Για τη σεζόν 2014-15 ο Παναθηναϊκός ανακοινώνει την πρόσληψη του Ντούσκο Ιβάνοβιτς και θέτει ως στόχο ανάμεσα σε άλλα και ένα "πλάνο ελληνοποίησης" της ομάδας. Τρία χρόνια μετά, με την πρόσφατη λύση του συμβολαίου του Λευτέρη Μποχωρίδη, ο οργανισμός κλείνει οριστικά στο συρτάρι πολλά περισσότερα από τη συνεργασία με τον τελευταίο: κλείνει μια ολόκληρη υπόθεση, ένα πρότζεκτ το οποίο δε δείχνει ακριβώς να εγκαταλείπει τελείως, αλλά περισσότερο να αποφασίζει να το διαχειριστεί στο εξής με τελείως διαφορετικό τρόπο. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο χρονικές συντεταγμένες, συμβαίνουν διάφορα πράγματα, τα οποία για τη συντομία της κουβέντας, θα τα πούμε "πλάνο ελληνοποίησης", με κοινό χαρακτηριστικό όσων λαμβάνονται υπόψιν, τις κινήσεις της ομάδας που αφορούσαν Έλληνες παίκτες έως 24 ετών.

Η παρέα της Κρήτης που από το 2013 μέχρι σήμερα έχει προσφέρει πολλές συγκινήσεις και μετάλλια, κρέμασε ακόμα ένα χρυσό στο λαιμό της. Αναλογιζόμενος τις επιτυχίες αυτής της φουρνιάς είναι λογικό ο καθένας να σκεφτεί την επόμενη μέρα της εθνικής. Το ταλέντο  είναι αδιαμφισβήτητο. Είναι όμως η στιγμή που πρέπει να γίνει το επόμενο βήμα στη καριέρα αυτής της παρέας. Δεν είναι τυχαίο πως οι βασικοί “σωματοφύλακες” αυτής της ομάδας ( Κόνιαρης ,Χαραλαμπόπουλος, Σκουλίδας ,Μουράτος, Φλιώνης ,Παπαγιάννης και Λούντζης) που σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος τα τελευταία χρόνια σε κάθε διοργάνωση αγωνίζονται ή έχουν περάσει απο Παναθηναικό , Ολυμπιακό , ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Άρη. Τους βοήθησε αυτό το πέρασμα ή αποτέλεσε πισωγύρισμα ; Ας κοιτάξουμε κάποιες περιπτώσεις, χωρίς να περιοριστούμε στο ρόστερ που σημείωσε την χθεσινή επιτυχία, αλλά ρίχνοντας την ματιά μας στους επτά βασικότερους εκπρόσωπους μιας χρυσής φουρνιάς.

Ό Τόλης Λεούσης είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα "ο Γαύρος" και στον ιστότοπο gavros.gr . Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι από τον ιστότοπο gazzetta.gr

Μεγαλώνοντας έχεις κάποια πρότυπα. Ας πούμε εγώ είχα πάντα τον πατέρα μου ως ίνδαλμά μου. Οσα έχει καταφέρει στην ζωή του. Το πόσο μάγκας με «Μ» τεράστιο ήταν και είναι παρά τα 80 του χρόνια πια, με έχουν αναγκάσει να προσπαθώ κάθε μέρα, όχι απλά να του μοιάσω, και αν γίνεται να τον ξεπεράσω. Αυτά ισχύουν στην ζωή μας. Εχουμε πρότυπα που στόχος ζωής είναι όσο καιρό πατούμε τα ποδάρια μας στο έδαφος, είτε να μας εμπνέουν, είτε ακόμα και να μας αναγκάζουν με την ποιότητά τους να υπερβαίνουμε κάθε δυσκολία.

Αυτό εδώ δεν είναι ένα κείμενο για την θέση 4 του Ολυμπιακού. Αν ήταν έτσι, θα ήταν ένα κουραστικό κείμενο. Αντίθετα, πρόκειται κυρίως για την κατανόηση μίας πλάνης, εκείνης που λέει ότι ένας παίκτης πρέπει ντε και καλά να μαθαίνει το μπάσκετ σε μία θέση, άσχετα αν η μορφή του αθλήματος απαιτεί πλέον να παίζει σε περισσότερες. Προφανώς, εδώ υπάρχει μία αντίθεση. Εάν το σύγχρονο μπάσκετ προϋποθέτει την εναλλαγή ρόλων και θέσεων, και αν ο ένας προπονητής χρησιμοποιεί έναν παίκτη κατά το δοκούν, πώς γίνεται να πιστεύουμε ότι ο οποιοσδήποτε νεαρος φόργουορντ δεν οφείλει ο ίδιος να προετοιμαστεί προς αυτή την κατεύθυνση, ειδικά εάν τα σωματικά του προσόντα είναι τα κατάλληλα; Οχι, ο Ιωάννης Παπαπέτρου ή ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δεν πρόκειται να χαθούν,  να μπερδευτούν ή να καταστραφούν αν παίζουν σε δύο θέσεις. Αντίθετα, το πιθανότερο είναι να γίνουν καλύτεροι παίκτες και να ωφελήσουν περισσότερο τις ομάδες τους.

Η ανανέωση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου μέχρι το 2024(!) είναι μια ακόμη ένδειξη της μεγάλης εμπιστοσύνης που του έχει ο Παναθηναϊκός και ο προπονητής του Αργύρης Πεδουλάκης, ο οποίος είναι άλλωστε και αυτός που τον έφερε στην ομάδα το 2012 στην ηλικία των 15 ετών. Επίσης η απόκτηση του K.C. Rivers ως το έταιρο “3άρι” της ομάδας ενδέχεται να βοηθήσει αρκετά τον μικρό, καθώς ο Αμερικανός είναι ένας παίκτης που μπορεί να συμπληρώσει ιδανικά τον Έλληνα forward, ο οποίος αναμένεται να έχει αρκετά αναβαθμισμένο ρόλο όπως όλα δείχνουν.