Δεν βλέπω συχνά σκαντζόχοιρους, συνεπώς ήταν πολύ όμορφη η στιγμή και μαζί κάπως συγκινητική. Ο Τζο τραβούσε την πορεία του, ήταν μόνος, και για να βρει δάσος θα έπρεπε να περάσει έναν δρόμο , στον οποίο περνούσαν αραιά και πού αυτοκίνητα. Και πάλι, μια δύσκολη αποστολή, ταιριαστή σε έναν αγωνιστή της ζωής. Το ίδιο απόγευμα συμπέρανα ότι τα κατάφερε, και όσο να ναι χάρηκα πολύ. Ετσι, ελάχιστα με άγγιξε αργότερα το γεγονός ότι Χάκετ και Σφαιρόπουλος γέμισαν με δάκρυα τα ακουστικά των δικών τους σμαρτφόουνζ, την ώρα εκείνη του δύσκολου αποχωρισμού. Μπορεί ο Ιταλός παίκτης και ο Ελληνας προπονητής να πλάνταξαν στο κλάμα, σε μία αληθινή ανθρώπινη στιγμή που τους έφερε τόσο κοντά όσο η Αθήνα με την Βαμβέργη, παρόλα αυτά δεν μπορούσα να ανεχτώ επιπλέον φόρτιση. Η αγωνία για την τύχη του Τζο με είχε προ πολλού καταβάλει.
Μέσα στις επόμενες μέρες , συντελέστηκε κάτι σαν κοσμογονία. Ο Ολυμπιακός πήρε τον Στρέλνιεκς και παραλίγο να πάρει τον Γκρέιντζερ, τον Τζάκσον, τον Σλούκα, δυο ντραφτ πικ πρώτου γύρου και ένα τοπ - 5 προτέκτετντ για το 2023. Ο δε Παναθηναϊκός πήρε τον Λεκαβίτσιους ή αλλιώς το πουλέν του Σάρας ή τον Ξενοφών Γήττα του μπάσκετ, όπως παρατήρησε πολύ σωστά κάποιος στο τουίτερ. Για αυτόν τον τελευταίο, το inbox του Basketball Guru γέμισε με μηνύματα: "Πες μας δάσκαλε, μπορεί να δώσει τις απαραίτητες ανάσες στον Καλάθη και να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα για 15 λεπτά;". Όσο μπορούσα απάντησα, καθώς δεν είχα πολύ χρόνο. Στο τουίτερ έπεφταν δημοσιογραφικά κορμιά για την αποκλειστικότητα των ρεπορτάζ, ενώ ταυτόχρονα ένας φίλος μου Γιαπωνέζος, καθηγητής πανεπιστημίου στην ρητορική παραπαλώ, μου ζήτησε την βοήθεια μου σε ο,τι αφορά την μιντιακή αναπαράσταση των γεγονότων της Ειδομένης , περίπου ένα χρόνο πριν. Επρεπε λοιπόν να παρακαλουθήσω τις εξελίξεις στον δημοσιογραφικό στίβο και παράλληλα να βρω άρθρα των μέσων μαζικής κατανάλωσης για τους πρόσφυγες. Πού καιρός για τον άμοιρο Λεκαβίτσιους...
Ανάμεσα στα όσα βρήκα για την μαύρη "επετειο" του ενός χρόνου για το άδειασμα (ή εκκένωση) της Ειδομένης ήταν και το παρακάτω, καθώς αντιγράφω από τον ιστότοπο newsbeast: "Έναν χρόνο μετά, στα χωράφια του μικρού αυτού ακριτικού χωριού, το στάρι έχει θεριέψει και διάσπαρτες παπαρούνες «ματώνουν» το τοπίο, η ατμόσφαιρα μυρίζει άνοιξη και στις ράγες κυκλοφορούν τρένα φορτωμένα με εμπόρευμα. Μόνος ήχος στον αέρα, τα τιτιβίσματα των πουλιών και το σφύριγμα του τρένου που έρχεται να ...διαταράξει προς στιγμήν την «εύλαλη» σιωπή του τοπίου. [...] Πλέον η ζωή των κατοίκων της Ειδομένης έχει επανέλθει στους κανονικούς της ρυθμούς. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εμάς η παραμονή των προσφύγων εδώ, στην Ειδομένη, που έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο γι’ αυτό. Μια εμπειρία με θετικά και αρνητικά στοιχεία, λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Ειδομένης, Ξανθούλα Σουπλή."
Μου φαίνεται εξαιρετικά συναρπαστικό το πώς ένας χώρος είναι προορισμένος για κάτι συγκεκριμένο, σε τέτοιο βαθμό που αυτό να ορίζεται ως "κανονικό". Η γη είναι για να ανθίζει και να καλλιεργείται, όχι για να φιλοξενεί ή να την καταλαμβάνουν πρόσφυγες. Αυτού του είδους η "χρήση" της δεν προβλέπεται από τον κανονισμό, χωρίς προφανή λόγο, αφού όσο να ναι πρόκειται για χώμα, του οποίου η εκμετάλλευση υπόκειται στις ανθρώπινες προθέσεις. Με τον ίδιο τρόπο εξάλλου, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είναι προορισμένο για μπάσκετ. Βγάζοντας βέβαια το παρκέ και τις κερκίδες, μάλλον δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε τίποτα, είναι απλώς ένα τεράστο άδειο κουτί.
Τέλος πάντων, μην σας σκοτίζω με αυτά, καθώς οι στιγμές που οι αντιφάσεις μέσα μας παίζουν μπουκέτα δεν είναι και λίγες. Π.χ. η αγωνία των φιλάθλων για την ανανέωση/μεταγραφή/πώληση του εκατομμυριούχου παιχταρά με ξεπερνά, όπως και η διάχυτη έκφραση της μέσω της εύκολης αποδοκιμασίας. Ξυπνάτε μοσχάρια Αγγελόπουλοι, σας έχει ρεζιλέψει ο κοκάκιας! Οταν συμβαίνουν αυτά καταφεύγω κάπου αλλού κάθε φορά. Η Σαπφώ Νοταρά μιλάει με την συνοδεία τραγουδιού, στην Πορνογραφία του Μάνου Χατζιδάκι.
Χθες το πρωί βγήκα πολύ αγχωμένος από το σπίτι, καθώς είχα αργήσει στην δουλειά. Μετά από περίπου εκατό μέτρα οδήγησης είδα και τον σκαντζόχοιρο Τζο. Ηταν νεκρός. Τον είχε μάλλον πατήσει αυτοκίνητο και τον έτρωγαν οι μύγες. Σκέφτηκα πως ο Στρέλνιεκς ταιριάζει στην περιφέρεια του Ολυμπιακού, καθώς ο Γκριν δεν είχε δημιουργία ούτε κατά διάνοια και παίκτης σαν τον Λετονό χρειαζόταν. Επίσης, αν το καλοσκεφτείτε, ο Πασκουάλ φαίνεται να έχει πολύ συγκεκριμένο σχέδιο για τον Λεκαβίτσιους. Στον Καταλανό αρέσουν οι επιθέσεις που στήνονται από το πλάι και κάποιος πρέπει να μεταφέρει την μπάλα με ακρίβεια στους λεγόμενους wings. Ο Λιθουανός έχει drive, μπορεί να πατήσει ρακέτα και να κάνει kick out, έχοντας παράλληλα πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση της πάσας σε συμπαίκτη, πράγμα που όσο να ναι δεν είχε ο Τζέιμς. Ο Παναθηναϊκός δείχνει προς το παρόν να επιλέγει προσεκτικά.
