Δεν ήμουν ποτέ ένθερμος υποστηρικτής των λεγομένων "εθνικών επιτυχιών" ή αν θέλετε των εθνικών αθλητικών προσπαθειών. Κάθε τι που συνδεεται με την έννοια του έθνους το κοιτάζω με καχυποψία, πολλές φορές και με ένα βλέμμα αποστροφής. Οι διαχωρισμοί μεταξύ ανθρώπων συμβαίνουν συχνά υπό την σκεπή των εθνικών σημείων, η οποία αίφνης γίνεται φιλόξενη για τον κάθε λογής μαλάκα. Οι Ελληνες έχουν ψυχή, οι Έλληνες τα καταφέρνουν καλύτερα , οι Έλληνες κερδίζουν χώρες με τριπλάσιο ή δεκαπλάσιο αριθμό κατοίκων, οι Έλληνες παίζουν σκεπτόμενα. Τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που η εθνική Ελλάδος μπάσκετ κερδίζει, διστάζω να ανοίξω οποιοδήποτε σάιτ, από φόβο μήπως πέσω επάνω στις διαδικτυακές πένες των ηλιθίων, που μπερδεύουν την νίκη σε έναν αγώνα μπάσκετ με κάποιου είδους ανδραγάθημα. Σιγά τα αυγά. 

Όμως, γαμώ τον μπελά μου, αυτό δεν αξίζει στην στην εθνική. Της αξιζει σίγουρα η προσπάθεια των παιδιών που αγωνίστηκαν απόψε, όμως όχι αυτό. "Βγαίνει ο Μαργαρίτης, μπαίνει ο Λαρεντζάκης". Εκείνοι τίμησαν - και με το παραπάνω - απόψε την πιο βαριά φανέλα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, ή για την ακρίβεια την μόνη που έχει βάρος. Οι άλλες είναι βαριές μόνο στα χαρτιά, καθώς όσοι τις αγαπάνε, άλλοι τόσοι τις φτύνουν.

Η αξία της πηγάζει από το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Η εθνική μπάσκετ μας έμαθε πρώτα από όλα το άθλημα που αγαπάμε. Ηταν η πρώτη επαφή, εκείνη που μας έκανε να το κοιτάξουμε στα μάτια και εκείνη που έσωσε την παρτίδα, όταν το 2005 το ενδιαφέρον είχε πάρει την κατιούσα.

Το μεγάλο πρόβλημα της βραδιας που μόλις τελείωσε είναι ότι παραγει μία νέα μνήμη, αντικαθιστώντας παράλληλα μία παλαιά. Ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ιστορία δεν βρέθηκε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να παίζει επάνω σε έναν αγώνα των δύο αιωνίων. Ποτέ άλλοτε δεν βρέθηκε το μπάσκετ των συλλόγων να αναμετράται στα ίσια με την εθνική και να κερδίζει κατά κράτος. Η Ευρωλίγκα και η ΦΙΜΠΑ , δηλαδή ένα μάτσο ανθρώπων που είναι πλήρως ανίκανοι να συννενοηθούν μεταξύ τους, κατάφεραν να απαξιώσουν πλήρως τα σύνολα που έναν καιρό αποτελούσαν την κορωνίδα του αθλήματος στην Γηραιά Ήπειρο. Η αποσύνδεση δεν πρέπει να συνεχιστεί, δεν θα είναι προς όφελος κανενός.

Έγραψα "πλήρως", αλλά έκανα λάθος. Η εθνική που πριν λίγο αγωνίστηκε στα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου δεν απαρτιζόταν από κανέναν σταρ, πλην του Γιάννη Μπουρούση. Επίσης, στην πλειοψηφία της ήταν στελεχωμένη με παιδιά που το τέλος της καριέρας τους δεν θα τα βρει απροβλημάτιστα για το μέλλον. Πιθανώς θα τα βρει σε καλύτερη μοίρα από τους πιο πολλούς ανθρώπους γύρω μας.

Απόψε, η εθνική Ελλάδος μπάσκετ είχε κάτι από την ρομαντική της αίγλη. Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, αγωνίστηκε αληθινά μόνη εναντίον όλων. Και κέρδισε. Στην εθνική μπάσκετ οφείλουμε τα πάντα, καλό είναι αυτό να μην το ξεχνάει κανείς.

Πάμε γερά παιχταράδες μου, το παγκόσμιο μας περιμένει!