Ακουσα χθες μια ιστορία σχεδόν τρομακτική. Υπάρχει λέει σε μια επαρχία της Γαλικίας, κάπου στην μέση του πουθενά, ένα μικρό καπηλειό ανάμεσα σε πανύψηλα, σκοτεινά δεντρα, φτιαγμένο για ταξιδώτες που ψάχνουν  τον δρόμο τους. Είναι υπέροχα γραφικό, έχει γλάστρες στα μικρά του παράθυρα και μια πινακίδα με ζεστή καλλιγραφία, που παραπέμπει σε άλλες, πιο φιλόξενες εποχές (όχι όπως τωρα με τα κωλοίντερνετ): "Στου Πάμπλο". Ο ιδιοκτήτης είναι πάντα εκεί, ένα υπέροχος, γεματούλης κύριος, με λίγα μαλλιά και περισσότερα φρύδια. Υποδέχεται τους καλεσμένους στην είσοδο χαμογελώντας μέσα από την ποδιά του, που μοιάζει με πίνακα του Τζακσον Πόλοκ, και τους πείθει να περάσουν μέσα με ευκολία. Κάπου εκεί όμως, όπως μου είπανε, ξεκινάει η ανατραχίλα. Με το που κλείσει η πόρτα, οι μαρτυρίες λένε πως ο ανυποψίαστος επισκέπτης το πρώτο που συναντά είναι αυτό!

Η ιστορία της Μπέκι Χάμον είναι μια αληθινά ευχάριστη ιστορία. Η συνέντευξη της βοηθού του Γκρεγκ Πόποβιτς με τους Μιλγουόκι Μπακς έφερε στην επιφάνεια εμφατικά το ζήτημα της ισότητας των φύλων στους αθλητικούς χώρους εργασίας , εκεί όπου κατά κανόνα οι διοικητικές θέσεις είναι συντριπτικά κατηλειμμένες από άντρες. Πιο επιφανής καλεσμένος στην δημόσια συζήτηση ήταν μάλλον ο Ισπανός Πάου Γκασόλ, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες της πλατφόρμας The Player's Tribune, για να συντάξει μια ανοιχτή επιστολή προς ηλιθίους. Μόνο τέτοιοι θα μπορούσαν να σκεφτούν σήμερα ότι μία γυναίκα δεν έχει τις δυνατότητες να προπονήσει μία ομάδα μπάσκετ αντρών ή γυναικών , όπως διαπιστώνει και ο Πάου, καταρρίπτοντας διάφορα αντεπιχειρήματα ένα προς ένα, μεταξύ των οποίων και το γνωστό περί αμηχανίας στα αποδυτήρια. "Σε ο,τι αφορά τα όσα γίνονται πίσω από την σκηνή, δεν υπάρχει καμία πρακτική διαφορά σε αυτή τη λίγκα μεταξύ ενός θυληκού ή αρσενικού προπονητή". Standing ovation.

(Στα μέσα της δεκαετίας του '60, η αστική ανάπτυξη στην Τουρκία επέφερε μαζική αύξηση του πληθυσμού των μητροπόλεων, η οποία είχε ως παράπλευρη συνέπεια την άνοδο της εγκληματικότητας και την θεσμοθετημένη εγκατάσταση αστυνομικών περίπολων σε πολλές γειτονιές. Το 1964, το Αμπανόζ της Πόλης, κοντά στον Γαλατά, ήταν κακόφημο. Τα σκοτεινά του μέρη δεν είχαν φτιαχτεί για σκοτεινούς ανθρώπους, αλλά για να κρύψουν το φως.)

Η απογοήτευση είναι σαφώς έκδηλη στις τάξεις των φιλάθλων των Τορόντο Ράπτορς στην Ελλάδα, δηλαδή εντός μου. Oσοι από εμάς (τους casual NBA fans) δεν είχαμε φέτος να ασχοληθούμε με τους Σπερς, αποφασίσαμε πως η μόνη διέξοδος από την "μόδα" του Μπραντ Στίβενς, των Ρόκετς, των Ουόριορς και του Process, ήταν το περιβόητο το culture reset των Καναδών, που έκανε τον Ντερόζαν πασέρ, τον Λάουρι να σουτάρει λιγότερο, τον Βαλανσιούνας σκόρερ από απόσταση και ανέδειξε 5-6 άλλους ως τον καλύτερο πάγκο του πρωταθλήματος. Οι 59 νίκες στην κανονική περίοδο, η πρώτη θέση στην Ανατολή, το τοπ-5 σε επίθεση και άμυνα και τα "corner threes" (sic) μας έκαναν να πιστέψουμε ότι στα φετινά πλέι οφ το έργο μπορεί να έχει διαφορετικό τέλος. Ακόμη και μετά την αρχική , δύσκολη νίκη των Καβς στην παράταση, οι ελπίδες συγκεντρώθηκαν γύρω από το τσιτάτο "(σχεδόν) πάντα οι Ράπτορς χάνουν το πρώτο παιχνίδι, όμως θα κερδίσουν το δεύτερο και συνολικά έχουν καλύτερη ομάδα". Τίποτα, μηδέν.

Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από την Ζαλγκίρις δίκαια , με έναν δημοφιλώς αναπάντεχο τρόπο. Δεν κατάφερε σε τρία παιχνίδια της σειράς να παίξει καλή άμυνα και να ρίξει τα ποσοστά των Λιθουανών , ενώ στην επίθεση ήταν ο γνωστός Ολυμπιακός των κακών ποσοστών και της κυριαρχίας των sets γύρω από τον Βασίλη Σπανούλη. Η συνταγή εδώ και χρόνια πήγαινε μια χαρα, φέρνοντας διαδοχικές επιτυχίες, αλλά φέτος απέτυχε, τελικά μάλλον προβλέψιμα.

Σκούρα τα πράγματα. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός βρίσκονται στο 1-2, έχοντας να σπάσουν έδρες ομάδων που δείχνουν να βελτιώνονται. Οι πράσινοι μοιάζουν πιο ικανοί, όμως ο Γιουλ πήρε ήδη το παιχνίδι που ήθελε για να ξεσκουριάσει. Οι ερυθρόλευκοι σίγουρα έχουν τις δυνατότητες, όμως οι δυνάμεις και το μυαλό τους φάνηκε να τους εγκαταλείπουν. Την ίδια στιγμή, Χίμκι και Μπασκόνια αντιστάθηκαν σθεναρά στα δύο μεγάλα φαβορί, με το 2-2 να μη μοιάζει απίθανο στις σειρές που δεν μας αφορούν. Ας δούμε τις κατηγορίες ενός "γρήγορου" ριμπάουντ.

Θα μιλήσουμε σήμερα για το τρίτο παιχνίδι της σειράς Ζαλγκίρις - Ολυμπιακός, προκειμένου να δούμε αν μπορεί να σωθεί η παρτίδα στο τέταρτο. Δεν θα μιλήσουμε για τον Σφαιρόπουλο γενικά , ούτε για τον Ολυμπιακό γενικά, διότι όλοι το λένε από την αρχή της χρονιάς ότι ο προπονητής πρέπει να φύγει και η ομάδα να αλλάξει τελείως πορεία. Συνεπώς, αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα, πάμε παρακάτω.

Χθες είχα την γιορτή μου, ο Ολυμπιακός ταξίδεψε στο Κάουνας και διάβασα μια παλιότερη συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι στον Ταχυδρόμο από το 1973, όταν στην Ελλάδα υπήρχε χούντα. Χθες συνέβησαν κι άλλα πράγματα, υποθέτω, όμως ο καθένας εστιάζει την καθημερινη του ματιά σε διαφορετική κουκίδα. Τουλάχιστον μέχρι το βράδυ, όταν και η επικοινωνία με το Τορόντο ήταν επιβεβλημένη...

H Ζαλγκίρις ήταν η φυσικά η μεγάλη κερδισμένη της πρώτης αγωνιστικής των πλέι όφ, καθώς επέστρεψε εκ νέου από καλή διαφορά του αντιπάλου και κατάφερε στην παράταση να αλώσει το εκνευρισμένο ΣΕΦ. Το παιχνίδι είχε τόση αγωνία, που μέχρι και ο διπλανός μου ενέδωσε και συναίνεσε στο να καπνίσω το τελευταίο μου μάλμπορο δίπλα του, μήπως και αλλάξει το γούρι. Συνήθως βγαίνω έξω, αλλάξαν οι εποχές. Βέβαια ο Σπανούλης παρέμεινε Σπανούλης, από κάθε άποψη. Η εμφατική νίκη του Παναθηναϊκού επί της Ρεάλ ήταν το δεύτερο μεγάλο αποτέλεσμα, με την επικράτηση της Φενέρ να έρχεται εξίσου προβλέψιμα με εκείνη της ΤΣΣΚΑ επί της Χίμκι. Μεθοδικά κέρδισε η πρώτη, με την κλασική αρωγή της διαιτησίας η δεύτερη. Πάμε να δούμε τις κατηγορίες του πρώτου "μακρινού ριμπάουντ" των πλέι οφ.

Ωραίες οι δυο εβδομαδες διακοπών, καλώς ξαναβρισκόμαστε.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται τρεις νίκες μακριά από ένα ακόμη φάιναλ φορ και θεωρητικά θα τα καταφέρει. Η Ζαλγκίρις στέκεται απέναντι του με αυτοπεποίθηση και έλλειψη άγχους, καθώς η φετινή της πορεία ξεπέρασε ήδη τις προσδοκίες, όμως τα πνευματικά αυτά πλεονεκτήματα συνήθως τα ισοσκελίζει το καλύτερο μπάσκετ , η εμπειρία, η γνώση και το ταλέντο. Οι ερυθρόλευκοι υπερτερούν εκ των προτέρων στα τρία από τα τέσσερα και μένει απλώς να παίξουν καλύτερα για να βρεθούν στο Βελιγράδι, εκεί όπου μπορεί κάλλιστα να βρεθεί και ο Παναθηναϊκός και να γίνουν ωραίοι τσαμπουκάδες και λοιπές ομορφιές. Πίσω στο παρόν, για να αντιστραφεί το σενάριο (από την Πειραιωτικη σκοπιά πάντα) , ο Σάρας θα πρέπει να κερδίσει τρεις φορές κατά κράτος στην μάχη της ομαδικότητας. Ενδεχόμενη πρόκριση της Ζαλγκίρις θα αποτελεί πρώτα από όλα ένα δικό του προπονητικό επίτευγμα έναντι του αντιπάλου κόουτς. Δεν νομίζω πως θα συμβεί, παρόλα αυτά το παρελθόν (βλ. Σιένα) καλεί για την δέουσα προσοχή.