Το πρότζεκτ αυτό λοιπόν στον Παναθηναϊκό προσπάθησαν να το υπηρετήσουν τρεις προπονητές και καμιά δεκαριά παίκτες. Ο μοναδικός που έχει έως τώρα καταφέρει να επιβιώσει από αυτήν τη διαδικασία και να εξέλθει αλώβητος και ενισχυμένος μάλιστα, είναι ο Νίκος Παππάς. Υπάρχουν βέβαια και ο Λούντζης και ο Καλαϊτζάκης, με τους οποίους οι "πράσινοι" συνεχίζουν να διατηρούν "δεσμούς", αλλά σε πολύ πιο low profile επίπεδα πλέον. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός άρχισε να επικοινωνεί προς τα έξω ως ανάγκη και στόχο την ανάδειξη νέων παικτών που αργότερα θα στελεχώσουν την ομάδα, δεν ήταν η περίφημη πλέον παρουσίαση του Ιβάνοβιτς, αλλά η χρονιά που απέκτησε τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, δηλαδή το 2012.

Η ναυαρχίδα

Ο Βασίλης έκανε "πάταγο" σε όλη τη χώρα με τις εμφανίσεις του με το Αιγάλεω και την εθνική και η επιταγή που τον συνόδευε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των "πράσινων" έλεγε πως "αυτό το ταλέντο δε γίνεται να χαθεί, κάνει πλάκα στην εθνική". Από τον γενικευμένο παροξυσμό για τον 15χρονο Βασίλη πίσω στο 2012, βρίσκω αρκετές πιθανότητες να έλκει την καταγωγή του ο σπόρος που γονιμοποίησε την ιδέα της "ελληνοποίησης" στο μυαλό εκείνων που χαράσσουν τη στρατηγική της ομάδας. Ο Βασίλης θα έπρεπε να πλαισιωθεί κι από άλλους νεαρούς και ο Παναθηναϊκός να ξαναφτάσει στην κορυφή της Ευρώπης με εκείνους ως "ραχοκοκκαλιά" του. Οι υπόλοιποι "αργοναύτες" ήταν ο Μποχωρίδης, ο Λούντζης, ο Κόνιαρης, ο Παπαγιάννης, ο Διαμαντάκος κι ο Καλαϊτζάκης, ο καθένας από τους οποίους ανέβηκε στο πλοίο τη δική του στιγμή, αλλά φυσικά και οι Γιάνκοβιτς και Παππάς, παίκτες με φυσικά ασύγκριτα υψηλότερο βαθμό ετοιμότητας και πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα πριν .

Γίνονται αυτά τα πράγματα; Ακόμα και αν συζητάμε για παιδιά με το δεδομένο ταλέντο των παραπάνω, εκ των υστέρων η απάντηση φαίνεται "παιχνιδάκι": φυσικά και όχι. Ο Παναθηναϊκός ούτε την υπομονή είχε, αλλά ούτε και την τεχνογνωσία για να είμαστε ειλικρινείς ώστε να "μεταλλαχθεί" από τη μία ημέρα στην άλλη από ομάδα - αστέρων, σε οργανισμό "παραγωγής" παικτών και μάλιστα, και αυτό έχει μεγάλη σημασία, μαζικής.

Με αυτό το αρνητικό προγνωστικό να συνοδεύει εξ' αρχής το εγχείρημα, η "ναυαρχίδα" της προσπάθειας δεν σημείωσε σχεδόν την παραμικρή πρόοδο με την πάροδο του χρόνου. Κι όσο στον Παναθηναϊκό τα χρόνια περνούσαν κι ο Χαραλαμπόπουλος παρέμενε άοσμος, άγευστος και, το χειρότερο, άβουλος, έρχονταν τα παιχνίδια των μικρών εθνικών να πατάνε με λύσσα τον "κάλο" της ομάδας. Η πίστη στην ανάδειξη του παίκτη, στον οποίο προσωποποιείται ένα ολόκληρο πλάνο, σταδιακά μετατρέπεται σε εμμονή, όταν πια αρχίζει ξεκάθαρα να αντανακλά την ίδια την αδυναμία της ομάδας να δρέψει κάτι από αυτόν. Γίνεται εμμονή τόσο εδραιωμένη, ώστε να αποτελεί σημείο αναφοράς στην απόλυση προπονητών.

"Αν ήμουν εγώ προπονητής, θα έπαιρνα 12 παίκτες Έλληνες. Έχουμε πολλά ταλέντα στην ομάδα. Όπως για παράδειγμα ο Χαραλαμπόπουλος και ο Διαμαντάκος. Ειδικά ο πρώτος πιστεύω ότι θα είναι η κολόνα του Παναθηναϊκού και της Εθνικής τα επόμενα χρόνια", δήλωνε ο Δ. Γιαννακόπουλος στην απολογιστική συνέντευξη της σεζόν 2013-14. Η 8ετής ανανέωση που υπέγραψε ο παίκτης αργότερα, δείχνει ότι ο πρόεδρος της ομάδας εννοούσε στο ακέραιο την παραπάνω δήλωση.

Μία νίκη σαν ήττα (του πλάνου)

Η νίκη του "ξεγραμμένου" από τις απουσίες ΠΑΟ στο ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς  με 77-76 στο κύπελλο επί του ΟΣΦΠ, θα κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρη αυτήν την πεποίθηση της διοίκησης, η οποία θα συνεχίσει να πιστεύει με ακόμα μεγαλύτερη θέρμη στις καλοκαιρινές εξαγγελίες της περί "ελληνοποίησης", στο όνομα της οποίας είχαν πλέον αποκτηθεί και οι Παππάς, Γιάνκοβιτς, Μποχωρίδης, Παπαγιάννης, Λούντζης και Κόνιαρης. Βρισκόμαστε στο 2014-15, μία περίοδο που ο οργανισμός επικοινωνεί πλέον απροκάλυπτα την "ελληνοποίηση" ως κυρίαρχη προτεραιότητα. Δύσκολο να φανταστεί κανείς τότε πως μία μεγάλη νίκη θα αποτελούσε την αφορμή για αλλοίωση του σχεδίου. Η διοίκηση και ο κόσμος του Παναθηναϊκού "γλυκαίνεται" από τον απρόσμενο θρίαμβο και πλέον η "ανάδειξη νεαρών" γίνεται "ανάδειξη νεαρών με ταυτόχρονη κατάκτηση των εγχώριων τίτλων". Και κάπου εκεί, χάνεται και επίσημα η μπάλα. Η νίκη επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ έμελλε παραδόξως να είναι ένα αποτέλεσμα που για τον τότε προπονητή του Παναθηναϊκού, Ντούσκο Ιβάνοβιτς, είχε μάλλον αρνητικό αντίκτυπο μελλοντικά παρά θετικό, καθώς άλλαξε τους στόχους μετά το ξεκίνημα της χρονιάς και όπως είναι λογικό, το πλοίο οδηγήθηκε στα βράχια και ο ίδιος στην ανεργία.

Το επόμενο καλοκαίρι προπονητής αναλαμβάνει ο Τζόρτζεβιτς, ο οποίος αναφέρει στις πρώτες του δηλώσεις: "Κάθε μεγάλο κλαμπ πρέπει να τοποθετεί τις βάσεις ώστε να έχει διαρκώς πολλούς παίκτες από τις Ακαδημίες του στην πρώτη ομάδα. Αυτό το πλάνο το αποδέχθηκα και το εκτιμώ ιδιαιτέρως, καθώς έτσι δουλεύει και η μπασκετική σχολή της χώρας μου. Θέλουμε να δημιουργήσουμε τα νέα παιδιά κατά τέτοιο τρόπο ώστε να προοδεύσουν ως αθλητές και ως άνθρωποι". Ασφαλώς μπορούσαμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι η ιδέα υπήρχε ακόμα και το κομμάτι της ανάδειξης παικτών θα είχε ως αντικείμενα εργασίας τους 6 της προηγούμενης σεζόν, συν τον νεαποκτηθέντα Καλαϊτζάκη. Τζίφος. Οι νεαροί κυριολεκτικά "δεν ακούμπησαν" με τον Τζόρτζεβιτς στον πάγκο, ο οποίος επίσης αποτέλεσε παρελθόν, χωρίς καν να καταφέρει να ολοκληρώσει τη σεζόν στην Αθήνα και χωρίς φυσικά να παρουσιάσει οποιαδήποτε βελτίωση στο θέμα της διαχείρισης των "μικρών". Θα πει κανείς, "τα σχέδια αυτά θέλουν χρόνο, τι να κάνει σε 8 μήνες;". Σωστότατο, αλλά... αλλουνού παππά.

Ακολούθησε το ξαναζεσταμένο φαγητό του Αργύρη, πριν μετακομίσει στο ΟΑΚΑ ο Πασκουάλ, τον Οκτώβριο του '16, μετά τη λήξη και της δεύτερης, πολύ σύντομης, θητείας του "Άρτζι" στον πάγκο του ΟΑΚΑ.

Ουκ εν το πολλώ το ευ

Στην παρουσίαση του Τσάβι στον Παναθηναϊκό ειπώθηκαν πολλά, πράγμα λογικό από τη στιγμή που την ομάδα ανέλαβε ένας εν ενεργεία "λαμπερός" προπονητής. Για ένα πράγμα δεν ειπώθηκε ούτε τσιμουδιά από καμία πλευρά, για το "πλάνο ελληνοποίησης".

Αυτό πια είχε αρχίσει ήδη να ξεθωριάζει από το καλοκαίρι που προηγήθηκε της έλευσης του Καταλανού. Ο Κόνιαρης που έχει επιστρέψει από έναν τραυματισμό που τον άφησε σχεδόν δύο χρόνια έξω αφήνεται ελεύθερος και επιστρέφει άρον άρον σπίτι, ο Χαραλαμπόπουλος έχει τα θέματα με τους κοιλιακούς του και βγαίνει οριστικά εκτός πρώτου πλάνου. Ο Γιάνκοβιτς αποχωρεί, ο Παπαγιάννης μπαίνει στο μάτι του NBA πριν καλά καλά μπει στο δικό μας, τελικά κάνει το "άλμα" και μένουμε με τον Λούντζη και τον Μποχωρίδη να αδυνατούν να κάνουν το step up σε ένα περιβάλλον, που δείχνει πλέον ξεκάθαρα να κάνει τους νέους παίκτες να ασφυκτιούν. Επίσης ακλόνητος μένει και ο Παππάς να παλεύει με εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες, πάντα φέροντας ωστόσο σημάδια ζωής, ενώ στο μεταξύ έχει αποκτηθεί και ο Γιώργος Καλαϊτζάκης, εν μέσω πολύ λιγότερου θορύβου συγκριτικά με τον Χαραλαμπόυλο λίγα καλοκαίρια πριν. Ο πήχης επιτέλους δείχνει εξ αρχής να χαμηλώνει με την έλευση του Τσάβι ως προς την "καυτή πατάτα" της ανάδειξης παικτών. Τώρα που τα λέμε, "καυτή" δεν ξέρω αν ήταν, αλλά με τον τρόπο που επιδιώχθηκε, "πατάτα" ήταν σίγουρα.

Ο Πασκουάλ είναι πιθανότατα ο πρώτος προπονητής που κάνει τον ΔΓ να νιώθει ότι δεν ξέρει τα πάντα καλύτερα από εκείνον και αυτό από μόνο του είναι τεράστιο κέρδος. Τη σεζόν που διανύουμε, η ομάδα ολοκληρώνει οριστικά ένα πλάνο που απέτυχε ολοκληρωτικά, με την αποδεύσμευση του Μποχωρίδη και τον δανεισμό των Λούντζη, Χαραλαμπόπουλου. Ο Πασκουάλ, ως ένας εξυπνότατος προπονητής αντιλαμβάνεται ότι είναι αδύνατον μία ομάδα με τη φιλοσοφία του Παναθηναϊκού να παίξει έναν ρόλο τόσο "κόντρα" στο προφίλ του. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να χρειάστηκε τον σκληρό τρόπο για να το καταλάβει, αλλά τελικά δείχνει να αντιλήφθηκε ότι δε μπορεί να στηριχθεί σε μια διαδικασία παραγωγής παικτών, καθώς αυτή απαιτεί κάποιες θυσίες που ο σύλλογος δεν είναι διατεθειμένος να κάνει και μάλιστα καλώς δεν είναι, κατά τη γνώμη μου.

 Άλλοι βρήκαν τη "ζεστασιά" που αρμόζει στην ηλικία τους σε άλλες στέγες, άλλοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση έφυγαν από τον Παναθηναϊκό για ακόμα μεγαλύτερη "γυάλα", άλλοι δόθηκαν δανεικοί εκεί που θα νιώσουν πιο σημαντικοί, ελπίζοντας να επιστρέψουν σκληρότεροι. Δεν ξέρω αν πιστεύει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός δεν ενδιαφέρεται πλέον να αναδείξει τους νεαρούς του παίκτες, ή ότι δεν ενδιαφέρεται για το τι "κινείται" στις μικρές ηλικίες. Δείχνει όμως με την βοήθεια του Τσάβι να αντιλαμβάνεται ότι αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και μακρόπνοη και χρειάζεται υπομονή, επιμονή και μετρημένες κουβέντες.

Προτεραιότητα του Παναθηναϊκού είναι και πάλι αυτή που οφείλει, ο πρωταθλητισμός σε ηπειρωτικό επίπεδο. Μέσω μίας διετούς διαδικασίας διαλογής, λιγότερο η περισσότερο εκούσιας, η ομάδα τακτοποίησε πριν λίγες μέρες τις τελευταίες προεκτάσεις του εμμονικού σοκ της, αφήνοντας τον Λευτέρη Μποχωρίδη να υπογράψει στον Άρη, πράγμα ευεργετικό για όλες τις πλευρές. Η βιτρίνα δεν γράφει πλέον "ελληνοποίηση", αλλά "επιστροφή στο F4". Τα πιτσιρίκια δεν είναι πια στη βιτρίνα, αμήχανη βορά στους περαστικούς, αλλά στα εσωτερικά δωμάτια του "καταστήματος", να δουλεύουν και να δουλεύονται μακριά από το προσκήνιο με την ηρεμία που επιβάλλεται, προκειμένου να παίρνονται καθημερινά οι σωστές αποφάσεις γι' αυτά, με γνώμονα το συμφέρον της ομάδας και των ίδιων, όχι τις εξαγγελίες στις συνεντεύξεις. Η διαχείριση και η εξέλιξη του πολλά υποσχόμενου Γιώργου Καλαϊτζάκη, ο οποίος αυτή τη στιγμή θεωρείται το κεντρικό πρόσπεκτ, θα μας δείξει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο αν ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να βαδίζει στον λάθος δρόμο, η αν πια προσανατολίστηκε.