(φωτογραφία από τον ιστότοπο sport24.gr)

Δυστυχώς δεν μπορούμε να αναπαράγουμε την φωτογραφία, καθώς μπορεί να μας κυνηγήσουν για πνευματικά δικαιώματα, αλλά τουλάχιστον όλοι λίγο εώς πολύ θα είδατε το τσιτάτο των παικτών της εθνικής, αμέσως μετά τον νικηφόρο αγώνα απέναντι στους Λιθουανούς. "Σας γαμάμε με τον Μίσσα" έγραψαν σε ένα πινακάκι τακτικής, κάτι που μάλλον δίκαια χαρακτηρίστηκε από τον Τύπο ως "επικό", καθώς έτσι κι αλλιώς οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Βέβαια για εμάς τους μεταδομιστές, οι λέξεις έχουν νόημα μόνο προσωρινά, συνεπώς στηρίζουμε την δημοσιογραφική αναπαράσταση. Ο Μίσσας, εξάλλου, σχεδίασε πολύ καλά το νικηφόρο παιχνίδι, χτυπώντας την Λιθουανία ακριβώς στα σημεία που έπρεπε.

Είναι ομολογουμένως μία αμήχανη στιγμή αυτή. Βλέποντας την πικ εν ρολ άμυνα της εθνικής με τον Μπουρούση στην πεντάδα, όπως και την αντίδραση μέσα από smallball σχήματα με τον Θανάση και τον Πρίντεζη να αναχαιτίζουν συνδυασμούς, ο μπασκετικός φίλαθλος αναφωνεί την φράση-ταμπού, που πλέον μοιάζει με κραυγή απόγνωσης: "Βάλε μέσα τον Αγραβάνη".

Στο Κλουζ της Ρουμανιας θα αναμετρηθούν δύο ξεκάθαρα φαβορί , ένα γερό αουτσάιντερ και τρία σύνολα που δείχνουν να βράζουν στο ίδιο καζάνι, αν και μάλλον δεν είναι έτσι. Η έδρα λογικά δεν θα σώσει τους αδύναμους οικοδεσπότες, καθώς Τσεχία (κυρίως) και Ουγγαρία δείχνουν πιο ανταγωνιστικές. Η Ισπανία και η Κροατία θα κάνουν ψώνια, το Μαυροβούνιο μοιάζει ανισόρροπα επικίνδυνο, ενώ η Τσεχία θα στηριχτεί σχεδόν εξ ολοκλήρου στις πλάτες του Σατοράνσκι, καθώς φέτος Βέσελι δεν υπάρχει. Κρίμα, διότι οι Τσέχοι ήταν ελκυστικοί στην προηγούμενη διοργάνωση, κυρίως λόγω του καταπληκτικού αυτού πικ εν ρολ διδύμου. Ας δούμε μία όμορφη πεντάδα παικτών που αξίζει να προσέξετε, καθώς και κάποια επιμέρους στοιχεία.

Γεια σας και καλή μπασκετική σεζόν 2017 - 2018.

Στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ της εποχής της ευημερίας, η εθνική Ελλάδος προσέρχεται ως μία μπερδεμένη έφηβη, ξαφνικά στερημένη των εμπειριών που κουβαλάνε πολλοί παίκτες της και χαμένη μέσα μία ασυνήθιστη δίνη προβλημάτων. Ούτε στο παρελθόν ήταν όλα ιδεατά σε κάθε προετοιμασία, όμως η φετινή επεφύλαξε την μία αρνητική έκπληξη μετά την άλλη. Από την καθυστέρηση στην ανακοίνωση του προπονητή και τις "αναπάντεχες" απουσίες των ΝΒΑερς, μέχρι την ξαφνική αποχώρηση του μεγάλου παιχταρά Γιάννη Αντετοκούνμπο και τα μπουνίδια Μπουρούση - Παππά, η περίοδος απόκτησης χημείας κάθε άλλο παρά πορεύτηκε σε ομαλό δρόμο, με τις στροφές της πλοκής να είναι σε φορές κωμικοτραγικές.

Αυτή την στιγμή κάθομαι με τον Ιάσονα στην αυλή του ξενοδοχείου στην Σκύρο και χαζεύουμε μακριά την όμορφη χώρα, σκαρφαλωμένη στην πλαγιά ενός βράχου, μια μικρή πόλη ακριβώς σαν τις κυκλαδίτικες, τουλάχιστον από μακριά. Οταν μπούμε πιο μέσα θα σας πω περισσότερα ή μπορεί και όχι. Το βράδυ πιθανώς να φάμε αστακό. Δεν έχουμε φάει το καλοκαίρι αυτό, και πέρα το προφίλ του μπασκετικού Ζάχου Χατζηφωτίου που προσπαθώ μάταια να χτίσω, η αλήθεια είναι πως αστακουδάκια κάθε μέρα δεν γίνεται να τρώμε. Φέτος δεν έχω φάει ούτε έναν, τον Σεπτέμβρη στο τένις κλαμπ δεν θα έχω μούτρα.

Γεια σας.

Από σήμερα και για ένα μήνα, ο ιστότοπος Basketball Guru θα παραμείνει κλειστός. Δεν θα δημοσιευτούν κείμενα μέχρι και τις 28 Αυγούστου. Οι διακοπές είναι ιερές. Οι συντελεστές σας εύχονται να περάσετε καλά αυτόν τον μήνα, όπως ακριβώς επιθυμείτε.

Θα επιστρέψουμε φυσικά, ελπίζουμε ανανεωμένοι. Στα σχέδια μας είναι ένα τακτικό podcast, με ξεκίνημα λίγο πριν το Ευρωμπάσκετ, ένα νέο v-log, όπως και συχνότερες συνεργασίες - έκπληξη. Από τον Σεπτέμβρη θα επιχειρήσουμε να πλησιάσουμε και ανθρώπους που είναι "πιο μέσα" στο αγαπημένο μας άθλημα, ώστε να προσφέρουμε και την δική τους οπτική.

Προς το παρόν βέβαια, θα αράξουμε στις παραλίες. Θα ξεχάσουμε το μπάσκετ, θα πιούμε κρασί και θα απολαύσουμε τον έρωτα, ο οποίος είναι (και) μέσα στο κρασί έτσι κι αλλιώς.

Αγαπητοί φανζ, σας ευχαριστούμε, πολύ θερμά και ειλικρινά.

Σας στέλνουμε δροσερές αγκαλιές.

Καλές διακοπές. Καλό καλοκαίρι.

Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον την περυσινή χρονιά του Γιώργου Μπαρτζώκα στην Μπαρτσελόνα, καθώς εκείνος είναι ένας από τους αγαπημένους μου προπονητές. Εχει μία απλότητα στο παιχνίδι που σχεδιάζει, η οποία θυμίζει Ιβκοβιτς, υπό την έννοια ότι η τακτική του αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά των παικτών. Αυτό έκανε πάντα και ο Ντούντα, όσο τον θυμάμαι και σε παλιότερες δουλειές του, το κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν ότι θαύμαζες τους παίκτες ελεύθερους. Οποιος θυμάται πως ανοιγόταν στο γήπεδο ο Πανιώνιος, πώς έλαμπε ο Φώτσης στην Ντινάμο ή πώς η μαγική τετράδα του ΠΑΟΚ (Μπάρλοου, Μπάνε, Κόρφας, Κλιφ) κατέστρεφε τους αντιπάλους της , σίγουρα μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του ζητήματος. Δουλεμένες θέσεις και αποστάσεις στο ακέραιο, και κατόπιν ελάχιστη προπονητική παρέμβαση, κυρίως στους τομείς της ψυχολογικής ώθησης ή του ελέγχου του ρυθμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Μπαρτζώκας διαδέχτηκε απόλυτα επιτυχημένα τον Ντούντα στον Ολυμπιακό, αφαιρώντας κάπως ταχύτητα και προσθέτοντας έξτρα περιφερειακό παιχνίδι. Στην βάση της φιλοσοφίας τους βρίσκονται οι παίχτες, για αυτό και η στελέχωση μετράει, και μετράει πολύ.

Καθώς χθες το πρωί ξεκινούσα ένα από τα αγαπημένα μου road trips για την Θεσσαλονίκη (για δουλειά πάντα) , αποφάσισα να ξεδιαλύνω κάπως τον χαμό που γινόταν στο αυτοκίνητο. Ανάμεσα στις πιπίλες , τα άδεια φρέντο καπουτσίνο, τα μπουκαλάκια νερό και κάτι rizla από το προηγούμενο έτος , βρήκα κάτω από το κάθισμα του οδηγού μία θήκη με σι ντί, η οποία λογικά ήταν εκεί από τότε που υπήρχαν τα σι ντι. Πλέον δεν υπάρχουν. Ξεδιέλυνα τις παλιές μουσικές (ή "μουσικάρες") και καθώς στην Μαλακάσα με βρήκε βροχή, και το σύννεφο φαινόταν πως θα κρατούσε για ώρες, το απαράμμιλο Rain Dogs του Tom Waits ήταν η λογική επιλογή: Βραχνάδα, αλλά και μελωδία,  συναίσθημα συνδυασμένο με άγριο γρόθο και αυτά τα άπιαστα , απόκοσμα κρουστά από του διαόλου τη μάνα. Κανονικά, το αμάξι έπρεπε κάποια στιγμή να γεμίσει με μπέρμπον και τα διπλανά αυτοκίνητα να βλέπουν μόνο ένα κωλοδάχτυλο να ξεπροβάλει από τους καπνούς. Τίποτε δεν είναι σαν τον δρόμο, σκέφτηκα, αλλά μετά σκέφτηκα επίσης ότι κάποιος μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο και για το παγωτό φράουλα. Για το γιγάντιο μυρμήγκι που κρατάει τη γη στις δαγκάνες του, όλα τα πράγματα έχουν την ίδια αξία. Τρέχα γύρευε.

Ελα, ο Μακλίν είναι καλός παίκτης. Κάτι τετοιες μυστήριες μέρες περισσότερο ενδιαφέρον μου προξενεί η κατεύθυνση που παίρνει μία ομάδα (εν προκειμένω ο Ολυμπιακός), παρά ο παίκτης αυτός καθεαυτός. Με βάση το πλαίσιο λοιπόν, ας δούμε μερικά πραγματάκια.

Τελευταία δεν πάμε καθόλου καλά.

Το μπασκετ , όπως άλλωστε και όλα τα αθλήματα, έχει τους τρόπους του να περιγραφεί και να αποδοθεί. Συμμέτοχοι στην περιγραφή του είμαστε μεταξύ άλλων και εμείς, εδώ στο Basketball Guru. Με ποιον τρόπο άραγε θα περιγράψουμε τις ανάγκες μιας ομάδας για μεταγραφές, με ποιο τρόπο μία δυσβάσταχτη ήττα ή έναν θρίαμβο; Υπό ποια οπτική θα επιλέξουμε να περιγράψουμε έναν παίκτη ή να αξιολογήσουμε το έργο ενός προπονητή (στο βαθμό που έχουμε φυσικά την γνώση); Σε όλα τα μπασκετικά φαινόμενα χωράει μια οπτική, η οποία για να αποδοθεί χρησιμοποιούνται, τι άλλο, λέξεις .