Ο πρόωρος τερματισμός της συνεργασίας του Φώτη Τακιανού με τον ΠΑΟΚ δε συνιστά μια ουρανοκατέβατη εξέλιξη στην ασπρόμαυρη καθημερινότητα. Η αλήθεια είναι πως καιρό τώρα υπήρχαν υποψίες -βάσιμες ή μη- που καθιστούσαν επισφαλή την θέση του Θεσσαλονικιού τεχνικού στον πάγκο της ομάδας, οι οποίες αντλούνταν από τα τελευταία αποτελέσματα και τη γενικότερη εικόνα της στο παρκέ. Ο ΠΑΟΚ δεν διανύει τα καλύτερα του χρόνια στο μπάσκετ, όμως η πίεση δεν εγκαταλείπει το κλαμπ κι έτσι ο Τακιανός με ένα εξαιρετικό δίμηνο φίνις πέρσι “κλείδωνε” τον περασμένο Ιούνιο με διετές συμβόλαιο την παρουσία του στο τιμόνι της ομάδας και με εν λευκώ τον σχεδιασμό. Βέβαια αυτό διαβάζεται κι ανάποδα. Μπακαλίστικα δηλαδή, τρεις καλές νίκες κι είσαι (προσωρινά) εδραιωμένος, τρεις κακές και κινδυνεύεις να δεις την πόρτα της εξόδου.
Το οξύμωρο βέβαια στην προκειμένη περίπτωση -και το άσχημο κατά τη γνώμη μου- είναι πως ο Τακιανός δεν ήταν “άλλος ένας” προπονητής για τον ΠΑΟΚ. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος είχε ουσιαστική προϋπηρεσία στον Δικέφαλο, τόσο ως παίκτης στα early 90s (μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Κύπελλο Κόρατς το 1994), όσο κι ως βοηθός προπονητής στα mid 00s. Με το κουτάκι της εντοπιότητας να έχει ήδη λάβει το τικ του, βάλτε δίπλα και το βραβείο του προπονητή της χρονιάς για το 2022, όταν καθοδηγούσε με πορεία πρωταθλητισμού την Λάρισα από το βαθμολογικό βάραθρο που οδηγούσε στην Α2, στο 5ο παιχνίδι των ημιτελικών με τον Παναθηναϊκό. Με άλλα λόγια, ο Τακιανός είχε δώσει τα διαπιστευτήρια του στην λίγκα, μόνο που υπήρχε ένας αστερίσκος: Τον είχαμε δει μόνο ως αντικαταστάτη σε ομάδες (στα Τρίκαλα του Μέξα και στην Λάρισα του Παπανικολόπουλου) κι όχι να ξεκινά απ' την αρχή μια σεζόν. Ακόμη και όσα -πολύ ωραία- έδειξε πέρσι στον ΠΑΟΚ (νίκη επί του Παναθηναϊκού, 4ος στην τελική κατάταξη, εξασφάλιση συμμετοχής στο Σούπερ Καπ), τα έδειξε ως αντικαταστατής του Άρη Λυκογιάννη, με μια ομάδα που δεν είχε δημιουργήσει ο ίδιος το καλοκαίρι.
Ο ίδιος σε αυτήν την διαδρομή του ενός ημερολογιακού έτους -20/2/23 ανέλαβε τις τύχες της ομάδας- σαφώς κι έκανε τα λάθη του κι υπάρχουν ευθύνες που τον βαραίνουν σχετικά με τον θερινό σχεδιασμό της ομάδας. Ήταν ένα ζήτημα προς διερεύνηση το συγκεκριμένο, αφού όπως είπαμε, για πρώτη φορά κλήθηκε να δημιουργήσει ομάδα από το μηδέν, που θα φέρει στο απόλυτο την δική του υπογραφή. Εν τέλει ο βαθμός που πήρε δεν ήταν τόσο υψηλός, μιας κι η πλειοψηφία των ξένων δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα με αποκορύφωμα τον “πολύ” Ντρου Χάρισον, με το μεγαλύτερο λάθος πάντως να εστιάζεται στην μη απόκτηση εναλλακτικής λύσης στο “1”. Σαφώς δεν μιλάμε για παίκτη ισάξιο του Φρίντρικσον (που θα ήταν το θεμιτό αλλά τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν), αλλά για ένα δεύτερο πρόσωπο, πιο έμπειρο και δοκιμασμένο του Νίκου Τσιακμά. Ένα ρίσκο που δεν βγήκε, στην πλέον νευραλγική θέση της πεντάδας, η οποία ζυγίστηκε ελλιποβαρής σε βάθος αλλά και ποιότητα. Είπαμε, ο Φρίντρικσον δεν είναι ο Κόρφας κι ο Τσιακμάς δεν είναι Τσόχλας.
Αλλά ο Τακιανός είχε την διαύγεια να το δει γρήγορα, στα πρώτα ματς, με αποτέλεσμα στις αρχές Νοεμβρίου ο ΠΑΟΚ να αλλάξει κάπως τον ρου της σεζόν του με την απόκτηση του κόμπο Κένταλ Σμιθ. Κι εδώ είναι που αρχίζει να παίζει τον βρώμικο ρόλο της ο παράγοντας της τύχης, μιας κι ο Δικέφαλος με τον Σμιθ -αλλά και τον Τζάστιν Άλστον- γίνεται με το... καλησπέρα πολύ πιο αποδοτικός. Μαζεύει καλές νίκες στην Ελλάδα (Απόλλωνα εκτός και μέσα Άρη, Κολοσσό, Καρδίτσα) και την Ευρώπη (με Χαποέλ και Μπενφίκα στο Παλατάκι), φτιάχνει τη νοοτροπία του και γίνεται πιο μαχητικός κι “ομάδα”. Σε τέτοιο βαθμό όπου για 38' κοντράρει στα ίσα τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και που λίγες μέρες προστατεύει την διαφορά του και προκρίνεται στο BCL έναντι της πανάκριβης Γαλατασαράι. Κι ο κόσμος έχει χειροπιαστούς λόγους να αισιοδοξεί. Κι αν όχι για κάτι μεγάλο, τουλάχιστον βλέπει προσπάθεια και καλή ενέργεια.
Αφήνει, όπως και να 'χει, πίσω του το 2023, με νορμάλ διάθεση και σχετική ηρεμία. Έτοιμος να παίξει με πλεονέκτημα έδρας και ρεαλιστικές πιθανότητες πρόκρισης με τη Τόφας την είσοδο του στους “16” της Ευρώπης, η οποία θα αποτελούσε πρόοδο σε σχέση με τα προηγούμενα έτη. Ώσπου η... κέντα με τον Κένταλ Σμιθ επηρεάζει το οικοδόμημα. Η ομάδα σοκάρεται, η πολύτιμη επιστροφή του Τζαμούνι Μακνίς περνά στα ψιλά, στα καπάκια χτυπάει και ο Άλστον και... φτου κι απ' την αρχή. Με όσους μένουν πίσω, να προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στα συνεχόμενα ματς και το κοντό ροτέισον, αλλά φευ. Ο Τακιανός ήταν “γκαντέμης” στο συγκεκριμένο τάιμινγκ.
Η αποκαρδιωτική εμφάνιση στο Περιστέρι (71-35), ο αποκλεισμός από τους Τούρκους κι η καθόλου μα καθόλου ανταγωνιστική εικόνα απέναντι στον Ολυμπιακό των μόλις 8 παικτών, φέρνουν εσωστρέφεια, εντείνουν τη γκρίνια, αλλά και φέρνουν στην πρώτη γραμμή την ανάγκη για δομικές αλλαγές (Τάουνς, Σέσιλ Γουίλιαμς, Μιχάλακ ήρθαν τμηματικά το τελευταίο διάστημα). Ο ΠΑΟΚ αναζητά οξυγόνο μέσω της έδρας του με χλιαρές νίκες κόντρα σε ομάδες της ζώνης του υποβιβασμού, Λαύριο (66-65) και Απόλλωνα (85-70), όμως φυσικά αυτό δεν είναι αρκετό. Το παγόβουνο είναι μπροστά κι απαιτείται πολύ δύσκολος ελιγμός για να αποφευχθεί. Κι αναφερόμαστε φυσικά στο ζευγάρι αγώνων με τον -φορμαρισμένο- Άρη, αρχικά για το πρωτάθλημα και τέσσερις ημέρες αργότερα στη Νέα Αλικαρνασσό για το Κύπελλο.
Μηδέν εις το πηλίκο για τον ΠΑΟΚ, με την εμφάνιση στο Αλεξάνδρειο να είναι απογοητευτική απέναντι στον κουρασμένο αιώνιο αντίπαλο. Οι Ασπρόμαυροι, την ώρα που η ομάδα του Γιάννη Καστρίτη έδινε με τη γλώσσα έξω διαδοχικά ματς σε Ελλάδα και Ευρώπη, είχαν άπλετο χρόνο να προετοιμαστούν για το ντέρμπι, καθώς και να παρουσιαστούν πιο φρέσκοι, όμως τίποτε από αυτά δε συνέβη. Άλλωστε αυτό που συζητιέται είναι τις περισσότερες φορές ο τρόπος κι όχι αποκλειστικά το αποτέλεσμα. Η “στούκα” με το παγόβουνο, πάντως, παραλίγο να είχε αποφευχθεί, με τον ΠΑΟΚ να έχει στο χέρι του την πρόκριση στον προημιτελικό του Κυπέλλου. Το σύνολο του Τακιανού αντέδρασε, ήταν πιο αποφασιστικό, καλύτερα προετοιμασμένο και συνολικά καλύτερο αλλά... για 35'. Η απώλεια διαφοράς σχεδόν 15 πόντων κι ο αιφνίδιος -έτσι όπως κυλούσε το ντέρμπι- αποκλεισμός ήταν τελικά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στο στρατόπεδο του Δικεφάλου. Οι παίκτες του Τακιανού,, με το που δέχθηκαν πίεση κι ένιωσαν απειλή, λιποθύμησαν κι εκεί ήταν που πολλοί αναρωτήθηκαν τι έκανε ο κόουτς για να αποσοβήσει το μοιραίο.
Μια ημέρα αργότερα και στις 11:30 το βράδυ, η Ασπρόμαυρη ΚΑΕ ανακοίνωσε την λύση της συνεργασίας της με τον Τακιανό κι ενώ νωρίτερα ο Έλληνας τεχνικός είχε βρεθεί στο επίκεντρο της κριτικής. Οι φίλοι της ομάδας έστρεψαν εκεί τα βέλη τους σε σόσιαλ και φόρουμς, αφού άλλωστε αυτή είναι κι η ζωή του προπονητή (στην Ελλάδα), μια ατελείωτη έκθεση στο πλήθος. Ο Τακιανός, με τα λάθη και τα σωστά του, τελείωσε από τον ΠΑΟΚ, με την είδηση τελικώς να μην προκαλεί έκπληξη. Η διοίκηση του Θανάση Χατζόπουλου έδωσε τα κλειδιά για το υπόλοιπο της σεζόν στον Στάθη Νεραντζάκη, τον μέχρι πρότινος συνεργάτη του Φώτη Τακιανού.
Κάπου εδώ μια παρένθεση: Έχω την αίσθηση πως ο Θανάσης Χατζόπουλος κι οι συνεργάτες του δεν θα έπαιρναν εν θερμώ μια απόφαση, ιδίως για έναν προπονητή που πίστεψαν, καθώς λίγους μήνες πριν του είχαν προσφέρει διετή συνεργασία. Ή ότι αφορμή γι' αυτήν την ετυμηγορία θα ήταν... ένα αποτέλεσμα και μια ανατροπή διαφοράς. Ούτε καν. Φαντάζομαι πως ζύγισαν όλα τα δεδομένα, όπως έκαναν πέρσι με την περίπτωση του Άρη Λυκογιάννη. Που τότε σαφώς και δεν έφυγε γιατί έχασε στο Κύπελλο από το -καλύτερο- Περιστέρι, αλλά επειδή είχε προηγηθεί -και πάλι- μια ΣΕΙΡΑ προβληματικών εμφανίσεων (ήττες σε Ιωνικό, Άρη, εντός με Περιστέρι και απώλεια μιας τεράστιας διαφοράς-κίνδυνος ήττας στην εντός νίκη επί του Κολοσσού). Έτσι έγινε και με τον Τακιανό (μάλλον).
Πίσω στην ροή του κειμένου, ο Νεραντζάκης είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται στον ΠΑΟΚ από το 2019 κι αν μη τι άλλο ξέρει την ομάδα. Έχει μπροστά του τέσσερα ματς (ΑΕΚ, Παναθηναϊκό εντός και Κολοσσό, Καρδίτσα εκτός) συν εκείνα του έξτρα γύρου και της post season για να δει τι μπορεί να περισώσει από τη φετινή χρονιά. Κι εδώ είναι που προκύπτει ένα καλό ερώτημα.
Ποιος είναι τελικά ο στόχος του ΠΑΟΚ; Για την ακρίβεια, ποιον στόχο δεν έπιασε ο Τακιανός και θεωρήθηκε πως απέτυχε; Είναι η 6η θέση (ρεκόρ 8-10) που κατέχει τούτη τη στιγμή ο Δικέφαλος στην Basket League ένα άσχημο πλασάρισμα; Ήταν η πορεία του ευρωπαϊκά τόσο κακή; Ή μήπως ο ΠΑΟΚ πήγαινε να... πάρει το Κύπελλο; Ή τον περασμένο Σεπτέμβριο ήθελε το Σούπερ Καπ; Οι απαντήσεις στα παραπάνω, ρητορικής φύσεως ερωτήματα, είναι εύκολες.
Ναι, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να είναι καλύτερα με μια-δυό παραπάνω νίκες στην λίγκα (Μαρούσι εντός για παράδειγμα) ή αν είχε πάει έστω στους “4” του Κυπέλλου περνώντας τον Άρη. Ή αν δεν είχε χάσει με 71-35 αλλά με 71-55 στο Περιστέρι. Αλλά οκ, η διαφορά δεν θα ήταν δα και τόσο θεαματική.
Καταλήγω στο εξής. Έχω την αίσθηση πως στον ΠΑΟΚ συνυπολόγισαν στο κακό τελευταίο 50ήμερο τόσο τα αποτελέσματα, με τις αποτυχίες κόντρα στον Άρη στην πρώτη γραμμή, με την εικόνα της ομάδας στο παρκέ, που αντί να στρώνει και να βελτιώνεται, παρέμενε προβληματική. Αναγνώρισαν όλοι (κι ο Τακιανός μαζί) πως το καλοκαίρι υπήρξαν αστοχίες στη στελέχωση και προσπάθησαν -με όσα λεφτά υπάρχουν- να τις διορθώσουν. Η ζαριά όμως με Τάουνς, Γουίλιαμς και Μίχαλακ (και χωρίς Χάρισον-Μπελιάουσκας) δεν πρόλαβε να πέσει στο πάτωμα, γιατί πολύ αυτή η νέα φυσιογνωμία του ρόστερ έπαιξε... δύο ματς. Με ιδιαιτερότητες, όπως είναι ένα ντέρμπι στο κοχλάζον Παλέ κι ένα μονό νοκ – άουτ σε ουδέτερο.
Άρα, λοιπόν, το τελικό all-in στη σεζόν, έμεινε ημιτελές για τον Τακιανό και πλέον ο Στάθης Νεραντζάκης θα έχει την δική του ευκαιρία. Στις 2 Μαρτίου ο ΠΑΟΚ θα φιλοξενήσει την ΑΕΚ που επίσης περνά μια παράξενη φάση. Αμφότεροι οι Δικέφαλοι πραγματοποιούν πολύ χαμηλές πτήσεις κι η μεταξύ τους... αετομαχία είναι βέβαιο πως κρύβει ξεπέταγμα μόνο για έναν. Αυτός της Θεσσαλονίκης, παράλληλα, περνά θέλοντας και μη και σε μια φάση αξιολόγησης του υλικού ενόψει καλοκαιριού. Και γιατί έχει νέα (ξένα) πρόσωπα, αλλά κι επειδή περιμένει να δει κάτιτις παραπάνω από πλευράς χαρακτήρα και νοοτροπία από τους “παλιούς”. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στον Μαργαρίτη, τον Τσαϊρέλη και τον Σχίζα που δεν έχουν πολλά να αποδείξουν...
Εν κατακλείδι, θεωρώ πως ο Φώτης Τακιανός είναι ένας πολύ καλός προπονητής κι είναι πραγματικά θέμα χρόνου να έχει ευκαιρία σε πάγκο επιπέδου της Α1. Η απαξίωση είναι άδικη για έναν άνθρωπο που προφανώς δεν τα έκανε όλα τέλεια στην τελευταία του δουλειά. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο και σίγουρα η εμπειρία που αποκόμισε στην Πυλαία μπορεί να τον κάνει σοφότερο στο μέλλον, ειδικά στο κομμάτι της διαχείρισης κρίσεων και ατυχιών. Εξάλλου, εγώ δεν είδα έναν προπονητή κολλημένο αγωνιστικά, αλλά τουναντίον προσπάθησε να αλλάξει καταστάσεις και πρόσωπα όταν αυτό χρειάστηκε. Το ψυχολογικό ηλεκτροσόκ όμως δεν ήρθε ποτέ, όπως και το... γκολ (58/236 τρίποντα, 24,6% μέσα στο 2024) για το οποίο μιλούσαμε πριν λίγο καιρό.
Στο κομμάτι “κοουτσάρισμα”, υπενθυμίζω, πως ο Τακιανός τα πήγε από καλά έως εξαιρετικά, σε συναπαντήματα με Τζίκιτς και Μίτροβιτς στην Ευρώπη και Αταμάν και Σπανούλη στην Ελλάδα. Τους νίκησε όλους εκτός από τον Τούρκο (στην Αθήνα) που 'χει ομάδα 20 εκατομμυρίων. Αυτό που εμένα δεν μου άρεσε καθόλου είναι η κατά καιρούς επιμονή στο παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια του αναποτελεσματικού Χάρισον, που όμως μου έμοιαζε με κίνηση “αυτόν έχω, αυτόν στηρίζω”. Με κούραζε, το βαριόμουν, αλλά οκ, ο προπονητής πρέπει να μαγειρέψει με όσα υλικά έχει.
ΥΓ. Πάντως, πρώην παίκτες του ΠΑΟΚ, όπως ο Ζερμέν Λοβ κι ο Έλστον Τέρνερ, έστειλαν άμεσα το δικό τους θετικό μήνυμα για τον Στάθη Νεραντζάκη. Με τον πρώτο να λέει χαρακτηριστικά στο Instagram πως “Αυτοκτονία στο κύπελλο, αλλά μου αρέσει αυτή η κίνηση, είναι ένα τρομερό μπασκετικό μυαλό, επιτέλους πήρε το χρίσμα για να γίνει head coach”. Ο 47χρονος τεχνικός χαίρει εκτίμησης παλιών αθλητών του κι αυτό σίγουρα βγάζει ένα καλό vibe που ο Δικέφαλος έχει ανάγκη.
