Εδώ κι αρκετά χρόνια το Βέλγιο έχει εδραιώσει τον εαυτό του μεταξύ των πιο μαχητικών ομάδων στην Γηραιά Ήπειρο. Άφθονο ταλέντο δεν έχει, όμως είναι συγκροτημένο και σοβαρό σύνολο υπό την καθοδήγηση του Ντάριο Τζέρτζια, που διανύει τον 6ο του χρόνο εκεί κι έχει δώσει σαφέστατη ταυτότητα στην ομάδα. Κι η δική μας Εθνική εδώ που τα λέμε, ξέρει πως όποτε βρίσκει απέναντι της το Βέλγιο, σε προκριματικά ή τελικά, η νίκη δεν είναι βέβαιη, αντιθέτως απαιτεί προσπάθεια και σοβαρότητα...
Έτσι είναι όμως αυτά τα σύνολα. Μπορεί να η ποιότητα να μην ξεχειλίζει, ωστόσο επειδή οι παίκτες τους παίζουν καιρό μαζί (δεν είναι... Ευρωλίγκας, άρα σε κάθε παράθυρο ή μεγάλο τουρνουά, είναι σχεδόν πάντα οι ίδιοι) η ομοιογένεια χτυπά κόκκινο. Τα βαριά χαρτιά του Βελγίου, Ομπασοχάν και Ζιλέ, έχουν ξεκάθαρους ρόλους ηγεσίας, λαμβάνοντας υποστήριξη από μια σειρά μπαρουτοκαπνισμέων στα προκριματικά ματς, όπως ο Μουεμά, ο Μπακό, ο Βανβάιν κι οι πρώην ρολίστες της Basket League, Τούμπα (Ιωνικός) και Σβαρτς (Προμηθέας). Ενώ τελευταία έχουν μπει στο μιξ και κάποια πιο νεαρά παιδιά όπως ο Σάμαρτζιτς, ο Ντε Ρίντερ κι ο Φαν Μπούγκενχουτ, από ομάδες της μικτής λίγκας Βελγίου-Ολλανδίας.
Κόντρα στους Ισπανούς είδαμε μια κατ εξοχήν ομαδική προσπάθεια από τους Βέλγους που παράθυρα, ξε-παράθυρα, απέναντι τους είχαν παίκτες - αστέρες όπως ο Ρούμπιο, ο Μπριθουέλα, ο Χουάντσο, ο Κλαβέρ, ο Αμπάλδε κι ο Παρά. Το ρόστερ της Ισπανίας είχε... εκπτώσεις, αλλά και πάλι. Μη ξεχνάτε ότι μιλάμε για την εν ενεργεία (2022) και συνολικά τετράκις πρωταθλήτρια Ευρώπης, με μια τεράστια δεξαμενή παικτών πίσω της. Το Βέλγιο, λοιπόν, όχι μόνο τη νίκησε με σπουδαία ανατροπή, αλλά την κράτησε και στους 53 πόντους που είναι ένα αν μη τι άλλο πρωτοφανές νούμερο για τη Ρόχα.
Ενδεικτικό του πόσο καλά τα πήγαν οι Βέλγοι ως προς την εξουδετέρωση των αντιπάλων τους είναι πως μόλις δύο Ισπανοί είχαν οριακά διψήφιο ranking (Μπριθουέλα, Σίμα), με τους παίκτες του Σκαριόλο να σουτάρουν αποκαρδιωτικά (17/47 εντός πεδιάς, 36%), ενώ έχασαν κι όλες τις καίριες μάχες. 36-35 τα ριμπάουντ για τους Βέλγους, 10-4 τα κλεψίματα, 5-1 τα μπλοκ, 12-16 τα λάθη και εξασφάλιση τουλάχιστον 11 δεύτερων ευκαιριών στην επίθεση. Προσέξτε, όλα τα παραπάνω για να... μείνουν στο ματς οι Βέλγοι που στην μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα κυνηγούσαν. Όχι πολύ μεγάλες διαφορές των Ισπανών, αλλά... 7,5' πριν το τέλος οι Ίβηρες κρατούσαν το ματς στα χέρια τους (40-48).
Έκτοτε η άμυνα των Βέλγων τους βραχυκύκλωσε και με... βασικά πράγματα στην επίθεση έτρεξε ένα 13-0 για να αγκαλιάσει τη νίκη (53-48). Αλήθεια, πόσες ομάδες έχει γυρίσει ανά τα χρόνια ματς με τέτοιον τρόπο στους Ισπανούς; Σίγουρα όχι πολλές. Οι Ισπανοί χωρίς λύσεις, φαντασία, ενέργεια, σκόραραν μόνο με βολές, με τον χαρακτήρα μεγάλης ομάδας να απουσιάζει. Οι Βέλγοι το πήραν δικαιότατα, δεν το έκλεψαν, διότι ήταν αποφασιστικοί στο φινάλε και δεν το παράτησαν ποτέ. Στην τελική, είχαν δουλέψει για 30-35' προκειμένου να φέρουν το ματς εκεί που ήθελαν, δηλαδή σε ένα πολύ χαμηλό τέμπο που δεν θα επέτρεπε στους Ισπανούς να αναπτύξουν ρυθμό.
Ματ του Τζέρτζια στον Σκαριόλο, λοιπόν, με αμυντικό ρεσιτάλ στην crunch time και 2/2 για το Βέλγιο που λίγες μέρες πριν είχε νικήσει σχετικά εύκολα τη Σλοβακία εκτός έδρας (60-75) και παρότι είμαστε ακόμη στα 2/6 της διαδικασίας, είναι πρακτικά απίθανο να αποκλειστεί. Μα το σημαντικότερο είναι πως το Βέλγιο αφενός έκανε αρκετά αισθητή την παρουσία του με μια ιστορική νίκη κι αφετέρου εξέθεσε την προβληματική φάση των Ισπανών σε αυτόν τον Φεβρουάριο.
Εντάξει, σε όμιλο όπου περνούν οι 3 από τους 4, η Ισπανία δεν μπορεί να κινδυνεύσει. Εκτός κι αν τον προσεχή Νοέμβριο δεν κάνει 2/2 με τους αδύναμους Σλοβάκους που θα ήταν ακραίο σενάριο - αν και πολλά έχουν δει τα μάτια μας. Το ζήτημα είναι ότι η Ισπανία, μετά το 75-79 από την Λετονία στη Σαραγόσα, όχι μόνο δεν αντέδρασε στο Σαρλερουά, αλλά εμφανίστηκε ακόμη χειρότερη, με κακό μπάσκετ και προβληματική νοοτροπία.
Ήταν απλά ένα κακό τριήμερο από παίκτες που έτσι κι αλλιώς κουβαλούν πίσω τους επιβάρυνση μηνών; Ίσως. Αλλά σε αυτό το σημείο θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε πόσο διαφορετική θα ήταν η ισπανική προσέγγιση στην διαδικασία, αν από τα προκριματικά γκρουπς περνούσαν 2 κι όχι 3 ομάδες (από τις 4). Αλλά οκ, είναι παράξενο όταν η συγκεκριμένη ομάδα χάνει back to back παιχνίδια από αυτού του διαμετρήματος ομάδες και μάλιστα με τραγικές επιθετικές επιδόσεις.
Στο τέλος της βραδιάς το ορθό είναι ο προβολέας να παραμείνει στους θριαμβευτές κι όχι στους χαμένους, συνεπώς τον επίλογο θα τον ρίξουμε με το Βέλγιο και δη τον Ρετίν Ομπασοχάν. Ο 31χρονος σκόρερ που φέτος παίζει στη Ντερτόνα, έπειτα από μια σεζόν στην Ευρωλίγκα με την Βιλερμπάν, δεν πτοείται καθόλου από τη μη πρωταγωνιστική χρονιά που πραγματοποιεί στην Ιταλία (7,5π., 2,9ασ., 2,4ρ., 20,6').
Μόλις πηγαίνει στην Εθνική, φορά αμέσως την μπέρτα του go-to guy και νιώθει πολύ οικεία στον αγαπημένο του ρόλο. Απέναντι στην Ισπανία τελείωσε με 19 πόντους, με τους 9 εξ αυτών (τρία ντράιβ, ένα τρίποντο) να είναι στα τελευταία 7 λεπτά του αγώνα. Ουσιαστικά ήταν αυτός που το πήρε πάνω του (με τη συνδρομή δύο μεγάλων τριπόντων από Μουεμά, Ζιλέ) και το γύρισε ως η ισχυρότερη προσωπικότητα της ομάδας. Πολύ καλός παίκτης, απ' αυτούς που δεν λέει απολύτως τίποτε το αν βρίσκονται ή όχι στην Ευρωλίγκα...
