αγωνιστικούς ολέθρους και διαλυμένα σύνολα, που κάθε ένα από αυτά έμοιαζε να ξεπερνάει τα πατώματα του προηγουμένου και να βυθίζεται ακόμη πιο χαμηλά σε μια δίνη, που κάθε στροφή της κουβαλούσε τις προηγούμενες απόπειρες, αλλά και τις επιτυχίες του παρελθόντος.
Η μεγαλύτερη επιτυχία της φετινής ομάδας, όσο αλλοπρόσαλλη κι εκτός πραγματικότητας φαινόταν ακόμη και κατά τη διάρκεια του ίδιου του τελικού, είναι παρόλα αυτά ένα αποτέλεσμα που ήρθε οργανικά, με σταθερά εξελισσόμενη πορεία μέσα στη σεζόν, από τις δυσκολίες του ξεκινήματος, το πρώτο μπαμ με τις συνεχόμενες νίκες στην κανονική περίοδο, το ντεφορμάρισμα και τους τραυματισμούς και τις μεγάλες νίκες στο ΟΑΚΑ, μέχρι την αγχώδη σειρά με την Μακάμπι. Ο Παναθηναϊκός βελτιωνόταν σε κάθε βήμα του δρόμου του, το οποίο ήταν μεγαλύτερο από κάθε προηγούμενο, για να φτάσει τελικά να κερδίσει με εμφατικό τρόπο τον ημιτελικό με την Φενέρ, αλλά και να κάνει μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις σε τελικό της διοργάνωσης, για να επικρατήσει σε κάθε βαθμό απέναντι σε ένα από τα πιο ακλόνητα φαβορί στην ιστορία.
Περισσότερο απ' όλους ο τίτλος αποτελεί ένα αριστούργημα του Εργκίν Αταμάν, που μετά την τρομερή πορεία του στο (πολύ πιο ασφαλές) περιβάλλον της Εφές και την καθοδήγηση της στους πρώτους της ευρωπαϊκούς τίτλους, ανέλαβε να κάτσει στον πιο πιεστικό πάγκο της Ευρώπης και να πετύχει το όνειρο όλων των προηγούμενων που πέρασαν από αυτή τη θέση, στην πρώτη του σεζόν. Ο ίδιος, μέσα στην απίθανη υπερβολή που χαρακτηρίζει ολόκληρη την παρουσία του, δεν θα σταματήσει να επαναλαμβάνει ότι ήταν ο πρώτος που έθεσε ψηλά τους στόχους, αλλά η ανταπόκριση τόσο αυτού, όσο και της ομάδας του σε αυτούς, αποτελεί μάλλον έκπληξη ακόμη και για τον Τούρκο κόουτς, ο οποίος πανηγύρισε τον τρίτο τίτλο σε τέσσερις σεζόν, ανεβαίνοντας στο πάνθεον των κορυφαίων προπονητών του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Όλα αυτά μάλιστα, με τον τελικό να ξεκινάει περίπου όσο στραβά μπορούσε να ξεκινήσει. Η σταθερά επιθετική άμυνα του Παναθηναϊκού στο πικ εν ρολ ξεχαρβαλώθηκε στην πρώτη περίοδο, με τον Καμπάτσο και τον Μούσα να κόβουν κάθετα στο καλάθι όποτε ήθελαν, τον πρώτο να δημιουργεί ό,τι σουτ ήθελε και τον δεύτερο να εκτελεί πάνω από τα χέρια των αντιπάλων του. Η Ρεάλ έβαλε έναν μυθικό αριθμό 36 πόντων στην πρώτη περίοδο και είχε 41 σε δώδεκα λεπτά παιχνιδιού.
Το απλωμένο rotation της όμως, αποτέλεσε και το μεγαλύτερο πρόβλημά της. Μάλλον φοβισμένος από τα γρήγορα φάουλ του Ταβάρες και θυμούμενος την περσινή κατάκτηση του τροπαίου, χάρη στους έμπειρους παίκτες της ομάδας του, τους έβαλε όλους μαζί στο δεύτερο δεκάλεπτο. Μόνο που όπως και στο ματς της Μαδρίτης τον χειμώνα, έτσι ο Παναθηναϊκός βρήκε την στόχευση του. Με όπλο τον ακαταμάχητο Γκραντ και την πίεση του, άρχισε να δυσκολεύει σταθερά και κατ’ εξακολούθηση τη δημιουργία της Ρεάλ και το κυριότερο να επιβραδύνει τις αποφάσεις των γκαρντ της. Ένα ξέσπασμα του Καμπάτσο κράτησε τους Ισπανούς μπροστά στο ημίχρονο, όμως το ματς ήταν πια ανοιχτό.
Σε εκείνο το διάστημα όλα, μα όλα τα τρικ του Αταμάν είχαν δουλέψει. Ο Βιλντόζα ήρθε ουρανοκατέβατος μετά τα τρία φάουλ του Ναν και πίεσε αρχικά τον Ροντρίγκεζ και μετά τον Καμπάτσο, ο Χουάντσο έκλεισε την ρακέτα και περιόρισε τον καταπληκτικό μέχρι εκείνο το σημείο Γιαμπουσέλε, ενώ ο Καλαϊτζάκης συνέχισε να έρχεται ως αποθήκη αμυντικής ενέργειας, που επηρεάζει κάθε παίκτη (συμπαίκτη ή αντίπαλο) γύρω του.
Το -5 του ημιχρόνου ήταν μια ευκαιρία που δεν έπρεπε να μείνει ανεκμετάλλευτη. Κι ο φετινός Παναθηναϊκός, αν έχει μια ταυτότητα, αυτή είναι ότι αρπάζει τις ευκαιρίες που απλώνονται μπροστά του. Το προσπέρασμα του στο ματς όμως, έγινε με την ίδια ακριβώς πεντάδα που δέχθηκε το μεγάλο σερί της Ρεάλ. Η άμυνα δεν άλλαξε ιδιαίτερα σε εκείνο το σημείο, η δυναμική αντιμετώπιση στα σκριν του Καμπάτσο παρέμεινε εκεί, όμως όλοι ήταν πολύ πιο έτοιμοι να διαφυλάξουν την ρακέτα και πλέον αυτή που πλημμύρισε με άγχος ήταν η Ρεάλ. Ξαφνικά, φάνηκε κάτι που δεν είχε γίνει σε περίπου 40 ματς της ευρωπαϊκής πορείας της. Οι παίκτες της άρχισαν να διστάζουν.
Οι εκτελέσεις έγιναν ξαφνικά πιο βαριές, οι αποφάσεις δεν ήταν άμεσες, αλλά υπό σκέψη και η πίεση του αποτελέσματος ήταν εκεί. Οι βαλβίδες αποσυμπίεσης της, δηλαδή ο Καμπάτσο κι ο Ταβάρες είχαν αποκοπεί, ο συγκινητικός Λεσόρ δυσκόλεψε κάθε πικ εν ρολ, ενώ στην πίσω γραμμή της άμυνας σημειώθηκαν νίκες σχεδόν σε κάθε διεκδικούμενη μπάλα. Ο Παναθηναϊκός έχασε συνολικά την μάχη των ριμπάουντ, όμως στο δεύτερο ημίχρονο πήρε τέσσερα παραπάνω από τη Ρεάλ (19-15) κι εκμεταλλεύτηκε έτσι την αστοχία της από μακριά, παρά το γεγονός ότι σε αρκετές από αυτές τις διεκδικήσεις ο Γάλλος σέντερ του βρισκόταν εκτός ρακέτας.
Τα χέρια στην μπάλα, κανένας φόβος απέναντι στον Ταβάρες, δύναμη απέναντι στη δύναμη και θάρρος κοντά στο θράσος των Μαδριλένων, οι οποίοι έβλεπαν το καλάθι αρκετά μικρό. Οι επτά πόντοι παθητικού στην τρίτη περίοδο, από την ίδια ομάδα που ξεκίνησε με επιθετική ραψωδία ήταν ένα μοναδικό κατόρθωμα, όμως τα καλύτερα ήταν μπροστά.
Στο ξεχωριστό podcast πριν από την διοργάνωση, ειπώθηκε από τους παρευρισκόμενους ότι ο καλύτερος τρόπος για να νικηθεί η Ρεάλ ήταν οι ενδιάμεσες γρήγορες επιθέσεις, η αντιμετώπιση χωρίς φόβο σε άμυνα κι επίθεση στους ψηλούς της και η προσδοκία ότι τα μεγάλα σουτ θα έρθουν, είτε από απλωμένος ψηλούς, είτε μέσω ατομικών πρωτοβουλιών.
Όλα αυτά ένα προς ένα αξιοποιήθηκαν, οπότε ας τα πάρουμε με τη σειρά. Πρώτα δύο γρήγορες επιθέσεις προτού περάσουν δέκα δευτερόλεπτα στο χρονόμετρο - η ολιγωρία της Ρεάλ είναι χαρακτηριστική:
Εν συνεχεία η άμυνα, αλλά κι εν γένει η αντιμετώπιση πάνω στον Ταβάρες ήταν σε όλο το ματς καταπληκτική και κορυφώθηκε στον τελικό. Στην πρώτη σεκάνς ο (εκπληκτικός στην τέταρτη περίοδο) Μήτογλου βγαίνει μπροστά στην άμυνα στο ποστ και κλέβει, ενώ στη συνέχεια εκτελεί σε ένα γρήγορο πικ εν ποπ όντας ελεύθερος. Στη δεύτερη ο Γκραντ βγάζει την άμυνα του τελικού από την αδύνατη πλευρά απέναντι στον θηριώδη σέντερ.
Τέλος, ο Παναθηναϊκός έβαλε όλα σχεδόν τα μεγάλα σουτ στο τελευταίο δεκάλεπτο, έχοντας τη χαρά να έχει δύο γκαρντ με την προσωπικότητα και την αύρα να πάρουν και να βάλουν αυτά ακριβώς. Μεγαλύτερο ανάμεσα σε αυτά ξεπροβάλλει το σουτ του Σλούκα, του απόλυτου πρωταγωνιστή του τελικού (και της χρονιάς), όταν η διαφορά μειώθηκε κι η Ρεάλ επέστρεψε στους δύο πόντους χάρη σε μια άμυνα ζώνης, στην οποία οι πράσινοι δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα μέχρι να έρθει αυτό το σουτ.
Ο τίτλος του MVP κατέληξε στον Σλούκα, κάτι που είναι λογικό, καθώς σπάνια δεν ψηφίζεται η μεγαλύτερη προσωπικότητα της ομάδας. Aλλωστε έχουν υπάρξει πολλές φορές στο παρελθόν αντίστοιχες περιπτώσεις, πχ. στην Αθήνα το MVP το πήρε ο Διαμαντίδης κι όχι ο Σισκάουσκας, στο Βερολίνο ο Σπανούλης κι όχι ο Γιασικεβίτσιους. Εδώ ο πραγματικός MVP ήταν με διαφορά ο Ματίας Λεσόρ, που ολοκλήρωσε τη σεζόν φτάνοντας στην κορύφωση του, παίζοντας απολύτως μόνος του απέναντι στην πιο αθλητική, ογκώδη και επιβλητική γραμμή ψηλών στην σύγχρονη Ευρωλίγκα. Προτού ξεσπάσει σε λυγμούς, ο Γάλλος έκανε ένα μυθικό Φάιναλ 4, σε συνέχεια και κατάληξη μιας εκπληκτικής σεζόν, έχοντας συνολικά 34 πόντους, 16 ριμπάουντ και 17(!!!) κερδισμένα φάουλ στους δύο σημαντικότερους αγώνες της χρονιάς.
Το έβδομο αστέρι που θα ντύνει πλέον τις φανέλες του Παναθηναϊκού και θα γίνει σίγουρα ένα από τα πιο αγαπητά στο ΟΑΚΑ, ήρθε ως επιστέγασμα μιας ομάδας που στήθηκε ξαφνικά και χωρίς πολλή σπουδή, βρήκε χαρακτήρα μέσα στη σεζόν, κατάφερε να βρει σταθερές βάσεις σε ένα σαθρό οικοδόμημα και μετατράπηκε μέσα σε λίγους μήνες σε ένα σύνολο που τελικά κυριάρχησε πλήρως στα δυο πιο σημαντικά παιχνίδια της χρονιάς. Το άπιαστο όνειρο έγινε πραγματικότητα και μερικές φορές το μπάσκετ, ή μάλλον γενικότερα ο αθλητισμός χρειάζονται ιστορίες σαν αυτή.
