Ανθρωποι που τους κοιτάς και όταν γυρνούν στραβωμένοι το βλέμμα τους προς το πρόσωπό σου, σε αναγκάζουν να κατεβάσεις το κεφάλι από ντροπή.
Αυτό συμβαίνει 100% και στον αθλητισμό και τις ομάδες. Εξάλλου οι σύλλογοι μία κλειστή κοινωνία είναι. Όταν ένας ηγέτης υπάρχει στα αποδυτήρια, τότε οι υπόλοιποι ακολουθούν. Όταν απουσιάζει, τότε όλο και κάποιοι παραστρατούν και ξεφεύγουν.
Υπάρχουν δύο ιδιάζουσες περιπτώσεις λοιπόν που θα σας παρουσιάσω σήμερα. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου του Ολυμπιακού και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος του Παναθηναϊκού.
Δύο πρότζεκτ των κορυφαίων ομάδων της χώρας μας με αντίθετες πορείες. Ναι μεν ο «Χαραλαμπό» είναι λιγότερα χρόνια στο προσκήνιο, αλλά και ο φόργουορντ των «ερυθρόλευκων» με τους τραυματισμούς που πέρασε, παίζει να έχει λίγα παραπάνω ένσημα από τον μικρό του ΠΑΟ.
Ας πάμε παρακάτω και ας μην κωλυσιεργούμε.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ένας παίκτης που σιγά σιγά «χτίζεται» από τον Ολυμπιακό. Οι Πειραιώτες τον έφεραν ως τριάρι και προσπαθούν να τον μετατρέψουν σε ένα stretch four. Στην αρχή ο «Πάπι» χαλάστηκε. Ηθελε να παίζει στην θέση του. Να είναι τριάρι. Εκεί εξάλλου είχε συνηθίσει. Να είναι ψηλά στην περιφέρεια, να στήνεται στην γωνία, να μαρκάρει αθλητές ακόμα και κοντύτερους του. Να υπερτερεί στην δύναμη, στα μούσκουλα και να βάζει δύσκολα στους αντίπαλους ψηλούς με τις διεισδύσεις του.
Πείτε το συγκυρία, πείτε το ανάγκη, πείτε το στρατηγική, ο Ολυμπιακός του σφήνωσε την ιδέα πως στο τέσσερα θα γίνεται πιο μοντέρνος. Θα βγάλει κι άλλες αρετές στο παρκέ, θα βελτιωθεί και θα αναβαθμιστεί ως αθλητής.
Ο «Πάπι» λοιπόν, όσο είναι στους πρωταθλητές Ελλάδος, έχει δίπλα του ανθρώπους που όχι απλά τον συμβουλεύουν, αλλά τον αναγκάζουν να δουλεύει. Συνοδοιπόροι σε όλο αυτό το διάστημα στον Πειραιά, είναι οι Βασίλης Σπανούλης και Γιώργος Πρίντεζης. Δύο παλικάρια που αρνούνται να βγουν από το παρκέ. Που η προπόνηση προηγείται του αγώνα και σου τρώνε την.. ψυχή να ακολουθήσεις. Το κλίμα των αποδυτηρίων του Ολυμπιακού είναι οικογενειακό και ο Παπαπέτρου είναι στην ευχάριστη θέση να ζει υπό την ίδια σκεπή σε μία ομάδα που έχει ως μότο το «Ενας για όλους και όλοι για έναν».
Θα πείτε «μπορεί κανείς να σε αναγκάσεις να δουλέψεις; Αν δεν θέλεις εσύ δεν γίνεται τίποτα». Σωστό. Είναι αυτό το ρημάδι το κλίμα στον Ολυμπιακό που ο καθένας ξέρει πως στο ΣΕΦ είναι πια ένα σχολείο που βγάζει πρωταθλητές. Και αυτό συμβαίνει επειδή μέσα σε αυτό ζουν τέτοιοι. Μορφές όπως ο Τόμιτς, ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης.
Το καλοκαίρι λοιπόν, ο Παπαπέτρου, προτίμησε να προσέξει το σώμα του. Να γυμναστεί, να τρέξει μαζί με τον Βασίλη (ναι τον Σπανούλη) στον Αγιο Κοσμά, να πραγματοποιήσει ατομικές προπονήσεις, να μειώσει στο ελάχιστο τις διακοπές του. Μικρό παιδί είναι εξάλλου. Εχει χρόνια για διασκέδαση. Προηγείται η καριέρα του.
Από τον.. παράδεισο του Παπαπέτρου στο Φάληρο, στην περιπέτεια του Χαραλαμπόπουλου.
Δεν είναι πια 17 ο Βασίλης. Στις 6 Ιανουαρίου μπαίνει στην δεύτερη εικοσαετία της ζωής του, ενώ ήδη διανύει τον τέταρτό του χρόνο σε έναν οργανισμό όπως ο Παναθηναϊκός. Εχει δει τον Διαμαντίδη παρά τα χρόνια του να παλεύει με τον χρόνο και να μην τον αφήνει να κερδίσει ούτε αυτόν τον ρημαδιασμένο. Να μοχθεί στο κλειστό του ΟΑΚΑ υπό τις οδηγίες των γυμναστών, να βγάζει τα… συκώτια του ρε αδερφέ από την δουλειά. Μαζί του ο Φράγκι, ακόμα και με τα πολιτικά πια, ο Φώτσης που γνωρίζει κάθε πτυχή του ΟΑΚΑ και ξέρει ακόμα και τα σπασμένα πλακάκια.
Ο Χαραλαμποπουλος ήταν για μία περίοδο ο κορυφαίος 97άρης. Μπορεί να είναι ακόμα. Το θέμα είναι ότι έχει μείνει στάσιμος. Και αυτό είναι μεν γιατί κανείς δεν του έχει διευκρινίσει τόσα χρόνια ΠΟΥ πρέπει να αγωνιστεί, ενώ παράλληλα δεν είχε αυτόν (εκτός από το περσινό αναγκαίο τέλος της σεζόν για τον Πεδουλάκη, που απλά δεν είχε άλλους αθλητές στο ροτέισον) που θα τον εμπιστευτεί παρά τα στραβά του. Στην στασιμότητα όμως, φταις και συ. Όχι μόνο οι τριγύρω σου. Εσύ οφείλεις να βάλεις κάτω τα πισινά σου, να στάξεις στον ιδρώτα, να παλέψεις με τους δαίμονές σου και τι αδυναμίες σου.
Την φετινή κομβική σεζόν, ο Χαραλαμπόπουλος δεν έχει δίπλα του τον Διαμαντίδη. Έναν άνθρωπο υπόδειγμα, προτυπο, ίνδαλμα όπως είπα παραπάνω. Δεν θα μπω σε ξένα χωράφια, όμως η αλήθεια είναι με μία κρύα ματιά, πως αυτήν την στιγμή, δεν υπάρχουν στον Παναθηναϊκό και δη ρόστερ του, τοτέμ όπως οι Πρίντεζης και Σπανούλης. Οι Έλληνες, λέγε με Παππά, λέμε με Μπουρούση ή ακόμα και Καλάθη, προσπαθούν αρχικά να θέσουν εαυτούς εντός ψυχοσύνθεσης της μετά Διαμαντίδης εποχής και δεν έχουν τον χρόνο (μπορεί και την διάθεση) να… στρώσουν τον «Χαραλαμπό».
Την ίδια ώρα έχει την.. ηρεμία και την δέσμευση ενός συμβολαίου με τον Παναθηναϊκό, που δεν του δίνει ερέθισμα να δουλέψει και ταυτόχρονα τον γεμίζει με ευθύνες και βάρη δίχως λόγο. «Μέχρι το 2024». Μα γιατί ένα παιδί δικό σου να το εγκλωβίσεις έτσι; Θα τον έχανε ο Παναθηναϊκός αν του έδινε τρία χρόνια συμβόλαιο; Οχι.
Αυτήν την στιγμή ο Χαραλαμπόπουλος μοιράζεται το ένα DNP μετά το άλλο στην Ευρωλίγκα, ενώ στην Α1 βλέπει ματς όπως αυτά της Λευκάδας ως πανάκεια για την μη χρησιμοποίησή του. Δυστυχώς εκεί που θα έπρεπε να είναι εντυπωσιακός, αυτός βυθίζεται και δεν βοηθάει τον ίδιο τον εαυτό του. Γιατί ευθύνη έχουν οι τριγύρω πολλές φορές, όμως τις περισσότερες οι εαυτοί μας είναι αυτοί που χαλούν την μανέστρα. Εχει το χρόνο μπροστά του, διαθέτει την ικανότητα να γυρίσει την κατάσταση και θέλει τον άνθρωπο που θα τον καθοδηγήσει. Θα είναι ο Πασκουάλ; Μακάρι για το παλικάρι και το καλό του ελληνικού μπάσκετ.
