Αντιλαμβάνεστε πως για να επαναληφθεί η ιστορία, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να περάσει την κλωστή από την τρύπα της βελόνας. Έχει απέναντι του έναν αντίπαλο που θεωρεί τους Σέρχι, Γιουλ και Κοζέρ ως πολυτέλεια, τον Ρούντι αναλώσιμο και τον Πουαριέ ίσα ίσα ικανό για να γεμίζει τα ρεπό του Ταβάρες. Όλη αυτή η σύνθεση δε, έχει παραμείνει σχεδόν απείραχτη σε βάθος τριετίας, συνδυάζει ταχύτητα και ορμή με τόνους εμπειρίας και προσπαρμόζεται αποδεδειγμένα σε όλα τα μπασκετικά στυλ. Για παράδειγμα, αποτελεί κοινό τόπο η πεποίθηση, πως αν η Ρεάλ κρατηθεί χαμηλά στο σκορ, τότε οι πιθανότητες επικράτησης απέναντι της αυξάνονται θεαματικά. Αμ δε. Μέχρι να αρχίσει να πετάει ματς δεξιά και αριστερά, η ομάδα του Τσους Ματέο ολοκλήρωσε τον πρώτο γύρο με ένα εμφατικό 6-0 σε όσα παιχνίδια σκόραρε η ίδια κάτω από 80 πόντους.
Η συνέχεια ήταν κάπως διαφορετική, δεν αντιλέγω. Όμως οι Μαδριλένοι μάλλον συνειδητά εξαφανίστηκαν από τη διοργάνωση το τελευταίο δίμηνο της κανονικής διάρκειάς της, για να εμφανιστούν εκ νέου στα πλέι οφ και να ρίξουν δύο κατοστάρες και μία ενενηντάρα στη Μπασκόνια, ξεδιπλώνοντας αέρινα το είδος του παιχνιδιού που τους αρέσει περισσότερο. Ταχύτητα, off ball δράσεις και άφοβες εκτελέσεις, ορμώμενες από την μεγαλύτερη σταθερά που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρωλίγκα: Την προστασία της στεφάνης από τον τρομερό Ταβάρες και τον Πουαριέ. Το άφησα για εδώ αυτό το τελευταίο στατιστικό. H Ρεάλ, αγαπημένες και αγαπημένοι, έρχεται πρώτη και στην κατηγορία των μπλοκ, με 3,6 ανά ματς, σχεδόν ένα μπλοκ πάνω από τον Παναθηναϊκό, που από τις ομάδες του φάιναλ φορ είναι ο σχετικά καλύτερος στον τομέα.
Τρεις + μία σταθερές
Αν μου έλεγαν να περιγράψω το γοητευτικό αυτό σύνολο σε τρεις φάσεις, δεν θα έψαχνα παραπάνω από ένα τυχαίο παιχνίδι. Βρήκα λοιπόν τα extended highlights της δεύτερης αναμέτρησης με τη Μπασκόνια και από εκεί προέκυψαν άκοπα τα όσα θα δείτε.
Aς τα περιγράψουμε με μία γραμμή το καθένα.
- Προστασία της στεφάνης
- Off ball δράσεις με διάφορες πιθανότητες - ο Χεζόνια θα μπορούσε να σουτάρει
- Γρήγορη μεταφορά από μία καλή άμυνα στον αιφνιδιασμό.
Πρόκειται για τους τρεις πυλώνες του Ματέο και αν κάποιοι εξ αυτών κλονιστούν (αποκλείεται όλοι), τότε υπάρχει πάντα και το θεμελιωμένο, σταθερό, ασφαλές καταφύγιο. Ιδού.
Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής; Αφήνω το στιγμιότυπο ανοιχτό σε ερμηνείες. Μπορεί να σημαίνει ότι ο απρόβλετος Καμπάτσο είναι ικανός για τα πάντα, μεταξύ των οποίων "πάντων" κατατάσσεται και το αχτύπητο πικ εν ρολ με τον Ταβάρες. Μπορεί ακόμη να σημαίνει ότι η Ρεάλ έχει τους παίκτες που θα πάρουν την προσωπική φάση πάνω τους και που θα βάλουν μέχρι και τα πιο δύσκολα σουτ - υπάρχει άλλωστε και η γνωστή τριάδα Σερχι-Γιουλ-Ρούντι. Μπορεί, τέλος, να σημαίνει ότι ο αντίπαλος δεν έχει καμία ελπίδα, ακόμη και αν έχει κάνει τα πάντα σωστά.
Ελπίδες
Ε λοιπόν, αυτό το τελευταίο ας το απορρίψουμε. Κανείς δεν είναι καταδικασμένος εκ των προτέρων, πόσο μάλλον σε έναν ημιτελικό του φάιναλ φορ. Το να περάσεις την κλωστή από την τρύπα της βελόνας είναι κάτι δύσκολο μεν, από την άλλη δε η τρύπα υπάρχει. Πάμε, συνεπώς, να δούμε πώς είναι πιθανό να ανταποκριθεί ο Ολυμπιακός, μία έμπειρη και δεμένη ομάδα, στις προκλήσεις που μόλις περιγράψαμε.
Αρχικά, όταν οι ομάδες βρίσκουν απέναντι τους rim protectors στο στυλ του Ταβάρες, συνήθως προσπαθούν ή να τους φθείρουν ή να τους κάνουν να διανύσουν περισσότερη απόσταση μέσα στο γήπεδο, βάζοντας απέναντι τους stretch ψηλούς. Ο Πλάις αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Στα ματς της Εφές, αν ο Γερμανός ευστοχεί σε ένα-δυο pick n pops, τότε ο αντίπαλος του αναγκάζεται να ακολουθήσει.
Στον Ολυμπιακό δεν υπάρχει βέβαια τέτοιου είδους σέντερ και φυσικά δεν μπορούμε να περιμένουμε πως ο Μπαρτζώκας θα αλλάξει σε ένα βράδυ τα πάντα, προκειμένου να δοκιμάσει σε τέτοιο ρόλο τον Ράιτ. Αρα, μένει να διαπιστώσουμε αν ο Φαλ θα επιχειρήσει να πάρει επάνω του κάποιες από τις πρώτες κατοχές, με την ελπίδα να κερδίσει ένα γρήγορο φάουλ από τον παίκτη-φόβητρο των ευρωπαϊκών παρκέ. Το θεωρώ σημείο-κλειδί, όμως όχι και τόσο πιθανό ως σενάριο, υπό την έννοια ότι ο Ταβάρες ξέρει εξίσου να αμύνεται ψηλά στο σώμα και να φυλάγεται. Όπως και να χει, το μαρκάρισμα ενός ισοδύναμου κορμιού φέρνει σωματική φθορά και ο Ολυμπιακός μπορεί να εναλλάξει ευκολότερα τους παίκτες στη συγκεκριμένη θέση και να προκαλέσει αυτή τη φθορά ως ένα βαθμό.
Από εκεί και πέρα, σίγουρα οι ερυθρόλευκοι μπορούν να παρέμβουν περισσότερο σε άλλους τομείς του παιχνιδιού, όπως το να περιορίσουν τα λάθη τους. Έχουν υπάρξει παιχνίδια που χάνουν για κάποια λεπτά το μυαλό τους (βλ. Εφές στον Πόλη) και καλό θα ήταν να μην συμβεί με τη Ρεάλ απέναντι. Αλλιώς, το επιθετικό της transition ανοίγει σαν φτέρωμα από πλουμιστό παγόνι - και ευχαριστώ για την ανοχή στη γλαφυρή γραφικότητα. Αν είναι να φάμε αιφνιδιασμούς, εν ολίγοις, ας τους φάμε μετά από χαμένο σουτ, όπου και είναι πιο εύκολο να επανέλθει η άμυνα σε διάταξη.
... which brings me to my main point, που λένε.
Το πιο εμφανές αδύναμο σημείο των Μαδριλένων, όχι μόνο φέτος, αλλά διαχρονικά, είναι η οργάνωση της άμυνας τους. Στα λίγα δευτερόλεπτα (δύο με πέντε) που οι παίκτες της παίρνουν τις θέσεις τους, δημιουργούνται ευκαιρίες. Άπαξ και η άμυνα οργανωθεί, εκείνες εξαφανίζονται.
Δεν αποτελεί αποκλειστικα δική μου διαπίστωση, ούτε πρωτοτυπώ. Το συγκεκριμένο συμπέρασμα έχει δημοσιευτεί μέχρι και στο επίσημο σάιτ της Ευρωλίγκα, η οποία κρατάει την ενημέρωση αυτών των στατιστικών κατηγοριών για τον εαυτό της και πού και πού μας αποκαλύπτει, πάντα με φειδώ, τις τάσεις που διέπουν την κατάταξη. Μία από αυτές τις τάσεις λοιπόν, όπως είχε διαμορφωθεί για φέτος τον Μάρτιο, είναι πως η ανασταλτική λειτουργία των Μαδριλένων επιτρέπει πόντους στο transition. Όμως προσοχή! Με τον όρο transition δεν εννοούμε αποκλειστικά τον αιφνιδιασμό, αλλά και τις επιθέσεις στην αρχή του χρονομέτρου, είτε απέναντι υπάρχει μία κλασική άμυνα, είτε κάποια ζώνη, όπως κακή ώρα πέρυσι γαμώ τα κέρατα μου.
Χρειάζεται, συνεπώς, άμεση διαπλάτυνση του μισού γηπέδου, ώστε οι συνθήκες για τους σουτέρ να δημιουργηθούν ακαριαία. Ακόμη σημαντικότερο όμως, χρειάζεται τόλμη! Δεν την κερδίζεις τη Ρεάλ, αν δεν πάρεις τις ευκαιρίες που σου δίνονται και στο μυαλό μου έρχονται οι κατοχές από τα τελευταία λεπτά του τελικού, όταν ο Ολυμπιακός ροκάνιζε τον χρόνο με πάσες γύρω γύρω. Η Ρεάλ, μόλις βλέπει τέτοια πράγματα, οσμίζεται τον φόβο, ανεβάζει εκείνη τους ρυθμούς στη δική της επίθεση και χάνεται στον ορίζοντα. Το χαμήλωμα του τέμπο μέσω της σετ επίθεσης μοιάζει με παιχνίδι με τη φωτιά, αν δεν στοχεύεται με επιμονή ο Ταβάρες (το plan A).
Πολύτιμη αρωγός μπορεί να σταθεί η άμυνα. Μόνη της δεν αρκεί και όπως είπαμε τίποτε δεν δείχνει πως η Ρεάλ χάνει, όταν μένει μακριά από σκορ 80 πόντων. Παρόλα αυτά, ο Ολυμπιακός δεν παύει να αποτελεί την καλύτερη ομάδα στα κλεψίματα στην Ευρωλίγκα και ένα σκληρό σύνολο εν γένει, του οποίου οι αμυντικές στοχεύσεις συνήθως επικεντρώνονται πρώτα στο κλείσιμο των διαδρόμων και μετά στο close out. Θα διατηρηθεί η τάση; Ελα μου ντε. Την τακτική του Μπαρτζώκα δεν μπορώ να τη μαντέψω. Θα αλλάζει στα pin downs για να μη δώσει ευκαρίες για σουτ; Θα επικεντρωθεί στον άξονα ή στους πλαϊνούς; Πού θα ξοδέψει τα φάουλ και πότε θα εφαρμοστούν "στεγνά" switches; Iδέα δεν έχω, για αυτό θα μείνω στο προφανές, που λέει πως όσο περισσότερο καταφέρουν να ακολουθήσουν τους προσωπικούς τους αντιπάλους ο Γουόκαπ (Καμπάτσο;), o Γκος, ο Κανααν, ο Μακίσικ ή ο Λάρι, τόσο μικρότερη θέα θα έχει η Ρεάλ προς το καλάθι. Προφανές, το ξέρω, αλλά φίλες και φίλοι, έτσι κερδίζονται ανάλογοι αγώνες. Με hustle, σπρωξίδια, επιμονή στις στοχεύσεις και - ξανά - τόλμη!
Αουτσάιντερ που να νίκησε χωρίς να τολμήσει και χωρίς να επιμείνει δεν υπάρχει. Κάποτε ο Ολυμπιακός, προκειμένου να υπερκεράσει την τρομερή ΤΣΣΚΑ, εγκατέλειψε το πικ εν ρολ, ξέχασε τον Σπανούλη και άρχισε να σουτάρει τρίποντα στην ψύχρα ή να χτυπά γρήγορα με τον Πρίντεζη, παίζοντας παράλληλα διαολεμένη άμυνα με τον κοντύτερο σέντερ που εμφανίστηκε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Ένα χρόνο αργότερα, με τη Ρεάλ ξανά στο διάβα του, σκόραρε 100 πόντους. Χρειάζεται μία ανάλογη περφόρμανς και τίποτε λιγότερο. Για να περάσεις το νήμα από το μάτι της βελόνας, επιμένεις στον στόχο και τον πλησιάζεις με υπολογιστικά κατευθυνόμενη ακρίβεια. Εμπρός κύριοι Φαλ και Μιλουτίνοφ, σπρώξτε τους! Αγαπητέ Πίτερς, φίλε Κανααν, σουτάρετε! Κανείς και καμία δεν θα πει τίποτε σε μία μαχητική ήττα, διότι στον αθλητισμό μία μαχητική ήττα στέκεται ακριβώς δίπλα σε μία μεγάλη νίκη. Μεταξύ τους, τις χωρίζει μία κλωστή.
