Η προσοχή στον Σπανούλη κόστισε αντίστοιχα και στην επιθετική πλευρά του γηπέδου. Βλέποντας τον αρχηγό του Ολυμπιακού να ματσάρει τον Χαραλαμπόπουλο, ο Πεδουλάκης ακούμπησε πολλές φορές τη μπάλα στο ποστ στα χέρια του μικρού. Αυτή ήταν μια τεράστια παγίδα. Ναι μεν ο Χαραλαμπόπουλος υπερτερούσε ατομικά στο σπρώξιμο, αλλά αυτό που ουσιαστικά συνέβη ήταν το εξής: πολλές επιθέσεις του ΠΑΟ εξαρτιόνταν από τις δημιουργικές ικανότητες ενός άπειρου παίκτη, ο οποίος ξαφνικά έπρεπε να λειτουργήσει και ως πλέι μέικερ ρακέτας. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Οι πράσινοι γενικά κατεύθυναν τις επιθέσεις τους στο χαμηλό ποστ, χωρίς όμως να υποστηρίξουν αυτό το παιχνίδι με κινήσεις και σκριν μακριά από τη μπάλα. Πόσταραν τον Μπουρούση, πόσταραν τον Ρίβερς, πόσταραν τον Φελντέιν, πόσταραν τους πάντες, επιδιδόμενοι σε ένα μονότονο παιχνίδι που απέφερε κάποιους πόντους, αλλά που παράλληλα έκανε την επίθεση τους προβλέψιμη και στατική.
Κάτι τέτοιο αντίθετα δεν συνέβη με τον Ολυμπιακό, ο οποίος έδειξε την διάθεση να βγάλει στο παρκέ την φιλοσοφία που θα τον πάει μπροστά. Ο Γκριν π.χ. αυτή τη φορά αφέθηκε πιο ελεύθερος, τρέχοντας γρήγορα το πρώτο πικ όταν ο Μπουρούσης ήταν στο παρκέ. Είναι αυτό που ονομάζουν early offense, κάτι που γενικά λείπει από το ρεπερτόριο των Πειραιωτών στην περιφέρεια, και που ως τώρα εκφραζόταν μόνο με κάποια post up του Πρίντεζη. Αυτού του τύπου η προσέγγιση έκανε ζημιά στους πράσινους, οι οποίοι δεν έδωσαν βοήθειες στον ψηλό τους, ούτε θυσίασαν κάποιον μέτριο σουτέρ που ενδεχομένως βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο παρκέ (π.χ. Χάκετ). Όσο ο περυσινός κορυφαίος σέντερ της ευρωλίγκα ήταν στο παρκέ, το παιχνίδι πήγαινε περίπου στο "οσα βάλουμε, τόσα κι άλλα τόσα θα φάμε".
Αυτοί είναι κατά τη γνώμη μου οι βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους κρίθηκε εύκολο το χθεσινό ντέρμπι. Είναι μέσες άκρες αυτονόητοι, συνεπώς ας πάμε λίγο σε μερικά επιμέρους πραγματάκια, τα οποία αφορούν κυρίως την συνέχεια των δύο στην ευρωλίγκα.
Ολυμπιακός
Στην παγίδα που έπεσε ο Πεδουλάκης, θα πέσουν και πολλοί άλλοι φέτος. Ο Σπανούλης λειτουργεί σαν σκιάχτρο και είναι ευκαιρία για τον κόουτς να παρουσιάσει εναλλακτικά πλάνα, για τα οποία προς το παρόν δεν είναι προετοιμασμένος κανείς. Χθες για παράδειγμα, ο Γκριν βρήκε σουτ και χώρο με άλλους δύο τρόπους πέραν του γρήγορου σκριν στην κορυφή. Η παρακάτω είναι μία κίνηση loop (zipper κ.ο.κ) του Αμερικάνου πίσω από σκριν των ψηλών, η οποία καταλήγει σε switch και σουτ πάνω στον αργό Μπουρούση. Η πάσα στο πλάτος του γηπέδου του Χάκετ είναι εξαιρετική, δείγμα του πώς μπορεί να λειτουργήσει η συνύπαρξη των δυο. Πλέι μέικερ ο Ιταλός, off guard ο Γκριν.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Γκριν βρήκε άλλο ένα τρίποντο κινούμενος μακριά από τη μπάλα, αυτή τη φορά δεχόμενος σκριν στην γωνία. Είναι δύο όλες κι όλες φάσεις θα μου πείτε, αλλά αναλογιστείτε: αν σε κάθε παιχνίδι ο Αμερικάνος βρίσκει δύο καλά τρίποντα μέσα από την κίνηση της επίθεσης, και επιπλέον του δίνεται το ελεύθερο να τρέξει άλλα δύο γρήγορα πικ στο μισό γήπεδο , τότε μιλάμε για 10 εύκολους πόντους, οι οποίοι μεταξύ άλλων δίνουν ρυθμό σε όλο το σύνολο , και αναγκάζουν την άμυνα να σκεφτεί διαφορετικά. Δεν είναι καθόλου λίγο. Αυτό που αναζητά ο Ολυμπιακός είναι συνέπεια, η οποία θα αφορά αντίστοιχα και τον δεύτερο σουτέρ της ομάδας, τον Ματ Λοτζέσκι. Ο "Βέλγος" έβαλε χθες πόντους, αλλά όχι μέσα από δομημένα plays που του έδιναν χώρο.
Επίσης, ο Ολυμπιακός προσπαθεί να βγάλει την άμυνα από την ισορροπία της χρησιμοποιώντας πολύ τους δύο ψηλούς ως screener στο high post. Δεν μιλάμε για κλασικά horns set (σκριν επιλογής), αλλά για κάτι που μοιάζει με high post offense. Επειδή η περιττή ορολογία είναι ο φερετζές του επιδειξία , αν θέλετε κρατήστε κάποια σκριν των Μπιρτς ή Πρίντεζη για τον Παπανικολάου, ώστε ο τελευταίος να δεχτεί μια γρήγορη πάσα στην κορυφή και να αποφασίσει από εκεί. Αν ο φόργουορντ του Ολυμπιακού βάλει ξανά το σουτ στο ρεπερτόριο του, τέτοιες αρχικές κινήσεις θα αποφέρουν πολλά. Αν ...
Γενικά, ο Σφαιρόπουλος θέλει το τεσσάρι και το πεντάρι του να σκρινάρουν καλά στην κορυφή της ρακέτας , είτε για τη μπάλα, είτε για τους παίκτες, και περιμένει από τους υπόλοιπους να κινηθούν σωστά γύρω τους. Εφ'οσον οι τάσεις αυτές συνεχιστούν, θα κάνουμε ένα ειδικό κομμάτι, λίγο πιο αναλυτικό.
Χωρίς να εξιδανικεύουμε, στο χθεσινό ντέρμπι ο Σφαιρόπουλος και οι παίκτες του έβγαλαν στο παρκέ κάποια πράγματα, τα οποία από ένα σημείο και ύστερα δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν (ή αν θέλετε δεν προσπάθησαν) απέναντι στη Ρεάλ. Γρήγορα plays, σκριν για τους σουτέρ, αιφνιδιασμούς. Θα δούμε αν θα συνεχίσουν να παίζουν με την ανάλογη ποικιλία, ή αν όταν βρεθεί μπροστά τους μια διαφορετική άμυνα - όπως της Ρεάλ που έβγαινε και με δυο παίκτες επάνω στον Γκριν - θα δυσκολευτούν εκ νέου.
Παναθηναϊκός
Ο Πεδουλάκης σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει πως αν πέρυσι είχε έναν επιπλέον ψηλό που να αλλάζει στα σκριν, τότε θα είχε κερδίσει το πρωτάθλημα εύκολα. Μάλλον δεν είναι έτσι. Ο κοουτς του ΠΑΟ πρέπει να σκεφτεί εάν η προ τριετίας συνταγή θα λειτουργεί πάντα, ειδικά αν ο αντίπαλος είναι αποφασισμένος να παίξει διαφορετικά.
Από εκεί και πέρα, οι πράσινοι έχουν σίγουρα τη δικαιολογία ότι έπαιζαν με απουσίες, με αυτή του Τζέιμς να είναι σημαντική. Όμως σε αυτή τη φάση της σεζόν, προσωπικά δεν στέκομαι στην αποτελεσματικότητα, αλλά στο αν υπάρχει πρόγραμμα και σταδιακή εξέλιξη. Αυτά προς το παρόν (χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν) τα διακρίνει κανείς δύσκολα. Οταν π.χ. τα post up δεν συνοδεύονται από κίνηση μακριά από τη μπάλα, αυτό σημαίνει πως κάτι τέτοιο ακόμη δεν έχει εισαχθεί στο παιχνίδι. Γκιστ και Σίγκλετον δείχνουν να τρακάρουν κάπως ο ένας με τον άλλον, με τον δεύτερο να μην λειτουργεί ακόμη ως floor spacer. Επιπλέον, οταν οι γκαρντ παίζουν κυρίως κάθετα και η μπάλα δεν σπάει στο πλάι, αυτό σημαίνει πως ακόμη δεν έχουν κατανοηθεί οι δυνατότητες του νέου ρόστερ, και οι τρόποι εκμετάλλευσης τους. Δεν είναι παράλογο παιδιά, θέλει το χρόνο του, και ευτυχώς η χθεσινή ήττα, όπως και το πολύ δύσκολο παιχνίδι απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, εντάσσονται σε ένα πρόγραμμα, το οποίο εάν συνοδευτεί με αρνητικό ρεκόρ δεν θα είναι καταδικαστικό.
Μιας και ο λόγος για το νέο ρόστερ όμως, μια παρατήρηση. O ΠΑΟ έχει φέτος πολλούς παίκτες από αυτούς που ονομάζονται 3&D, δηλαδή που παίζουν καλή άμυνα και σουτάρουν τρίποντα. Ο Ρίβερς με τον Νίκολς είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα, αλλά στην κατηγορία μπορούν να χωρέσουν ο Φελντέιν και ο Σίγκλετον. Επίσης, ο Μπουρούσης είναι ψηλός που ανοίγει το γηπεδο. Για να πάρει από αυτούς το μέγιστο, η ομάδα πρέπει να έχει κάποιον που να τους πασάρει σωστά τη μπάλα, και κάποιες λειτυργίες που θα τους δίνουν τον χωρο που δεν μπορούν να δημιουργήσουν μόνοι τους. Ο Τζέιμς είναι σίγουρα μια μονάδα που βοηθά ένα τετοιο πλάνο, το ίδιο και ο Παππάς, για τον οποίο ομολογουμένως ο προπονητής έχει πλάνο (π.χ. διπλά σκριν απο το πλάι). Ο Καλάθης δεν είναι, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν γίνεται να είναι και όλοι.
Το θέμα είναι τι στοιχεία πρέπει να έχει ο γκαρντ που θα έρθει. Κατά την ταπεινή μου άποψη, μία λύση σαν του Κουκ (που δεν θα έρθει) δεν είναι ακριβώς ενδεδειγμένη. Οι πράσινοι δεν χρειάζονται έναν "καθαρό" πλέι μέικερ, που δεν θα συνιστά απειλή πίσω από τα σκριν. Δηλαδή όταν βγαίνει ο Καλάθης θα μπαίνει κάτι αντίστοιχο; Όχι, αν ο ΠΑΟ θέλει ντε και καλά να εντάξει έναν ακόμη γκαρντ, τότε ίσως χρειάζεται κάτι διαφορετικό από αυτό που διαβάζαμε τόσες μέρες.
Θέλει υπομονή. Take it easy.
