Μιας και ξεκινήσαμε από τα συμπεράσματα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, εκεί όπου βρίσκεται ο Γιώργος Πρίντεζης. Σε πρόσφατη συνέντευξη του στο sport24, ο πάουερ φόργουορντ του Ολυμπιακού δήλωσε για τον Παπαπέτρου τα εξής: "στην ηλικία που είναι, στα 22 του, μπορεί και πρέπει να παίξει και εκεί πέρα. Γιατί όχι; Εγώ θυμάμαι στην ηλικία του έπαιζα ό,τι θέση μου ζήταγαν (γέλια). Είτε μου έλεγαν παίξε στο "3", είτε με χαμήλωναν κάποιες φορές στο "2", είτε μου έλεγαν παίξε στο "5", είτε στο "4", εμένα αυτό που με ενδιέφερε είναι να βρίσκομαι μέσα στο παρκέ, να παίζω και να βελτιώνομαι. Το πιο σημαντικό είναι να παίζεις και να είσαι ενεργός. Κάποιοι τώρα μπορεί να λένε πως ο Ιωάννης είναι... καθαρό "3άρι" και πως δεν μπορεί στο "4", άλλοι μπορεί να πιστεύουν πως μπορεί να παίξει καλά και σαν πάουερ-φόργουορντ. Το τι λένε κάποιοι δεν έχει σημασία, αυτό που έχει σημασία και μετρά είναι όταν μπαίνεις στο παρκέ να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό ώστε να βοηθάς την ομάδα, αποδεικνύοντας παράλληλα την αξία σου".

Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει ο Πρίντεζης, και κάτι περισσότερο από όλους μας. Η δική του εμπειρία άλλωστε είναι πολύ συγκεκριμένη. Πριν την έλευση Ίβκοβιτς, την οποία στην ίδια συνέντευξη ο ίδιος χαρακτηρίζει κομβική, έπαιζε τη θέση με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και για όποιον θυμάται, με πολύ πρόσωπο προς το καλάθι. Ο Πρίντεζης δεν βελτιώθηκε επειδή έμαθε μια θέση, αλλά επειδή έμαθε και άλλες κινήσεις μέσα στο γήπεδο, άλλαξε το ρεπερτόριο του και το προσάρμοσε στις απαιτήσεις. Εβαλε το παιχνίδι με πλάτη και τελειοποίησε το hook με το ένα χέρι, και άρχισε να σουτάρει περισσότερα τρίποντα, ώστε να γίνεται περισσότερο ωφέλιμος σε ομάδες που έψαχναν χώρους. Προσέξτε : ακριβώς πριν φύγει από τον Ολυμπιακό για τη Μάλαγα, η αναλογία διπόντων/τριπόντων του ήταν σχεδόν 10/1! Μετά τον τραυματισμό του και ήδη από τη δεύτερη χρονιά στην Ανδαλουσία το πράγμα άρχισε να αλλάζει, μέχρι που στα χέρια του Ντούντα ο Πρίντεζης έγινε σχεδόν stretch, με το αντίστοιχο νούμερο να είναι κάτω από το 2/1.

Ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού άλλαξε , διότι προσαρμόστηκε στις νέες απαιτήσεις της θέσης, οι οποία ενσωμάτωνε πλέον τα χαρακτηριστικά της θέσης 3. Όπως λέει ο ίδιος : "Πρέπει να παίζεις με πρόσωπο στο καλάθι, πρέπει να παίζεις με πλάτη, πρέπει να σουτάρεις καλά, τόσο κοντά στο καλάθι, όσο και από την περιφέρεια, πρέπει να παίζεις καλή άμυνα, πρέπει να τρέχεις, να είσαι ικανός στο τρανζίσιον, πρέπει να διαβάζεις το παιχνίδι, χρειάζεται μέχρι και να δημιουργείς, αλλά και να ντριμπλάρεις καλά. Γενικότερα, το "4" είναι μία θέση που πρέπει να κάνεις όσα περισσότερα μπορείς μέσα στο γήπεδο στο σύγχρονο μπάσκετ." Μισό λεπτό. Κάτι τέτοια δεν είναι που κάνουν αυτή τη στιγμή και οι σύγχρονοι σμολ φόργουορντ, ειδικά αν μπροστά από την θέση μπαίνει και το πρόθεμα point? Τα όρια μεταξύ των δύο θέσεων ολοένα και θολώνουν, και μερικά στατιστικά από την άλλη του Ατλαντικού έρχονται να επιβεβαιώσουν τα εμπειρικά λόγια του Αγίου Γεωργίου.

Το παρακάτω διάγραμμα εξάλλου το έχουμε χρησιμοποιήσει και παλιότερα.

Προέρχεται από το CBS, και σε αυτό το απεικονίζονται "βαθμολογημένοι" όσοι παίκτες πήραν πολλά λεπτά στη θέση 4 την περίοδο 12-13, σουτάροντας τουλάχιστον 100 τρίποντα. Τα κριτήρια είναι η ευστοχία και η καλή άμυνα, τα οποία συνδυασμένα στο μάξιμουμ τοποθετούν τους καλύτερους στην κάτω δεξιά γωνία του διαγράμματος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως όσοι βρίσκονται εκεί είναι όλοι (πλην ενός) σμολ φόργουρντ που έχουν κατέβει μια θέση. Και τότε δεν υπήρχε καν Ντρέιμοντ Γκριν, ούτε είχε παίξει ο Κέβιν Ντουράντ δίπλα στον Ιμπάκα για να αλλάζει στα σκριν επάνω στον Κάρι. Επίσης το smallball δεν είχε φτάσει στα σημερινά επίπεδα συχνότητας γενικώς. Αντίστοιχα, ήδη δυο χρόνια πριν, μία μίνι-μελέτη στο Βusiness Insider εξέτασε την αποτελεσματικότητα όσων ομάδων είχαν πάρει την απόφαση να μεταφέρουν τα τριάρια τους μία θέση κοντύτερα στο καλάθι, χωρίς να βρει ουσιαστικές διαφορές. Το συμπέρασμα ήταν πως η τακτική του προπονητή έπαιζε το μεγαλύτερο ρόλο, και πως κατά τα άλλα οι παίκτες δεν εμφάνισαν κάποια σημαντική απόκλιση στα ατομικά τους νούμερα. Φυσικά σήμερα , δηλαδή περίπου 6 χρόνια μετά, οι αλλαγές των θέσεων είναι στην ημερήσια διάταξη σε διάφορα σύνολα, τόσο που να είναι πολύ δύσκολα διακριτό το τι ακριβώς κάνει τις θέσεις των φόργουορντ να διαφέρουν. Δεν είναι βέβαια ταυτόσημες, όμως προσέξτε: στο ΝΒΑ, οι πάουερ φόργουορντ σουτάρουν ανά 100 κατοχές, περίπου ίδιο αριθμό τριπόντων με την αμέσως "χαμηλότερη" θέση.

Όπως περιγράφει πολύ εύστοχα ο Adi Joseph στην πηγή που μόλις σας παρέπεμψα, οι σταρ του "αλλου πλανήτη" έχουν προσπαθήσει πολύ να αντισταθούν σε αυτή την εξέλιξη, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Πολ Τζορτζ, που κέρδισε τη μάχη με το μανατζμεντ της Ιντιάνα και επέτρεψε στη θέση 3. Παρόλα αυτά, είναι δύσκολο να αποφύγουν τελείως τις μετακινήσεις, καθώς οι προπονητές τις χρειάζονται. Μάλιστα, ο πιο team oriented Κέβιν Ντουράντ δηλώνει πως "στο 4 είμαι πιο απρόβλεπτος. Eίναι φορές που δεν με αναγνωρίζεις εκεί έξω, αλλά έτσι παίρνω ένα catch and shoot τρίποντο, ένα ριμπάουντ ή επιχειρώ drive προς το καλάθι. Παίζω εκτός της ρακέτας και τρέφομαι από το παιχνίδι των άλλων (σ.σ. 'playing off other guys') . Στο 3 είμαι πιο επιθετικός, περισσότερα πράγματα περνάνε από τα χέρια μου."

Ο Nτουράντ, τον οποίο ο μισός πλανήτης περιμένει να δει ως τεσσάρι στη νέα death lineup των Ουόριος, βάζει εδώ τα προανεφερθέντα δυσδιάκριτα όρια σε ένα λίγο πιο ξεκάθαρο κάδρο. Η ουσιαστική διαφορά στις θέσεις των φόργουορντ είναι πως η "μικρή" περιέχει περισσότερο παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια από τη "μεγάλη" , και πως τραβά αρχικά περισσότερο την προσοχή της άμυνας. Κατά τα λοιπά όμως, τα δικά του προσόντα, όπως και άλλων σαφώς χειρότερων παικτών, ταιριάζουν και στις δύο, και σίγουρα η μετακίνηση τους δεν τους πηγαίνει πίσω, αλλά μπροστά. Οι προπονητές χρειάζονται τέτοιους παίκτες όλο και περισσότερο.

Αυτά όλα (Πρίντεζης, διαγράμματα, μελέτες, Ντουράντ κ.ο.κ) μας λένε μάλλον το εξής. Ξεκολλάτε σύντροφοι! Ο Παπαπέτρου ή ο Χαραλαμπόπουλος δεν θα πάθουν τίποτα αν στην τρυφερή ηλικία των 22 ή των 19 κληθούν να παίξουν διαφορετικούς ρόλους σε διαφορετικές θέσεις. Δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από πουθενά. Το πολύ πολύ να βελτιωθούν, να εξελιχθούν σε αληθινά σύγχρονους παίκτες και να γίνουν χρήσιμοι για τις ομάδες τους. Η πρόοδος τους δεν εξαρτάται από τα όρια μιας θέσης αλλά από τα εξής:

• Πρώτον, την εμπιστοσύνη των προπονητών στο πρόσωπο τους, τα λεπτά που θα τους δώσουν στο παρκέ, και τον τρόπο που θα επιλέξουν να τους αναπτύξουν.
• Δεύτερον, από τη δική τους προσωπική δουλειά στο να βάλουν τα στοιχεία που τους λείπουν. Δεν θα συμβεί τίποτε κακό στον Παπαπέτρου αν δουλέψει και λίγο το παιχνίδι με πλάτη, ούτε η θέση 4 θα απαιτήσει από εκείνον να γίνει κάποιου είδος νταλίκα που δε στρίβει.

Για τον Ολυμπιακό ειδικά, ο οποίος έχει αποφασίσει πως θα δώσει στον Ιωάννη μία ευκαιρία μεγαλύτερη από εκείνη που θα πάρει ο πιτσιρικάς του ΠΑΟ, ξεδιπλώνεται ένας ορίζοντας όμορφων πιθανοτήτων, ανάμεσα στις οποίες σίγουρα συγκαταλέγεται και εκείνη του να βρει τον καλύτερο φόργουορντ της επόμενης γενιάς. Πλήρη, διπλοθεσίτη, απειλητικό στην επίθεση και στιβαρό στην άμυνα, και με πολλά χρόνια καριέρας μπροστά του. Τι να πω, ίσως και να μην αξίζει τον κόπο, δε γαμιέται.