Ο καθοριστικός παράγοντας της ανοδικής πορείας είναι φυσικά οι προσθήκες των Ράιτ και Πετρούσεφ, μεσούσης της σεζόν. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε μάλιστα, πως οι δύο νεοαποκτηθέντες συνυπάρχουν στο παρκέ για πολλά λεπτά, προϊκονομώντας πως θα αποτελούν ένα στεγανοποιημένο δίδυμο του rotation. Έχει, άλλωστε, λογική. Ο Φαλ, ένας βαρύς σέντερ με ικανότητες στην κυκλοφορία της μπάλας, γίνεται ζευγάρι με τον καθαρό shooting four, Άλεκ Πίτερς, ενώ οι Ράιτ και Πετρούσεφ πάνε παρέα, με όπλα την ταχύτητα και την off ball κίνηση. Επιπλέον ο Σέρβος, όταν βρει μία καλή πάσα, θα επιχειρήσει και τρίποντο, υπό ευνοϊκότατες συνθήκες.
Τα δύο δίδυμα συμπληρώνουν αντίστοιχα και αμυντικά στοιχεία. Ο Φαλ ήταν μία άμυνα μόνος του στον τελικό, κλείνοντας καταπληκτικά το άμεσο σουτ πίσω από τα σκριν και αμέσως μετά καλύπτοντας τον χώρο της μέσης απόστασης - δηλαδή παίζοντας show και κρατώντας τον Πίτερς κολλημένο στη δική του αμυντική ανάθεση. Αντίθετα, οι Πετρούσεφ και Ράιτ κινήθηκαν πιο θαρραλέα, με αλλαγές όταν χρειάστηκε, αλλά κυρίως και εκείνοι πέριξ της στεφάνης, στον αέρα. Έτσι ο Μπαρτζώκας, βάζοντας τους μαζί στην τέταρτη περίοδο, πέτυχε να διατηρήσει τους δείκτες ενέργειας και ταχύτητας πολύ ψηλά, την ώρα που οι Μήτογλου και Λεσόρ άφηναν τα κόκκαλα τους στο παρκέ.
Ήταν, κατά τη γνώμη μου, το κύριο αίτιο της επικράτησης του Ολυμπιακού και θύμισε μία ακόμη πρόσφατη, τρομερά πολύτιμη εκτός έδρας νίκη για την Ευρωλίγκα: Εκείνη μέσα στη Βαλένθια, όπου πάλι η αντίπαλη ομάδα είχε ελλείψεις στη γραμμή των ψηλών της και την πήραν παραμάζωμα τα νέα αποκτήματα των ερυθρόλευκων. Τα δύο αυτά παιχνίδια, στην εξέλιξη τους στην τέταρτη περίοδο, είναι λες και βγήκαν από καρμπόν, ειδικά στο πώς οι παίκτες του Μπαρτζώκα ξεμάκρυναν στην τελευταία περίοδο, αντί να απειληθούν.
Από όπου και να το πιάσεις, πάνω από την πορεία των Πειραιωτών τον πρόσφατο καιρό, έχουν ανάψει πινακίδες με νέον και φωσφορίζοντα λαμπάκια, οι οποίες γράφουν με κεφαλαία γράμματα "Ράιτ και Πετρούσεφ πρέπει να παίζουν μαζί". Δίνουν τα στοιχεία που έλειπαν από τον αρχικό σχεδιασμό, ο οποίος είχε γίνει με τους Μιλουτίνοφ και ... Σίκμα. Σχεδιασμός βαρύς και ασήκωτος δηλαδή, παρά τις φιλόδοξες (ίσως και δικαιολογημένες) βλέψεις για συνεργασίες βαθειά στη ρακέτα και για passing game. Τώρα ο Ολυμπιακός έχει ελαφρύνει, έχει αποκτήσει αμυντική ευελιξία, γρηγορότερα αρχικά picks και προπαντώς διατηρεί διαρκώς - ας το επαναλάβω - την ενέργεια του, πράγμα που στην crunch time προσφέρει έξτρα επιλογές. Θυμηθείτε λίγο πόσα περιμέναν όλοι από τον Πίτερς ή έναν σκασμένο σέντερ σε δύσκολα ματς και συγκρίνετε τα με τη φρεσκάδα του τελικού. Μέρα με τη νύχτα.
Ειδικά για αυτόν τον τελευταίο τομέα, την crunch time δηλαδή, ο κάθε ένας από τους Ράιτ και Πετρούσεφ είχε πολύ καλές στιγμές στα τρία τελευταία νικηφόρα αποτελέσματα των αμφίρροπων αγώνων. Ο Σέρβος ήταν καταπληκτικός στη νίκη επί της Μπάγερν, ο Αμερικάνος στη Βαλένθια καθάρισε τα πάντα και έδωσε ρυθμό στα τρεξίματα και τέλος, οι δύο μαζί πήραν πάνω τους την επίθεση στον τελικό κυπέλλου, διαλύοντας σε τρεις απανωτές φάσεις τον εξαντλημένο Μήτογλου. Ας τις θυμηθούμε.
Άλλη συνθήκη στο κάθε στιγμιότυπο, αλλά ας μείνουμε λίγο σε αυτά.
- Στο πρώτο ο Πετρούσεφ πάει σε συνεργασία με πασέρ το τριάρι (Bartzokas' dream), με slip screen και κόψιμο στο middle post. Κουίζ: Ποιος άλλος κάνει τέτοια κίνηση στον Ολυμπιακό; Ίσως ο Πίτερς, αν δεν είναι κουρασμένος.
- Στο δεύτερο ο Ράιτ έχει δύο δευτερόλεπτα για να κόψει, να υποδεχτεί πάσα και να εκτελέσει με το κακό του χέρι με κίνηση πίβοτ. Ποιος άλλος το κάνει; Εχμ... κανένας, ευχαριστώ.
- Στο τρίτο υπάρχει spacing και συνεργασία και φυσικά, οκ, γίνεται εξίσου με τους Φαλ και Πίτερς. Πρακτικά όμως, ο Ολυμπιακός δεν χάνει τίποτα, παρά κερδίζει σε συνέχεια όσα έχει συνηθίσει να κάνει. Το dive είναι γρήγορο και αποσπά την προσοχή του Μήτογλου.
Η αλλαγή του rotation του Ολυμπιακού στους ψηλούς έχει ακόμη συνοδευτεί και από κάποια διαφορετικά νούμερα στην Ευρωλίγκα. Τα παραθέτω με μία μικρή επιφύλαξη, πως δεν μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε ότι η διαφοροποίηση αποτελεί όντως ευθεία συνάρτηση της νέας σύνθεσης. Εν πάση περιπτώσει, στα τέσσερα παιχνίδια που έχει αγωνιστεί ο Ράιτ, ο Ολυμπιακός τρέχει με τον όγδοο υψηλότερο ρυθμό της διοργάνωσης (πηγή: Hack-A-Stat, μια χαρά είναι). Δεν φαίνεται σπουδαίο, αλλά είναι μέσες άκρες ο ρυθμός που έτρεχε πέρυσι και εκείνος που αρμόζει στο ρόστερ και τη φιλοσοφία του (λίγοι σουτέρ, αλλά κάμποσο passing game). Επίσης, πριν από τα συγκεκριμένα ματς, ήταν τελευταίος στη συγκεκριμένη κατηγορία, μακράν του προτελευταίου - πήγαινε δηλαδή σαν χελώνα.
Τα μάτια μου πετάγονται εξίσου από τις επιδόσεις στα κλεψίματα. 8,3 ανά παιχνίδι είναι τεράστιος αριθμός, που φέρνει τον Ολυμπιακό μακράν πρώτο στην κατηγορία. Ο γενικός μέσος όρος πριν ήταν στα 6,3 και η θέση κατάταξης η 13η. Μιλάμε για κανονικό άλμα, το οποίο έχει λιγάκι βελτιώσει και τη συνολική αμυντική επίδοση. Μεγαλύτερη ευεργεσία από την αύξηση των κλεψιμάτων έχει φυσικά δεχτεί η επίθεση, που σε αυτά τα ματς παράγει 119,7 πόντους ανά κατοχή - τέταρτη, από όγδοη με κάτω από 115/100.
Όπως σας είπα, δεν μπορώ να πω ότι το δείγμα είναι αρκετό, για να στηρίξει ένα πειστικό συμπέρασμα, αλλά η αλήθεια είναι πως το μάτι προσφέρει μια σχετική επιβεβαίωση. Ο Ολυμπιακός είναι ταχύτερος, κλείνει διαδρόμους πάσας, πετάγεται στο transition και γενικώς δείχνει να έχει δυνάμεις, ως απόρροια της νέας κατανομής των ρόλων (μην ξεχνάμε πως και ο Παπανικολάου έρχεται συχνά από τον πάγκο). Τι μένει τώρα; Εχμ... να γυρίσει και ο Μιλουτίνοφ.
Τι θα γίνει άραγε τότε, αν η ομάδα εξακολουθεί να έχει τον επιθυμητό ρυθμό και τα επιθυμητά αποτελέσματα; Θα ρισκάρει ο Μπαρτζώκας την επιστροφή σε σχήματα πανύψηλων σέντερ σε διάρκεια; Δεν έχω ιδέα, αλλά υποθέτω πως θα βλέπει την εξέλιξη των παιχνιδιών και θα κρίνει, εκκινώντας από τον Φαλ. Ο Πετρούσεφ, έτσι κι αλλιώς, δύσκολα θα χάσει τη θέση του και το ερώτημα είναι πώς θα εξελιχθεί η σεζόν για το δίδυμο που έχει σχηματίσει με τον Ράιτ. Δεν τον έχω για άκαμπτο, ανένδοτο και ανελαστικό τον κόουτς πάντως, είναι μάλλον το αντίθετο.
Ας κλεισουμε το σημείωμα με λίγο από τον Παναθηναϊκό (σας). Προβληματίζει κάμποσο τους πράσινους το δικό τους rotation στους ψηλούς, από την ανάποδη. Δείχνει φτωχό, με μόνους συνεπείς τους Λεσόρ και Μήτογλου, που προφανώς δεν είναι μαραθωνοδρόμοι. Η τουριστική περίοδος του Χουάντσο έχει επεκταθεί πια σε όλους τους χειμερινούς μήνες και χωρίς ριζικές αλλαγές, η εικόνα των δύο εξαντλημένων θα επαναληφθεί. Τέλος... Παιδιά, ο Ναν είναι παιχταράς, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ταυτόχρονα, απολαμβάνει περισσότερη ελευθερία από όση συχνά είναι ωφέλιμη σε μία ομάδα μπάσκετ. Υπάρχει plan b; Μην παρεξηγηθώ, το plan A έχει πάει μια χαρά ως τώρα στη σεζόν και θα αποδώσει κι άλλο. Όμως ένα plan B πάντα είναι χρήσιμο. Σοβαρή δικαιολογία αποτελεί το ότι ο Σλούκας έλειπε από πολλά παιχνίδια και χθες ήταν τραυματίας και ο Βιλντόζα.
