Κατ'αρχάς να δούμε τι μπορεί να κάνει ο Πρίντεζης, κάτι που λίγο εώς πολύ είναι γνωστό σε όλους. Ο Αγιος Γεώργιος ποστάρει, και ποστάρει πολύ. Τα ποσταρίσματα του τελειώνουν με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους, καθώς είναι πολύ απρόβλεπτος στις κινήσεις του, αλλά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: συμβαίνουν στην περιοχή πολύ κοντά στο καλάθι. Το ίδιο ισχύει και για τα σουτ που παίρνει μετά από ασίστ. Είναι στα όρια της ρακέτας και  καταλήγουν στο σήμα-κατατεθέν hook με το ένα χέρι. Για να εκμεταλλευτεί ο Ολυμπιακός τον Πρίντεζη όσο καλύτερα γίνεται, πρέπει να του δημιουργεί τον χώρο να παίξει με πλάτη ή να φτιάχνει συνθήκες για high low συνεργασίες. Επίσης χρειάζεται να βρίσκει δρόμους προς το καλάθι είτε μέσω του πικ εν ρολ , είτε μέσω μιας άλλης ποστ απειλής (π.χ. Γιανγκ) που θα αναγκάσει τον αμυντικό του πάουερ φόργουορντ να βοηθήσει λίγο παραδίπλα, τόσο όσο χρειάζεται ο Πρίντεζης για να εξαπολύσει το σουτάκι του.

Τρίποντο και χώροι για τους γκαρντ

Το να μείνει ο παίκτης στο τρίποντο είναι μία λιγότερο ασφαλής επιλογή, καθώς μιλάμε για τον πιο επικίνδυνο ψηλό της Ευρώπης στο χώρο γύρω από το καλάθι. Είναι χαρακτηριστικό πως η αναλογία διπόντων/τριπόντων του έβγαζε πέρυσι το κλάσμα 3,1, όταν π.χ. του Βοροντσέβιτς το 0,62. Ο φόργουορντ της ΤΣΣΚΑ μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ένα καθαρό shooting four, και λόγω αυτού του χαρακτηριστικού κρατά συνεχώς έναν αντίπαλο πάνω του στις περιστροφές. Αν αυτές δεν λειτουργήσουν σωστά, το σουτ του μάλλον θα πάει μέσα.

To πρώτο πράγμα που συνεπώς αναζητά ο Ολυμπιακός είναι ένα στοιχείο που θα του επιτρέψει να βάλει επιθετική ποικιλία στο παιχνίδι του, όταν ο Πρίντεζης κάθεται στον πάγκο. Και αυτό δεν είναι άλλο από το άνοιγμα των επιθετικών αποστάσεων σε πλάτος και σουτ τριών πόντων από τη θέση 4, κάτι που όσο να ναι θα απελευθερώσει κάπως και τον Σπανούλη. Το παρακάτω στιγμιότυπο είναι χαρακτηριστικό.

Eδώ ο Αγραβάνης είναι στη θέση 4 με αντίπαλο τον Φώτση και ο Παπαπέτρου στη θέση 3. Το στιγμιότυπο αυτό συμβαίνει στον Ολυμπιακό κατά κόρον και αποτελεί έναν δυσεπίλυτο γρίφο εδώ και χρόνια για όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες. Είναι η στιγμή που ο Σπανούλης επιλέγει να πάει αντίθετα από το βασικό πικ και να μη χρησιμοποιήσει το σκριν του ψηλού (συνεπώς και έξτρα σέντερ να είχε ο Πεδουλάκης δεν θα βοηθούσε, οκ σόρι παρασύρθηκα). Η απλωμένη διάταξη δημιουργεί το χώρο για drive και σχεδόν πάντα η άμυνα αναγκάζεται να δώσει βοήθεια από την δυνατή πλευρά, δεν υπάρχει άλλη λύση. Εδώ ο Σπανούλης πάσαρε στον Αγραβάνη που ευστόχησε στο τρίποντο.

Χίλια μπράβο στο παιδί, αλλά αυτό θα πρέπει την επόμενη περίοδο να συμβαίνει συχνά και όχι στη χάση και στη φέξη. Ενας τρόπος για να επιτύχουν τέτοιες διατάξεις άλλωστε, είναι τα stretch fours να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο εύστοχα. Μπορούν τα δύο παιδιά να ανταποκριθούν; Ο Παπαπέτρου, με το 50% στο περυσινό τοπ-16 (σε λίγες προσπάθειες) και με το 40% γενικά, έχω βάσιμες υποψίες πως μπορεί. Επιπλέον, και σε πιο κλασικές πικ εν ρολ συνεργασίες όπου θα υποδέχεται τη μπάλα απέναντι σε ενδεχόμενο close out, έχει την τρίπλα και το πρώτο βήμα να απαλλαγεί από την άμυνα. Εδώ βέβαια η επιτυχία εξαρτάται και από το ποιος θα του πασάρει τη μπάλα. Είναι λόγου χάρην ο Μπιρτς ένας ψηλός που μπορεί με την υποδοχή της να την διώξει στο πλάι; Όπως βλεπετε , τα ερωτήματα δεν αφορούν αποκλειστικά τις ικανότητες των νεαρών, αν και στην περίπτωση του Αγραβάνη περισσότερη δουλειά στο σουτ κρίνεται σίγουρα απαραίτητη. Οσο παραγκωνισμένος κι αν ήταν , ποσοστό κάτω από 25% είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί. Σε ο,τι αφορά τον τομέα του σουτ, ο νεαρός power forward μας αναγκάζει να περιμένουμε τα πρώτα φετινά του δείγματα.

Διεκδικούμενες μπάλες και προσωπική άμυνα

Αυτό δεν συμβαίνει με κάτι άλλο που σίγουρα απαιτεί η θέση, και αυτό είναι η αντοχή στις επαφές και στις προσωπικές άμυνες. Ο Αγραβάνης είναι σίγουρα κάποιος που δεν τις φοβάται, τη στιγμή που ο (μάλλον de facto) περιορισμένος χρόνος που θα έχει, θα του επιτρέπει να πηγαίνει σε κάθε είδους διεκδίκηση με την αντίστοιχη δύναμη και να παίρνει ρίσκα που πολύ λογικά δεν μπορεί να πάρει ο Πρίντεζης. Απέναντι σε βαριά τεσσάρια, σίγουρα δεν υστερεί στον τομέα του hustle. Eπίσης, είναι επιπλέον ένα θηριάκι στα ριμπάουντ, και δη στα επιθετικά, έχοντας εκτόπισμα και λήψη θέσης που ταιριάζουν περισσότερο σε σέντερ.

Σε ο,τι αφορά τον Παπαπέτρου, σίγουρα δεν του λείπει ούτε το ύψος για τη θέση, ούτε το εκτόπισμα. Παρόλα αυτά, η αμυντική αποστολή του θα αφορά λογικά τεσσάρια πιο ευέλικτα, που κινούνται στην περιφέρεια και έχουν ικανότητες για παιχνίδι από έξω προς τα μέσα. Στο μαρκάρισμα αυτών χρειάζονται πόδια, όπως άλλωστε και στην επαναφορά στην προσωπική άμυνα μετά από κάποια βοήθεια στη ρακέτα ή στην περιφέρεια. Ο Παπαπέτρου , απέναντι σε παίκτες όπως οι Νοτσιόνι, Νίκολς, Ντιόν Τόμπσον κ.α. θα έχει δουλειά, και θα έχει πολλή, καθώς θα κληθεί μεταξύ άλλων να τους μπλοκάρει από το να πάνε στο επιθετικό ριμπάουντ, όταν ο ίδιος δεν είναι αποδεδειγμένα ένας κορυφαίος ριμπάουντερ και σίγουρα στον τομέα χρειάζεται βελτίωση.

Σε κάθε περίπτωση, και οι δύο θα χρειαστεί να αποφορτίσουν τον Πρίντεζη από καθήκοντα που του κοστίζουν σε ενέργεια ή συνέπεια, και που η μεγάλη προσήλωση του σε αυτά ενδεχομένως να κοστίζει στο επιθετικό κομμάτι. Ο Σφαιιρόπουλος άλλωστε προτιμούσε να μη βγάζει τον βασικό του παουερ φόργουορντ σε περιφερειακά μαρκαρίσματα, ώστε να μην ξοδεύει εκεί τις δυνάμεις του. Και παρότι ο Πρίντεζης ακολούθησε σίγουρα πολλές φορές κοντύτερους αντιπάλους, η επιστροφή (ή η προσκόλληση) στο προσωπικό μαρκάρισμα θα είναι και για φέτος η πιο ενδεδειγμένη λύση για εκείνον και την ομάδα.

Switch άμυνα

Εντούτοις, είναι σημαντικό να σημειωθεί πως μέσα σε μία σειρά περιστροφών κάτι τέτοιο είναι δύσκολο. Οι προπονητές προτιμούν σε πολλές περιπτώσεις να αλλάζουν το πικ μεταξύ 1-4 ή να κρατάνε το τεσσάρι τους στην περίμετρο αν σε κάποιο off ball screen εμπλέκεται ένας παίκτης τύπου Κάρολ ή Μπογκντάνοβιτς, δηλαδή κάποιος που θέλει συνεχή παρακολούθηση. Από όποια πλευρά και να το κοιτάξει κανείς, στο σύγχρονο μπάσκετ η άμυνα με αλλαγές είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο κάθε επιτυχημενης σε διάρκεια ανασταλτικής λειτουργίας. Ο Πρίντεζης θα εμπλακεί σε αυτήν όσες φορές δεν μπορεί να αποφευχθεί. Επίσης, θα κληθούν να εμπλακούν (και ίσως σε μεγαλύτερη αναλογικά συχνότητα) , οι Παπαπέτρου και Αγραβάνης. Αν δεν σας κάνει κόπο , θα ήταν ωραίο να πάτε στο παρακάτω βίντεο από το redbasketzone και να αρχίσετε την παρακολούθηση σας από το 0:58.

Μιλάμε για την ιδανική άμυνα που θα ήθελε να βλέπει κάθε φίλαθλος του Ολυμπιακού, με τον Αγραβάνη να αγωνίζεται στη θέση 5 και τον Παπαπέτρου στη θέση 4. Αυτό, ελέω Μιλουτίνοφ, ίσως να μη συμβαίνει συχνά, αλλά το ιστορικό των τραυματισμών της ομάδας του Πειραιά δεν μας κάνει να είμαστε σίγουροι για τίποτα. Η περιστροφή στο πικ εν ρολ του ΠΑΟ εκτελείται στην εντέλεια. Ο Αγραβάνης μένει πάνω στον Καλάθη και τον παρενοχλεί μέχρι τέλους, ενώ ο Παπαπέτρου αστραπιαία αφήνει το "κανονικό" του μαρκάρισμα (Διαμαντίδης) και παίρνει το κόψιμο του Γκιστ. Ο Μάντζαρης καλύπτει στην περιφέρεια.

Tην κατάληξη την παρακολουθήσατε. Ο Αγραβάνης ακολούθησε μέχρι τέλους και έκοψε το σουτ, ενώ ο Παπαπέτρου κατάφερε να μείνει μπροστά ή κοντά στον Γκιστ απαγορεύοντας την πάσα. Αυτό είναι ένα ιδανικό σενάριο, αλλά οι δύο παίκτες δείχνουν γενικά πως έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν σε άμυνες που απαιτούν αλλαγές και περιστροφές. Σίγουρα αν εδώ υπήρχε στη θέση του Καλάθη ένας γκαρντ που σουτάρει καλά από απόσταση, η αποστολή του Αγραβάνη θα ήταν πολύ δυσκολότερη γιατί θα έπρεπε να παίξει πιο κοντά ρισκάροντας το drive. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το σημερινό μας κομμάτι αφορά τη θέση 4, εκεί που οι αλλαγές δεν οδηγούν τόσο συχνά σε τέτοιες καταστάσεις, και επίσης πως η δυνατότητα κάλυψης του οπτικού πεδίου στο σουτ δίνει και μία άνεση στη διατήρηση της απόστασης.

Ακόμη, αξίζει να σημειωθεί πως οι προκάτοχοι των δυο ήταν οι Αντιτς και Πέτγουει. Ο πρώτος είχε σίγουρα προβλήματα ταχύτητας στις αλλαγές και ο δεύτερος προβλήματα συγχρονισμού. Παρόλα αυτά, και με τους δύο ο Ολυμπιακός παρουσίασε σε γενικές γραμμές στιβαρή αμυντική λειτουργία φτάνοντας σε μία κατάκτηση ευρωλίγκα και έναν τελικό. Ο λόγος ήταν απλός: τα τότε back up του Πρίντεζη είχαν ενταχθεί ομαλά σε μία σωστά σχεδιασμένη ομαδική άμυνα, η οποία κατάφερνε να αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα συχνότερα από τα μειονεκτήματα.

Πάνω από όλα η ομάδα

Η τελευταία παρατήρηση, μαζί με το μικρό σχόλιο για τον Μπιρτς στην μέση του κειμένου, μας κατευθύνουν όσο να ναι στο σημαντικότερο συμπέρασμα. Πώς τα νεαρά κόκκινα κρασιά θέλουν μετάγγιση για να αναδείξουν τα αρώματα. Συγγνώμη, στο δεύτερο σημαντικότερο. Πώς , περισσότερο από την στελέχωση στη θέση 4, θα πρέπει να αναζητήσουμε τις καλλιγραφίες ή τις ανορθογραφίες του Ολυμπιακού στο ομαδικό του παιχνίδι και στους συνδυασμούς της στελέχωσης. Στο παραπάνω παράδειγμα, αν ο Μάντζαρης δεν είχε κινηθεί σωστά, η άμυνα θα ήταν αποτυχημένη.

Ο Παπαπέτρου και ο Αγραβάνης δεν είναι παιχταράδες, αλλά μέσα σε μία σωστά δομημένη ομάδα ενδέχεται να μπορέσουν να της προσφέρουν αυτά που θα τους ζητήσει. Αυτό που προς το παρόν μοιάζει επίκαιρο να ρωτήσουμε είναι ποιοι θα παίζουν μαζί τους. Θα είναι π.χ. σε συνθέσεις στις οποίες περιλαμβάνεται ο Σπανούλης και τι σημαίνει αυτό; Θα μπορέσουν οι Γκριν και Χάκετ να συγκροτήσουν ένα δίδυμο που θα παρουσιάζεται απειλητικό , έτσι ώστε να μοιράζεται σωστά η δημιουργία και αν υποδέχονται τη μπάλα καίρια οι συμπαίκτες τους; Πόσοι παικτες ικανοί στο σουτ θα υπάρχουν μαζί τους στην πεντάδα και πώς θα κινήσουν τη μπάλα οι ψηλοί;

To λάθος που γίνεται στη συζήτηση για το τεσσάρι είναι πως η πλήρωση της θέσης παρουσιάζεται ως κομβική για την ομαδική λειτουργία, τη στιγμή που στην προκειμένη περίπτωση πιθανώς συμβαίνει το αντίθετο. Μιλάμε εξάλλου για δύο παιδιά που δεν είναι έτοιμοι να γίνουν απόλυτοι πρωταγωνιστές. Τα σημαντικότερα γρανάζια της ομάδας είναι άλλοι, και αφήνω στη δική σας κρίση την εκτίμηση για το αν οι μικροί μπορούν να ανταποκριθούν στα παραπάνω ζητούμενα.

Εχουν την μεγάλη ευκαιρία τους. Ο πρώτος για να προσθέσει νέα στοιχεία στο πολύ μπασκετικό παιχνίδι του και για να γίνει ένας πλήρης φόργουορντ που δεν εγκλωβίζεται στα στεγανά μίας θέσης. Θα παίξει άλλωστε σίγουρα και στο 3. Ο δεύτερος για να δείξει επιτέλους πως έχει τη νοοτροπία που ταιριάζει σε ένα σύνολο που κάνει πρωταθλητισμό στο ανώτερο επίπεδο και την ικανότητα να είναι σημαντικό μέλος του. Κακά τα ψέμματα, και ό,τι και αν είπαμε ως τώρα, ένα μεγάλο μέρος της δικής τους βελτίωσης είναι και στα δικά τους χέρια.