Ας ξεκινήσουμε την περιοδεία από τις δύο ελληνικές ομάδες, που απώτερο στόχο έχουν να κατακτήσουν τον τίτλο, κάτι που δεν κατάφεραν την περασμένη αγωνιστική περίοδο. Το δέλεαρ δε του Final-4 στην Αθήνα κάνει ακόμα πιο ελκυστική την κορυφή της Ευρώπης. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, έκανε μία εκ των κορυφαίων -αν όχι την κορυφαία- κίνηση στην offseason με την απόκτηση του T.J. Shorts. O πυραυλοκίνητος guard, που θα μπορούσε να ήταν αυτός ο πολυτιμότερος για τη σεζόν 2024/25, αναμένεται να δώσει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση σε μία εξαιρετική επίθεση, κάνοντας την περιφερειακή γραμμή των Πρασίνων την κορυφαία στην Ευρώπη. Επιπλέον, απέκτησαν τον επί μια δεκαετία σέντερ στο ΝΒΑ, Richaun Holmes, για το βασικό σχήμα, τουλάχιστον μέχρι να επανέλθει σε αγωνιστικό ρυθμό ο Lessort. Έτσι, και η θέση «5» αναμένεται να είναι πολύ ποιοτική τόσο σε επίθεση, όσο και σε άμυνα, ανεβάζοντας την ένταση σε κάθε κομμάτι του παιχνιδιού. Επιπρόσθετα, η απόκτηση του Νίκου Ρογκαβόπουλου, θα δώσει μία μόνιμη απειλή από τα «φτερά» στο τρίποντο και τους απαραίτητους χώρους για να δράσουν οι δαιμόνιοι περιφερειακοί του τριφυλλιού.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη, επένδυσε αρκετά στο κομμάτι εκείνο που φάνηκε να του λείπει την περασμένη περίοδο και αυτό δεν είναι άλλο από την αθλητικότητα και το μέγεθος σε πολλές θέσεις. Ward, Hall, Ntilikina (ο γνωστός Νιλικίνα, καθώς το “t” δεν προφέρεται ) θα κάνουν τους Ερυθρόλευκους πιο σκληρούς στην άμυνα, ώστε να υπάρχει η ίδια ένταση σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα. Τα ερωτηματικά είναι γνωστά και αυτά έχουν να κάνουν κυρίως με την αγωνιστική παρουσία του Keenan Evans, καθώς είναι ο μοναδικός point guard που διαθέτει την ικανότητα να απειλήσει μετά από ντρίμπλα, χωρίς να τον παίζουν under στην άμυνα οι αντίπαλοι. Ο Dorsey μοιάζει αλλαγμένος προς το καλύτερο από τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος, και εφόσον σταθεροποιήσει την απόδοσή του όλα θα μοιάζουν θελκτικότερα για το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα. Να δούμε φυσικά και τα σχήματα που θα παρατάσσουν για όσο διάστημα είναι εκτός νυμφώνος ο Evans, καθώς η συνύπαρξη Walkup, Ntilikina μοιάζει «απαγορευτική» στα χαρτιά.

Επόμενη στάση, η γειτονική Τουρκία των Φενέρ και Εφές. Οι δυο ομάδες έκαναν σημαντικές κινήσεις, με την πρωταθλήτρια Ευρώπης όμως, να έχει σημαντικές απώλειες από το ρόστερ που την οδήγησε στην κορυφή, με τους Guduric, Hayes-Davis που μετακόμισαν σε άλλες πολιτείες. Δεν δίστασαν να επενδύσουν σε παίχτες χωρίς ευρωπαϊκή εμπειρία, όπως οι πρώην ΝΒΑερς Horton-Tucker και Boston Jr., οι οποίοι βέβαια έχουν στοιχεία που μοιάζουν ταιριαστά στο πλάνο του Jasikevicius. Μέγεθος, αθλητικότητα, ικανότητα στη δημιουργία και στην προσωπική φάση, ενώ μένει να φανεί ποιος εξ αυτών θα αναλαμβάνει δράσεις από το χαμηλό post όπως συνήθιζε να δίνει στον Hayes. Μεγάλο στοίχημα η γρήγορη προσαρμογή τους, που θα δείξει το ταβάνι της ομάδας. Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης η απόκτηση του Jantunen, ενός κατ’ εξοχήν stretch-four. Τα ποιοτικά σουτ θα συνεχίσουν να βγαίνουν, η άμυνα θα συνεχίσει να είναι σε καλό επίπεδο, ενώ ερωτηματικό παραμένει η θέση του σέντερ, αν και στην κατάκτηση του τροπαίου δεν φάνηκε να την εμποδίζει σε κανένα επίπεδο. Η έτερη ομάδα της Κωνσταντινούπολης, η Εφές, προχώρησε σε μεγάλη αναδόμηση του ρόστερ. Πρώτος προπονητής ανέλαβε ο Igor Kokoskov, που στο παρελθόν είχε βρεθεί στον πάγκο της Φενέρ. Γεμάτη περιφερειακή γραμμή, ικανή να αποφορτίζει τον Larkin. Jordan Lloyd, Weiler-Babb, Cordinier σε πρώτη γραμμή, μαζί με τους νέους ψηλούς της ομάδας, όπως ο Παπαγιάννης ή ο Kai Jones, δείχνουν πως το κυνήγι των playoffs είναι πρωταρχικός στόχος της ομάδας. Ο τελευταίος, μετακόμισε από το ΝΒΑ για να καλύψει το κενό του Oturu και να δώσει ελίτ αθλητικά στοιχεία στη θέση του σέντερ και διαφορετικά στοιχεία από τους Big Papa, Poirier.

Υψηλές βλέψεις μοιάζουν να έχουν οι δύο σερβικές επίσης, τουλάχιστον για την είσοδο στα playoffs. Την πιο μεγάλη αλλαγή στη στελέχωση την έκανε ο Ερυθρός Αστέρας, που πάει σε μία έκδοση που στοχεύει σε προσωπικό σκορ από τους παίχτες, αθλητικότητα παντού. Μια πιο «αμερικανοθρεμμένη» έκδοση. Με τον πάλαι ποτέ παίχτη του Λαυρίου, Tyson Carter στην περιφέρεια, τον Devonte Graham με εξαετή παρουσία στο ΝΒΑ, τον Nwora με έναν χρόνο επιπλέον εμπειρίας στα ευρωπαϊκά γήπεδα και τους Ojeleye, Moneke, Rivero. Ευκαιρία να ξεφύγουν από το ολίγον τι βαρετό παιχνίδι που τους χαρακτήριζε και να πάνε σε πιο γρήγορο ρυθμό, με υψηλότερο σκορ. Ο Graham είναι μια αξιοπρόσεκτη κίνηση, όπως κάθε ΝΒΑερ άλλωστε που έρχεται στα μέρη μας, καθώς ήταν ένας inefficient σκόρερ στο ΝΒΑ (με 11 πόντους μέσο όρο και μόλις 49% effective field goal ποσοστό) και μένει να φανεί αν μπορεί να ανταπεξέλθει στους μικρότερους χώρους της Euroleague. Όσον αφορά την Παρτιζάν, συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, με απόκτηση παιχτών που μπορούν να σουτάρουν καλά και να έχουν προσωπική φάση, ανεβάζοντας μάλιστα το αγωνιστικό budget αρκετά. Οι Jabari Parker, Osetkowski είναι πολύ καλές κινήσεις, ο Shake Milton ψάχνει το αγωνιστικό κίνητρο ώστε να θυμίσει το παίχτη που έκανε σεζόν με πάρα πολύ καλά νούμερα στο ΝΒΑ ερχόμενος από τον πάγκο, ενώ τελευταία κίνηση ήταν αυτή του παίχτη με το πιο αστείο ψευδώνυμο. Ο “Slim Jesus”, Miika Muurinen, αναμένεται να είναι το νέο μεγάλο project των Παρτιζάνων και ο παίχτης που θα φέρει στα όριά του τον Obradovic με τον ατίθασο του χαρακτήρα του, όπως έδειξε στο πρόσφατο EuroBasket.

Οι δυο Ιταλικές ομάδες, Αρμάνι και Βίρτους, μοιάζουν να έχουν εκ διαμέτρου αντίθετους στόχους. Όχι πως η ομάδα του Μιλάνο είχε ποτέ σοβαρούς στόχους, αλλά ας όψεται το πάντα υψηλό budget και η φιγούρα του Mesina στον πάγκο. Νομίζω πως η προπονητική δουλειά στον πάγκο τους είναι αυτή που θα θέλαμε όλοι. Ομάδα που ό,τι και αν καταφέρει, ακόμα και αν αποτύχει, δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Απέκτησαν παίχτες όπως ο Lorenzo Brown, o Booker, o Dunston και ο Cancar από το ΝΒΑ, αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να παρακολουθήσει κάποιος αγώνες τους. Θα κινηθούν στη μετριότητα για άλλη μια χρονιά. Όσον αφορά τη Βίρτους, νομίζω πως δύσκολα θα καταφέρει κάτι καλύτερο από το να παλέψει να μπει στις τελευταίες θέσεις του play-in τουρνουά. Το δίδυμο Vildoza, Edwards θα κάνει τον Hackett στα γεράματα να τρέχει να μαρκάρει για όλους, ο Smailagic θα έχει ευκαιρία να βρει σταθερό χρόνο και μπάλες στην επίθεση, όμως, αν καταφέρουν και εξελίξουν την τριάδα των Diouf, Niang, Akele θα είναι πλήρως ευχαριστημένοι για το μέλλον. Ειδικά ο δεύτερος έδειξε πολύ ωραία στοιχεία στο Eurobasket. Μία περίπτωση με παρόν και μέλλον για τον σύλλογο και για την Ιταλία.

Συνεχίζουμε στην κεντρική Ευρώπη και στη Γαλλία, όπου εδώ οι τρεις ομάδες βαδίζουν σε ξεχωριστούς δρόμους. Η Βιλερμπάν, αν υπήρχε υποβιβασμός σε χαμηλότερη κατηγορία θα ήταν εκ των βασικών υποψηφίων. Ωδή στον Nando De Colo, για τις τελευταίες παραστάσεις του σε τοπ επίπεδο, επιστροφή στη διοργάνωση για τον Heurtel, αξίζει να δει κάποιος τον Seljaas για την κόμη και το μουστάκι του (τουλάχιστον όπως τον έχει το σάιτ της διοργάνωσης) που θυμίζει παλαιότερες δεκαετίες. Ομοίως και η ευχάριστη έκπληξη της σεζόν 24/25, Παρί, η οποία όπως ήταν αναμενόμενο έχασε σχεδόν όλα τα όπλα της μαζί και τον προπονητή. Ο Hifi έμεινε και θα αποτελέσει το πρώτο βιολί, νέος προπονητής θα είναι o Ιταλός Fransesco Tabellini και μένει να φανεί εάν τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο θα υπάρχει μια συνέχεια. Αν θα συνεχιστεί το ίδιο μοτίβο, των γρήγορων επιθέσεων, των πολλών σουτ μεταξύ άλλων. O Justin Robinson, προερχόμενος από την ιταλική Τραπάνι θα κληθεί να φορέσει τα παπούτσια του Shorts ενώ απέκτησαν τον Lamar Stevens, με συμπαθητική θητεία στο ΝΒΑ αλλά περισσότερο ανενεργός και γυρολόγος τα τελευταία έτη. Για να δούμε τη νέα έκδοση της παριζιάνικης ομάδας αν θα είναι τόσο ευχάριστη στο μάτι όπως η προηγούμενη. Η Μονακό, του Βασίλη Σπανούλη -για να μην ξεχνιόμαστε, μετά την ήττα στον τελικό του Μαΐου, δεν θα στοχεύσει σε κάτι λιγότερο από το τρόπαιο. Εντάξει, θα μου πείτε και πήρε τον Mirotic για να το πετύχει; Εύλογη απορία. Από την άλλη με τον Σπανούλη στον πάγκο και τη νοοτροπία που βγάζουν οι ομάδες του, όλα τα περιμένουμε. Ο Mike James θα είναι ο κουμανταδόρος, μετά και το φετινό σίριαλ για το αν θα αποχωρήσει από το πριγκιπάτο. Ο Nedovic προστέθηκε στην περιφέρεια, όπως και ο Hayes στη γραμμή των ψηλών, που μοιάζει σίγουρα αναβάθμιση ως backup του Theis. Η ποιότητα υπάρχει, ένας χρόνος επιπλέον δουλειάς με τον Σπανούλη, με τις απαιτήσεις να είναι πολλές για κάτι καλύτερο, καθώς μην ξεχνάμε πως στα εγχώρια έχασε τον τίτλο από την Παρί.

H Γερμανία θα έχει μόνο έναν εκπρόσωπο φέτος, τη Μπάγερν Μονάχου, αφού η Άλμπα ήταν μόνιμος κάτοικος τελευταίας θέσης. Η βαυαρική ομάδα έθελξε με τον τρόπο παιχνιδιού της σε πολλά σημεία της σεζόν, απώλεσε όμως, αρκετούς σημαντικούς παίχτες. Στη θέση των Wailer-Babb και Edwards στην περιφέρεια ήρθαν οι Kamar Baldwin, Jokubaitis (ο μεγάλος άτυχος) καθώς και οι Rathan-Mayes, Radanov, I.Mike, W.Gabriel, McCormack. Δεν νομίζω ότι θα καταφέρει να μπει στην πρώτη δεκάδα, ειδικά χωρίς τον Λιθουανό. Ευκαιρία πάντως για τους Mayes, Mike να ανεβάσουν τις μετοχές τους μετά τις μέτριες χρονιές που έκαναν σε Μαδρίτη και Βελιγράδι αντίστοιχα.

Η Ζάλγκιρις, είναι από τις κλασικές ομάδες που μοιάζει άδικο και κρίμα να έχουν τόσο ωραίο γήπεδο, φίλαθλο κοινό και να βολοδέρνουν στη μετριότητα. Από την άλλη είναι απόλυτα λογικό καθώς το λιθουανικό μπάσκετ δεν βγάζει ταλέντα με το τσουβάλι, ενώ όσοι φεύγουν και δεν πάνε ΝΒΑ σε μόνιμη βάση -έστω και σε αμερικανικά κολέγια- μοιάζουν «καταδικασμένοι» να επιστρέψουν στη Λιθουανία. Σαν να μην μπορούν να παίξουν καλό μπάσκετ μακριά από τα πάτρια εδάφη. Θα είναι πιο ενδιαφέρουσα η ομάδα φέτος; Ουδείς γνωρίζει. Φρόντισαν πάντως να ψωνίσουν από Πειραιά μεριά, με τους Goss, Wright να μετακομίζουν πακέτο στο Κάουνας. Εκεί θα συναντήσουν τον πρωταθλητή Ευρώπης με τη Γερμανία, Maodo Lo. Δεν μπορώ να βλέπω τους Ulanovas, Birutis για άλλη μια χρονιά. Να δούμε φέτος αν ο Αzuolas Tubelis που είχε καλή παρουσία με την εθνική του στο Eurobasket, θα ξεπεταχτεί και θα αναγκάσει κάποια ομάδα να τον αποκτήσει για έναν χρόνο πριν τον γυρίσει πίσω.

Μεταφερόμαστε στην Ιβηρική και στους τέσσερις εκπροσώπους των Ισπανών, οι οποίοι ύστερα από πολλά χρόνια δεν είχαν ομάδα στο Final-4. Αυτό είναι κάτι που θέλει να αλλάξει άμεσα η Ρεάλ και προς αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε το καλοκαίρι. Αλλαγή προπονητή αρχικά, με τον Scariolo να επιστρέφει στον πάγκο των Μαδριλένων μετά το 2002. Οι κινήσεις έδειξαν το στίγμα: ο Maledon μετά την εξαιρετική παρουσία του στη Βιλερμπάν, ως o scoring guard δίπλα στον Campazzo. Oι Lyles, Okeke για να μοιραστούν λεπτά στη θέση του power forward με 662 παιχνίδια στο ΝΒΑ ο πρώτος και 203 o δεύτερος. Σουτ, δύναμη, σκληράδα, ριμπάουντ, μέγεθος. Εάν τους βγουν και οι δύο, γίνονται πολύ δυνατοί στη γραμμή των ψηλών, που φυσικά δεσπόζει και φέτος η παρουσία του Tavares. Επιπρόσθετα, μιας και ο πάγκος τους ήταν λειψός πέρυσι, πρόσθεσαν νιάτα και ταλέντο με την απόκτηση των Procida, Kraemer. Πως θα προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα οι ΝΒΑερς είναι το ζητούμενο εδώ. Η Μπαρτσελόνα από την άλλη, πήγε στην εμπειρία των Clyburn, Shengelia για να τη βοηθήσουν να ξεφύγει από τη μετριότητα. Γιατί, κακά τα ψέματα, παρότι τα τελευταία δύο έτη πάλεψε μέχρι τέλους για την είσοδο στο Final-4, περισσότερο ως έκπληξη θα έμοιαζε η εκεί παρουσία της. Ο Clyburn θα έχει ευκαιρία να δείξει πως παραμένει στο υψηλό επίπεδο μετά από αδιάφορες επί της ουσίας παρουσίες του σε Βίρτους και Εφές. Θα της βγει ο Miles Norris, που φέρει την εικόνα ενός forward που σουτάρει καλά; Η Μπασκόνια δύσκολα θα καταφέρει να επιδείξει κάτι καλύτερο από την παρουσία της στις παρυφές της δεκάδας. Ίσως εάν τις βγουν οι επιλογές που έκανε στους παίχτες που έπαιξαν G-League πέρυσι, όπως οι Nowell, Diakate, να έχει κάποιο ενδιαφέρον, περισσότερο όμως, για μελλοντικές πωλήσεις, όπως σίγουρα θα ονειρεύεται ο Cerejeta. A, απέκτησαν και τον πάλαι ποτέ νικητή του διαγωνισμού καρφωμάτων στο ΝΒΑ, το 2019, Hamidou Diallo. Θα υπάρξουν σίγουρα ωραία highlights στη Buesa Arena. Η πιο ενδιαφέρουσα Ισπανική ομάδα, είναι η Βαλένθια, στην επιστροφή των Νυχτερίδων στη διοργάνωση. Μάλιστα, κατέκτησε πρόσφατα, το ισπανικό supercup, κερδίζοντας τη Μάλαγα στον ημιτελικό και τη Ρεάλ στον τελικό. H νέα αγωνιστική περίοδος θα τη βρει στο καινούριο της γήπεδο, κάτι που δείχνει πως δεν ήρθε στη διοργάνωση για να αποτελέσει τον φτωχό συγγενή. Υπέροχη ομάδα υπό τις οδηγίες του Pedro Martinez, έχει ορισμένους παίχτες που αξίζει να παρακολουθήσεις. Πρώτος όλων κατ’ εμέ, ο νεαρός guard που γοήτευσε και με την εθνική Ισπανίας στο Eurobasket, Sergio De Larrea. Yπέροχος παίχτης ο έτερος περιφερειακός, ο Montero, που ίσως αποτελέσει έναν εκ των rookies της σεζόν. Γενικά “must watch” ομάδα που δουλεύει καλά σε όλα τα επίπεδα, με τις ακαδημίες δε να είναι εξαιρετικές, κάτι που δείχνει πως έχουν αρκετό μέλλον μπροστά.

Τέλος, η ομάδα Dubai BC, την μπασκετομάνα αυτή πόλη, που θα διοργανώσει εκτός απροόπτου τα μεθεπόμενα δύο Final-4s. Γιατί εικάζω είχε μεγάλη επιτυχία το τριήμερο του Μαΐου. Εδώ, προπονητής είναι ο Jurica Golemac, που έχει περάσει ως παίχτης από την Ελλάδα, τον Πανελλήνιο και λίγο από τον Παναθηναϊκό. Από λεφτά δεν θα έχουν θέμα οι διοικούντες, εξ ου και η απόκτηση παιχτών όπως οι Musa, Bacon, Avramovic, Petrusev, Kabengele. Λεφτά υπάρχουν, ευκαιρία για επέκταση και «άνοιγμα αγορών» είναι αυτή. Ή και sportwashing. Ποιος ξέρει.

Προφανώς δεν θα αναφερθώ στις δύο ομάδες από το κράτος δολοφόνων του Ισραήλ. Δεν θα έπρεπε να είναι στη διοργάνωση εκπρόσωποι των γενοκτόνων.

Καλή αγωνιστική περίοδο να έχουμε λοιπόν.