Ο αγώνας ξεκίνησε κάπως περίεργα, γιατί ο Γιασικεβίτσιους αποφάσισε να παρατάξει μια πολύ βαριά κι ανορθόδοξη βασική πεντάδα. Πέρα από το κλασικό δίδυμο στα γκαρντ, είδαμε τον Χέιζ-Ντείβις στο 3, τον Πιερ στο 4 και τον Μότλεϊ στο 5. Δεν ξέρω τι όνειρο είδε με αυτή την σύνθεση ο Σάρας, ήταν πολύ αργή στις περιστροφές και ασύνδετη στην επίθεση, η μπάλα δεν κυκλοφορούσε καθόλου. Ο Ναν με τον Γκραντ έπαιζαν overplay στους Καλάθη και Γουίλμπεκιν κι ο Λεσόρ τους πίεσε τρομερά στις αλλαγές. Σε συνδυασμό με το εύστοχο πρώτο δεκάλεπτο του Παναθηναϊκού, απόρροια πολύ καλής κυκλοφορίας και της στόχευσης των μις ματς σε κάθε ευκαιρία, ήρθε η διαφορά νωρίς.

Γενικώς ο Παναθηναϊκός χειριζόταν πολύ καλά το ρυθμό για 13-14 λεπτά. Ο Γκριγκόνις επιτέθηκε με μπόλικο θράσος στους αντιπάλους του, ο Λεσόρ ήταν επιβλητικός και στις δύο πλευρές του παρκέ, όμως σταδιακά χάθηκε αυτό το πλεονέκτημα. Το ματς γύρισε όταν ο Σάρας στράφηκε στα πιο ευέλικτα σχήματα του, γεμίζοντας την πεντάδα σουτέρ και επιστρέφοντας τον Χέιζ-Ντείβις στο 4, όπου διέλυσε κάθε προσωπικό αντίπαλο, κυρίως το Ντίνο. Το passing game βελτιώθηκε, οι δράσεις μακριά από τη μπάλα αυξήθηκαν, με αποτέλεσμα η Φενέρ να βρει τα σουτ που μας έχει συνηθίσει τους τελευταίους μήνες. Βέβαια αυτό συνοδεύτηκε κι από ένα πεντάλεπτο σχετικής απραξίας από τον Αταμάν, που προσπάθησε με την κλασική αμυντική πεντάδα του να ρίξει τον παλμό της Φενέρ. Αντ’ αυτού, χωρίς τον Σλούκα στο παρκέ και με τον Ναν να πασχίζει για μερικές ανάσες, η επίθεση έγινε στατικη, έκανε λάθη και πήγε στα αποδυτήρια με +2 παρά το σχεδόν 60% εντός παιδιάς.

Αλλά η αντεπίθεση της Φενέρ δεν συνεχίστηκε ποτέ. Γιατί ο Παναθηναϊκός προσαρμόστηκε άριστα στο δεύτερο ημίχρονο, με αιχμή του δόρατος τον Λεσόρ. Καμία μα καμία απάντηση δεν είχε ο Σάρας για τον κορυφαίο σέντερ της σεζόν. Κυρίαρχος στο ένας εναντίον ενός, γίγαντας στα ριμπάουντ, κέρβερος στα switch. Κάπου στην τέταρτη περίοδο θυμήθηκε να τον ντουμπλάρει ο Σάρας, αλλά ακόμα κι εκεί ο Λεσόρ πολύ ψύχραιμα διάβασε εξαίσια την άμυνα.

Επίσης, αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να περίμενε ο Σάρας, ήταν να του κάνει τέτοια ζημιά ο Γκραντ. Σκορ, ολόσωστες αποφάσεις και τρομερή παρουσία στην άμυνα. Δε μιλάω μόνο για όταν αμυνόταν στη μπάλα, αλλά και για το πώς κατεύθυνε τα σκριν, τις αλλαγές και τις κινήσεις μακριά από τη μπάλα. Είχε καιρό να κάνει τόσο επιδραστικό παιχνίδι ο Γκραντ, χαλάλι του όμως. Το κράτησε για την κρισιμότερη ώρα.

Η Φενέρ δεν μπορεί να λέει ότι δεν είχε την ευκαιρία της. Την είχε στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν ο Καλάθης έπιασε τον Ναν από το γιακά και ίσως τότε θα προτιμούσε να του κόψεις τα χέρια από το να τον αφήσει. Κι ενώ ο Σλούκας συνέχιζε να είναι σκιά του εαυτού του, πονούσε φανερά ο παικταράς και δε μπορούσε να κινηθεί όπως ήθελε. Η Φενέρ, ναι μεν έβγαλε κάποια ελεύθερα σουτ που θα της έδιναν σημαντικό ψυχολογικό πλεονέκτημα, αλλά τα έστειλε στο βρόντο. Αυτό είναι το shot chart των τριπόντων στο δεύτερο ημίχρονο, τα μωβ είναι ττων Τούρκων και τα πορτοκαλί του Παναθηναϊκού. Δείτε το και θα πούμε κι άλλα.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει να δώσουμε λουλούδια στην άμυνα του Παναθηναϊκού, που καθάρισε το ματς όταν καμία εκ των δύο επιθέσεων δεν έδειχνε να πετάει φωτιές. Η συγκροτημένη αμυντική προσπάθεια του τριφυλλιού είναι ένα στοιχείο που κάπως περιθωριοποιήθηκε στη σειρά με τη Μακάμπι, αλλά σφυρηλατήθηκε καθ όλη τη σεζόν. Ήταν η άγκυρα της ομάδας φέτος. Κι όταν μπορείς να την ενεργοποιήσεις στο χρόνο και για όσο πρέπει, επικρατώντας σε έναν ημιτελικό Φάιναλ Φορ, έχεις κερδίσει επάξια το να σε αποκαλούν σπουδαία ομάδα. Για σχεδόν έξι αγωνιστικά λεπτά κρατήθηκε άποντη η Φενέρ. Σε ημιτελικό σκόραρε μόλις 7 πόντους στα τελευταία 14, τι να λέμε τώρα. 

Ας δούμε στιγμιότυπα καλύτερα.

Ήταν ένα κρεσέντο αμυντικής λειτουργίας από τον Παναθηναϊκό που αποκεφάλισε τους αντιπάλους τους, πιέζοντας τους γκαρντ ασφυκτικά και ωθώντας τους σε σκοτωμένα σουτ. Δεν είχε σημασία αν ήταν όντως η πρώτη δράση ή decoy αυτό που έπαιζαν, το τάιμινγκ του Λεσόρ όταν ορμούσε στο χειριστή κι η ταυτόχρονη κάλυψη των υπολοίπων παικτών, δεν άφησαν περιθώρια. Ειδικά η ταχύτητα με την οποία προσεγγίζει τους γκαρντ ο σέντερ του Παναθηναϊκού και το πώς επιστρέφει στο μαρκάρισμα του, είναι μνημειώδης. Έχουμε ξεμείνει από λόγια με δαύτον.

Πάντως πρέπει να μιλήσουμε και για το πώς ανταποκρίθηκε σε όλα αυτά ο Λιθουανός κόουτς. Εντάξει, η βασική πεντάδα δεν του βγήκε και ορθώς δεν ξαναγύρισε εκεί. Αλλά όταν στο δεύτερο ημίχρονο είδε τον Γκραντ με τον Λεσόρ να διαλύουν την άμυνα του, ο Σάρας δεν πήρε καμία ουσιαστική απόφαση, ούτε διάβασε τις προσαρμογές του Αταμάν στα χαμηλά του σχήματα. Δηλαδή ναι μεν έτσι γύρισε το ματς, αλλά από ένα σημείο και μετά υπήρχε σαφές θέμα μεγέθους για τη Φενέρ. Με τον Γκραντ στην κορυφή να ελέγχει τα πάντα, τον Παπαπέτρου να κυνηγάει μία τον Χέιζ-Ντέιβις και μία τα φτερά και τον Λεσόρ στο κέντρο ανίκητο, το σμολ μπολ της Φενέρ πολύ δίκαια πέθανε. Οι αποστάσεις των παικτών ήταν τεράστιες, οι διάδρομοι κλειστοί από πράσινα χέρια. Δεν είχε κανένα νόημα η επιμονή σε αυτό το πλάνο. Εφόσον κι ο ρυθμός είχε πέσει, θα μπορούσε να δοκιμάσει ένα πιο κλασικό σχήμα. Χάθηκε εντελώς η μπάλα από τον Σάρας, ούτε τον ασταμάτητο Χέιζ-Ντείβις βρήκε τρόπο να ξαναβάλει στο παιχνίδι κι άφησε την ομάδα να βαράει τρίποντα υπό πολύ κακές προϋποθέσεις. Σχεδόν την καταδίκασε θα λέγαμε.

Όπως και να χει, η παρουσία της Φενέρ στο Φάιναλ Φορ είναι μεγάλη επιτυχία, δεδομένων όσων έγιναν φέτος. Τους αφήνει βέβαια μια πικρή γεύση, γιατί ήταν απογοητευτική η εμφάνιση στον ημιτελικό και σίγουρα παρουσιάζει ενδιαφέρον το πώς θα στελεχωθούν του χρόνου από τον Γιασικεβίτσιους.

Αυτά προς ώρας. Και τώρα τι; Είμαστε τελικό; Με το Σλούκα τραυματία; Επιτρέποντας στη Φενέρ 7 πόντους σε 14 λεπτά; Και το σουτ που τους διέλυσε την ψυχολογία το έβαλε ο Καλαϊτζάκης; Με πλαϊνό άλμα από τη γωνία; Σοβαρά τώρα; Ποιος έχει αναλάβει το σενάριο της φετινής Ευρωλίγκα, ο Τσάρλι Μπρούκερ;